Γιώργος Δομιανός: “Η ποίηση είναι ένα είδος σωτηρίας γι’ αυτόν που τη γράφει”

“Η ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή” αναφέρεται στο ποίημα “Αντικλείδια” του Γιώργη Παυλόπουλου και φαίνεται πως αυτή η φράση δεν χάνει τη διαχρονικότητά της, ούτε την αλήθεια της. Το να γράψει κανείς ποίηση αποτελεί κατά μία έννοια πρόκληση, ίσως γιατί πρέπει να απογυμνωθεί από στεγανά και να αποτυπώσει στο χαρτί (ή πληκτρολόγιο) σκέψεις και συναισθήματα απόλυτης ευαλωτότητας. Τον δρόμο αυτό ακολουθεί ο συγγραφέας Γιώργος Δομιανός, που ασχολείται κυρίως με την ποιητική γραφή, έχοντας μέχρι στιγμής εκδώσει τέσσερα πονήματα, με το τελευταίο του, το “Εγώ θα σου μάθω, πουλάκι μου” να κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία εδώ και δύο χρόνια.

Ο Χτύπος συνομίλησε μαζί του σε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη, όπου ο ίδιος μας είπε, ανάμεσα σε άλλα, ότι όσοι γράφουν κουβαλούν μέσα τους θραύσματα κάθε έργου που έχουν διαβάσει και τα μεταφέρουν στη δική τους γραφή, ότι θα ήθελε να γράψει κάποιο θεατρικό έργο, ότι η γοητεία βρίσκεται στην αυθεντικότητα της ταύτισης, αλλά και ότι δεν μπορεί να ορίσει επακριβώς την ποίηση, καθώς αυτή εμπεριέχει μεγάλο ποσοστό πεζογραφίας.

Πότε ξεκινήσατε να γράφετε ποίηση; Τι σας ενέπνευσε;

Δεν ξέρω αν υπάρχει συγκεκριμένη εποχή. Τα πρώτα διαβάσματα, οι πρώτοι αόρατοι δάσκαλοι δηλαδή, ήταν αυτό που με παρακίνησε να πω αυτά που θέλω με λέξεις και όχι με κάποια άλλη εκφραστική μορφή.

Προτιμάτε να διαβάζετε πεζογραφία ή ποίηση;

Διαβάζω και τα δύο. Προφανώς έχω μεγάλη αγάπη για την ποίηση, αλλά και η πεζογραφία έχει ένα τεράστιο ποσοστό ποίησης μέσα της κατά κάποιο τρόπο. Γι’ αυτό στο μυαλό μου δεν μπορεί να υπάρξει και ξεκάθαρος ορισμός της ποίησης.

Έχετε σκεφτεί να γράψετε πεζό;

Δεν το έχω σκεφτεί μόνο, αλλά ας πούμε ότι το έχω κάνει. Στα τελευταία δύο βιβλία υπάρχουν δείγματα πεζού, μικρά φυσικά. Στην σκέψη μου έχω, πάντως, το θέατρο. Το έμαθα μεγάλος σε ηλικία. Σχεδόν το απεχθανόμουν μικρότερος. Ωστόσο, πιστεύω πως αργά ή γρήγορα θα ασχοληθώ με τη θεατρική γραφή.

Ποια η δυσκολία και ποια η γοητεία της ποιητικής φόρμας;

Αν με ρωτάτε ως προς τη γραφή, δεν υπάρχει κάποια δυσκολία. Αν κάποιος μπορεί με αυτόν τον τρόπο να εκφραστεί, είναι και ο ευκολότερος για αυτόν. Εάν με ρωτάτε σε επίπεδο ανάγνωσης, τότε η γοητεία βρίσκεται ακριβώς εκεί: στην αυθεντικότητα της ταύτισης. Ότι δηλαδή κάποιος θα νιώσει πως θα ήθελε να πει αυτά που γράφεις, ότι θα τα ενοποιήσει με τα συναισθήματά του και θα τα κάνει δικά του.

Τι συμβολίζει η «πάσα ανάσα» για εσάς στο ομώνυμό σας βιβλίο;

Δεν είναι κάποιος ιδιαίτερα περίπλοκος συμβολισμός. Κάποιες φορές έρχονται στην ζωή σου μερικές εποχές -ή άνθρωποι- που πραγματικά μπορούν να σου κόψουν κάθε ανάσα και ταυτόχρονα να σου δώσουν μερικές για να συνεχίσεις να ζεις, να σε βοηθήσουν να κουβαλήσεις τη μοναξιά σου, να μάθεις όλες τις λέξεις από την αρχή και να ερμηνεύσεις τον κόσμο διαφορετικά. Η Πάσα Ανάσα ήταν μια τέτοια εποχή.

Τι θα θέλατε να κρατήσουν περισσότερο οι αναγνώστες διαβάζοντας το «Εγώ θα σου μάθω πουλάκι μου»;

Ο καθένας ό,τι θέλει. Είναι περίπλοκη η θεματική του. Κουβαλάει μέσα του και απώλεια και ποδόσφαιρο και Αθήνα και κηδείες και την Τζοκόντα να φτάνει σε οργασμό.

Ποια τα βιβλία, πεζά ή ποιητικά, που σας έχουν «μιλήσει» περισσότερο ή σας έχουν ταρακουνήσει μέχρι στιγμής;

Ε, δεν μπορώ να σας πω συγκεκριμένα πράγματα. Άδικο θα ήταν. Άλλα πράγματα με ταρακούνησαν στα 20, άλλα στα 30 και άλλα στα 40. Όλοι όσοι γράφουμε κουβαλάμε μέσα μας χιλιάδες θραύσματα έργων που καθορίζουν το δικό μας έργο, τη δική μας προσωπικότητα. Πάντως, για να λέμε την αλήθεια, αληθινό ταρακούνημα είναι αυτά που συμβαίνουν στη ζωή μας, στην πραγματικότητά μας, στην κοινωνία μας. Απλά η τέχνη τα υιοθετεί, τα ερμηνεύει και πολλές φορές τα κάνει πιο ισχυρά ως διδάγματα.

Τι θα συμβουλεύατε κάποιον/α που θέλει να ασχοληθεί με την ποίηση;

Θα τον συμβούλευα να ασχοληθεί και να μην τα παρατήσει ποτέ. Κι αν ισχύει το γνωστό πως «στην Ελλάδα περισσότεροι είναι αυτοί που γράφουν από αυτούς που διαβάζουν», δεν πειράζει. Έτσι κι αλλιώς, η ποίηση είναι ένα είδος σωτηρίας για αυτόν που γράφει. Κάτι προσωπικό.

Γράφετε κάτι αυτή την περίοδο;

Γράφω πάντα. Χωρίς κανένα πλάνο, σχέδιο, προγραμματισμό.