Μεγάλο αφιέρωμα στη Μικρά Ασία από το Λ. Χριστοδούλου: Απέλπιδες προσπάθειες δια την σωτηρία της Μ. Ασίας

Η συνέχεια του μεγάλου αφιερώματος στη Μικρά Ασία που μπορείτε να βρείτε κάθε εβδομάδα με τον Χ-τύπο από τον Πρόεδρο του ΚΕ.ΜΙ.ΠΟ. Νέας Ιωνίας και της Ένωσης Σπάρτης Μικράς Ασίας, Λουκά Χριστοδούλου

Είναι γεγονός ότι ευρισκόμενοι στις αρχές του 1922, η Κυβέρνηση Γούναρη αδυνατεί να δώσει λύση, να αποδεχτεί προτάσεις να έρθει σε συμβιβασμούς. Φοβάται το πολιτικό κόστος. Ταλανίζεται μεταξύ του μπορώ και πρέπει. Δεν έχει κανένα σχέδιο για την αντιμετώπιση της κρίσης.

Από την άλλη πλευρά του Αιγαίου, οι επικεφαλής της «Μικρασιατικής Άμυνας» αποστέλλουν την κατωτέρω επιστολή στους υπουργούς των Εξωτερικών, Γαλλίας, Μεγ. Βρετανίας και Ιταλίας, θέλοντας να ενεργοποιήσουν τα αντανακλαστικά τους, στη δύσκολη θέση που βρίσκονται αναφερόμενοι στους κοινούς αγώνες που δώσαμε:

Προς τας Α.Α.Ε. Εξοχότητας
κ.κ. ΡΑΫΜΟΝΔΟΝ ΠΟΥΑΓΚΑΡΕ, ΛΟΡΔΟΝ ΚΩΡΖΟΝ, ΣΑΝΤΣΕΡ
Υπουργούς των Εξωτερικών Γαλλίας, Μ. Βρετανίας και Ιταλίας
και κ. Πρεσβευτήν Ηνωμένων Πολιτειών
Εις Παρισίους

Αι Ελληνικαί κοινότητες της Δυτικής Μικράς Ασίας νομίμως εκπροσωπούμεναι υπό της Κεντρικής Επιτροπής της Ελληνικής Μικρασιατικής Αμύνης, κατά την ιστορικήν αυτής στιγμήν καθ’ ην μέλετε να αποφασίσητε περί της τύχης αυτώς έχουσι την τιμήν να επιστήσωσι την προσοχήν υμών επί των ακολούθων σημείων.

Μακρά και τραγική πείρα κατέστησεν εις τους χριστιανικούς πληθυσμούς αφόρητον το οθωμανικόν καθεστώς. Θα προτιμήσωσιν δε ούτοι να εκπατρισθώσι ή να επαχθώσιν εκ νέου υπ’ αυτό.

Ευρέα και επίσημα προνόμια ανάλογα προς τας εγγυήσεις των μειονοτήτων τας καθοριζομένας εις τας τελευταίας μεταπολεμικάς συμβάσεις τοις εχορηγήθησαν πλειστάκις ιδία δε δια των αυτοκρατορικών φιρμανίων του 1839 και 1856. Η ηθική εγγύησις των Δυνάμεων αίτινες τα απεδέχθησαν και επεκύρωσαν εις τας Συνθήκας των Παρισίων και Βερολίνου εφαίνετο ότι θα καθίστα αυτά απολύτως αποτελεσματικά – Πικρά Ειρωνία.

Οι Σύμμαχοι εδέησε να ομολογήσωσι τόσον εις την Διακοίνωσιν αυτών της 16 Ιουλίου 1920 προς την οθωμανικήν αποστολήν εν Σπα, ως και εις την Συνθήκην των Σεβρών, τας σφαγάς και τους εκτοπισμούς πλέον του εκατομμυρίου χριστιανών, τας βιαίας εξισλαμίσεις, την δήμευσιν των περιουσιών, την επικρατούσαν τρομοκρατίαν και όπως υπομνήσωμεν τας λέξεις των Διακοινώσεων. «Τα κακουργήματα άτινα εκλόνισαν και ετάραξαν την ανθρωπίνην συνείδησιν».

Εντός βραχυτέρου διαστήματος των δύο ετών δεν είνε δυνατόν οι Σύμμαχοι να ήλλαξαν γνώμην ούτε οι Τούρκοι να έγιναν καλύτεροι.
Τουναντίον η Κεμαλική Τουρκία εξακολουθεί την εξόντωσιν των Χριστιανικών πληθυσμών υπό το πρόσχημα της νομιμότητος δια των κατά Γερμανικήν απομίμησιν συντόμων και αθρόων εκτελέσεων.

Και ο φόβος νέων εκατομβών έφερεν εις Κιλικίαν τον πανικόν και την έξοδον.

