“Αθώοι ή ένοχοι;”, της Μαριάνθης Δ. Καφετζή – Ραυτοπούλου

Με φόντο την πανδημία να φουντώνει ειδικά στην Αττική, μαρτυρίες και καταγγελίες από τον λαμπερό χώρο του θεάτρου και κινηματογράφου, για παιδεραστία, παιδοφιλία, βιασμούς, προσβολή γενετήσιας αξιοπρέπειας αυξάνονται, με λεπτομέρειες που κάνουν το στομάχι μας να σφίγγεται. Ίσως στον καιρό της πανδημίας, του εγκλεισμού, της ανέχειας να δημιουργήθηκαν οι κατάλληλες συνθήκες για να σπάσει η σιωπή και τα θύματα να εξομολογηθούν την τραγική εμπειρία που βίωσαν. Σαν χιονοστιβάδα η μία καταγγελία διαδέχεται την άλλη.

Οι τελευταίες εξελίξεις σύμφωνα με τις οποίες εμπλέκεται γνωστός σκηνοθέτης, Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, μετέτρεψαν τις σοβαρότατες καταγγελίες σε πεδίο πολιτικής αρένας και αντιπαράθεσης. Πρωταγωνιστικό ρόλο έχει η υπουργός, κυρία Μενδώνη, με τα βέλη και τα υπονοούμενα για την πολιτική ευθύνη να κατευθύνονται σε ανατρεπτικές διαδρομές και σε ποικίλες προεκτάσεις. Αθώος ή ένοχος; Τελικά πόσο αθώα ή ένοχη είναι ολόκληρη η κοινωνία, αυτοί που γνώριζαν και δεν μιλούσαν, αυτοί που δικαιώνουν το ακραίο και πότε ή ποιό ακραίο γίνεται κτηνωδία και πότε καταδικαστέο; Τι επιτρέπεται και τι όχι; Πού είναι οι γονείς όταν το παιδί τους, θέλει να μιλήσει; Ο Ντοστογιέφσκι έλεγε ότι «Χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται». Μόνο οι βιαστές και παιδεραστές τελικά δεν έχουν ούτε ιερό, ούτε όσιο ή επεκτείνεται στην κοινωνία που κάνει εκπτώσεις στις αξίες της;

Όσοι είναι από χωριό γνωρίζουν ότι τα αρσενικά ζώα που δεν μπορούν να ελέγξουν το ένστικτό τους, γιατί δεν διαθέτουν λογική τα πήγαιναν σε νεαρή ηλικία σε κτηνίατρο και τα ευνούχιζαν. Κρατούσαν ένα σε κάθε χωριό ή περιφέρεια για την αναπαραγωγή. Ο άνθρωπος όμως θεωρείται ότι διαθέτει λογική που τον διαφοροποιεί από τα ζώα και μπορεί να χαλιναγωγήσει τα ζωώδη ενστικτά του. Τα νούμερα διαψεύδουν την παραπάνω θεωρία αφού δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις των βιασμών. Στη χώρα μας οι βιασμοί ξεπερνούν τους 4.500 κάθε χρόνο, νούμερο πολύ μικρότερο από το πραγματικό, αφού το ποσοστό που καταγγέλλεται στις αρχές είναι εξαιρετικά μικρό. Τα θύματα φοβούνται να μιλήσουν γιατί δεν γνωρίζουν την αντίδραση από το περιβάλλον τους ή εξαρτώνται οικονομικά ή εργασιακά από τον δράστη. Όταν δε το θύμα είναι παιδί τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο περίπλοκα και οι καταγγελίες ακόμα λιγότερες, αφού το παιδί μπορεί να μην αντιληφθεί καν την ενέργεια ασέλγειας ή βιασμού ως μη φυσιολογική.

Πόσες αποφάσεις βιαστών βγήκαν αθωωτικές με δικαιολογητικά τα ψυχολογικά προβλήματα, το αλκoόλ, την έλλειψη στοιχείων. Σίγουρα όμως θα υπήρξαν και περιπτώσεις αθώων που εύκολα θα μπορούσαν να κατηγορηθούν για βιασμό για λόγους εκδίκησης, εμπάθειας και άλλους, αν δεν υπήρχαν φραγμοί. Οι ισορροπίες δύσκολες, η αλήθεια κρυμμένη, τα εγκλήματα ειδεχθή, ειδικά όταν εμπλέκονται παιδιά. Πράξεις αδικαιολόγητες που καμιά ποινή δεν θα είναι αρκετή, αφού τα θύματα είναι ζωντανοί νεκροί. Η πληγή δεν κλείνει ποτέ.