Δήμος Πετρούπολης: «Σπάσε τη Σιωπή -Μίλησε, Μην ανέχεσαι»

Η σχετική ανακοίνωση του Δήμου Πετρούπολης.

H νέα αποκάλυψη κατά την διάρκεια διαδικτυακής Ημερίδας «Σπάσε τη Σιωπή -Μίλησε, Μην ανέχεσαι», του Υφυπουργείου Αθλητισμού που διοργανώθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος του Συμβουλίου της Ευρώπης για την «Προστασία των Παιδιών στον Αθλητισμό», περί σεξουαλικής κακοποίησης της ολυμπιονίκη Σοφίας Μπεκατώρου που έχει δει το φως της δημοσιότητας τις τελευταίες ημέρες, μας υπενθυμίζει ότι η περίπτωση της Σοφίας Μπεκατώρου δεν είναι μοναδική. Σχεδόν καθημερινά, οι αρχές ενημερώνονται για ανάλογες καταγγελίες ενώ (και αυτό είναι το περισσότερο ανησυχητικό) οι περισσότερες περιπτώσεις αποκρύπτονται για μία σειρά από λόγους.

Η βία κατά των γυναικών αποτελεί παγκόσμιο φαινόμενο με θύματα εκατομμύρια γυναίκες και κορίτσια στον κόσμο, χωρίς «διακρίσεις» εθνικότητας/εθνότητας, θρησκεύματος, ηλικίας, κοινωνικής τάξης, μορφωτικού επιπέδου ή πολιτισμικής παράδοσης.

Περιλαμβάνει όλες τις δυνατές εκφάνσεις της βίας, κάθε μορφή άμεσης φυσικής βίας, τη λεκτική βία, κάθε είδους εξαναγκασμό, κάθε είδους συμβολική βία. Από τη γυναικοκτονία, τη συστηματική κακοποίηση, τον βιασμό, την εμπορία γυναικών, τον γάμο των ανήλικων κοριτσιών, τη σεξουαλική παρενόχληση, έως τις αρνητικά διακριτικές συμπεριφορές, τη συμβολική πραγμοποίηση του γυναικείου σώματος ως σεξουαλικού αντικειμένου, την αναπαραγωγή έμφυλων στερεοτύπων, το “mansplaining” και τους άρρητους περιορισμούς/αποκλεισμούς από την αγορά εργασίας, η βία κατά των γυναικών αποτελεί παράβαση των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που συντελείται ακριβώς λόγω του φύλου των γυναικών, και για τούτο, συνιστά ακραία προσβολή του «ανθρώπινου προσώπου» τους.

Αποτελεί αδιαμφισβήτητα δομικό πρόβλημα των κοινωνιών μας, αποτέλεσμα, αλλά και μηχανισμό συντήρησης μιας ιστορικά συγκροτημένης ανισότητας ισχύος ανδρών και γυναικών, που «νομιμοποιεί» τις διακρίσεις εις βάρος των γυναικών και δημιουργεί το υπόβαθρο για την εκδήλωση βίαιων κατά των γυναικών συμπεριφορών.

Αμφισβητεί ευθέως τη δημοκρατία και τον πολιτισμό μας, συνιστώντας φαινόμενο που ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΚΤΟ.

Η κατανόηση των μηχανισμών και διαδικασιών που (ανα)παράγουν τη βία κατά των γυναικών και η αναγνωρισιμότητά της (σε όλες της τις μορφές) αποτελούν το πρώτο βήμα για την αντιμετώπιση και εξάλειψη του φαινομένου.

Αυτό όμως δεν αρκεί, όπως δεν αρκεί και η αναγνώριση του φαινομένου από τη διεθνή και την ελληνική έννομη τάξη (Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης και Ν. 4531/2018). Είναι αναγκαία η ενεργητική καταδίκη από τον καθένα και την καθεμιά μας κάθε μορφής βίας και προσβολής της αξιοπρέπειας των γυναικών, στην καθημερινή μας πρακτική και στην οικογενειακή μας κουλτούρα.
Όποτε η σιωπή θα σπάει και όποτε μια δύσκολη αφήγηση βιασμού ή κακοποίησης θα ακούγεται, τόσο περισσότερο θα συρρικνώνονται τα ζοφερά ποσοστά βίας κατά των γυναικών.

Τόσο σε κεντρικό όσο και σε τοπικό επίπεδο είναι να γίνουν ακόμη πολλά. Καθίσταται επιτακτική η ανάγκη να αξιοποιηθούν οι τοπικές Επιτροπές Ισότητας των Φύλων στα πλαίσια των τοπικών κοινωνιών.