Μιλένα Αποστολάκη: «Με ποιους θα κυβερνήσει το ΠΑΣΟΚ;»

Το άρθρο της Μιλένας Αποστολάκη στο NEWS24/7.gr σχετικά με τους στόχους του ΠΑΣΟΚ και τις κυβερνήσεις συνεργασίας.

Εδώ και μια πενταετία τουλάχιστον, από τη στιγμή που φάνηκε ότι το ΠΑΣΟΚ όχι μόνο δεν θα έσβηνε από τον πολιτικό χάρτη αλλά αντίθετα άρχισε να ανακάμπτει, τίθεται διαρκώς αυτό το ερώτημα σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αναχαιτιστεί μια πορεία που θα έχει ως αποτέλεσμα την πολιτική αλλαγή που τόσο έχει ανάγκη η  χώρα.

Πρόκειται για μια οργανωμένη  προσπάθεια αλλαγής ατζέντας, αλλαγής συζήτησης, κάθε φορά που η ΝΔ και ο κ. Μητσοτάκης νιώθουν στριμωγμένοι. Μια ερώτηση χωρίς κανένα περιεχόμενο ουσίας, έρχεται και ξανάρχεται απλώς και μόνο για να παίρνει τα φώτα από τα προβλήματα της ΝΔ.

Και το πρόβλημα της ΝΔ σήμερα είναι σαφές και εν μέρει αντανακλάται  στην πρότασή της για Πρόεδρο της Δημοκρατίας: ο «κεντρώος» κ. Μητσοτάκης ολοκλήρωσε τη στροφή του προς τα δεξιά, προς τον  πυρήνα της συντηρητικής παράταξης. Κι έτσι τα πράγματα ξεκαθαρίζουν στο πολιτικό μας σύστημα. Η ΝΔ εκφράζει τη συντήρηση, και το ΠΑΣΟΚ καλείται να γίνει ο κύριος εκφραστής του μεγάλου προοδευτικού πόλου που έχει ανάγκη η χώρα μας.

Ας ξεκαθαρίσουμε λοιπόν τα πράγματα.

Είναι γνωστό ότι το εκλογικό μας σύστημα, είναι το μόνο σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση που πριμοδοτεί το σχηματισμό μονοκομματικών Κυβερνήσεων μέσα από το bonus των εδρών που δίνει στο πρώτο κόμμα. Στην Ελλάδα, Κυβερνήσεις συνεργασίας είχαμε μόνο σε περιόδους μεγάλων πολιτικών κρίσεων, όταν το πρώτο κόμμα των εκλογών είχε τόσο χαμηλά ποσοστά που ούτε και με το bonus των εδρών δεν κατάφερνε να αποκτήσει πλειοψηφία.

Επομένως, όταν μας τίθεται το ερώτημα αυτό, προϋποθέτει ότι θα είμαστε πρώτο κόμμα αλλά χωρίς αυτοδυναμία και έτσι θα αναζητούμε Κυβερνητικούς εταίρους.

Προς το παρόν, με βάση τους σημερινούς συσχετισμούς το ΠΑΣΟΚ έχοντας καταγράψει σταθερή άνοδο,  βρίσκεται με διακριτή απόσταση από τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης,  η δε ΝΔ, έχοντας απωλέσει δυνάμεις, αξιοπιστία και επιρροή παραμένει πρώτη χωρίς όμως να φαίνεται δυνατή η αυτοδυναμία της.

Επομένως αλλού θα έπρεπε να απευθύνεται η ερώτηση αυτή και όχι στο ΠΑΣΟΚ. Στη ΝΔ συγκεκριμένα και στον κ. Μητσοτάκη.

Μήπως ο κ. Μητσοτάκης προσπαθεί να προετοιμάσει το έδαφος μιας σύγκλισης με τις δυνάμεις της Άκρας Δεξιάς, που ενισχύονται και πιέζουν τη ΝΔ από τα δεξιά της; Με τις δυνάμεις που φιλοδοξούν να εκφράσουν τον εγχώριο τραμπισμό; Μήπως είναι θέμα χρόνου να ακούσουμε στην αρχή από Υπουργούς του και στη συνέχεια από τον Πρωθυπουργό ότι η Ελληνική Λύση, η Νίκη ή η κυρία Λατινοπούλου είναι δυνάμεις που εκφράζουν τις γνήσιες αγωνίες της ελληνικής κοινωνίας;

Για το ΠΑΣΟΚ, η   πολιτική αυτονομία του συνιστά στρατηγικό στόχο.

Και η πολιτική μας αυτή, αντιστοιχεί στις προσδοκίες του Ελληνικού λαού που αναζητά εκφραστή των αναγκών του, των ελπίδων του και των συμφερόντων της πλειοψηφίας.

Οι προτεραιότητες μας είναι καθαρές και σαφείς: Αιχμηρή Αντιπολίτευση απέναντι στην κλειστή ομάδα του Μαξίμου που με τις πολιτικές της γιγαντώνει τα προβλήματα της Ελληνικής κοινωνίας.

Στόχος μας είναι να είμαστε μια άξια Αντιπολίτευση για να μπορούμε αύριο να γίνουμε μια άξια Κυβέρνηση.

Αυτό θα το πετύχουμε αν είμαστε ένα κόμμα ευρύ και ανοιχτό. Ένα κόμμα   με ενιαία φωνή, που μέσα από τις πρωτοβουλίες και τις προοδευτικές του θέσεις, χτίζει  μεγάλες, πλατιές  κοινωνικές συμμαχίες. Παραμένουμε λοιπόν αταλάντευτα προσηλωμένοι στη μείζονα στρατηγική μας κατεύθυνση. Που είναι το σχέδιό μας για την Ελλάδα αύριο, μετά το τέλμα της διακυβέρνησης Μητσοτάκη που γιγαντώνει τις ανισότητες και περιθωριοποιεί μεγάλα και δημιουργικά τμήματα της κοινωνίας.

Το ΠΑΣΟΚ ούτε ήταν, ούτε είναι, ούτε και θα γίνει μπάλωμα συγκυβέρνησης , παρά το γεγονός ότι σε ιστορικές στιγμές κρίσης ανέλαβε ευθύνες πολύ πέραν αυτών που του αναλογούσαν.

Στην παρελκυστική και εκ του πονηρού ερώτηση λοιπόν με ποιον θα συγκυβερνήσουμε, η απάντηση είναι μια και προφανής.

Πορεία πολιτικής αυτονομίας, μαζικοποίηση και συστράτευση , ιεράρχηση των λαϊκών συμφερόντων και εμπιστοσύνη στην κρίση του λαού.