Παύλος Καμάρας: “Ζητείται αληθινή ελπίδα”

O Πρόεδρος της Ένωσης Δημάρχων Αττικής  και πρώην  Δήμαρχος Πεύκης, κ. Παύλος Καμάρας υπογράφει το ακόλουθο άρθρο σχετικά με την κατάτσαση που επικρατεί σήμερα στην χώρα:
“Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι επιτέλους σ’ αυτό το Κράτος κάτι αλλάζει.
Θέλεις από την πίεση των «επάρατων» δανειστών.
Θέλεις γιατί κάποιοι από το πολιτικό προσωπικό μας, αντιλήφθηκαν ότι «ως εδώ και μη παρέκει», σοβαρεύτηκαν και δουλεύουν στη σωστή κατεύθυνση.
Θέλεις γιατί αρμόδιοι και αξιωματούχοι, φοβήθηκαν ότι θα βρεθούν ή στο δρόμο ή στη φυλακή…
Πάντως κάτι κινείται.
Μετρήθηκαν οι δημόσιοι υπάλληλοι!
Καταγράφηκαν οι φορείς του Δημοσίου!!
Θεσπίσθηκε ενιαία αρχή πληρωμών!
Καθιερώνεται παντού η ηλεκτρονική διασταύρωση στοιχείων ώστε να τελειώνουν οι μαϊμού συντάξεις, τα μαϊμού επιδόματα….
Το πάρτυ στα νοσοκομεία φαίνεται ότι κάπως αρχίζει να ελέγχεται.
Και μια σειρά άλλων αυτονόητων πραγμάτων για κάθε πολιτισμένο κράτος.
Βέβαια μένουν πολλά να γίνουν, όμως κάτι κινείται έστω και αργά.
Όπως επίσης στο θέμα της επανάκτησης της αξιοπιστίας της χώρας μας στο εξωτερικό όπου έχουν γίνει τεράστια βήματα τον τελευταίο χρόνο.
Εκεί όμως που ως φαίνεται, η συνταγή της ανόρθωσης του Κράτους χαλάει, είναι στο θέμα της πραγματικής οικονομίας και κυρίως της προοπτικής της χώρας μας.
Και όχι μόνο γιατί το πολυπόθητο «πρωτογενές πλεόνασμα» επιτυγχάνεται, αφού μάτωσαν οι πραγματικά μη προνομιούχοι, αλλά κυρίως γιατί φαίνεται ότι οι θυσίες αυτές κινδυνεύουν να πάνε χαμένες.
Η αλήθεια είναι πικρή. Και πέραν από τις ενέσεις αισιοδοξίας που συχνά – πυκνά επιχειρούνται, με τα λεγόμενα περί χαραμάδας φωτός, περί επικείμενης απαλλαγής από τα μνημόνια και τον επικείμενο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ της εξόδου στις αγορές, η κατάσταση είναι δραματική.
Και αυτό αφορά όχι στο ΧΡΕΟΣ, που είναι ένα μείζον πρόβλημα, που όμως δεν είναι ΤΟ πρόβλημα της Ελλάδας: Αφού αφ’ ενός όλες οι χώρες της Υφηλίου χρωστάνε (τώρα σε ποιον, είναι άλλη ιστορία), αφ’ ετέρου επειδή είναι αφελές να πιστεύει κανείς ντόπιος ή ξένος ότι το Χρέος αυτό, εκεί που έχει φτάσει (και θα φτάσει), μπορεί να αποπληρωθεί από το όποιο πλεόνασμα επιτευχθεί από εδώ και πέρα, πέραν του πρωτογενούς, ακόμα και από τα δισέγγονά μας. Είναι προφανές πλέον σε όλους ότι η βιωσιμότητα του χρέους δεν εξαρτάται από τις καλές ή κακές επιδόσεις της Ελληνικής Οικονομίας, έστω και της υγιούς.
