Η Άρτεμις Αγαθοπούλου στον καθρέφτη της ψυχής: «ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ, είσαι σίγουρος πως είσαι βουνό;»

Η Άρτεμις Αγαθοπούλου είναι μια δημιουργός που τολμά να κοιτάξει βαθιά στην ανθρώπινη ψυχή και να μεταφέρει αυτήν την αναζήτηση στη σκηνή. Με το έργο της «ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ είσαι σίγουρος πως είσαι βουνό;», μας προσκαλεί σε έναν καθηλωτικό μονόλογο που συνδυάζει προσωπικές ανησυχίες και συλλογικές αγωνίες για την πορεία του σύγχρονου ανθρώπου.

Με στοιχεία αυτοβιογραφικά, αλλά ταυτόχρονα με μια ευρεία, σχεδόν φιλοσοφική προοπτική, το έργο της Αγαθοπούλου αγγίζει το κοινό μέσα από τη δύναμη της γραφής της και την αφοπλιστική ερμηνεία της. Σε συνεργασία με τον σκηνοθέτη Θωμά Λιώλιο και μια εξαιρετική ομάδα συντελεστών, η παράσταση αναζητά τον διάλογο με την ύπαρξη μας, παρασέρνωντας μας σε έναν κόσμο που αντανακλάται μέσα από έναν «ραγισμένο καθρέφτη».

Στη συνέντευξη που ακολουθεί, η Άρτεμις Αγαθοπούλου μας μιλά για την έμπνευσή της, τις προκλήσεις που αντιμετώπισε στη δημιουργική διαδικασία και το μήνυμα που θέλει να μεταφέρει μέσα από αυτή την ιδιαίτερη θεατρική εμπειρία.

Ποια ήταν η βασική έμπνευση πίσω από το κείμενο του μονολόγου «ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ είσαι σίγουρος πως είσαι βουνό;»;

Η βασική έμπνευση; Είναι η ίδια η ζωή, η δική μου αρχικά, αλλά και ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι τη ζωή τριγύρω και κοινωνικά και υπαρξιακά.

Το έργο περιλαμβάνει αυτοβιογραφικά στοιχεία. Πώς ισορροπήσατε την προσωπική αφήγηση με την ανάγκη να μην είναι αυτοαναφορικό;

Ήθελα να χρησιμοποιήσω τα δικά μου βιώματα, τις δικές μου σκέψεις και συναισθήματα για να μιλήσω για τη ζωή που ζούμε. Ήθελα να επικοινωνήσω και με σένα και με τον άλλον, τον άγνωστο άνθρωπο εκεί έξω που προβληματίζεται ίσως με την κατάσταση που επικρατεί παγκοσμίως, που θλίβεται, που απομονώθηκε και τα παράτησε, που φοβήθηκε, που απογοητεύτηκε, που θεωρεί ίσως πως είναι παγιωμένη η κατάσταση και δεν αλλάζει, αλλά και με αυτόν που αγωνίζεται ακόμα για κάτι το καλύτερο με τον οποιοδήποτε τρόπο.

Το έργο φαίνεται να εξερευνά την αγωνία του σύγχρονου ανθρώπου. Ποια είναι τα βασικά μηνύματα που θέλετε να περάσετε στο κοινό;

Τα πιστεύω μου ήθελα να μοιραστώ, όχι να δείξω τον δρόμο, γιατί ο δρόμος είναι διαφορετικός για τον καθένα και εντελώς προσωπικός. Εγώ λοιπόν νιώθω πως όταν ξυπνήσουμε μέσα μας το παιδί, ξαναθυμηθούμε τα όνειρα της νεότητας ενεργοποιήσουμε την φαντασία μας και πιστέψουμε στη δύναμη που κρύβουμε μέσα μας, τότε ίσως μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε, ακόμα και ν’ αλλάξουμε την πραγματικότητα που ζούμε.

Αναφέρετε έναν “ραγισμένο καθρέφτη”. Τι συμβολίζει αυτός στην αφήγηση;

Συμβολίζει την στρεβλή εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας αλλά και για τον κόσμο, μέσω της ψευδαίσθησης της ευημερίας, ζώντας σε μια κατάσταση (οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά) που χειροτερεύει μέρα τη μέρα.

