Ο Αλέξιος Ντανατσίδης στο Χ-τύπο: “Το τζούντο σε μαθαίνει να είσαι μαχητής”

Αποκλειστική συνέντευξη λίγο πριν τη μεγάλη αναμέτρηση στο Τόκιο

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες μόλις σήκωσαν “αυλαία”και ο Χ-τύπος φιλοξενεί έναν ακόμα αθλητή που θα εκπροσωπήσει τη χώρα μας. Με διακρίσεις σε Ευρωπαϊκά και Παγκόσμια Πρωταθλήματα και μεγάλη θέληση για το μετάλλιο, ο 28χρονος Αλέξιος Ντανατσίδης θα αναμετρηθεί για πρώτη φορά στη διοργάνωση στο αγώνισμα του Τζούντο (81 κιλά).

Ο ίδιος μιλά στην Ιφιγένεια Μπελή για τις πρώτες μεγάλες στιγμές του στο άθλημα, τα οφέλη του τζούντο, αλλά και για το πώς αισθάνθηκε στο άκουσμα της πρόκρισης μια “ανάσα” πριν τη μεγάλη ημέρα των αγώνων, ενώ αποκαλύπτει τι είναι αυτό που νιώθει να στερείται περισσότερο λόγω του πρωταθλητισμού, αλλά και τις δυσκολίες που επέφερε η πανδημία στην προετοιμασία του.

Ποια ήταν η πρώτη σας σκέψη όταν ακούσατε ότι θα συμμετέχετε στους Ολυμπιακούς του Τόκιο;

Η πρώτη μου σκέψη όταν άκουσα ότι θα βρεθώ στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Τόκιο ήταν ότι πέτυχα το στόχο της πρόκρισης. Έφυγε ένα μεγάλο βάρος από πάνω μου, ένιωσα ανακούφιση και από κει και πέρα έβαλα στόχο και σκέψη για μετάλλιο.

Πότε σταμάτησε το τζούντο να είναι για σας απλά μια ενασχόληση και ξεκίνησε να γίνεται πρωταθλητισμός; Ήταν ένα άθλημα που σας ενδιέφερε από νεαρή ηλικία;

Ήμουν 14 όταν το τζούντο για μένα έγινε πρωταθλητισμός και είναι η ζωή μου. Είναι το μόνο άθλημα που έχω κάνει στη ζωή μου και δεν το’ χω σταματήσει ποτέ.

Πότε ήρθε η πρώτη μεγάλη νίκη;

Πρώτη μεγάλη νίκη ήρθε όταν ήμουν 15 χρονών και πήρα το χρυσό στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Εφήβων.

Ποιος είναι ο πιο δύσκολος αγώνας που έχετε αντιμετωπίσει μέχρι στιγμής;

Εάν εννοείτε αγώνα τζούντο ήταν στο Grand Prix του Τελ Αβίβ το 2020 που σχεδόν όλοι οι αγώνες μου ήταν πάρα πολύ δύσκολοι μέχρι και τον τελικό. Όλοι οι αντίπαλοί μου ήταν πάρα πολύ καλοί και απλά νικήσαμε με πολύ μικρή διαφορά. Άλλος μεγάλος αγώνας – ο πιο δύσκολος – είναι οι τραυματισμοί που είχα με χειρουργεία στα γόνατα. Και το πιο δύσκολο απ’ όλα είναι μετά που πρέπει να κάνεις την αποκατάσταση και να ανέβεις στο επίπεδο που ήσουν πριν και να γίνεις ακόμα καλύτερος μετά από τον τραυματισμό.

Κατά τη διάρκεια ενός αγώνα, μπορείτε να καταλάβετε με κάποιον τρόπο αν θα τον κερδίσετε ή όχι; Αισθάνεστε εκείνη τη στιγμή ποιο μπορεί να είναι το αποτέλεσμα;

Κατά τη διάρκεια του αγώνα, και στην αρχή συνήθως, εάν δεν προκύψει κάτι πολύ γρήγορο και τελειώσει ο αγώνας. Όλα εξαρτώνται από τον αντίπαλο, πώς θα έρθει πάνω σου, πρέπει να διαβάσεις την που έχει, να μείνεις ήρεμος και να τον ρίξεις εσύ όπως θέλεις εσύ. Και μετά από λίγο μόλις καταλάβεις το στυλ που παλεύει ο αντίπαλος σου ξέρεις την τεχνική που πρέπει να κάνεις για να τον ρίξεις και να τον νικήσεις.

Έχετε σκεφτεί ποτέ ότι θα ήταν καλύτερα να εξασκούσατε ένα ομαδικό άθλημα; Έχετε νιώσει δηλαδή ποτέ την ανάγκη να «μοιραστείτε» αυτή την εμπειρία;

Πού και πού περνάνε αυτά από το μυαλό μου, ότι θα μπορούσα δηλαδή να κάνω ένα ομαδικό άθλημα που θα μπορούσε να ήταν λίγο πιο εύκολο, καθώς θα είχε ομαδική δουλειά. Αν και πριν μερικά χρόνια παλεύαμε και σε ομαδικό στο τζούντο. Είχαμε βγει δεύτεροι στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, και ήταν μία στιγμή που δεν θα την ξεχάσω ποτέ.

Ποιο θεωρείτε ότι είναι το μεγαλύτερο εφόδιο που προσφέρει σε κάποιον το τζούντο;

Το τζούντο σου προσφέρει πολλά και πρέπει να προσπαθήσεις εσύ ο ίδιος πολύ για να τα μάθεις και να θέλεις να τα μάθεις αυτά που προσφέρει. Από μικρή ηλικία το τζούντο σε μαθαίνει να είσαι ευγενικός, να είσαι σίγουρος για τον εαυτό σου, να είσαι δυναμικός, μαχητής και όσες φορές και να πέσεις πάντα σηκώνεσαι.

Ήταν εύκολη η προετοιμασία για τους Ολυμπιακούς εν μέσω πανδημίας;

Τώρα με την πανδημία και πέρυσι και φέτος όλη η προετοιμασία και οι αγώνες ήταν πάρα πολύ δύσκολοι. Ειδικά στο δικό μας άθλημα που έχουμε και επαφή, θα είχαμε ανάγκη από παρτενέρ για να παλεύουμε με όσους πιο πολλούς μπορούμε. Και με τα ταξίδια και όλα ήταν πολύ δύσκολα, αλλά και πάλι τα καταφέραμε και φτάσαμε τώρα λίγο πριν το Τόκιο.

Έχετε αισθανθεί ποτέ ότι έχετε στερηθεί πράγματα από την προσωπική σας ζωή λόγω πιεστικού προγράμματος;

Όχι μόνο το έχω αισθανθεί το περνάω και το νιώθω κάθε μέρα με τόσα ταξίδια, προετοιμασίες, αγώνες. Ειδικά εγώ που έχω οικογένεια και παιδιά. Θέλω δηλαδή να είμαι συνέχεια με τα παιδιά μου και να τους βλέπω. Είναι πολύ δύσκολο να είσαι μακριά τους ειδικά για πολλές μέρες.

Ποιος είναι ο βασικότερος στόχος σας για το Τόκιο αλλά και για το μέλλον;

Ο στόχος μου για το Τόκιο είναι να δώσω τον καλύτερο εαυτό μου, να δώσω τα πάντα, όλη τη δουλειά που έχω κάνει μέχρι τώρα για να μπορέσω να πάρω ένα μετάλλιο.