“Το τέλος που του άξιζε…”, του Μιλτιάδη Ι. Καρπέτα

Άρθρο του Μιλτιάδη Ι. Καρπέτα, Δικηγόρου και π. Δημάρχου Μεταμόρφωσης στο Χ-τύπο

 

  Ο ΣΥΡΙΖΑ τελειώνει, είναι πια ολοφάνερο. Το πολιτικό απόστημα που αναπτύχθηκε πάνω στην οικονομική κρίση και την ανικανότητα των τριών «ανήμπορων παιδιών»,  επιτέλους  έσπασε και οδηγείται κατ’ ευθείαν στον κάδο απορριμμάτων πολιτικής και Ιστορίας.

Πορεύτηκε με εφόδια τον τυχοδιωκτισμό, τον κυνισμό, τη θρασύτητα, την πολιτική εξαπάτηση, τη χυδαιότητα και την ισοπέδωση αρχών και ιδεών και με εργαλεία την εμπάθεια, τη μισαλλοδοξία, τη σπίλωση και το διχαστικό μίσος.

Στοίχισε ακριβά στη χώρα και την κοινωνία: Οικονομικά, πολιτικά, αισθητικά και πολιτισμικά.

Ο τρόπος που καταρρέει είναι αυτός που ταιριάζει στον αμαρτωλό βίο του: Ούτε « κρότος» ούτε «λυγμός». Μόνο ένα απέραντο καθαρτήριο και λυτρωτικό γέλιο.

Μικρή ανταπόδοση στην κοινωνία για τα δεινά που της προκάλεσε.

* * *

Η κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ, ανοίγει το δρόμο αλλά δεν λύνει το πρόβλημα.  Που δεν είναι, βέβαια, η έλλειψη αντιπολίτευσης, για την οποία θρηνολογούν αστόχαστα πολλοί.

Αντιπολιτεύσεις του τύπου «Αρχιερέας της διαπλοκής ο Σημίτης» του Κώστα Καραμανλή, «Λεφτά υπάρχουν» του Γιώργου Παπανδρέου, των «Ζαππείων» του Αντώνη Σαμαρά και του «Μ’ ένα νόμο και ένα άρθρο» και του «Ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν» του Αλέξη Τσίπρα, σπρώχνουν το κάρο στον κατήφορο και καλύτερα να λείπουν.

Πρόβλημα είναι το θεσμικό και πολιτικό κενό της έλλειψης αξιόπιστης πρότασης διαδοχής, όταν χρειαστεί. (Στη Σουηδία, πάντως, το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα  κυβέρνησε συνεχώς επί 44 χρόνια χωρίς να πάθει η Δημοκρατία).

* * *

Η (ουσιαστική) διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ συνεπάγεται εξελίξεις:

• Η πρωτόγονη αριστερίλα, θα ακολουθήσει πορεία στην έρημο, με την ελπίδα του 3% στις επόμενες εκλογές.
• Το …ελαφρολαϊκό κόμμα Κασσελάκη, με το ισχυρό κομματικό ταμείο, το ένστικτο επιβίωσης των ενταχθέντων και την ποπ αισθητική μέρους της κοινωνίας, θα επιβιώσει στα όρια προσωπικών αναγκών.
• Οι άγουροι νεο-αριστεροί, που απέκτησαν συγκυριακά υπόσταση με αναπόδεικτα – (και ίσως ανύπαρκτα)- προσόντα, θα παρακολουθούν αμήχανα μέχρι  ν’ ακολουθήσουν τη γερουσία ή να προσαρμοστούν.
• Σπίρτζηδες και λοιποί τυχοδιώκτες ψάχνουν ήδη απεγνωσμένα τρόπο να υπάρξουν, για να  ανακτήσουν τον «απολεσθέντα παράδεισο».
• Ο Τσίπρας –αυτουργός και της διάλυσης- θα καραδοκεί, ελπίζοντας μάταια , σαν κάτι άλλους προκατόχους του.

* * *

Ερώτημα: Είναι καλή για τη Δημοκρατία η κατάρρευση ενός κόμματος, που κυβέρνησε για 4,5 χρόνια;

Τέτοιο που ήταν, σίγουρα ναι.

            Είναι και διδακτική: Διδάσκει πως το

«ανεμομαζώματα, διαβολοσκορπίσματα» ,

ισχύει και στην πολιτική.

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ, οι τρόποι και τα μέσα του γίνουν παράδειγμα προς αποφυγήν, ακόμα καλύτερα, για όλους και για όλα.