Άρθρο του Προέδρου του Επιμορφωτικού Συλλόγου Ηρακλείου Αττικής Νίκου Βρυώνη

Η χώρα βουλιάζει. Υπάρχει ελπίδα σωτηρίας;

Δυστυχώς η χώρα μας βιώνει μία μεγάλη και καταστροφική οικονομική κρίση που έχει φέρει σε δεινή κατάσταση τις ασθενέστερες οικονομικά κοινωνικές ομάδες και τάξεις. Η κρίση αυτή δεν ήλθε από μόνη της και είναι πολυδιάστατη και πολύμορφη. Έχουμε συγχρόνως κρίση πολιτική, κρίση πνευματική, κρίση πολιτιστική, κρίση κοινωνική και κρίση ηθικών αρχών και αξιών.  Για τους λόγους αυτούς η ανάκαμψη προβλέπεται μακρά και πολύ οδυνηρή. Δυστυχώς η εποχή των παχιών αγελάδων πέρασε ανεπιστρεπτί. Πέσαμε από τα ψηλά στα χαμηλά!

Τις πταίει για την φοβερή αυτή κρίση; Σίγουρα πολλοί και πολλά. Πρώτα – πρώτα όλοι οι πολιτικοί μας και όλες οι κυβερνήσεις που κυβέρνησαν την χώρα τα τελευταία 37 χρόνια. Άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο καθ’ όσον μοίραζαν αφειδώς θέσεις στο Δημόσιο, στους ΟΤΑ και τις ΔΕΚΟ στα πλαίσια του πελατειακού συστήματος που εφάρμοζαν όλες οι κυβερνήσεις.
Ωστόσο, σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να λέμε ότι όλοι οι πολιτικοί μας, ήταν ή είναι ανήθικοι, επίορκοι ή αργυρώνητοι. Όπως σε όλες τις κοινωνικές τάξεις και επαγγέλματα έτσι και στο πολιτικό μας σύστημα υπάρχουν κάποιοι ανέντιμοι πολιτικοί. Η άκριτη όμως ισοπέδωση και απαξίωση όλων των πολιτικών δεν είναι μόνο άδικη αλλά και επικίνδυνη για το δημοκρατικό μας πολίτευμα και ως εκ τούτου απαράδεκτη.
Όμως για την σημερινή πολλαπλή κρίση δεν είναι μόνο υπεύθυνοι οι πολιτικοί μας. Μεγάλες ευθύνες φέρουμε και εμείς, οι ψηφοφόροι και πρέπει να τις αναλάβουμε.
Κατ’ αρχήν φέρουμε αποκλειστικά την ευθύνη για τα κόμματα που ψηφίζουμε τα τελευταία 37 χρόνια και τους βουλευτές που στέλναμε στο Ελληνικό Κοινοβούλιο ως αντιπροσώπους μας. Εξάλλου, οι βουλευτές, είναι σαρξ από την δική μας σάρκα και αντικατοπτρίζουν τους εαυτούς μας. Εάν είμαστε κοινωνία αγγέλων, θα στέλναμε στο Κοινοβούλιο αγγέλους αλλά δεν είμαστε και στέλναμε πολλούς ακατάλληλους και ανάξιους. Μήπως για την υπέρμετρη διόγκωση του δημοσίου τομέα, δεν είμαστε και εμείς, ως πολίτες και ψηφοφόροι υπεύθυνοι, που πιέζαμε και συναλλασόμεθα, με τους υποψήφιους βουλευτές, για μία θέση, δική μας ή κάποιου συγγενή μας στο Δημόσιο, στους ΟΤΑ ή σε κάποια ΔΕΚΟ ;
Είμαστε όλοι υπεύθυνοι, σοβαροί και νομοταγείς πολίτες; Ασφαλώς όχι. Τοποθετούμε το δημόσιο συμφέρον πάνω από το ατομικό και το οικογενειακό μας συμφέρον ; Πλην ολίγων περιπτώσεων, σίγουρα όχι. Είμαστε συνεπείς και ειλικρινείς φορολογούμενοι; Το αντίθετο, σε ολόκληρη την Ευρώπη είμαστε οι μεγαλύτεροι φοροφυγάδες και φοροκλέπτες. Θεωρούμε καύχημα και κατόρθωμα να μη καταβάλλουμε τους φόρους μας. Όπου δεν υπάρχει φορολογική συνείδηση δεν υπάρχει και πατριωτική συνείδηση. Εκτός των μισθωτών και των συνταξιούχων, που αναγκαστικά είναι ειλικρινείς φορολογούμενοι, σχεδόν όλοι οι άλλοι, ελεύθεροι επαγγελματίες, μεγάλοι και μικροί επιχειρηματίες, διάσημοι καλλιτέχνες, φοροδιαφεύγουν άλλοι σε μικρή και άλλοι σε μεγάλη κλίμακα.
Η φοροδιαφυγή και η φοροκλοπή δεν είναι μόνο πράξεις παράνομες αλλά είναι συγχρόνως και πράξεις ανήθικες και αντικοινωνικές διότι στρέφονται ευθέως κατά του κοινωνικού συνόλου και του δημοσίου συμφέροντος. Πολλοί, επικαλούμενοι την κρατική κακοδιοίκηση, τις ελλειπείς υπηρεσίες (Νοσοκομεία, Σχολεία, δρόμοι) και άδικη μεταχείριση από το Κράτος, το εχθρεύονται φοβερά. Κανένα Κράτος δεν λειτουργεί τέλεια και άψογα. 
