Ομιλία Δημήτρη Στρατούλη για το Πολυτεχνείο

Ο κ. Δημήτρης Στρατούλης, μέλος της Πολιτικής Γραμματείας της Λαϊκής Ενότητας, τοποθετήθηκε με σχετική ανακοίνωσή του για την αιματηρή επίθεση στο Παρίσι, καθώς και για την 42η Επέτειο του Πολυτεχνείου, αναφέροντας τα εξής: “Ξεκινώντας την ομιλία μου θέλω να υπογραμμίσω ότι ως ΛΑΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ καταδικάζουμε απερίφραστα τις αποτρόπαιες δολοφονικές επιθέσεις στο Παρίσι. Εκφράζουμε την οδύνη μας, τα συλλυπητήρια και τη συμπαράσταση μας στις οικογένειες των θυμάτων και σε  όλο το γαλλικό λαό. Αυτές τις ώρες χρειάζεται να αποτραπούν οι κίνδυνοι να τροφοδοτήσει η τραγωδία στο Παρίσι κύματα αυταρχισμού και ξενοφοβίας σε ολόκληρη την Ευρωπη και πολύ περισσότερο ιμπεριαλιστικούς πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς και επεμβάσεις. Η απάντηση στις βάρβαρες ανθρωποκτόνες επιθέσεις στο Παρίσι πρέπει να έχει στην προμετωπίδα της την ειρήνη, τη δημοκρατία, τη δικαιοσύνη, τις πανανθρώπινες αξίες και τολμηρές συντονισμένες πολιτικές πρωτοβουλίες για δημοκρατική σταθεροποίηση και δίκαιες ρυθμίσεις στην Συρία και όλη τη Μέση Ανατολή.
Όσον αφορά τώρα το θέμα της εισήγησής μου θεωρώ ότι ποτέ άλλοτε τα μηνύματα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου δεν ήταν τόσο επίκαιρα όσο είναι σήμερα. Τα πιο σημαντικά είναι κατά τη γνώμη μου τα εξής:
Πρώτο: Τίποτε δεν τελείωσε, συνεχίζουμε τον αγώνα για την ανατροπή.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου πραγματοποιήθηκε στις πιο δύσκολες και σκληρές συνθήκες μιας δικτατορίας, που φαινόταν παντοδύναμη και ανίκητη, σε μια περίοδο μάλιστα που προσπαθούσε να μεταλλαχτεί με μια «μαϊμού» πολιτικοποίησή της, για να διαιωνίσει την κυριαρχία της. Η εξέγερση αυτή κατά της δικτατορίας δεν ξεκίνησε από ένα πλειοψηφικό κοινωνικό ρεύμα, αλλά από ένα συνεχώς διογκούμενο φοιτητικό κίνημα, που στη διάρκειά της κατάφερε να απευθυνθεί και να στηριχτεί από ευρύτερα τμήματα του λαού και της νεολαίας.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου, παρά τη βίαιη κατάπνιξή της, στην πραγματικότητα δεν ηττήθηκε. Παρέμεινε ζωντανή στη μνήμη του λαού μας, λίγους μήνες μετά μαζί με την τραγωδία της Κύπρου συνέβαλε στην κατάρρευση της δικτατορίας και μεταπολιτευτικά αποτέλεσε τον καταλύτη για την πολιτική ριζοσπαστικοποίηση μεγάλων τμημάτων του λαού και της νεολαίας.
Έτσι και τώρα, σε πολύ δύσκολες πολιτικές συνθήκες, μετά από εκλογές, που οι νεομνημονιακές και οι παλαιομνημονιακές πολιτικές δυνάμεις κέρδισαν το 88% των βουλευτικών εδρών και η ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ βρέθηκε εκτός βουλής, παρότι φαίνεται ότι το μνημονιακό πολιτικό σύστημα σταθεροποιήθηκε και ότι – μετά την πολιτική μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ – είναι ανίκητο, στην πραγματικότητα αυτό δεν ισχύει.
Πολύ γρήγορα το μνημονιακό πολιτικό σκηνικό έχει ήδη αρχίσει να μπαίνει σε ένα νέο κύκλο ρευστοποίησης και αποσταθεροποίησής του, η οποία θα ενταθεί ακόμα περισσότερο τους επόμενους μήνες. Κι αυτό θα συμβεί, γιατί το 3ο μνημόνιο θα αποτύχει, όπως και τα δύο προηγούμενα, να δώσει οικονομική διέξοδο, οι κοινωνικές αντιστάσεις εναντίον των ανθρωποκτόνων μέτρων που αυτό περιλαμβάνει θα κλιμακωθούν – ήδη έχουμε την πρώτη επιτυχημένη Πανελλαδική Πανεργατική απεργία μόλις 52 μέρες μετά τις βουλευτικές εκλογές – και κατά συνέπεια οι πολιτικές εξελίξεις θα επιταχυνθούν.