Οι χριστιανικοί πληθυσμοί εννοούν να διατηρήσουν ελευθερίαν με τον πρωτεύοντα αυτής Ελληνικόν χαρακτήρα την δια του άρθρου 66 της Συνθήκης των Σεβρών καθορισθείσαν περιοχήν όπου ως και το αναγνωρίζει η διακοίνωσις του Σπα οι Τούρκοι μειοψηφούσιν.

Τριάκοντα πέντε χιλιάδες αυτόχθονες Έλληνες υπηρετούσιν νυν εν τω Ελληνικώ Στρατώ τω αποβιβασθέντα εις Σμύρνην υπό την αιγίδα των συμμάχων και θα αγωνισθώσιν ακόμα αν δεήση δια να προασπίση τα δίκαιά των.

Αψηφούντες μυρίους κινδύνους και διαφεύγοντες την προσοχήν των Τούρκων, οι Έλληνες ούτοι της Ιωνίας έφευγον διαρκούντος του πολέμου προς την Μακεδονίαν όπως πολεμήσωσιν ομού μετά των Συμμάχων τον κοινόν εχθρόν.

Οι Ελληνικοί πληθυσμοί όντες ιδίως πεπεισμένοι ότι αι ελευθερίαι των δεν δύνανται να διαφυλαχθώσιν αποτελεσματικώς ή δι’ ενόπλου δυνάμεως εν τη περιστάσει υπό του Ελληνικού Στρατού, όστις επί τρία έτη ενεπέδωσεν την δημοσίαν τάξιν και εξασφάλισεν τα συμφέροντα πάντων μετ’ επαινετής αμεροληψίας, η αποχώρησίς του θα συνεπέγετο την αταξίαν, την αναρχίαν και θα ήτο δια την χώραν συμφορά.

Οι Μικρασιατικοί Ελληνικοί πληθυσμοί υπήρξαν αείποτε άμεμπτοι έναντι των συμμάχων και αναλλοιώτως αφοσιωμένοι εις την Συμμαχικήν υπόθεσιν.

Δεν θα ήτο δε δίκαιον να θεωρηθώσιν υπόλογοι καταστάσεως ην δεν εδημιούργησαν ούτε να αφεθώσιν εις εαυτούς όπως προασπίσωσι τα κεκτηθέντα δίκαια των δυνάμει συνθηκών και υποσχέσεων επισήμως δοθεισών και την εθνικήν των υπόστασιν.

Η χώρα υμών εκηρύχθη πάντοτε ο ηθικός και εγκάρδιος σύμμαχος των λαών οίτινες επιθυμούσι να παραμείνωσιν ελεύθεροι. Αι παραδόσεις υμών και αι ευγενείς αρχαί υπέρ ων η χώρα υμών ηγωνίσατο μας είνε ικανά εχέγγυα ότι θα εύρωμεν εν υμίν κύριε Υπουργέ τον κράτιστον υπερασπιστήν των ελευθεριών μας.

Βέβαιοι περί της δικαιοσύνης υμών αναμένομεν την απόφασίν σας.

Η ΔΙΟΙΚΟΥΣΑ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗΣ ΑΜΥΝΗΣ

Και βέβαια τα ταμειακά διαθέσιμα της Εθνικής μας Οικονομίας έχουν φτάσει στα όρια της χρεοκοπίας. Οποιεσδήποτε προσπάθειες εξωτερικού δανεισμού δεν βρίσκουν ανταπόκριση. Ο υπουργός Οικονομικών Πέτρος Πρωτοπαδάκης δίνει την λύση με τη διχοτόμηση του νομίσματος.

Το πρωτότυπο αυτό μέτρο λειτουργούσε με τον εξής τρόπο: οι κάτοχοι των χαρτονομισμάτων θα κρατούσαν το αριστερό κομμάτι των χαρτονομισμάτων στο οποίο απεικονίζονταν ο Γεώργ. Σταύρου, που για τον λόγο αυτό ονομάστηκε «Σταύρος» και θα είχε αξία ίση με την μισή αξία του αρχικού χαρτονομίσματος (για παράδειγμα στην περίπτωση των 100 δρχ. θα είχε αξία ίση με 50 δρχ.) ενώ το δεξιό κομμάτι που ονομάστηκε «στέμμα» (καθώς απεικονίζονταν το βασιλικό στέμμα) θα επιστρέφονταν στην Εθνική Τράπεζα και θα λαμβάνονταν μια απόδειξη, αρχικά, που αργότερα θα αντικαθιστούνταν από κανονικούς τίτλους για την συμμέτοχη τους στο δάνειο.

Το αναγκαστικό δάνειο ψηφίστηκε από την συμπολίτευση στις 25 Μαρτίου 1922 αφού πρώτα είχε υποβληθεί σε αρκετές τροποποιήσεις. Το ποσό που απέφερε ανερχόταν στα 1.300 με 1.500 εκατομμύρια δρχ. και παρά τη  αναστάτωση που είχε προκαλέσει δεν δημιούργησε προβλήματα στην λειτουργία των τραπεζών όπως ήταν αναμενόμενο.