Παντού υπάρχουν ατέλειες, αδυναμίες και αδικίες. Σε καμία όμως περίπτωση το κράτος δεν πρέπει να θεωρείται εχθρός μας. Κράτος είμαστε όλοι εμείς οι πολίτες. Είναι μεγάλο λάθος να ταυτίζουμε την έννοια του κράτους με την έννοια της εκάστοτε κυβέρνησης. Η έννοια του κράτους είναι έννοια υπεράνω κυβερνήσεων και κομμάτων. Οι κυβερνήσεις και τα κόμματα έρχονται και παρέρχονται. Το κράτος όμως λειτουργεί και πρέπει να λειτουργεί σταθερά και αδιάκοπτα και να ικανοποιεί στον βαθμό που μπορεί όλες τις πάγιες και καθημερινές ανάγκες των πολιτών.
Πρέπει όμως και οι πολίτες να εκπληρώνουν στο ακέραιο τις υποχρεώσεις τους προς το κράτος και να θέτουν το δημόσιο συμφέρον πάνω από το δικό τους.
Στο σημείο αυτό αξίζει να θυμηθούμε τα όσα σχετικά, είπε το 430 π.Χ. ο μεγάλος Περικλής, στο περίφημο λόγο του «τον Επιτάφιο», ως εξής: 
«Εγώ, τουλάχιστον, πιστεύω ότι συμφέρει περισσότερο να ευδοκιμεί η πολιτεία, ως σύνολο, οπότε ωφελούνται και οι υπήκοοί της, παρά να ευημερούν ατομικά οι πολίτες της και η πατρίδα στο σύνολό της να δυστυχεί. Ο πολίτης που ευημερεί, εφόσον χαθεί η πατρίδα του, χάνεται και ο ίδιος, όταν όμως δυστυχεί και αυτός, αλλά η πατρίδα του ευημερεί, υπάρχουν πολλές ελπίδες να ευτυχήσει και εκείνος!»
Είναι σήμερα ο μέσος Έλληνας πατριώτης ; Στα λόγια ναι, στην πράξη όχι.
Μεγάλο ποσοστό του λαού μας, λόγω της μεγάλης οικονομικής κρίσης, υποφέρει και δεινοπαθεί. Επιπλέον, συνεπεία των δανείων που πήραμε και του «Μνημονίου» που αναγκαστικά υπογράψαμε, έχουμε χάσει μεγάλο μέρος της εθνικής μας υπερηφάνειας, αξιοπρέπειας και κυριαρχίας.
Τι, είμαστε διατεθειμένοι, ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί, απ’ όσα έχουμε (χρήματα, ακίνητα) να δώσουμε για να ξεπληρώσουμε τουλάχιστον μέρος των δανείων μας και ν’ απαλλαγούμε από τον καταπιεστικό εναγκαλισμό της Τρόικας;
Την απάντηση μπορεί να δώσει ο πρόεδρος της Βουλής ο οποίος άνοιξε ένα τραπεζικό λογαριασμό για την ενίσχυση του Δημόσιου Ταμείου. Το αποτέλεσμα; Σχεδόν τίποτα. Νομίζω πως οι καταθέτες μετριούνται στα δάκτυλα. Αντίθετα από το 2009, μεταφέρθηκαν σε τράπεζες του εξωτερικού 5,4 δις ευρώ από φυσικά και νομικά πρόσωπα της χώρας μας. 542 περιπτώσεις αφορούν πρόσωπα που μετέφεραν άνω των 100.000 ευρώ, ενώ εδώ δήλωναν ετήσιο εισόδημα κάτω από 1000 ευρώ. Δεν μπορεί κανείς παρά να θαυμάσει την πατριωσύνη αυτή των καλών Ελλήνων.  Επίσης είναι απελπιστικό γεγονός ότι καμία κατηγορία εργαζομένων δεν φαίνεται διατεθειμένη να προσφέρει με την εργασία της και από την τσέπη της κάτι παραπάνω για την ανάκαμψη της οικονομίας.
Οι Έλληνες σήμερα, αντί να ομονοήσουμε να ανασκουμπωθούμε και να πέσουμε με τα μούτρα στην δουλειά, αντ’ αυτού έχουμε χωρισθεί σε «Μνημονιακούς» και «Αντιμνημονιακούς» και κοιτάμε να βγάλουμε ο ένας τα μάτια του άλλου.
Πάντως, είναι παρήγορο και εθαρρυντικό το γεγονός ότι τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας, μαζί με το ΛΑΟΣ, επιτέλους άφησαν τις κοκορομαχίες και συμφώνησαν στο σχηματισμό μιας κυβέρνησης ανάγκης υπό τον Λουκά Παπαδήμο για να σωθεί η χώρα.
Ας αλλάξουμε λοιπόν νοοτροπία, ψυχολογία, συμπεριφορά και ας αρχίσουμε επιτέλους να παράγουμε, διαφορετικά θα καταντήσουμε, οι πτωχοί συγγενείς, οι παρίες και οι  πληβείοι της Ευρώπης με άμεση συνέπεια την έξοδό μας από την ΕUROZONE κάποια ημέρα.

Νίκος Βρυώνης