ΠΡΑΣΙΝΟ ΚΙΝΗΜΑ: Αναγκαία η θεσμοθέτησης της Ανεξάρτητης Αρχής Προσβασιμότητας

ΠΡΑΣΙΝΟ ΚΙΝΗΜΑ: Την ανάγκη θεσμοθέτησης της Ανεξάρτητης Αρχής Προσβασιμότητας ενέκρινε το 3ο τακτικό Συνέδριο του Πράσινου Κινήματος, μετά από εισήγηση του μέλους του Πολιτικού Συμβουλίου και της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος, κ. Φώτη Μπίμπαση.

Η Απόφαση του Συνεδρίου του Πράσινου Κινήματος θα κοινοποιηθεί σε όλες τις κοινοβουλευτικές ομάδες του ελληνικού Κοινοβουλίου και του Ευρωκοινοβουλίου ώστε να γίνει πραγματικότητα αυτός ο τόσο κρίσιμος στόχος.

Στη δήλωσή του ο κ. Μπίμπασης, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Πράσινου Κινήματος, ανέφερε χαρακτηριστικά: «Όταν έχεις να επιλύσεις ένα τόσο πολύπλοκο πρόβλημα, όπως η σχέση της προσβασιμότητας με την δημοκρατία ενός σύγχρονου ευρωπαϊκού πολιτειακού συστήματος, χρειάζεται να δημιουργήσεις νέα εργαλεία και η Ανεξάρτητη Αρχή Προσβασιμότητας μπορεί να είναι ένα απ’ αυτά, που μπορούν να μας οδηγήσουν σε ένα μέλλον λιγότερο ζοφερό και περισσότερο συμπεριληπτικό».

Ακολουθεί το κείμενο της επιστολής του Κινήματος που θα σταλεί στα ελληνικά κόμματα και στις ευρωπαϊκές ομάδες:

Η ανάγκη θεσμοθέτησης μιας Ανεξάρτητης Αρχής Προσβασιμότητας σε Πανευρωπαϊκό επίπεδο

Η αρχή της ελπίδας!

Ένα κομμάτι της Ευρωπαϊκής κοινωνίας είναι σιωπηλά προβληματισμένο για ένα θέμα που πρέπει και αξίζει να συζητηθεί μέσα στην ευρωπαϊκή οικογένεια.

Συγκεκριμένα, μια αρκετά διευρυμένη ομάδα ανθρώπων που ασχολούνται με τα ζητήματα προσβασιμότητας και την προσεγγίζουν από διαφορετικές αφετηρίες ή αφορμές, συγκλίνουν πλέον στην άποψη ότι χρειάζεται στην ευρωπαϊκή κοινωνία να «ζυμωθεί» το αίτημα για μια Ανεξάρτητη Αρχή Προσβασιμότητας.

Όταν έχεις να επιλύσεις ένα τόσο πολύπλοκο πρόβλημα, όπως η σχέση της προσβασιμότητας με την δημοκρατία ενός σύγχρονου ευρωπαϊκού πολιτειακού συστήματος, χρειάζεται να δημιουργήσεις νέα εργαλεία και η Ανεξάρτητη Αρχή Προσβασιμότητας μπορεί να είναι ένα απ’ αυτά, που μπορούν να μας οδηγήσουν σε ένα μέλλον λιγότερο ζοφερό και περισσότερο συμπεριληπτικό.

Δεν υπάρχουν πολιτικές αλλαγές δίχως συγκεκριμένη ουτοπία

Τα ζητήματα των αναπήρων, όπως τα γενικότερα κοινωνικά αιτήματα για προσβασιμότητα σε υγεία, εκπαίδευση, νερό και ελεύθερες παραλίες κ.α., δεν μπορούν να λυθούν χωρίς ένα διεπιστημονικό και διακοινωνικά ανεξάρτητο φορέα/αρχή η οποία θα παρατηρεί, θα ερευνά, θα διαχειρίζεται ζητήματα προσβασιμότητας των πολιτών. Επιπλέον, θα μπορεί πιθανά να δημιουργεί λύσεις για ζητήματα προσβασιμότητας τόσο σε σχέση με τη διοικητική δομή των κρατών μελών, αλλά και για ζητήματα που θα αναδύονται από την αλληλεπίδραση μεταξύ των πολιτών. Τέλος, θα μπορεί να ανιχνεύει σοβαρά ζητήματα διάχυσης της γνώσης και της συμμετοχικότητας στο κοινωνικό σώμα.

