“Ενότητα και αδελφοσύνη το κυρίως μήνυμα του 1821”, του Δ. Δημητρόπουλου

Στην φετινή επέτειο της 25ης Μαρτίου μεγάλες ποσότητες από μελάνι – κυριολεκτικά στις εφημερίδες μεταφορικά στο διαδίκτυο – θα χυθούν για να γίνει η σύγκριση του αγώνα της απελευθέρωσης από τον τουρκικό ζυγό με τη μάχη που δίνουμε σήμερα για την απαγκίστρωση από τον ζυγό της πανδημίας.

Να περάσει δηλαδή το μήνυμα ότι, όπως οι πρόγονοί μας αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν για την ελευθερία τους, έτσι και εμείς σήμερα πρέπει, σε διαφορετικά βεβαίως αναλογικά μεγέθη και καταστάσεις, να αγωνιστούμε για να κερδίσουμε πίσω τη ζωή και την καθημερινότητά μας ώστε να ζήσουν απαλλαγμένες και οι επόμενες γενιές.

Φυσικά αυτό το μήνυμα είναι εύστοχο και πλέον επίκαιρο όταν μία πρωτόγνωρη κατάσταση για όλη την ανθρωπότητα, και όχι μόνο στη χώρα μας, συμπίπτει με ένα χρονολογικό ορόσημο, τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση.

Το “δεν ξεχνώ” όμως πρέπει να αγγίξει όλα τα πεδία της σκέψης μας και όχι μόνο αυτά που αφορούν ηρωικές πράξεις. Στην ιστορία δεν διδάσκεσαι μόνο από τις στιγμές της νίκης και της δόξας αλλά και από τις στιγμές της ήττας. Κυριότερο μάθημα αποτελούν τα λάθη που έγιναν, ώστε να μην επαναληφθούν στο μέλλον.

Η ιστορία μας υπενθυμίζει λοιπόν ότι, είτε κατά τη διάρκεια, είτε μετά από κάθε μεγάλο αγώνα, οι Έλληνες δεν ήταν πάντα ενωμένοι και δεν ήταν όλα τόσο ρόδινα όσο μας παρουσιάζουν τα σχολικά βιβλία. Από τον εθνικό διχασμό, που συνόδευε πάντα αυτές τις στιγμές, οφείλουμε να διδαχθούμε, ώστε να μην τον βιώσουμε πάλι σήμερα.

Μήπως τώρα που μιλάμε η ελληνική κοινωνία δεν είναι διχασμένη; Μήπως δεν υπάρχει πόλωση; Μήπως υπάρχει κάποιος που δεν γνωρίζει τις συνέπειες; Μα να που η ιστορία που μνημονεύεται αυτές τις ημέρες στέκεται αυστηρός κριτής…

Από το μήνυμα λοιπόν των 200 χρόνων της ελληνικής επανάστασης ας κρατήσουμε τα σημαντικότερα: την ενότητα, την αδελφοσύνη, τον αλληλοσεβασμό. Και να θυμόμαστε τούτο: οι Έλληνες μόνο ενωμένοι μπορούν να νικήσουν.