Η Έλενα Μαρσίδου για τον Ρόλο της στο “Αγόρι με τις Δύο Καρδιές”

Η παράσταση «Το Αγόρι με τις Δύο Καρδιές», που συνεχίζει για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου, έχει συγκινήσει κοινό και κριτικούς με την αληθινή, δυνατή της ιστορία. Ένα θεατρικό έργο γεμάτο ανθρωπιά, ελπίδα και συγκίνηση, βασισμένο στις πραγματικές εμπειρίες των αδελφών Αμίρι.

Μέσα από τη σκηνοθετική ματιά του Τάκη Τζαμαργιά και την ατμοσφαιρική μουσική του Μίλτου Πασχαλίδη, η παράσταση αφηγείται τον δύσκολο δρόμο της προσφυγιάς και της επιβίωσης, φωτίζοντας ταυτόχρονα τη δύναμη της οικογένειας, της αγάπης και της θέλησης για ζωή.

Μια από τις πρωταγωνίστριες του έργου, η ταλαντούχα Έλενα Μαρσίδου, μοιράζεται μαζί μας τις σκέψεις της για την εμπειρία της στην παράσταση, τη σημασία του έργου, καθώς και τις δικές της καλλιτεχνικές αναζητήσεις.

Ποιον ρόλο υποδύεστε στην παράσταση και ποια είναι η σημασία του στην εξέλιξη της ιστορίας;

Υποδύομαι τη Φαριμπά Αμίρη. Είναι μητέρα τριών αγοριών, σύζυγος, δασκάλα, ένα πρόσωπο πολιτικοποιημένο. Το έργο μας ξεκινάει ουσιαστικά με τον λόγο της εναντίον των Ταλιμπάν. Δεν αντέχει άλλο την καταπίεση, την κακοποίηση, την καταπάτηση των δικαιωμάτων των γυναικών.’ Οπως ίσως γνωρίζετε, οι γυναίκες στο Αφγανιστάν ήταν πολύ προχωρημένες τη δεκαετία του 70 -ήδη το 1921 θεσπίστηκε ο πρώτος νόμος υπέρ των δικαιωμάτων τους. Όταν όμως κατέλαβαν την εξουσία οι Ταλιμπάν, το πολιτικό σκηνικό αλλάζει, οι απαγορεύσεις διαδέχονται η μια την άλλη και έτσι η Φαριμπά-η μητέρα της οποίας είχε ήδη βασανιστεί από το καθεστώς- βγάζει έναν πύρινο λόγο, προτρέποντας τις γυναίκες να αντισταθούν και να πάρουν πίσω τη ζωή τους, «να πάρουν πίσω το μέλλον τους, να πάρουν πίσω την ελευθερία για τις γυναίκες της χώρας τους» αυτό συμβαίνει στη Χεράτ το 2000 και από κει ξεκινάει η ιστορία μας. Η Φαριμπά μπαίνει σε λίστα θανάτου. Προκειμένου να σωθεί αυτή και η οικογένειά της φεύγουν από την χώρα, πουλώντας τα πάντα εν μία νυχτί. Καλούνται όλοι μαζί πλέον να αντιμετωπίσουν την προσφυγιά, όλους τους κινδύνους του ταξιδιού και πρωτίστως την αρρώστια του παιδιού τους.

Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίσατε προσεγγίζοντας αυτόν τον ρόλο;

Καταρχάς είναι ένα αληθινό πρόσωπο, αυτό αυτομάτως σε κάνει να νιώθεις ένα μεγαλύτερο χρέος απέναντι σε αυτόν τον άνθρωπο.

Έρχεται επίσης από μια διαφορετική κουλτούρα, με τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά από αυτά που μπορεί να βιώνουμε εμείς στο Δυτικό κόσμο. Αυτό ακριβώς όμως είναι και το μεγάλο ενδιαφέρον για έναν ηθοποιό. Πώς στέκεται ψυχικά και σωματικά επάνω στη σκηνή, το ήθος που καλείται να φέρει. Όμως απέναντι στα μεγάλα θέματα της ζωής έχουμε κάτι κοινό, στις ρωγμές μας συναντιόμαστε οι άνθρωποι απέναντι.

Το έργο θίγει ζητήματα όπως η προσφυγιά, η απώλεια και η ελπίδα. Πώς νιώθετε που συμμετέχετε σε μια τόσο φορτισμένη και επίκαιρη παράσταση;

Ευθύνη, ευθύνη απέναντι στο κοινό. Η δική μας η δουλειά είναι να πούμε μια ιστορία. Κι αν καταφέρουμε μέσα από τον τρόπο που θα την αφηγηθούμε, να μετατοπίσουμε έστω και λίγο, έστω και έναν θεατή κάθε φορά, τότε παίρνουμε δύναμη. Λες άντε κάτι κάναμε και σήμερα. Κάτι προσφέραμε. Μην νομίζετε, έχει μεγάλο βάσανο η δουλειά μας, κόπωση ψυχική, σωματική, αγωνία για το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, ανασφάλεια, ανεργία. Οπότε νιώθεις μέρος της κοινωνίας αυτής με τα χίλια δυο προβλήματα και ότι βάζεις και συ το λιθαράκι σου. Γιατί το έργο αυτό, όσο και να ακούγεται παράδοξο, φέρει την ελπίδα μέσα του. Οι άνθρωποι εξακολουθούν να αγωνίζονται, να προσαρμόζονται, να αγαπιούνται, να ονειρεύονται.

