Αναβίωση του πατροπαράδοτου εθίμου «Κεσκέκι» για 65η χρονιά στα Μελίσσια

Ένα έθιμο με βαθιές ρίζες στην ιστορία του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας αναβίωσε και φέτος από τον Μικρασιατικό Πολιτιστικό Σύλλογο Μελισσίων «Άγιος Γεώργιος Γκιούλμπαξε», προς τιμή του Αγίου Γεωργίου. Οι εκδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν στην κεντρική πλατεία των Μελισσίων, την Τρίτη 22 και την Τετάρτη 23 Απριλίου.

Πρόκειται για το του πατροπαράδοτο έθιμο «Κεσκέκι», οι εκδηλώσεις της αναβίωσης του οποίου πραγματοποιήθηκαν φέτος με λαμπρότητα και συμμετοχή πλήθους κόσμου.

Ο Μικρασιατικός Πολιτιστικός Σύλλογος Μελισσίων «Άγιος Γεώργιος Γκιούλμπαξε»τήρησε  το έθιμο που αναβιώνει από το 1958.Όλοι οι παρευρισκόμενοι έγιναν μια αγκαλιά, απολαμβάνοντας το Κεσκέκι –σιτάρι και κρέας βρασμένα μαζί ως σύμβολο Ενότητας και χειροκροτώντας με ενθουσιασμό τα χορευτικά τμήματα και τους μουσικούς που ζωντάνεψαν τις μνήμες από τη Μικρά Ασία.

Από το βράδυ της Τρίτης 22/4, είχαν στηθεί τα καζάνια για το βράσιμο του κρέατος με το αποφλοιωμένο στάρι που μοιράστηκε την Τετάρτη 23/4 σε μικρούς και μεγάλους οι οποίοι είχαν κατακλείσει την πλατεία.

Η Δήμαρχος κα Νατάσσα Κοσμοπούλου έδωσε το «παρών» στο εορταστικό διήμερο και δήλωσε: «Είμαστε σήμερα εδώ για να τιμήσουμε τους Μικρασιάτες προγόνους μας στη δύσκολη διαδρομή τους ως την πατρίδα και τον τόπο μας – τα Μελίσσια που έγιναν το νέο τους σπίτι. Θερμά συγχαρητήρια στον Σύλλογο για την ευκαιρία που μας δίνει κάθε χρόνο να θυμόμαστε τις ρίζες μας.»

Το έθιμο

Το κεσκέκι (τουρκ. keşkek) αποτελεί μια πατροπαράδοτη συνήθεια που διατηρείται για αιώνες και συνδέει τους ανθρώπους με γονιμικές παραδόσεις που χρονολογούνται από την αρχαιότητα. Το έθιμο αυτό ήταν διαδεδομένο σε πολλές περιοχές της Μικράς Ασίας, όπως το Αϊδίνι, η Έφεσος, η Σμύρνη, η Πέργαμος, αλλά και στα νησιά του βορειοανατολικού Αιγαίου, όπως η Σάμος, η Μυτιλήνη και η Λήμνος, καθώς και στην Κύπρο, όπου είναι γνωστό ως «ρέσι». Οι Μικρασιάτες πρόσφυγες μετέφεραν το έθιμο στην Ελλάδα, όπου εξακολουθεί να τελείται σε πολλές περιοχές.

Το κεσκέκι  μαγειρευόταν σε όλη την Καππαδοκία, τον Πόντο, και τα παράλια του Αιγαίου, από την Αρτάκη έως την Πάνορμο, την Ίμβρο, το Αϊβαλί, αλλά και την Ερυθραία.

Οι ρίζες του εθίμου συνδέονται με αρχαίες ελληνικές πρακτικές, όπως οι ζωοθυσίες (ταυροθυσίες), οι οποίες πραγματοποιούνταν για να εξασφαλίσουν την θεία προστασία και να εκφράσουν ευχαριστίες ή τάματα για υγεία, ευτυχία και ευκαρπία. Στην περιοχή της Μικράς Ασίας, η θυσία του κόκορα, του προβάτου ή του βοδιού, γνωστή ως «κουρμπάνι», ήταν συνδεδεμένη με την εξασφάλιση της ευημερίας και της γονιμότητας, και αργότερα ενσωματώθηκε στην χριστιανική παράδοση.