Φάκελος “Δάσος Μορέλλα”: Ένα ξεχασμένο στολίδι στην Πεύκη

Ένα από τα μεγάλα πλεονεκτήματα του Βορείου Τομέα της Αττικής, δεν είναι άλλο από το πράσινο.

Σε σχέση με άλλες περιοχές του Λεκανοπεδίου, εκεί μπορούμε ακόμα να βρούμε δάση και άλση που δίνουν την δυνατότητα στους πολίτες να έχουν καλύτερη ποιότητα ζωής, αλλά παράλληλα και καθαρότερο αέρα, λόγω του οξυγόνου. Στον Δήμο Λυκόβρυσης – Πεύκης το δάσος Μορέλλα είναι σήμα κατατεθέν στην περιοχή, όμως και πάλι υπάρχουν αρκετά προβλήματα.

Ο μικρός αυτός πνεύμονας οξυγόνου αποτελεί περιουσία του Δήμου Πεύκης-Λυκόβρυσης από 1948, στον οποίο περιήλθε από δωρεά της οικογένειας Μορέλλα – Κατσίμπαλη. Λειτουργεί ως πέρασμα, καθώς τα μονοπάτια που έχουν σχηματισθεί με τη καθημερινή χρήση, αποτελούν ουσιαστικά μια φυσική προέκταση των κάθετων προς το άλσος αστικών δρόμων. Σύμφωνα με όσα αναφέρει η δημοτική Αρχή, στην ιστοσελίδα της, ο χώρος διατηρεί ίδια έκταση, περίπου 33 στρέμματα, με την διαφορά ότι παλιότερα κάποιος μπορούσε να βρει αγρούς και αμπέλια, σε αντίθεση με σήμερα που υπάρχουν κυρίως πεύκα κάποια εκ των οποίων ξεπερνούν τα 100 χρόνια ζωής.

Στο δασάκι της Πεύκης, όπως το λένε χαρακτηριστικά οι κάτοικοι, νωρίς το πρωί, μπορείς να δεις τους πιο ηλικιωμένους να κάνουν την βόλτα τους ή να κάθονται σε κάποιο παγκάκι για να διαβάσουν την εφημερίδα ή το βιβλίο τους. Το μεσημέρι κατά τις 3 το δασάκι γεμίζει παιδικές φωνές, καθώς χτυπάει το κουδούνι του διπλανού σχολείου. Το απόγευμα, όταν ο ήλιος πέφτει, οι μαμάδες πηγαίνουν τα μικρά τους για να παίξουν, οι φιλόζωοι της περιοχής πηγαίνουν βόλτα τους σκύλους τους, ενώ οι πιο αθλητικοί κάνουν τζόκινγκ ή ασκήσεις εδάφους.

Οι διεκδικητές

Φυσικά, μπορεί ο χώρος να αποτελεί στολίδι για την κάτω Πεύκη και ολόκληρο το Δήμο, όμως δεν άργησαν να εμφανιστούν σοβαρά προβλήματα. Λίγο μετά την δωρεά εμφανίστηκαν διάφοροι… ιδιοκτήτες που πίεζαν τις εκάστοτε δημοτικές Αρχές ώστε να πάρουν το κομμάτι που θεωρητικά τους ανήκε. Αυτές οι απαιτήσεις είχαν σαν αποτέλεσμα να περιφραχτεί ένα κομμάτι 9 στρεμμάτων, στο νότιο τμήμα. Στόχος ήταν η κατασκευή σπιτιών στην περιοχή, κάτι που θα τσιμεντοποιούσε ένα μεγάλο μέρος του δάσους. Μάλιστα το 1992 η καταπάτηση ήταν πολύ κοντά, με τους φερόμενους ως ιδιοκτήτες να ζητούν να αλλάξει ο συντελεστής δόμησης ώστε να προχωρήσουν οι διαδικασίες, με τον Δήμο να το εγκρίνει, κάτι που ήταν μια σαφής παραδοχή πως ο χώρος ανήκει σε ιδιότητες.

