Ο Ιωνιώτης πρώην άσσος Φίλιππος Κανελόπουλος μιλάει στο Χ-τύπο

Ένα αστέρι από το παρελθόν θυμάται…

Πρωταγωνιστούσε άλλοτε μέσα στους αγωνιστικούς χώρους, σταμάτησε να παίζει  στην ηλικία των 40 και πιο ειδικά το 1985 στην ομάδα που ξεκίνησε τη Νέα Ιωνία. Στη μακροχρόνια καριέρα του, πάντα έδινε δείγματα της μεγάλης ποδοσφαιρικής του αξίας και συνέπειας που τον έκαναν αγαπητό σε όσους (και είναι πολλοί) τον αναγνωρίζουν. Αναφερόμαστε στον Φίλιππο Κανελόπουλο τον άλλοτε μεγάλο άσσο, που δίνει το παρών στα γήπεδα ακολουθώντας τη μεγάλη ομάδα της προσφυγομάνας Νέας Ιωνίας στα περισσότερα γήπεδα της χώρας.

Τον βρήκαμε στο κατάστημά του (σιδηροκατασκευές) στην Καλογρέζα και μας άνοιξε την καρδιά του. Μας είπε για την αγάπη που έχει στο άθλημα αλλά και τον λάθος κατά τη γνώμη του τρόπο που προσεγγίζουν οι περισσότεροι σήμερα το λαοφιλές άθλημα του ποδοσφαίρου. Πικρίες είχε μα με την ευγένεια που τον χαρακτηρίζει πάντα με το μάτι της κριτικής κάποιου που έχει παίξει ποδόσφαιρο και γνωρίζει εκ των έσω τα όσα συμβαίνουν σε αυτό. Θέλησε πρώτα να μάθει τα νέα για τον Α.Ο. Νέας Ιωνίας και έπειτα ο λόγος του άνηκε: “Ξεκίνησα σε ηλικία 12 ετών το 1957 και αμέσως καθιερώθηκα ενώ αργότερα έγινα βασικός και αρχηγός της Νέας Ιωνίας. Έπαιξα κυρίως στη θέση του κεντρικού επιθετικού αλλά και σε αυτή του σέντερ μπακ ενώ διακρινόμουν στο σκοράρισμα με το κεφάλι. Τότε είχαμε δύο κατηγορίες στην Αθήνα την Α΄ και την Β΄ με τον πρωταθλητή της πρώτης να παίρνει το εισιτήριο για την Β΄ Εθνική που αργότερα (1962-63) έγινε Πανελλήνια κατηγορία. Απολύθηκα από τον στρατό το 1967 και όταν γύρισα είχε γίνει η συγχώνευση Νέας Ιωνίας και Α.Ε. Ελευθερούπολης σε Ελπίδα Νέας Ιωνίας όπως και της Σαφράπολης και της Καλογρέζας σε Ίκαρο Αθηνών όπως λεγόταν επίσημα τότε. Χαρακτηριστικό ήταν ότι ο  κόσμος συνέρεε κατά χιλιάδες στα γήπεδα. Αλησμόνητο θα μου μείνει ένα παιχνίδι με την πρωτοπόρο τότε στην Α΄ κατηγορία Καλλιθέα νομίζω τη σαιζόν 1961-62 στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης. Εμείς τότε στην δέκατη τέταρτη θέση κάναμε ένα καταπληκτικό παιχνίδι επικρατώντας τότε με 4-1 με δύο γκολ δικά μου, ένα του Μάκη του Τσαούση και ένα του Παπαγεωργίου. Ήδη φόραγα το περιβραχιόνιο του αρχηγού που με συνόδεψε ως το τέλος της καριέρας μου. Η Ελπίδα δύο φορές έφτασε μια ανάσα από την άνοδο στην Β΄ Εθνική αλλά δεν καταφέραμε να ανεβούμε. Η πρώτη ήταν τη σαιζόν 1967-68 με αντίπαλο τελευταία αγωνιστική τα Πετράλωνα στο γήπεδο του Ταύρου με προπονητή τότε σε εμάς τον άλλοτε άσσο του ΠΑΟ Αντρέα Παπαεμανουήλ. Η δεύτερη την επόμενη σαιζόν με ανταγωνιστή για την άνοδο τον Α.Ο. Κηφισιάς  σε δύο αγωνιστικές περιόδους που είχαν ακουστεί πολλά αλλά δεν στέκομαι σε αυτά. Στο πρώτο από τα δύο παιχνίδια η ομάδα ολοκλήρωσε τον αγώνα με επτά ποδοσφαιριστές και εγώ είχα αντικρύσει την μοναδική κόκκινη κάρτα της ποδοσφαιρικής μου θητείας στα γήπεδα. Επεισόδια σε μία εποχή που η αστυνομία δεν χάριζε κάστανα και εγώ αφέθηκα ελεύθερος με τη συνδρομή των παραγόντων των γηπεδούχων. Την ίδια μέρα παντρευόμουν και έφτασα στα σκαλιά της εκκλησίας στο παρά πέντε. Τότε είχαμε πρόεδρο στην Ελπίδα το Δήμαρχο Νέας Ιωνίας κ. Αναστασιάδη και καταλύαμε στο ξενοδοχείο