Η επιτυχημένη αυτή πανεργατική απεργία μπορεί και πρέπει να είναι η αφετηρία ενός νέου, νικηφόρου κύκλου εργατικών και λαϊκών αγώνων, που θα ανατρέψουν το πολιτικό σκηνικό, τα μνημόνια, την κυβέρνηση και τις πολιτικές δυνάμεις που τα ψήφισαν, τα υπηρετούν και τα εφαρμόζουν και θ’ ανοίξουν νέους, ελπιδοφόρους, δημοκρατικούς, αντιμνημονιακούς, προοδευτικούς δρόμους.
Η αντιμνημονιακή, δημοκρατική ανατροπή είναι επομένως δυνατή, αρκεί, όπως και τότε το Νοέμβρη του 1973 που ένα πρωτοπόρο κομμάτι της φοιτητικής νεολαίας είχε την τόλμη να επιχειρήσει το άλμα στον ουρανό, να βρεθούν εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις που μπορεί να μπουν και θα μπουν μπροστά για τη συγκρότηση ενός πλατιού πολιτικού αντιμνημονιακού, πατριωτικού, προοδευτικού, δημοκρατικού μετώπου, που μ΄ ένα μεταβατικό πρόγραμμα, το οποίο θα απαντά πειστικά στα πραγματικά προβλήματα του λαού, θα πραγματοποιήσει τη μεγάλη και ελπιδοφόρα ανατροπή.
Η ΛΑΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ θέλει και μπορεί να πάρει και θα πάρει τις αναγκαίες πολιτικές πρωτοβουλίες σε αυτή την κατεύθυνση.
Δεύτερο: Ο αντιμνημονιακός αγώνας είναι σήμερα ο πιο αποτελεσματικός και πραγματικός αντικαπιταλιστικός αγώνας.
Το φοιτητικό κίνημα του Νοέμβρη του 1973 έγραψε ιστορία, γιατί πρόβαλε και διεκδίκησε αιτήματα όπως: «Κάτω η Χούντα», «Εθνική Ανεξαρτησία», «Έξω οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ», «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία». Αιτήματα δηλαδή, που στο σύνολό τους ανταποκρίνονταν στις ανάγκες και διαθέσεις του λαού και της νεολαίας και στην ουσία συνιστούσαν ένα δρόμο μετάβασης από τη δικτατορία στη δημοκρατία, αλλά και σε βαθύτερους οικονομικούς, κοινωνικούς και πολιτικούς μετασχηματισμούς.
Έτσι και σήμερα δεν μπορούμε να φτάσουμε στην ανατροπή, εάν το μόνο που θα κάνουμε είναι να κλίνουμε σε όλες τις κλήσεις τον αντικαπιταλιστικό αγώνα, χωρίς να θέτουμε ως πολιτική μας προτεραιότητα την ανατροπή των μνημονίων της λιτότητας, που αυτή την χρονική περίοδο είναι η μορφή με την οποία ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός αναπαράγεται και αναζητεί διέξοδο από την βαθειά κρίση του στη χώρα μας και στον φτωχό Ευρωπαϊκό Νότο.
Επομένως σήμερα χρειαζόμαστε όσο ποτέ ένα αντιμνημονιακό προοδευτικό μεταβατικό πρόγραμμα, που θα βάζει τέλος στις πολιτικές της καταστροφικής λιτότητας, θα οδηγεί σε αναπτυξιακή παραγωγική ανασυγκρότηση με ριζική αναδιανομή εισοδημάτων και δικαιωμάτων προς όφελος των λαϊκών κοινωνικών στρωμάτων και θα ανοίγει ένα πραγματοποιήσιμο δρόμο για τον σοσιαλισμό”.

Μην ξεχνάτε την εφημερίδα ‘ΧΤΥΠΟΣ’ Κυκλοφορεί το Σάββατο στα περίπτερα της Αθήνας και του Πειραιά. Με αποκλειστικές ειδήσεις ρεπορτάζ και άρθρα. Επίσης, με μεγάλες χρήσιμες προσφορές και δώρα.