Άρθρο του Θεόδωρου Κατσανέβα

Η αναβολή εξόδου από το ευρώ μας οδηγεί στην καταστροφή

Η έξοδος της χώρας μας από την ευρωζώνη θεωρείται πλέον πολύ πιθανή από έγκυρους διεθνείς αναλυτές. Και μόνο εδώ στη ζαλισμένη Ελλάδα, η ισχυρή αυτή πιθανότητα εξορκίζεται ως ο «Εξαποδός». Το ευρώ, αυτό το πονηρό συγκεκαλυμμένο μάρκο, έχει αναγορευτεί σε ιερό κεκτημένο! Λησμονείται ότι, ενώ η ένταξή μας στην ευρωζώνη το 2001 έγινε με σκοπό την προστασία μας από οικονομικά αδιέξοδα, συνέβη ακριβώς το αντίθετο.

Και ότι τα τελευταία εκατό χρόνια με τη δραχμή ουδέποτε βιώσαμε παρόμοια τραγωδία. Αν μέρος της ευθύνης για την οικονομική κρίση οφείλεται στη φαυλότητα του πολιτικού μας συστήματος, αυτό προϋπήρχε και απλώς διογκώθηκε τελευταία. Η κατάρρευση των περισσότερων χωρών της ευρωζώνης, σε αντίθεση με αυτές που βρίσκονται εκτός, αναδεικνύει με τον πιο ανάγλυφο τρόπο τον κυρίως ένοχο.
Ο μονόδρομος του ευρώ συνοδεύεται από μια Ελλάδα γονυπετούσα στην τρόικα και στο μνημόνιο. Η ελληνική οικονομία εξοντώνεται και υποθηκεύεται στους άτεγκτους δανειστές μας. Ο κοινωνικός ιστός της διαλύεται, η δικαιοδοσία επίλυσης μελλοντικών δικαστικών διαφορών μεταφέρεται σε διεθνή δικαστήρια, ενώ μας απαγορεύεται να δανειστούμε από τρίτες χώρες. Και το χειρότερο, δολοφονείται η ελπίδα για ανάσταση, αφού η ελληνική οικονομία έχει πέσει στα Τάρταρα. Στην πραγματικότητα, έχουμε ήδη πτωχεύσει. Τι πιο τραγικό μπορεί να μας συμβεί; Πόση μεγαλύτερη φτώχεια, ανεργία και αυτοκτονίες απελπισμένων μένει να δούμε; Πόσες άλλες επιχειρήσεις και μικρομάγαζα θα κλείσουν; Πόσο περισσότερο μπορεί να μας υποβαθμίσουν από την κατηγορία σκουπίδια οι «οίκοι ανοχής» του καζινοκαπιταλισμού; Η ανυπαρξία εθνικού νομίσματος με δυνατότητα υποτίμησής του και εκτύπωσης δικού μας χρήματος μας καθιστά υποχείριους στους πιστωτές, ευάλωτους στον διεθνή ανταγωνισμό και στους διεθνείς κερδοσκόπους. Η απώλεια της οικονομικής αυτοδιαχείρισης οδηγεί σε απώλεια της εθνικής κυριαρχίας. Όπως έχει πει και ο μεγαλοτραπεζίτης του διεθνούς κατεστημένου Mayer Amchel Rochild: «Άσε με να εκδίδω και να ελέγχω το νόμισμα μιας χώρας και άσε τους άλλους να θεσπίζουν νόμους».
Το σκληρό ευρώ μάς αποδυναμώνει, όπως και τις άλλες περιφερειακές οικονομίες. Ευνοεί κυρίως τη Γερμανία που παράγει ολιγοπωλιακά βιομηχανικά και τεχνολογικά προϊόντα και ανταγωνίζεται με επίσης σκληρά νομίσματα, όπως των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας. Η Γερμανία, η χώρα – δυνάστης της Ευρώπης, συγκεντρώνει τεράστιες διεθνείς αποταμιεύσεις με χαμηλά ή μηδενικά επιτόκια, αφού θεωρείται ασφαλής επενδυτικός προορισμός. Η Ελλάδα, με κυρίως τουριστική και γεωργική κατεύθυνση, ανταγωνίζεται χώρες με μαλακά νομίσματα, δηλ. με χαμηλές ισοτιμίες προς το σκληρό ευρώ. Τα αγροτικά προϊόντα και τα ξενοδοχεία μας στοιχίζουν περίπου τα διπλάσια από ό,τι στην Τουρκία. Οι τράπεζές μας έχουν στεγνώσει από ρευστότητα. Και σήμερα, αντί να τυπώσουμε χρήμα, εκλιπαρούμε τους «βασανιστές» μας για να μας δανείσουν με εξοντωτικούς όρους και επιτόκια. Η Αργεντινή, ύστερα από την αποσύνδεσή της από το σκληρό αμερικάνικο δολάριο και την υποτίμηση του νομίσματός της, σε συνδυασμό με κούρεμα των χρεών κατά 70%, σήμερα αναπτύσσεται αλματωδώς. Πολλές άλλες χώρες ακολούθησαν παρόμοιες πρακτικές και αναστήθηκαν. Η Γερμανία, το 1953, έκοψε το 50% των χρεών της, εκτός από το ότι δεν κατέβαλε πολεμικές αποζημιώσεις. Η Κίνα, διατηρώντας χαμηλά την ισοτιμία του γουάν, έχει σωρευτικό πλεόνασμα άνω των 3 τρις δολαρίων.
Όμως, η άρνησή αποδοχής του μνημονίου χωρίς εναλλακτική πρόταση είναι ανέξοδη αντιπολίτευση. Η μόνη βιώσιμη λύση είναι η επιστροφή στη δραχμή ή σε μια ζώνη μαλακού νομίσματος της περιφερειακής Ευρώπης, σε συνδυασμό με περίοδο χάριτος, κουρέματος και αναδιάρθρωσης του χρέους και παραμένοντας μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως πολλές άλλες χώρες. Αυτή η λύση, που προτείνεται από πολλούς διεθνείς αναλυτές, είναι μονόδρομος για την ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας και για έξοδό της από την κρίση. Με την προϋπόθεση ότι θα έχουμε ικανή κυβέρνηση που θα αφοσιωθεί στα συμφέροντα της χώρας. Αυτό πρέπει να γίνει το συντομότερο δυνατό, γιατί η χρονική του μετάθεση μας οδηγεί στην καταστροφή.

Πηγή: «Το Παρασκήνιο», 4/12/2011