Απέργης στην Κηφισιά όπου ήταν και το κατάλυμα της Εθνικής ομάδας των ανδρών. Την δεύτερη φορά χάσαμε 1-0 μετά από ένα παιχνίδι στο οποίο χάσαμε πέναλτι με τον Μπουλούμπαση, ενώ ήδη με πολιορκούσαν για μεταγραφή από την ομάδα της Αμερικής Ολυμπιακός Σικάγου. Η προσφορά των δύο εκατομμυρίων τότε ανέβηκε στα τρία (ενώ μία πολυκατοικία στοίχιζε 800.000 χιλιάδες δραχμές) με εγγυημένη δουλειά εκεί αλλά εγώ δεν μπορούσα να αφήσω πίσω της οικογένεια και να φύγω, απόφαση που σίγουρα μετά γι αυτή μετάνιωσα. Πολύ κοντά έφτασα και στην ΑΕΚ επί Στάνκοβιτς αλλά τα λεφτά που ζήταγε τότε η Νέα Ιωνία θεωρήθηκαν πολλά (τα 6 εκατομμύρια τότε έγιναν 8 και η δουλειά χάλασε) ενώ στα στέκια της πόλης όλοι με έβλεπαν και έλεγαν “Μπράβο Φίλιππε τώρα θα γίνεις γνωστό στο Πανελλήνιο”. Εγώ τους έλεγα ότι παιδιά δεν υπέγραψα αλλά δεν με πίστευαν.  Μέχρι τα 37 έπαιξα σε Νέα Ιωνία, Ελπίδα και μετά τη διάλυσή της πάλι σε Νέα Ιωνία ενώ τότε με ζήτησαν από την Ανάβυσσο και πήγα. Την επόμενη σαιζόν πήγα στην Νέα Φιλαδέλφεια με παίκτη-προπονητή τον άλλοτε άσσο του Φωστήρα Γιώργο Δεϊμέζη. Στα 40 γύρισα στη Νέα Ιωνία κλείνοντας την καριέρα μου σαν ποδοσφαιριστής, ενώ προπονητή τότε είχαμε τον Μίμη “Μουσούκο” Ελευθεριάδη”. Στην ερώτησή μας για την επαγγελματική αποκατάσταση του καθώς ακόμα ασκεί μία δύσκολη εργασία μας είπε: “όλα είναι θέμα τύχης αλλά στην περίπτωση μου εάν είχα φύγει στις πολλές προτάσεις που είχα τότε  δεχθεί σίγουρα θα βρισκόμουν σε καλύτερη οικονομική κατάσταση. Το Συμβούλιο τότε της Νέας Ιωνίας περιλάμβανε ονόματα όπως του Δημάρχου (που προαναφέραμε), του επιχειρηματία Βαγγέλη Εμβαλωμένου, του Βασίλη Νακά, του Βασίλη Γκίκα του Θεοδόση Καλογιάννη που δεν ήθελαν να με δώσουν. Μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής μου θητείας πήγα προπονητής στον ΑΟΠΗ και κάναμε τότε πολύ καλή σαιζόν. Τώρα στα 66 νιώθω ακόμη έτοιμος να μπω στο γήπεδο με όρεξη να παίξω μπάλα. Σε αγώνα των παλαιμάχων κόντρα στους παλαίμαχους του ΠΑΟ στη μνήμη του Παναγιώτη Κούκα χάναμε 3-0 αλλά το γυρίσαμε παίρνοντας την νίκη με 4-3 δείχνοντας για ακόμη μία φορά ότι στο ποδόσφαιρο τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Βέβαια πρωταγωνιστικό και βρώμικο ρόλο είχαν όπως εξακολουθούν να έχουν και οι διαιτητές που τότε κάποιοι από αυτούς σύχναζαν στο ζαχαροπλαστείο “Βαλκάνια” (Λεωφόρος Ηρακλείου και Ελευθερίου Βενιζέλου) που τώρα την θέση του έχει πάρει ένα κατάστημα ρούχων. Τα λεφτά που διακινούνται γύρω  από το ποδόσφαιρο ήταν και είναι πολλά εγώ παραμένω φίλαθλος της Νέας Ιωνίας και όποτε μπορώ την ακολουθώ”. Κλείνοντας μας τονίζει “Φοράγαμε και εμείς τότε στην Ελπίδα τα ίδια χρώματα (μπλε της Νέας Ιωνίας και κίτρινο της Α.Ε. Ελευθερούπολης) με αυτά που ντύνονται σήμερα οι Ιωνιώτες και έρχομαι πιο κοντά στο δύσκολο μα γλυκό παρελθόν”.  

3. ΕΛΠΙΔΑ ΝΕΑΣ ΙΩΝΙΑΣ (1968-69) Από αριστερά επάνω:  Μπουλούμπασης Γιάννης, Τζήκας Βασίλης (αποβιώσας), Σολωμός Σταμάτης, Κανελόπουλος Φίλιππος, Πέτροβιτσ Γιάννης, Κόλλιας Θωμάς Από κάτω αριστερά: Καλαλές Μιχάλης, Πανταζόπολυος Θόφωρος, Χαλκιάς Νίκος, Πλοιαρχόπουλος Δημήτρης, Λάσκαρης Γιώργος

4. Με Ποσειδώνα Γλυφάδας (δίπλα του ο Λυρόπουλος Παύλος, γκολκίπερ)

5. Με Ολυμπιακό Λιοσίων