Στη συνέχεια λόγω του ότι όταν ένα οικόπεδο εντός σχεδίου πόλης χαρακτηρίζεται χώρος πρασίνου, ο ιδιοκτήτης του έχει δικαίωμα αποζημίωσης, οι… ιδιοκτήτες ξεκίνησαν δικαστικό αγώνα προκειμένου να διεκδικήσουν τις νόμιμες αποζημιώσεις κάτι που τελικά κατάφεραν. Τελικά μετά από πολύχρονους αγώνες, το 2003 ο δήμος εξασφάλισε βεβαίωση από το Δασαρχείο Πεντέλης ότι τα επίμαχα εννέα στρέμματα αποτελούν δασική έκταση, κάτι που φυσικά πάγωσε τις διαδικασίες.

Μια παραμελημένη όαση

Παρά το γεγονός όμως ότι ο χώρος κατάφερε και δεν ιδιωτικοποιήθηκε τα ζητήματα δεν έχουν σταματήσει. Τα τελευταία χρόνια οι εκάστοτε δημοτικές Αρχές έχουν γυρίσει την πλάτη τους στον χώρο με αποτέλεσμα τα σκουπίδια να κάνουν σε πολλές περιοχές την εμφάνισή τους αλλοιώνοντας τον χώρο και δημιουργώντας ανθυγιεινές συνθήκες σε πολίτες που θέλοντας να περάσουν χρόνο κοντά στο πράσινο επισκέπτονται καθημερινά το δάσος. Την ίδια στιγμή ένα ακόμα σοβαρό πρόβλημα που υπάρχει είναι το γεγονός ότι οι άνθρωποι του Δήμου δεν δίνουν την απαραίτητη σοβαρότητα στον καθαρισμό των δέντρων.

Όπως αναφέραμε, στο δάσος υπάρχουν πολλά πεύκα, αρκετά εκ των οποίων υπάρχουν εκεί αρκετά χρόνια. Λόγω της ηλικίας τους, αλλά και των καιρικών συνθηκών, που τα τελευταία χρόνια είναι έντονα στην περιοχή, αρκετά κλαδιά από αυτά έχουν σπάσει και κρέμονται την ίδια στιγμή που παιδιά παίζουν γύρω τους κάνοντας τον κίνδυνο ατυχήματος μεγάλο. Παράλληλα, σύμφωνα πάντα με όσα έχουν αναφέρει οι κάτοικοι της περιοχής η δημοτική Αρχή παρά τις διαβεβαιώσεις των προηγούμενων ετών ότι θα υπήρχε ψεκασμός με βάκιλο για τη λύση του προβλήματος της πυτιοκαμπάμπης, κάτι τέτοιο δεν έγινε άμεσα. Το αποτέλεσμα δεν είναι άλλο από το γεγονός ότι πολλά νεαρά πεύκα έχουν ξεραθεί, ενώ τα μεγαλύτερης ηλικίας έχουν ελάχιστο φύλλωμα και πολλές κάμπιες, με κάποια από αυτά να είναι έτοιμα να καταρρεύσουν.

Όλα αυτά μετατρέπουν το δάσος Μορέλλα από στολίδι για την Πεύκη, σε χώρο που σου προκαλεί θλίψη και όλα αυτά γιατί δεν υπάρχει η κατάλληλη προσοχή από τις δημοτικές Αρχές. Πρέπει να γίνει κατανοητό σε όλους πως σίγουρα ο πολίτης πρέπει να έχει ατομική ευθύνη, προσέχοντας να μην μολύνει τον χώρο πρασίνου με σκουπίδια, όμως αν και ο Δήμος δεν βάλει… πλάτη και προχωρήσει στις απαραίτητες ενέργειες και μάλιστα άμεσα, τότε το δάσος τείνει να απαξιωθεί πλήρως. Και ξέρουμε πολύ καλά ότι οι… ιδιοκτήτες του χώρου κάτι τέτοιο περιμένουν για να εμφανιστούν σαν… λυτρωτές.