“Αλέξανδρος Νικολαΐδης: Το μεγαλείο ενός υπέροχου ανθρώπου”, του Μιλτιάδη Ι. Καρπέτα

Άρθρο του Μιλτιάδη Ι. Καρπέτα, Δικηγόρου και π. Δημάρχου Μεταμόρφωσης στο Χ-τύπο

Ο άνθρωπος πλάστηκε από πηλό. Δηλαδή, από το ευτελές υλικό της λάσπης, (που χρησιμοποιείται συχνά ως όπλο χυδαιότητας). Στο ευτελές δημιούργημα εμφυσήθηκε –λέει- το ευγενές στοιχείο της ψυχής.

Η βαθύτατη σοφία του εβραϊκού μύθου και η εύστοχη προσέγγιση της ανθρώπινης φύσης που αποτυπώνεται σ’ αυτόν, επιβεβαιώνεται διαχρονικά από την ανθρώπινη πορεία, σε ιστορικό, συλλογικό και ατομικό επίπεδο.

Η ευτελής, ποταπή και χυδαία πλευρά της ανθρώπινης φύσης, είναι πανταχού παρούσα, σχεδόν σύμφυτη με το ανθρώπινο είδος. Και με αυτήν κυρίως πορεύεται στις τρέχουσες βιολογικές και βιοτικές συνθήκες.

Υπάρχει, όμως, και η «θεία» και ευγενική πλευρά, αυτή που αντανακλά την εμφυσηθείσα ψυχή του μύθου.

Σ’αυτήν ακριβώς οφείλεται ό,τι αποκαλούμε πολιτισμό, ό,τι συνιστά υπέρβαση της ταπεινής ανθρώπινης φύσης, ό,τι αποτελεί μεγαλειώδη έξαρση των ανθρώπων σε ατομικό ή συλλογικό επίπεδο.

Αυτή είναι που διαφοροποιεί το ανθρώπινο είδος από την άλογη φύση και τα τυφλά ένστικτα στην ανελέητη μάχη επιβίωσης, που κυριαρχεί στον έμβιο κόσμο.

Απ’ αυτήν πηγάζουν τα μεγάλα ορόσημα, ατομικά ή συλλογικά, που προκαλούν ανάταση και ευφορία, δημιουργούν αξίες και ιδανικά και λειτουργούν ως «σηματωροί και κήρυκες» προς τους ανθρώπους, για να ξεπερνούν την ταπεινή φύση τους και να ανυψώνονται ηθικά και πνευματικά.

Ένα τέτοιο μέγα ορόσημο μας χάρισε με τον επιθανάτιο αποχαιρετισμό του ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης.

Ο όρος «συγκλονιστικός», ακόμα και αν δεν είχε φθαρεί από την αλόγιστη δημοσιογραφική χρήση, δεν θα ήταν αρκετός για να αποδώσει το βαρυσήμαντο, πολυσήμαντο, και υπέρπυκνο περιεχόμενο αυτού του αποχαιρετισμού.
-Πόση γενναιότητα και αφοβιά στη δίχρονη μάχη με το προδιαγεγραμμένο τέλος.
– Πόσο σθένος και ψυχική δύναμη χρειαζόταν για να γράψει ο ίδιος τέτοιον επιτάφιο λόγο που δύσκολα θα γραφόταν γι’ αυτόν, ακόμα κι απ’ το ευγενέστερο και επαρκέστερο πνεύμα!
– Πόση δύναμη ψυχής και πνεύματος και πόση καρτερία απαιτήθηκε για να μην αγανακτήσει για την κακοτυχιά του και να απορρίψει ως εγωιστική τη φράση «γιατί σε εμένα» για το εξοργιστικά άδικο χτύπημα της μοίρας!
– Πόση στοργή, ευγένεια και αυτοθυσία διέθετε για να θεωρήσει καλή τύχη το να σηκώσει ο ίδιος το βάρος του μαρτυρίου.
– Πόση γενναιοδωρία περιέχεται στην ευγνωμοσύνη του απέναντι σ’ αυτούς που παρέτειναν για λίγο – αλλά τόσο σημαντικό για αυτόν – χρόνο το ταξίδι για το «κάπου» ή «και για το πουθενά»!
-Πόση σπαρακτική ανθρωπιά και άφατη τρυφερότητα αναδίδει η ευτυχία του που θα μείνει, έστω και αμυδρά, στη μνήμη των παιδιών του.
-Πόση βαθιά στοχαστική και φιλοσοφημένη η σκέψη του ότι σημασία δεν έχει «πώς ή πότε θα φύγουμε» αλλά « τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει».
– Και πόσο ανυπέρβλητη η νοηματοδότηση της ζωής και η επιλογή του δικού του αποτυπώματος: Να προσφέρει ελπίδα, ιδίως στα παιδιά. Και μέσα από το δικό του μαρτύριο, να βοηθηθούν άλλοι άνθρωποι.

Διαβάζοντας την ανάρτηση του Αλέξανδρου Νικολαΐδη, έμεινα για ώρα σαστισμένος και άφωνος.

Ύστερα μου ήρθε στο νου το «Αν..» του Ρ. Κίπλινγκ. Το διάβασα προσεκτικά και το βρήκα πολύ φτωχό. Αν στο μυαλό του Κίπλινγκ υπήρχε ένας Αλέξανδρος Νικολαΐδης, θα έγραφε ένα διαφορετικό και πολύ καλύτερο «Αν..».
Αλέξανδρε Νικολαΐδη, αναριγούμε με τα μηνύματά σου, κλίνουμε το γόνυ στη μνήμη και την αρετή σου. Και ελπίζουμε να μας κάνεις λίγο καλύτερους.