“Στραβοπατήματα και πολιτική αξιοπιστία”, του Μιλτιάδη Ι. Καρπέτα

Άρθρο του Μιλτιάδη Ι. Καρπέτα, Δικηγόρου και π. Δημάρχου Μεταμόρφωσης στο Χ-τύπο

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πιστώθηκε γενναιόδωρα με την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού στις δύο πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις.

Αυτή η εμπιστοσύνη δεν δόθηκε μόνο σε σύγκριση και  αντιδιαστολή με την προσφερόμενη εναλλακτική λύση, που δεν πρόσφερε τίποτα θετικό  και ο λόγος της ηχούσε  ως απειλή.

Δόθηκε και για το θετικό Κυβερνητικό έργο σε πολλούς τομείς, που απορρόφησε λάθη και αποτυχίες.

Και προπαντός, δόθηκε προσωπικά στον Κυριάκο Μηστοτάκη για τη συνέπεια, τη μεθοδικότητα,  τον νηφάλιο λόγο, τα σωστά διλλήματα που έθεσε και την αξιοπιστία που εξέπεμπε.

Αυτή η αξιοπιστία, που υπερέβαινε κατά πολύ τα πολιτικά και ιδεολογικά όρια της Ν. Δημοκρατίας, αποτέλεσε –ίσως- τον κρισιμότερο παράγοντα, που καθόρισε τα εκλογικά αποτελέσματα.

* * *

Στις πρώτες μετεκλογικές δηλώσεις του, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, επιβεβαίωσε την εικόνα του, ερμηνεύοντας τα αποτελέσματα ως πρόσθετη ευθύνη, χωρίς αλαζονεία και θριαμβολογίες.

Στην πράξη, όμως, τα στραβοπατήματα ξεκίνησαν πολύ νωρίς:

α΄. Τον εμφανώς πιο αδύναμο κρίκο του Κυβερνητικού σχήματος Υπουργό Προστασίας του Πολίτη, συνεπήρε το μεγαλείο της έφιππης αστυνομίας. Ακόμα,  αντί να φροντίσει για την αποτελεσματική λειτουργία της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας, όπως περίμενε η κοινωνία, εξήγγειλε την κατάργησή της!

β΄. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επανέφερε στη Νέα Δημοκρατία δύο δημάρχους, που ο ίδιος είχε αποπέμψει:

– Τον αισθητικά, πολιτικά και ιδεολογικά ανεκδιήγητο Δήμαρχο Άργους, που είχε αποκαλέσει προδότη τον Γιάννη Μπουτάρη.

– Τον Δήμαρχο Σπάρτης, που με βλακώδη κυνισμό, καυχιόταν ότι μοίραζε λεφτά με τσάντες στους πυρόπληκτους, πριν τις εκλογές του 2007.

Οι αποπομπές τους είχαν ενισχύσει την αξιοπιστία του Πρωθυπουργού στο κοινωνικό ακροατήριο.

Η επαναφορά τους, την υπονομεύει. Έχει βαθιά ηθική απαξία και δεν δικαιολογείται απο καμμία σκοπιμότητα. Ούτε αναιρεί την προφανή ασυνέπεια.

γ΄. Η μεταγραφή μικρομεσαίου πολιτικού στελέχους του ΠΑΣΟΚ, έντονα εκτεθειμένου από την πρόσφατη ρητορική του, παραπέμπει σε μικροπολιτικούς υπολογισμούς και δημιουργεί υπόνοιες για συναλλακτικές πρακτικές.

Η πρώτη περίπτωση είναι κατανοητή. Τέτοια συμβαίνουν και στις καλύτερες Κυβερνήσεις. Και διορθώνονται.

Η δεύτερη και η τρίτη, όμως, βαρύνουν τον ίδιο τον Πρωθυπουργό και εγείρουν ερωτήματα για την αξιοπιστία και τη συνέπειά του.

Να το πούμε και διαφορετικά: Ο Κυριάκος Μηστοτάκης κυριάρχησε στις διπλές εκλογές, χάρις στο ηθικό πλεονέκτημα , που άλλοι επικαλούνταν αλλά αυτός κατέκτησε στη συνείδηση της κοινωνίας.

Τέτοια κρίσιμα πλεονεκτήματα κατακτώνται δύσκολα, με σύνεση και μόχθο και καταρρέουν εύκολα, από μικρές επιπολαιότητες και απερισκεψίες.

* * *

            Το θέμα, όμως, δεν αφορά μόνο τον Κυριάκο Μητσοτάκη, την Κυβέρνηση και το κόμμα του.

Η αποκατάσταση της αξιοπιστίας πολιτικού συτήματος, δημοκρατικών κομμάτων και πολιτικών, είναι μέγα ζητούμενο για την κοινωνία και τη χώρα.

Αν δεν ανακτήσουν την εμπιστοσύνη των πολιτών, εκφυλιστικά φαινόμενα, ισοπεδωτικές λογικές –(«όλοι ίδιοι είναι»)- και η στροφή προς τα άκρα και τον ανορθολογισμό, θα επεκτείνονται επικίνδυνα.

Η πρώτιστη ευθύνη ανήκει στον Πρωθυπουργό. Η δική του συνέπεια είναι η αναγκαία προϋπόθεση για την αποκατάσταση της κλονισμένης εμπιστοσύνης.

Εκ των πραγμάτων, ο Πρωθυπουργός διαμορφώνει το πολιτικό κλίμα στο οποίο κινούνται και από το οποίο επηρεάζονται όλοι.

Υ.Γ. Με σιωπή και βαθύ δέος, κλίνουμε γόνυ στις μορφές των αδικοχαμένων παλικαριών μας.