“Νέα εποχή Γυναικών” – Άρθρο της Μαριάνθης Καφετζή-Ραυτοπούλου

Με την αλλαγή της χρονιάς, αλλάζουμε εποχή. Με απόφασή του ο Πρωθυπουργός για πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία προτείνει μια γυναίκα στο ύπατο πολιτειακό αξίωμα την κ. Αικατερίνη Σακελλαροπούλου, Πρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας.

Νομικός με διεθνείς περγαμηνές, δικαστής με πορεία στο Ανώτατο δικαστήριο, του οποίου έγινε η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος και μάλιστα με πρόταση του προηγούμενου Πρωθυπουργού, κυρίου Τσίπρα και με ομόφωνη απόφαση της Κυβέρνησής του. Διετέλεσε και Πρόεδρος της Εταιρείας Δικαίου του Περιβάλλοντος.

Όπως είπε ο Πρωθυπουργός, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι, κατά το Σύνταγμα, ρυθμιστής του Πολιτεύματος και ενσαρκώνει την ενότητα του Έθνους. Πρέπει, επίσης, να
διαθέτει γνώσεις, κύρος και διεθνή εμπειρία, ώστε να συνδράμει δημιουργικά στην εσωτερική ζωή της χώρας, αλλά και να την εκπροσωπεί με αξιοπρέπεια και αυτοπεποίθηση στο εξωτερικό.

Τώρα λογικά πολλοί θα είναι αυτοί που θα αναριωτιούνται αν δεν υπήρχε άλλη γυναικεία μορφή ικανή να πληροί τις ανωτέρω προϋποθέσεις. Και φυσικά υπήρχε. Αλλά το πολιτικό σύστημα εδώ και χρόνια έχει ανακαλύψει την πάγια λύση: να προτείνει προς εκλογή από το αντίπαλο στρατόπεδο προκείμενου να εξασφαλίσει την μέγιστη πλειοψηφία και κατ’ επέκταση την μέγιστη θητεία και παραμονή στην εξουσία, με κάποιες εξαιρέσεις που πληρώθηκαν ακριβά.

Ως γυναίκα νιώθω φυσικά ικανοποίηση που στο ανώτατο πολιτειακό αξίωμα ενδέχεται να
θητεύσει μία ικανή Ελληνίδα. Ο δρόμος ωστόσο για την ουσιαστική ισότητα των δύο φύλων είναι ακόμα ιδιαιτέρως μακρύς. Εύκολο αντιληπτό. Αρκεί να δούμε τους μισθούς ανδρών και γυναικών στα υψηλά κλιμάκια εταιριών, όπου ακόμα των δεύτερων είναι σημαντικά μειωμένοι. Να δούμε τα βουλευτικά έδρανα, όπου το «κουστούμι» επικρατεί σημαντικά.
Τέλος, δυστυχώς μέχρι σήμερα η συγκρότηση των νεοσύστατων διοικητικών συμβουλίων
δεν έχει καλύψει τον ελάχιστο εκ του νόμου απαιτούμενου αριθμό γυναικών.

Είναι λυπηρό να υπάρχει ανάγκη ποσόστωσης στη συγκρότηση των ψηφοδελτίων που να
διασφαλίζει ένα μίνιμουμ αριθμό γυναικών οι οποίες θα συμπαριλαμβάνονται στα ψηφοδέλτια, κάτι που λογικά θα έπρεπε να είναι αυτονόητο και αυτορυθμιζόμενο ή αλλιώς θα προέκυπτε αβίαστα. Εξίσου ενοχλητικό, στις μέρες μας όπου η γυναίκα έχει έμπρακτα
αποδείξει την αξία της και τις ικανότητές της, να υπάρχει ανάγκη νόμου που ορίζει τον ελάχιστο αριθμό γυναικών στα διοικητικά συμβούλια.

Πέρα από τους οποιουσδήποτε προβληματισμούς στο πρόσωπο της κυρίας Σακελλαροπούλου υπάρχει ένας συμβολισμός της νέας εποχής, που έχει εισέλθει η χώρα μας, μιας εποχής ανάδειξης σε κορυφαία αξιώματα προσώπων από ένα ευρύτερο κοινωνικό και ιδεολογικό φάσμα που έχουν ξεχωρίσει στον τομέα τους, μια προοδευτική και ενωτική επολογή. Δύσκολα θα βρει επιχειρήματα για τη μη στήριξη της κυρίας Σακελλαροπούλου κάποιο πολιτικό κόμμα.

Κλείνοντας λοιπόν όλες τις ατέρμονες συζητήσεις των ημερών περί υποψηφιότητας Προέδρου, μας μένει να δούμε τις αντιδράσεις και των αριθμό των ψήφων που θα συγκεντρώσει η κυρία Σακελλαροπούλου.

*Η κ. Μαριάνθη Δ. Καφετζή – Ραυτοπούλου είναι οικονομολόγος και μέλος της Πολιτικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας.