“Τίποτα δεν είναι ίδιο μετά τα Τέμπη”, του Γιώργου Κατρούγκαλου

Άρθρο του Γιώργου Κατρούγκαλου, Καθηγητή Δημοσίου Δικαίου και Τομεάρχη Εξωτερικών ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ

Η τραγωδία άλλαξε τα πάντα. Ξεκαθάρισε τα διλήμματα, ανέδειξε ξεκάθαρα τις ευθύνες, ξεχώρισε τις πολιτικές. Άδικα προσπαθεί να κρυφτεί ο κ. Μητσοτάκης. Η θεωρία της «κακιάς ώρας», του ανθρώπινου λάθους, είναι ουσιαστικά ταυτόσημη με αυτή της «κακής χώρας», της πλήρους διάχυσης των ευθυνών στο σύνολο του πολιτικού συστήματος. Καταλήγουν στη συγκάλυψη των πραγματικών αιτιών και των αληθινών ενόχων. Η αδιαφορία της κυβέρνησης απέναντι στους διαδοχικούς εκτροχιασμούς, στις προειδοποιήσεις ειδικών, συνδικαλιστών δεν συνιστά λάθος, αλλά απόφαση. Απόφαση να αφεθούν τα πράγματα στην τύχη τους και να στήνεται παράλληλα μια πρόσοψη εικονικής πραγματικότητας δήθεν εκσυγχρονισμού και success story, όπως τα κωμικοτραγικά εγκαίνια από τον κ. Μητσοτάκη της ανύπαρκτης τηλεδιοίκησης.

Υπάρχουν δύο βαθύτερα αίτια για την τραγωδία, που αποτελούν ταυτόχρονα δομικά χαρακτηριστικά της δεξιάς στη χώρα μας: ο πελατειασμός και η υπονόμευση του κοινωνικού κράτους μέσω των ιδιωτικοποιήσεων. Πώς τοποθετήθηκε ένας άνθρωπος με εκπαίδευση μόλις έξη μηνών σταθμάρχης στον κεντρικότερο σταθμό της χώρας; Γιατί καταργήθηκε ο δεύτερος σταθμάρχης; Επί ΣΥΡΙΖΑ ήταν τοποθετημένοι δύο έμπειροι σταθμάρχες στους κεντρικούς σταθμούς, όπως και κλειδούχοι σε όλα τα αναγκαία σημεία. Λειτουργούσε, επιπλέον, για την αντιμετώπιση του ανθρώπινου λάθους, δευτεροβάθμιο κέντρο παρακολούθησης κυκλοφορίας, που καταργήθηκε το 2020.

Μια τελευταία λέξη για όσους υποστηρίζουν ότι ο θάνατος των νέων παιδιών «θα πιάσει τόπο» γιατί έτσι θα εκσυγχρονίσουμε τα τρένα. Είναι οι ίδιοι του « Γερούν γερά» που ευλογούσαν τα μνημόνια με το επιχείρημα ότι μόνοι μας δεν μπορούμε να προχωρήσουμε σε μεταρρυθμίσεις. Η αλήθεια είναι ότι η ελληνική δεξιά είναι αυτή που δεν μπορεί να ξεπεράσει τον πελατειακό εαυτό της και να αλλάξει ουσιαστικά τη χώρα, πέραν επιφανειακών και επικοινωνιακών καλλωπισμών.

Γι’ αυτό το λόγο είναι κρίσιμες οι επικείμενες εκλογές. Όχι απλώς για να σταθμίσουν το συντελεστή ευθύνης όσων κυβέρνησαν, όσο, κυρίως, για να τάμουν τα θεμελιώδη διλήμματα: Υπέρ του κοινωνικού κράτους ή υπέρ της ανεξέλεγκτης ισχύος των αγορών; Υπέρ των ελευθεριών και των δικαιωμάτων ή της υπονόμευσης τους; Σε τελική ανάλυση, υπέρ μιας Δημοκρατίας υπέρ των συμφερόντων των πολλών, ή μιας συγκαλυμμένης ολιγαρχίας των λίγων και ισχυρών;