Υπάρχει κάποια στιγμή στην παράσταση που θεωρείτε ιδιαίτερα συγκινητική;

Όταν ρωτάω τον πατέρα: «Κι εσένα τι σου λείπει Μοχάμεντ;» Εκείνος απαντά «Τίποτα. Ό,τι χρειάζομαι το έχω εδώ» Εννοώντας τα παιδιά του και την γυναίκα του. Η πατρίδα μας είναι οι άνθρωποί μας.

Πώς ήταν η συνεργασία σας με τον σκηνοθέτη Τάκη Τζαμαργιά; Υπάρχει κάποια ιδιαίτερη κατεύθυνση που σας έδωσε για τον ρόλο σας;

Έχουμε ξανασυνεργαστεί οπότε γνωριζόμαστε καλά. Είναι από αυτούς που δεν εγκαταλείπει, τίποτα δεν περνάει άκοπα, αβασάνιστα, νομίζω ότι αυτό με συνδέει μαζί του. Επέμεινε να αποφύγουμε κάθε είδους δραματικότητας, γιατί το θέμα προσφέρεται, αλλά σε καμία περίπτωση ο σκηνοθέτης δεν ήθελε να την εξαργυρώσουμε.

«Αυτή η γυναίκα κρατάει, κρατάει γερά, για να μην καταρρεύσει, δεν της επιτρέπεται κάτι τέτοιο. Στις ανείπωτα δύσκολες στιγμές μας οι άνθρωποι γινόμαστε πέτρα, σφίγγουμε τα δόντια και προχωράμε, μέχρι που μπορεί να έρθει μια στιγμή που ίσως και να επιτραπεί ένα ξέσπασμά μας».

Τι αποκομίσατε προσωπικά από τη συμμετοχή σας σε αυτή την παράσταση;

Το «μαζί». Είμαστε μαζί στα δύσκολα και μαζί στα εύκολα. Δεν υπάρχει ατομικισμός. Δεν υφίσταται σαν στάση ζωής. Αυτό.

Ποια είναι η αγαπημένη σας ατάκα από το έργο;

«Έχουμε ο ένας τον άλλον» και μια από τις πιο οδυνηρές «Φιλανθρωπία, μακάρι να μην την είχαμε ανάγκη»

Αν μπορούσατε να παίξετε οποιονδήποτε άλλον ρόλο στην παράσταση, ποιον θα επιλέγατε και γιατί;

Νομίζω το ρόλο του Χουσέϊν. Είναι πολύπλευρος και δύσκολος. Εκ γενετής με ασθένεια καρδιάς, ένας έφηβος, που διανύει χιλιάδες χιλιόμετρα, ευφυής, με χιούμορ, μαθαίνει γρήγορα, καταφέρνει γρήγορα να μάθει την γλώσσα, σπουδάζει και γίνεται μέχρι και διευθυντής νοσοκομείου. Μέσα από την στάση του απαντά στο πιο δύσκολο φιλοσοφικό ερώτημα.

Θέατρο, σινεμά ή τηλεόραση – πού νιώθετε πιο “σπίτι σας”;

Στο Θέατρο. Ναι στο θέατρο. Είναι ο φυσικός μου χώρος. Ίσως γιατί τηλεόραση ξεκίνησα να κάνω όταν έκλεισαν τα θέατρα, στην πανδημία.

Και έτσι άνοιξε ένα καινούργιο κεφάλαιο. Ξέρετε στην δική μας τη γενιά όταν είχα πρωτοξεκινήσει εγώ, ήταν λίγο διαφορετικά τα πράγματα απ ότι σήμερα. Ήταν λίγο έως πολύ κακό να κάνεις τηλεόραση, οπότε ουσιαστικά έμπαινες σε μια διαδικασία να επιλέξεις. Ευτυχώς αυτό πλέον δεν το αντιμετωπίζουν τα νέα παιδιά και δεν χρειάζεται κιόλας. Είμαστε όλοι πιο απενεχοποιημένοι. Γιατί ξέρετε και η τηλεόραση είναι ένα πάρα πολύ μεγάλο σχολείο. Χρειάζεται προετοιμασία και μελέτη στο σπίτι για να καταφέρεις να πας στο γύρισμα να καταθέσεις την όποια πρόταση έχεις, την οποία μπορεί να ακυρώσουν στο δευτερόλεπτο. Με μια δύο λήψεις να έχεις αποτέλεσμα. Στο θέατρο έχεις τη δυνατότητα της πρόβας, του λάθους, της βαθύτερης διερεύνησης της διαδικασίας και κυρίως γιατί είναι διαφορετική η συνάντηση.