“Το χθες, το σήμερα και οι “μαυραγορίτες” της μιζέριας”, του Μιλτιάδη Ι. Καρπέτα

Γράφει ο Μιλτιάδης Καρπέτας, δικηγόρος και πρώην Δήμαρχος Μεταμόρφωσης

Αφορμή για τις σκέψεις που ακολουθούν στάθηκαν οι παρακάτω δύο φωτογραφίες. Δημοσιεύθηκαν στα «Νέα» της 4-1-2024, από το βιβλίο «ΤΟ ΔΟΥΡΓΟΥΤΙ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ» του Παντελή Αραπίνη.

Για όσους δεν το ξέρουν, το Δουργούτι είναι γειτονιά της Αθήνας, που αγναντεύει την Ακρόπολη από απόσταση χιλιομέτρου περίπου. Μέρος της καταλαμβάνει σήμερα το ξενοδοχείο ‘INTERCONTINENTAL’.

Το «μια φωτογραφία, χίλιες λέξεις» είναι λίγο, ακόμα κι αν το διπλασιάσουμε, για τις δύο φωτογραφίες.

Αυτή ήταν η Ελλάδα μόλις χθες, δηλαδή, σε ιστορικό χρόνο που απέχει ελάχιστα από το σήμερα.

* * *

Έχει άραγε νόημα να ανατρέχουμε στο πώς ήταν η Ελλάδα πριν από 70 χρόνια; Νομίζω πως έχει και μάλιστα σημαντικό. Όχι μόνο ιστορικό αλλά και ευρύτερα πολιτικό.

Μία από τις εθνικές αδυναμίες μας, είναι η απαξίωση του εαυτού μας.

Υπερτονίζουμε τα λάθη, τις αδυναμίες και τις αποτυχίες μας, στα όρια της αυτομαστίγωσης.

Υποτιμάμε τις αρετές, τις επιτυχίες και τα επιτεύγματά μας, στα όρια του εθνομηδενισμού.

Η τάση αναπτύχθηκε στο συλλογικό μας υποσυνείδητο κάτω από τις ιστορικές δοκιμασίες. Συντηρείται, όμως, και ενισχύεται από τους κατ’ επάγγελμα ή κατά συνήθεια «Μαυραγορίτες της Μιζέριας».

Οι κατ’ επάγγελμα την καλλιεργούν, για να κερδοσκοπήσουν ποικιλοτρόπως. Οι κατά συνήθεια, ως βολικό άλλοθι για την αδυναμία τους να προσαρμοστούν στην εξελισσόμενη πραγματικότητα.

 

 

 

* * *

Σε καμμία κοινωνία και σε καμμία χώρα, η ιστορική πορεία δεν είναι ευθύγραμμη. Βήματα και άλματα προς τα εμπρός, θρίαμβοι και επιτυχίες, εναλλάσσονται με οπισθοδρομήσεις, στασιμότητες, αποτυχίες και ήττες.

Η θετική ή αρνητική διαδρομή τους, προκύπτει από το συνολικό αποτέλεσμα.

Ο απολογισμός της ιστορικής διαδρομής των 200 χρόνων της νεώτερης Ελλάδας, είναι εκπληκτικός. Αρκεί να ληφθεί υπ’ όψη από που ξεκίνησε, τι αντιμετώπισε και που βρίσκεται σήμερα. Και να συγκριθεί με χώρες -(Ισπανία, Πορτογαλία)- που ήταν αυτοκρατορίες, προτού η Ελλάδα γεννηθεί μέσα στις στάχτες.

Μιζέρια και αυτό-υποτίμηση, δεν ταιριάζουν στους νεοέλληνες και στην ιστορία τους. Με ψυχραιμία και νηφαλιότητα, μακριά από υπεφίαλους και άκριτους εθνικισμούς, μπορούμε -και πρέπει- να είμαστε αισιόδοξοι και υπερήφανοι.