“Οι αϋπνίες του Α. Τσίπρα και το κλάμα της Π. Μπαζιάνα”, του Μιλτιάδη Ι. Καρπέτα

Άρθρο του Δικηγόρου και πρώην Δημάρχου Μεταμόρφωσης Μιλτιάδη Ι. Καρπέτα στο Χ-τύπο

«…Αυτό που με κάνει τα βράδια να μην κοιμάμαι, είναι γι’αυτό που θα παραλάβουμε την επόμενη μέρα.», δήλωσε σε συνέντευξή του στις 2 Ιουνίου 2022 ο Αλέξης Τσίπρας, αφού ξεκαθάρισε ότι «δεν έχει καμμία αμφιβολία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα νικήσει» στις εκλογές.

Οι αϋπνίες είναι από μόνες τους βασανιστικό πράγμα. Αλλά δεν είναι μόνο αυτές. Σκεφτείτε τη θέση του Αρχηγού, αυτές τις δύσκολες μέρες:
Από τη μία να τον ταλαιπωρούν οι αϋπνίες, για το τι θα παραλάβει. Από την άλλη να βιώνει το επετειακό γοερό κλάμα της συντρόφου του κ. Περιστέρας Μπαζιάνα.

Για όσους δεν το θυμούνται, να επαναφέρουμε στη μνήμη τους, τι δήλωσε στις 7 Ιανουαρίου 2018, η τότε πρωθυπουργική σύζυγος:
«… κάθε 5η Ιούλη εγώ κλαίω. Από νεύρα, από οργή. Είναι μια ιστορία που δεν έχει κλείσει. Πώς αυτός ο λαός υποτιμήθηκε τόσο πολύ;»

Λίγο σιβυλλική η δήλωση, γιατί δε μας λέει από ποιον σύρθηκε ο Λαός σ’ένα γελοίο, απατηλό και αντισυνταγματικό δημοψήφισμα και ποιος τον καταξευτέλισε με την περιβόητη “kolotoumba”. Αλλά ας μην ανακινούμε οικογενειακά θέματα.

Η τραγωδία αυτής της πολύπαθης οικογένειας, δε σταματάει εδώ. Η απανωτή προς τη θρηνητική επέτειο της “5ης Ιούλη” του 2015 ήττα, της “7ης Ιούλη” 2019, για την οποία ο Αρχηγός ορκιζόταν ότι δεν υπάρχει πιθανότητα “ούτε μια στο εκατομμύριο”, τη βαραίνει ακόμα περισσότερο.

Η απώλεια των μεγαλείων της εξουσίας που επέφερε η ήττα, δεν είναι απλώς ιστορία, Είναι τραύμα που δεν έχει κλείσει. Ξεχνιέται, νομίζετε, ο απολεσθείς παράδεισος; Ή προκαλεί κι’ αυτός αϋπνίες και γοερότερα κλάματα;

Οι επάρατες δημοσκοπήσεις, που στριφογυρίζουν σε διψήφια διαφορά και προδιαγράφουν τη νέα ήττα, επιτείνουν τους εφιάλτες της άδολης οικογένειας.

Η νάρκη της δόλιας απλής αναλογικής, που τοποθέτησαν στα θεμέλια της χώρας, ως έσχατο μέσο ανάκτησης του απολεσθέντος παραδείσου, δεν φαίνεται ικανή να λειτουργήσει.

Τι απομένει;
-Η προσποιητή αισιοδοξία για την τάχα επερχόμενη νίκη.
-Η συγκράτηση των διχαστικών αναχωμάτων, μέσα από τη χυδαιότητα, τη δημαγωγία, τη μοχθηρία και τη θρασύτητα.
-Η προληπτική εκκαθάριση του εσωκομματικού εδάφους.
-Και το σημαντικότερο απ’ όλα: Να κρατηθεί ο Αρχηγός, με νύχια και με δόντια, μετά την προδιαγραφόμενη νέα συντριπτική ήττα.

Ο Α. Τσίπρας ξέρει πολύ καλά ότι το 31,5% που πήρε στις εκλογές του 2019, είναι απλησίαστο όνειρο για τις προσεχείς, όποτε και αν γίνουν.

Άλλο το τι λέει και τι παριστάνει, για να κρατήσει το “μαγαζί” (που θα έλεγε και ο Ν. Παππάς) για τις προσωπικές και οικογενειακές ανάγκες.

Έτσι σχεδιάζει ο Αρχηγός να περάσει τον κάβο της επόμενης ήττας και να επιβιώσει πολιτικά και μετά απ’ αυτήν.

Αν το σχέδιο επιβίωσης πετύχει, λύνονται τουλάχιστον τα προσωπικά προβλήματα. Κι’ αυτό είναι μια παρηγοριά.

Άσε που δεν ξέρεις τι γίνεται αργότερα. Σε μια χώρα που η καταδημαγώγηση αποδίδει, οι λωτοφάγοι αφθονούν και ο κοντόθωρος πολιτικαντισμός κυριαρχεί, πάντα μπορεί να ελπίζει.