Συζητώντας την ιδέα για μια Ανεξάρτητη Αρχή Προσβασιμότητας αποδείχτηκε ότι το συλλογικό φαντασιακό μπορεί να συμπληρώσει και να εμπλουτίσει την αρχική σύλληψη. Η ιδέα αυτή ξεκίνησε από μια κριτική για τα ΚΕΠΑ, στην Ελλάδα, εξελίχθηκε σε μία πρόταση μια ανεξάρτητη αρχή για την αναπηρία και κατέληξε στην πιο ολοκληρωμένη πρόταση για μια Ανεξάρτητη Αρχή Προσβασιμότητας, που θα δημιουργεί και έναν συνεκτικό ιστό σε επίπεδο κοινωνικής πολιτικής μεταξύ των κρατών μελών.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι οποιοδήποτε εργαλείο επιχειρήσει να λύσει τα προβλήματα των αναπήρων, θα τα καταφέρει μόνο αν τα προβλήματα αυτά αντιμετωπιστούν ως μέρος του κοινωνικού συνόλου γενικότερα. Για παράδειγμα, όλοι και όλες μας έχουμε αρρωστήσει και έχουμε περιστασιακά βιώσει καταστάσεις ευκαιριακής αναπηρίας συνειδητοποιώντας πώς το ζήτημα της προσβασιμότητας συνδέεται άρρηκτα με οικονομικές διαστάσεις εξοικονόμησης πόρων και βιωσιμότητας.

Μια τέτοια προσέγγιση μπορεί να αντιμετωπίσει διαχρονικά προβλήματα που ταλαιπωρούν τους πολίτες και μειώνουν το επίπεδο και την ποιότητα της καθημερινότητάς τους. Η συζήτησή τους, εντός της κοινωνίας και με δημοκρατικό τρόπο, μπορεί να αναδείξει τη διαχρονικά συμπεριληπτική οπτικής της προσέγγισης αυτής, τόσο στο θεωρητικό-φιλοσοφικό επίπεδο όσο και στο επίπεδο της καθημερινής πρακτικής. Μόνον έτσι μπορούμε να ξεπεράσουμε το τεχνικό κατασκεύασμα ενός τεμαχισμένου δικαιωματισμού που διακατέχει πολλές ομάδες της Ε.Ε. και ομάδες όλων των αποχρώσεων.

Κεντρικός στόχος είναι η εγκάρσια επικοινωνία όλων των ομάδων που κινητοποιούνται στη δημόσια σφαίρα ή ακόμη και εκείνων των ομάδων που δεν συμμετέχουν, αλλά που μπορούν εν δυνάμει να κινητοποιηθούν, ώστε η επικοινωνία αυτή να ξεκινήσει από το τοπικό κοινοτικό επίπεδο και να εμπλουτιστεί περαιτέρω με συλλογικότητες που ασχολούνται με ζητήματα υγείας, επιβίωσης, επικοινωνίας.

Η Ανεξάρτητη Αρχή Προσβασιμότητας που οραματιζόμαστε, θα είναι κοινωνιολογικά ευαίσθητη και ενεργή, ασκώντας την επιστήμη της επικοινωνίας και επικοινωνώντας την επιστήμη και την διάχυση της γνώση στο κοινωνικό σώμα.

Η Ανεξάρτητη Αρχή Προσβασιμότητας που οραματιζόμαστε, θα μπορεί να είναι σύμβουλος και χορηγός γνώσης και τεκμηρίωσης για τα περισσότερα υπουργεία των οποίων το στελεχικό δυναμικό έχει ζωτική ανάγκη για διεπιστημονική αλληλεπίδραση με άλλα μέλη της κοινότητας του, αναφορικά με την επίλυση προβλημάτων.