Το πρόβλημα  της Ελλάδας, εάν παραδεχθούμε ότι η εξυγίανση θα συνεχισθεί και δεν θα υπάρξει πισωγύρισμα (από κάποιους ανεύθυνους  νοσταλγούς του παρελθόντος) είναι και θα είναι η ΑΝΕΡΓΙΑ. Και κυρίως η ΑΝΕΡΓΙΑ των νέων. Μία βόμβα στα θεμέλια της Δημοκρατίας μας.
Βλέπω φιλότιμες προσπάθειες των αρμοδίων ακόμα και του Πρωθυπουργού, να τρέχουν στα πέρατα του κόσμου και να προσπαθούν να πείσουν τον κάθε «εν δυνάμει» επενδυτή, ότι η Ελλάδα μπαίνει σε περίοδο σταθερότητας και επομένως μπορούν να επενδύσουν, ασφαλώς, τα λεφτά τους.
Στόχος βέβαια η ενίσχυση της Οικονομίας και η δημιουργία θέσεων εργασίας.
Και αναρωτιέμαι.
Ας πούμε, ότι πείσθηκαν οι 100 ή 200 μεγαλύτερες εταιρείες του κόσμου, να κάνουν μπίζνες στην Ελλάδα και μάλιστα μπίζνες σοβαρές, με επενδύσεις και δημιουργία θέσεων εργασίας.
Πόσοι εργαζόμενοι μπορούν να απασχοληθούν σε  κάθε μία απ’ αυτές; Σε μια εποχή μάλιστα που η τεχνολογία έχει αφαιρέσει από την αγορά πολλές θέσεις εργασίας και σε μία χώρα, που όσο και εάν οι «εταίροι» ξεφτίλισαν τα ημερομίσθια, Κίνα και Ινδία δεν θα γίνουμε.
Η απλή αριθμητική λέει, ότι εάν συμβούν όλα αυτά τα θαύματα στην χώρα μας, οι 200 αυτές μεγάλες επιχειρήσεις  μπορούν να δώσουν 100.000 άντε 200.000 θέσεις εργασίας (καθ’ υπερβολή και ως υπόθεση εργασίας).
Θα μου πείτε τεράστιο νούμερο. Μεγάλη ανάσα για πολλούς.
Έλα όμως που οι άνεργοι σήμερα στην Ελλάδα είναι 1.500.000 (δηλωμένοι) και ένας θεός ξέρει πόσοι θα είναι μέχρι να γίνουν αυτές οι φανταστικές επενδύσεις.
Το 1.500.000, αλήθεια, ή όσοι θα είναι σε 2-3 χρόνια τι προοπτική για μια θέση στον Ήλιο έχουνε; 
Με τα παραπάνω δεν θέλω να ισχυρισθώ ότι δεν πρέπει να μας ενδιαφέρουν οι ξένες επενδύσεις. Καλοδεχούμενες πλην όμως με κύριο χαρακτηριστικό τους τον αριθμό μονίμων θέσεων εργασίας.
Από την άλλη πλευρά, βλέπω τα εκατομμύρια του  ΕΣΠΑ, να σπαταλούνται σε προγράμματα πεντάμηνης και εξάμηνης διάρκειας, για απασχόληση ανέργων με μισθούς πείνας. Επιδοτούμενοι άνεργοι, σε πολλές περιπτώσεις νέοι με εξαιρετικά προσόντα παίρνουν μια μικρή ανάσα, γυρνώντας όμως γρήγορα σε ακόμα δυσμενέστερη θέση, αφού οι συνθήκες της αγοράς διαρκώς επιδεινώνονται.
Βλέπω επίσης Περιφερειάρχες, χωρίς στόχο και χωρίς μέτρο, οδηγούμενοι ίσως και από τις θεσμικές δυσκολίες που αποδεδειγμένα υπάρχουν, να σκορπούν τα εκατομμύρια που διαχειρίζονται σε αναπλάσεις βαπτισμένες «βιοκλιματικές» ή «προσβασιμότητας ΑΜΕΑ» και ανάλογων τίτλων, με τις ευλογίες μάλιστα του αρμόδιου Υπουργείου, στο όνομα και μόνο της απορροφητικότητας. Όταν και το τελευταίο ευρώ σήμερα, θα έπρεπε να πηγαίνει αποκλειστικά και μόνο στην δημιουργία θέσεων εργασίας και την κοινωνική συνοχή.
