«Οι Δούλες» στο Δήμο Ηρακλείου Αττικής

Ο Σύνδεσμος για την Βιώσιμη Ανάπτυξη των Πόλεων σε συνεργασία με το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν, στο πλαίσιο των δωρεάν παραστάσεων στους Δήμους-Μέλη του Συνδέσμου, παρουσιάζει τη θεατρική παράσταση «Οι Δούλες» του Ζαν Ζενέ, την Παρασκευή 27 Απριλίου 2018 στο Πολιτιστικό Πολύκεντρο «Ηλέκτρα Αποστόλου» του Δήμου Ηρακλείου Αττικής.

Λίγα λόγια για την παράσταση

Το έργο-μύθος του Ζαν Ζενέ ζωντανεύει και πάλι, 50 ακριβώς χρόνια μετά την πρώτη παρουσίασή του στο ελληνικό κοινό σε μετάφραση Οδυσσέα Ελύτη , σκηνοθεσία Δημήτρη Χατζημάρκου και με τις Ρένη Πιττακή, Μαρίνα Γεωργίου, Εκάλη Σώκου στους τρεις ρόλους.

Η υπόθεση με λίγα λόγια έχει ως εξής: Δύο υπηρέτριες καταστρώνουν την εξόντωση της λατρεμένης αλλά και απόλυτα μισητής τους Κυρίας. Τα αφελή σχέδια τους αποτυγχάνουν και στρέφονται εναντίον τους.

Τι είναι όμως αυτό που κάνει το έργο του Ζενέ να ανεβαίνει τόσο συχνά στην παγκόσμια σκηνή από το 1947 που γράφτηκε μέχρι τις μέρες μας; Σίγουρα: “Δεν πρόκειται για ένα έργο που θέλει να υπερασπιστεί τη μοίρα της τάξης των υπηρετών. Υπάρχει συνδικάτο που ασχολείται με τα ζητήματα αυτών των ανθρώπων. Πρόκειται για μια αλληγορική ιστορία…» διευκρινίζει ο ίδιος ο Ζενέ.

Οι δούλες, είμαστε εμείς. Με τα μικρά και μεγάλα μας όνειρα, τα ψέμματα που λέμε στον εαυτό μας και στους άλλους, την απελπισμένη ανάγκη μας να δραπετεύουμε από την πραγματικότητα, να φαντασιωνόμαστε μια άλλη ζωή από αυτή που ζούμε. Εμείς που ζηλεύουμε αυτό που δεν έχουμε και βασανιζόμαστε γιατί ξέρουμε ότι δε θα το αποκτήσουμε ποτέ. Εμείς που νιώθουμε φόβο, μίσος αλλά και λατρεία απέναντι στην εξουσία. Εμείς που δεν τολμάμε να ζήσουμε αληθινά.

Οι Δούλες είναι οι αντι-ηρωΐδες της τραγωδίας των ημερών μας. Και η Κυρία τους είναι η φτηνή θεά που ορίζει τη μοίρα τους. Που σκηνοθετεί τη ζωή τους. Καμμία μεγαλειώδης κάθαρση σε αυτή τη σύγχρονη τραγι-κωμωδία. Ανθρώπινες στιγμές μόνο. Σκληρές, τρυφερές, αστείες, βίαιες, συγκινητικές. Και πάνω απ΄όλα, μια βαθιά ανάγκη για «παιχνίδι» μέχρι τελικής πτώσης. Αυτή την ανάγκη που κινεί το ίδιο το θέατρο και κρατά ζωντανή την επιθυμία μας να καταφεύγουμε σε αυτό είτε ως δημιουργοί, είτε ως κοινό. Αναζητώντας αυτό το «κάτι» που η ζωή επιμένει να μας κρύβει.