Άρθρο του Δημοτικού Συμβούλου Αμαρουσίου, Θανάση Φωτόπουλου

Απεργία – σταθμός στην πάλη του εργατικού λαϊκού κινήματος

Πιο δυνατό, πιο αποφασισμένο, «βγαίνει» το εργατικό – λαϊκό κίνημα από τη διήμερη σκληρή αναμέτρηση των εργαζομένων με τη μεγαλοεργοδοσία, την κυβέρνηση, το αστικό κράτος και τους μηχανισμούς τους, κατά τη διάρκεια της 48ωρης απεργίας στις 19 και 20 Οκτώβρη. Η απεργιακή συγκέντρωση της περασμένης Τετάρτης ήταν η μεγαλύτερη στη μεταπολιτευτική περίοδο.

Η απεργία αυτή αποτελεί σταθμό για το εργατικό – λαϊκό κίνημα της χώρας και είναι αποτέλεσμα της επίμονης δουλειάς των ταξικών και ριζοσπαστικών δυνάμεων όλο το προηγούμενο διάστημα σε χώρους δουλειάς, γειτονιές, χωράφια, σχολές και σχολεία. Αποτυπώθηκε τόσο στη μαζική συμμετοχή, όσο και στο περιεχόμενο των αιτημάτων και των συνθημάτων, η συνεπής ταξική στάση των δυνάμεων, που πρωτοστάτησαν στη συλλογική άρνηση πληρωμής των χαρατσιών, που αποκάλυψαν την κυβερνητική επιδίωξη για κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, που πάλεψαν και συσπείρωσαν νέες δυνάμεις ενάντια στην αθλιότητα της εργασιακής εφεδρείας, που έδειξαν το πολυνομοσχέδιο της κυβέρνησης ως άλμα προς τη βαρβαρότητα.

Η απεργιακή αυτή σύγκρουση κουβαλούσε πίσω της μιαν ήδη μεγάλη εμπειρία του ταξικού κινήματος που έχει βάλει πλώρη για τη συνολική κοινωνική, πολιτική, ιδεολογική χειραφέτηση της εργατικής τάξης. Είναι η ίδια η επίμονη αποκάλυψη της αλήθειας ότι ο εργαζόμενος λαός παράγει τεράστιο πλούτο και τον διεκδικεί όλο. Ετσι, για δυο μέρες με πίστη στη δύναμη του λαού χιλιάδες και χιλιάδες απ’ άκρη σ’ άκρη σε όλη τη χώρα, έκαναν πράξη το σύνθημα: «Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά».

Για δύο μέρες οι μεγάλες βιομηχανικές ζώνες, τα εργοστάσια, τα γραφεία, οι υπηρεσίες, τα νοσοκομεία, οι πρώην ΔΕΚΟ, οι σχολές και τα σχολεία νεκρώνουν. Η εργοδοτική και κυβερνητική τρομοκρατία, οι ωμές απειλές, τα εκβιαστικά διλήμματα για τη «σωτηρία της χώρας» «έσπασαν» στην πράξη από την παλλαϊκή συμμετοχή. Την πρώτη μέρα της απεργίας, τα μικρομάγαζα σε όλη τη χώρα παρέμειναν κλειστά. Αναδείχθηκε η δύναμη του «γίγαντα λαού». Ολη η χώρα συγκλονίζεται για δυο μέρες, με εργατόκοσμο, νέους, σπουδαστές, άνεργους, συνταξιούχους, αυτοαπασχολούμενους, φτωχούς αγρότες, λαϊκές οικογένειες, ανθρώπους όλων των ηλικιών να δίνουν το «παρών».