Παράλληλα 100.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις κατεβάσανε ρολά και 200.000 κλείνουν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς.
Επιχειρήσεις που απασχολούν 5-10 εργαζομένους κλείνουν, γιατί η αγορά στέγνωσε, η φορολογία τους τσάκισε, οι (υποτιθέμενοι αιμοδότες της οικονομίας) τράπεζες ασχολούνται μόνο πως θα εισπράξουν τα δανεικά (που εξ’ ανάγκης γίνανε) αγύριστα.
Και πολλές, βέβαια κλείνουνε, αφού ήταν προϊόν της φούσκας των τελευταίων χρόνων και δεν έχουν λόγο ύπαρξης.
Και η σκέψη του απλού πολίτη έρχεται αυτονόητα.
Αντί να κυνηγάμε τις «μάγισσες» που θα επενδύσουν, μήπως το μυστικό της καταπολέμησης της ανεργίας είναι ακριβώς στην ραχοκοκαλιά της οικονομίας μας.
Μήπως στηρίζοντας τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις με περισσότερη τόλμη και αποφασιστικότητα λύσουμε το πρόβλημα. Αφού γίνει ένα γενναίο ξεκαθάρισμα από τις παρασιτικές και άχρηστες, που το μόνο που επιτυγχάνουν είναι το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών και την ικανοποίηση του καταναλωτισμού του πάλαι ποτέ νεόπλουτου Έλληνα. Να στηρίξουμε τις  υγιείς επιχειρήσεις που θα απασχολήσουν ή απασχολούν 5 και 10 υπαλλήλους.
Άρα με απλή αριθμητική 5 άτομα x 300.000 = 1.500.000 απασχολούμενοι.
Επιχειρήσεις παραγωγικές με εξωστρέφεια και προοπτικές.
Να στηρίξουμε αυτές που έχουν διασωθεί και να ευνοήσουμε την δημιουργία νέων, με κίνητρα, με επιδότηση της εργασίας (όχι της ανεργίας), με φορολογικές ελαφρύνσεις, με ενίσχυση από το παλαιό και το νέο ΕΣΠΑ (ΣΕΣ) που οσονούπω έρχεται, με ουσιαστική βοήθεια στις συναλλαγές τους στο εξωτερικό.
Με ένα Κράτος αρωγό όχι τιμωρό.
Που αγκαλιάζει, δεν φυλακίζει όσους τολμούν να αναζητήσουν κάτι παραπάνω, από το μίζερο μισθό (όπως τους τον κατάντησαν), της μίζερης ζωής τους (όπως τους την επέβαλλαν).
Όσων θέλουν να προλάβουν να σώσουν τις λίγες οικονομίες τους ή το ακίνητό τους πριν χαθούν και αυτά στην χοάνη των Κρατικών ελλειμμάτων, ή όσοι νέοι θέλουν αλλά δεν τους δίνεται η ευκαιρία να αφήσουν τα café (που αυγάτισαν) και να μοχθήσουν για ένα καλύτερο μέλλον.
Τώρα λοιπόν που βγαίνουμε από τα μνημόνια (θεωρητικά τουλάχιστον) ας κάτσουν οι ιθύνοντες (οι σοβαροί όχι οι αμετανόητοι) της Πολιτικής μας και ας συντάξουν το ΕΘΝΙΚΟ μας ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ.
Σχέδιο ολοκληρωμένο, κοστολογημένο ανά τομέα της Οικονομίας, Περιφέρεια και Προϊόν.
Σε συνεργασία με τις Τοπικές και Περιφερειακές Αρχές.
Βάσει των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας μας, των τοπικών ιδιαιτεροτήτων και των συνθηκών της διεθνούς αγοράς.
