«Η έξοδος της Ιρλανδίας από το μνημόνιο είναι οφθαλμαπάτη»

Σε συγκέντρωση στο Γαλάτσι μίλησε ο επικεφαλής του Σχεδίου Β κ. Αλέκος Αλαβάνος ο οποίος, μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στην έξοδο της Ιρλανδίας στις αγορές:
«Από την Κυριακή 15.12.2013 η Ιρλανδία βγαίνει στις διεθνείς αγορές χρηματοδότησης. Η Ευρωζώνη επιχειρεί να πανηγυρίσει, να δείξει ότι το εγχείρημα της τρόικα είναι αναγκαίο και χρήσιμο, ότι τα μνημόνια παρότι θρίλερ έχουν happy end και ότι η χώρα αυτή δίνει το καλό παράδειγμα στην Ελλάδα, την Πορτογαλία, την Ισπανία.
Είναι εντελώς οφθαλμαπάτη ότι η Ιρλανδία απελευθερώθηκε από μνημονιακές υποχρεώσεις. Από τη στιγμή που έκλεισε η επιτήρηση της τρόικα με βάση τις συμφωνίες που είχε κάνει μαζί της, η χώρα περνά χωρίς κανένα χρονικό μεσοδιάστημα στην επιτήρηση που προβλέπει για όλους η Ευρωζώνη προκειμένου να εφαρμοσθεί η δημοσιονομική και οικονομική πολιτική της. Οι Κανονισμοί 472 και 473 του 2013, που τέθηκαν σε ισχύ την αρχή του καλοκαιριού προβλέπουν και για την Ιρλανδία: υποχρέωση υποβολής για έγκριση στις Βρυξέλλες του σχεδίου προϋπολογισμού κάθε Οκτώβριο, υποχρέωση εφαρμογής όλων των παρατηρήσεων που θα γίνουν, αποστολές επιτόπιας εξέτασης, προειδοποίηση για κυρώσεις σε περίπτωση ανυπακοής, κυρώσεις, πρόστιμα, επιτόπιες αποστολές της Ευρωζώνης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Αυτό το επιβεβαιώνει ο ίδιος ο Υπουργός Οικονομικών Michael Noonan με τις δηλώσεις του ότι: «Αυτό δεν είναι το τέλος του  δρόμου. Οφείλουμε να συνεχίσουμε με το ίδιο είδος πολιτικών». Το μόνο που διαφοροποιείται είναι ότι οι κεντρικές επιθεωρήσεις της τρόικα θα είναι δύο κι όχι τρεις κάθε χρόνο. Και ότι το ΔΝΤ αποκτά μόνιμη πλέον εγκατάσταση στο Δουβλίνο.
Πολλά όμως έχουν υποστεί μεγάλες αλλαγές από την παρουσία της τρόικα, η οποία θα συνεχισθεί με άλλα μέσα. Η Ιρλανδία του μνημονίου δεν έχει μεγάλη σχέση με την περιβόητη «κέλτικη τίγρη» πριν την παγκόσμια κρίση του 2008. Το χρέος της από 25% του ΑΕΠ το 2007 είναι σήμερα 125%, πέντε φορές περισσότερο, αφού η χώρα αυτή ανέλαβε να καλύψει μέσα από το δημόσιο προϋπολογισμό και τους λαϊκούς φόρους τα ελλείμματα των ιδιωτικών τραπεζών που κερδοσκοπούσαν με τη στεγαστική φούσκα. Η Ιρλανδία έχει τη μεγαλύτερη στην Ευρώπη μετανάστευση νέων ιδιαίτερα εργαζομένων, με την κυβέρνηση να φτάνει σε σημείο αθλιότητας και να τους στέλνει ατομικές επιστολές προκειμένου  να φύγουν να δουλέψουν σε άλλες χώρες, οδηγώντας έτσι τους φοιτητές στη δημιουργία του κινήματος «Δεν φεύγουμε». Οι κοινωνικές απολαβές και επιδόματα έχουν μειωθεί κατά 35%. Πάνω από 110 χιλιάδες οικογένειες αγωνιούν χωρίς στέγη.
Η περίπτωση της Ιρλανδίας είναι μια εικόνα από το μέλλον της ίδιας της Ελλάδας, αποδεικνύοντας ότι η πόρτα εξόδου από το μνημόνιο είναι ακριβώς η ίδια με την πόρτα εξόδου από την Ευρωζώνη»