Στην Αθήνα, την πρώτη μέρα της απεργίας, την ώρα που ξεκινούσε η συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στην Ομόνοια, οι διαδηλωτές ήδη έχουν καταλάβει όλη τη Σταδίου από την Ομόνοια μέχρι το Σύνταγμα. Οταν πια ξεδιπλώνεται όλη η πορεία του ΠΑΜΕ, τότε ένα ανθρώπινο ποτάμι κυκλώνει την Ομόνοια, το Σύνταγμα, τη Φιλελλήνων, τη λεωφόρο Αμαλίας, μέχρι την Πανεπιστημίου στο ύψος της πλατείας Κοραή.
Και τη δεύτερη μέρα, η συμμετοχή στην απεργία παραμένει μεγάλη, στους χώρους δουλειάς, στις δημόσιες υπηρεσίες, στις σχολές και στα σχολειά κυριαρχεί η ίδια αγωνιστική εικόνα. Στην Αθήνα, η πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ για περικύκλωση της Βουλής βρίσκει μεγάλη ανταπόκριση στον εργατόκοσμο όλου του Λεκανοπεδίου. Από τις προσυγκεντρώσεις πλήθος κόσμου αρχίζει να συγκλίνει προς το Σύνταγμα. Οσο περνάει η ώρα, κόσμος συρρέει διαρκώς προς τη Βουλή σε όλη την πολύωρη διάρκεια της περικύκλωσης. Η προσπάθεια τρομοκράτησης του κόσμου, που είχε γίνει την προηγούμενη μέρα, δεν έπιασε τόπο. Με εμπιστοσύνη στο οργανωμένο και περιφρουρημένο λαϊκό κίνημα, χιλιάδες λαού έδωσαν και πάλι το «παρών» στις συγκεντρώσεις των ταξικών δυνάμεων.
Ακόμη και μετά το δολοφονικό χτύπημα των παρακρατικών σε διατεταγμένης αποστολή, με μεγάλη πειθαρχία, αποφασιστικότητα και ψυχραιμία, οι διαδηλωτές ανασυντάχθηκαν αμέσως, έσφιξαν περισσότερο οι ανθρώπινες αλυσίδες, δυνάμωσαν τα συνθήματα που καλούσαν το λαό σε αντίσταση και πάλη κόντρα στην τρομοκρατία. Υπήρχαν εργαζόμενοι που είχαν φύγει εκείνη τη στιγμή και μόλις πληροφορήθηκαν για τη δολοφονική επίθεση προς τους διαδηλωτές, επεδίωξαν να επιστρέψουν είτε για να βοηθήσουν, είτε για να συμμετέχουν στη συγκέντρωση της Ομόνοιας. Με τη μεγαλειώδη πορεία στην Πανεπιστημίου και τη συγκέντρωση στην Ομόνοια, ολοκληρώθηκε η ολοήμερη κινητοποίηση του ΠΑΜΕ στην Αθήνα.
Η διήμερη σκληρή μάχη αποτέλεσε και ένα αποφασιστικό βήμα στην οργάνωση των εργαζομένων, στη ριζοσπαστικοποίηση της συνείδησής τους, στην περιφρούρηση των λαϊκών αγώνων, στο προχώρημα της κοινωνικής συμμαχίας με τα λαϊκά στρώματα της πόλης και του χωριού.
Εγιναν δεκάδες γενικές συνελεύσεις για την οργάνωση και την περιφρούρηση της απεργίας. «Ζωντάνεψαν» και στέριωσαν οι απεργιακές επιτροπές και οι επιτροπές αγώνα σε μια σειρά εργασιακούς χώρους. Αποκαλύφθηκε πιο έντονα ο ρόλος του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Τα μπλοκ των ταξικών συνδικάτων ήταν πιο μαζικά από κάθε άλλη φορά, ενώ χιλιάδες εργαζόμενοι συντάχθηκαν πίσω από τα πανό των Επιτροπών Αγώνα και των επιχειρησιακών τους σωματείων. Ιδιαίτερα μεγάλη ήταν η συμμετοχή αυτοαπασχολούμενων, ελευθεροεπαγγελματιών και μικρομεσαίων αγροτών στις απεργιακές συγκεντρώσεις. Τα λαϊκά στρώματα διαδήλωσαν μαζί με τους εργαζόμενους, με τη νεολαία, με γυναίκες λαϊκών οικογενειών.
Ενα ακόμη βήμα έγινε και στο περιεχόμενο της απεργίας, στην πολιτικοποίηση των λαϊκών συνειδήσεων. Περισσότεροι άνθρωποι από κάθε άλλη φορά διαδήλωσαν «σαν τάξη απέναντι σε τάξη». Βροντοφώναξαν «καμία θυσία για την πλουτοκρατία», τον «πλούτο τον παράγουν οι εργάτες και όχι τα παράσιτα οι κεφαλαιοκράτες», «πάμε για ανατροπή και κοινωνία άλλη», «μέτωπο λαέ για την εξουσία». Συνειδητοποίησαν περισσότεροι πως ο οργανωμένος και χωρίς αυταπάτες λαός έχει τη δύναμη να φέρει «τα πάνω – κάτω». Απαίτησαν όχι μόνο να μην ψηφιστεί το πολυνομοσχέδιο και να πέσει η κυβέρνηση, αλλά να ανοίξει ο δρόμος για ριζικές αλλαγές στην οικονομία και στην εξουσία. Εδειξαν να συνειδητοποιούν όλο και περισσότερο την ανάγκη να παλέψουν συνειδητά για το μέλλον το δικό τους και των παιδιών τους. Εγκρίθηκαν τα τρία ψηφίσματα του ΠΑΜΕ: Οτι απορρίπτουν τους εκβιασμούς, ότι έχουν πάρει ήδη θέση μάχης για την ανατροπή αυτής της πολιτικής ισχυροποιώντας τα ταξικά συνδικάτα, έχοντας στόχο πλέον την ίδια τη λαϊκή εξουσία και οικονομία. Αποφάσισαν και ψήφισαν ότι αρνούνται να πληρώσουν τα χαράτσια, ότι θα κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να πληρώσουν οι καπιταλιστές. Αποφάσισαν και ψήφισαν: Να ξεμπερδέψουν με τους εργατοπατέρες και τα αφεντικά τους, για ένα κίνημα αντάξιο της εργατικής τάξης.
Η 48ωρη απεργία αποτελεί νέα αφετηρία για ακόμα πιο στοχοπροσηλωμένο αγώνα. Εδωσε στίγμα για μαζική αντεπίθεση με χρήση κάθε μορφής που θα αντιστοιχεί στο προωθημένο περιεχόμενο του αγώνα. Οι άξονες πάλης έγιναν ακόμα πιο καθαροί: Το χρέος να πληρώσει η πλουτοκρατία. Τώρα είναι η ώρα για ριζική ανατροπή συσχετισμών. Κάτω η κυβέρνηση και τα κόμματα της πλουτοκρατίας, μονομερής διαγραφή του χρέους με αποδέσμευση από την ΕΕ, με το λαό στην εξουσία.

ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ ΘΑΝΑΣΗΣ

ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΗΣ -ΠΑΜΕ-ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑΣ

ΔΗΜΟΤΙΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ -ΛΑΪΚΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ ΜΑΡΟΥΣΙΟΥ.