Η υποστήριξη μια πρότασης για μια Ανεξάρτητη Αρχή Προσβασιμότητας θίγει θεμελιώδη ζητήματα για την δημοκρατία στην Ε.Ε. αλλά και ταυτόχρονα μας θέτει προ των ευθυνών μας για την προσβασιμότητα των πολιτών στον λόγο των ιδεών!

Χρειαζόμαστε τώρα, περισσότερο παρά ποτέ καθαρότητα στην ανάλυση των συλλήψεων που θεσμοθετούμε, συλλογισμό και συννενόηση για τις συνθήκες στις οποίες ζούμε, για την ιστορία μας, για την καταπίεση και καταστροφή ανθρώπων και φύσης για να εξασφαλίσουμε μια γερότερη κοινή Ευρωπαϊκή προοπτική.

Σ’ αυτό το πλαίσιο κάποιες από τις ιδέες του Ερνστ Μπλοχ παραμένουν επίκαιρες!

«Το ζήτημα είναι να μάθουμε το ελπίζειν. Η εργασία του (ελπίζειν ) δεν παραιτείται, είναι ερωτευμένη με την επιτυχία κι όχι με την αποτυχία. Το ελπίζειν, που βρίσκεται πάνω από το φοβείσθαι, δεν είναι παθητικό, όπως εκείνο, ούτε είναι ακινητοποιημένο μέσα σε ένα τίποτα. Το πάθος του ελπίζειν υπερβαίνει εαυτό, κάνει τους ανθρώπους ευρείς αντί να τους περιορίζει, δεν αρκείται σε όσα και αν γνωρίζει, από ότι τους κάνει προσηλωμένους προς τα έσω, ότι κι αν είναι μαζί τους εξωτερικά συνδεδεμένο.

Η εργασία αυτού του πάθους απαιτεί ανθρώπους οι οποίοι ρίχνονται δραστήρια στο γίγνεσθαι όπου ανήκουν και αυτοί οι ίδιοι. Δεν ανέχεται κανενός είδους σκυλίσια ζωή, που αισθάνεται πεταμένη παθητικά στην ούσα κατάσταση, σε κάτι μη διαπεφασμένο ή κιόλας αθλίως παραδεδεγμένο.

Η εργασία κατά του φόβου ζωής και των ραδιουργιών του φόβου στρέφεται κατά των πρωτουργών τους, που μπορούν κατά μέγα μέρος να καταδειχθούν καλά, και ψάχνει στον ίδιο τον κόσμο, ότι βοηθά τον κόσμο… είναι κάτι που μπορεί να βρεθεί. 

Πόσο πλούσια ονειρεύτηκαν τέτοια κάποιο άνθρωποι, ονειρεύτηκαν καλύτερη ζωή, που θα ήταν δυνατή.

Μπορεί κανείς να το αποσπάσει από το ακανόνιστο όραμα, όπως κι από την πονηρή κατάχρηση του, μπορεί να ενεργοποιηθεί χωρίς απατηλά προπετάσματα.

Κανένας άνθρωπος δεν έζησε ποτέ δίχως οράματα, το ζήτημα είναι να τα γνωρίζουμε ολοένα περισσότερο κι έτσι να τα κρατάμε όχι απατηλά, αλλά κατευθυνόμενα στο σωστό, έτσι ώστε να μας βοηθούν.

[…] Κι ας γίνουν τα οράματα πιο πλήρη, πάει να πει φωτεινότερα, λιγότερο τυχαία, πιο γνωστά, πιο κατανοημένα και καθώς εξελίσσονται τα πράγματα πιο διαμεσολαβημένα

[…]Σκέπτεσθαι σημαίνει υπερβαίνειν”

Ερνστ Μπλοχ. Η αρχή ελπίδα. Φρανκφούρτη 1970.