Αλλά και του επιχειρηματικού δαιμόνιου του Έλληνα που μεγαλουργεί παντού στη Γη, εκτός της χώρας του.
Να φέρουμε πίσω, τα νέα και φρέσκα μυαλά που αρπάζουν οι ξένοι και δυστυχώς χάνονται για την Πατρίδα μας.
Αντί να τους καλούμε «φέρτε μας καινοτόμες προτάσεις» να τους καθοδηγήσουμε εμείς, πού υπάρχουν προοπτικές επιτυχίας.
Με γραφεία σε κάθε Δήμο, σε κάθε Περιφέρεια, σε κάθε Υπουργείο.
Μέχρι λοιπόν το πρωτογενές πλεόνασμα να βασίζεται όχι στα καχεκτικά πόδια του συνταξιούχου, αλλά τα λιπώδη του «μεγάλου» που πτώχευσε έγκαιρα την κρατικοδίαιτη εταιρεία του, γεμίζοντας τους λογαριασμούς των offshores του εταιρειών.
Μέχρι οι Γάλλοι, Άγγλοι, Σουηδοί και λοιποί Τεχνοκράτες να μάθουν στους Έλληνες ομολόγους τους, «τα κόλπα» να πιάσουν τον πραγματικό φοροφυγά και όχι τον ψιλικατζή της γειτονιάς.
Αλλά κυρίως μέχρι να πεισθούν (ή να τους πείσουμε αλλάζοντας τους) όλοι και όχι η μειοψηφία των πολιτικών μας, ότι κάποτε θα πρέπει να υπάρξει πολιτική βούληση για ξεκαθάρισμα των κάθε είδους «λιστών» και «ληστών» ώστε με το μέρισμα του υγιούς και σταθερού πλεονάσματος να βοηθήσουμε να ξανασηκωθούν στα πόδια τους τα πάλαι ποτέ υπερήφανα, σήμερα γονατισμένα γηρατειά.
Ας μιλήσουμε την γλώσσα της αλήθειας και ας σπεύσουμε για να μπορέσουμε να δώσουμε αληθινή ελπίδα στους Έλληνες και ιδίως στους νέους μας.
Να συνεχίσουμε με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα να κάνουμε τις περιβόητες διαρθρωτικές αλλαγές με στόχο τον Κρατικισμό, την γραφειοκρατία, τις προνομιούχες συντεχνίες που ανθίστανται.
Να συνεχίσουμε, με περισσότερη τόλμη να διαπραγματευόμαστε για τη μείωση του Χρέους στο πλαίσιο και του ενιαίου δομικού προβλήματος της Ε.Ε. Δικαίωμα που μας δίνουν οι πρωτοφανείς (για καιρό ειρήνης) θυσίες ενός ολόκληρου (εκτός λίγων) λαού, αλλά και τα απτά αποτελέσματα της τελευταίας περιόδου (όπως και εάν αυτά επιτεύχθηκαν).
Να ενισχύσουμε το κοινωνικό δίχτυ προστασίας που εναγωνίως απλώνουν οι Δημοτικές Αρχές.
Αλλά κυρίως να χαράξουμε το δικό μας δρόμο το δικό μας ΕΘΝΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΔΡΑΣΗΣ και ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ του ΚΡΑΤΟΥΣ.
Η μπάλα είναι πλέον στα χέρια μας.
Γιατί εάν το success story μας βασισθεί, είτε στις μαγκιές μονομερών καταγγελιών, και την επαναφορά του Κράτους καρικατούρα, όπως το ονειρεύονται κάποιοι, είτε στην ελεημοσύνη των δανειστών, όπως ελπίζουν κάποιοι άλλοι, φοβάμαι ότι η έξοδος στον ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ των πενταπλάσιων και εξαπλάσιων επιτοκίων της ελεύθερης αγοράς θα αποδειχθεί ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ μιας κοινωνίας που ήδη βρίσκεται στα όριά της.