Πώς ήταν η συνεργασία σας με τον Θωμά Λιώλιο στη σκηνοθεσία του έργου;

Με τον Θωμά μιλάμε την ίδια θεατρική γλώσσα, γι’ αυτό και συνεργαζόμαστε περίπου δέκα χρόνια. Είμαστε και αγαπημένοι φίλοι. Είχε καταλάβει εξ’ αρχής τι ήθελα να πω, ενώ ήμουν ακόμα στα πρώτα βήματα της γραφής του έργου. Ήξερε πώς ήθελα να το υποστηρίξω, πώς ήθελα να παίξω και ήξερε ακόμα και κάποια πράγματα που εμένα μου προέκυψαν στην πορεία. Με τον Θωμά ακόμα κι όταν διαφωνούμε συμφωνούμε και το δημιουργικό μας ταξίδι είναι πάντα μακρύ, πλούσιο και πολυεπίπεδο, ενώ περιέχει την φιλοσοφία, την τέχνη και την απλή καθημερινή παρατήρηση της ζωής.

Ποιο ρόλο έπαιξαν οι υπόλοιποι συντελεστές, όπως ο Τηλέμαχος Αλεξίου στη μουσική και η Billie Rose στα κοστούμια, στη διαμόρφωση της τελικής παράστασης;

Όλοι τους ακόμα και οι υπόλοιποι άνθρωποι που δεν αναφέρονται στους συντελεστές, αλλά είδαν πρόβες και μοιραστήκαμε ιδέες και σκέψεις με βοήθησαν πάρα πολύ.

Ο Τηλέμαχος , επίσης φίλος μου επί χρόνια, με γνωρίζει πολύ καλά, οπότε η σκέψη μου του είναι επίσης οικεία. Χωρίς ατέλειωτες και ατέρμονες συζητήσεις, δημιούργησε από τις εικόνες μου και τις στιγμές μου επί σκηνής, μοναδικές πρωτότυπες μουσικές, κάποιες και με τη βοήθεια του αδερφού του Νίκου, που με έβαλαν πιο μέσα στην ατμόσφαιρα του έργου, τις απόλαυσα και τις απολαμβάνω συνεχώς όταν παίζω, ενώ τις ακούω ακόμα κι όταν δεν παίζω.

Επίσης αν δεν είχα στο πλευρό μου, την αγαπημένη μου φίλη και συνεργάτιδα, τη Billie  πραγματικά δε ξέρω πως θα ολοκληρωνόταν αυτή η παράσταση. Είναι πολύτιμος άνθρωπος που σίγουρα θα σου βρει τη λύση, όσο δύσκολο κι αν είναι το πρόβλημα.

Βλέπεις πιστεύω πολύ στην ομάδα.

Είναι υπέροχο να έχεις συνεργάτες αγαπημένους σου φίλους.

Πώς προσεγγίσατε την ερμηνεία ενός τόσο έντονου μονολόγου; Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες προκλήσεις;

Δεν ήταν καθόλου εύκολο για μένα, παρ’ ότι το έγραψα εγώ. Δεν μπορούσα να αποστασιοποιηθώ αρχικά καθόλου και είχα επίσης δυσκολία στο να «μερέψω το θεριό μου» δηλαδή στο να επιβληθώ στην ένταση του λόγου και της κίνησης. Πρώτα έφυγα πολύ μακριά για  να καταφέρω να μπω πιο μέσα.

Τι θέλετε να νιώσει το κοινό φεύγοντας από την παράσταση;

Θα ήθελα αυθόρμητα να αφεθεί κατά τη διάρκεια χωρίς να κρίνει. Αυτό είναι το πρώτο. Αν το καταφέρουμε αυτό, το αμέσως επόμενο θα είναι να συγκινηθεί, δηλαδή να κινηθεί κάτι μέσα του και τέλος να πάρει κάτι μαζί του φεύγοντας, ότι του χρειαστεί του καθενός. Πιστεύω στον άνθρωπο που αγωνιά, αγωνίζεται και εξελίσσεται, στον άνθρωπο που αλλάζει προς το καλύτερο και που δεν αφήνει τις ευκαιρίες να πάνε χαμένες, για να γνωρίσει πιο πολύ τον εαυτό του. Αντίθετα δεν αντέχω τον παρατημένο άνθρωπο, όπως και τον αλαζόνα, όπου ο ένας θα υποκινείται και θα υποτάσσεται εύκολα και ο άλλος το ίδιο εύκολα θα εξουσιάζει και θα ποδοπατάει ζωές, αξίες και συνειδήσεις.

Πώς ήταν η ανταπόκριση του κοινού στην πρώτη παρουσίαση του έργου από το Θέατρο ΦΑΟΣ;

Η πρώτη παράσταση σχεδόν συνέπεσε χρονικά με τα εγκαίνια του θεάτρου μας στην Ηγουμενίτσα  και αυτό ήταν ένα γεγονός για τη μικρή μας πόλη εκείνες τις μέρες.  Όλες οι παραστάσεις ήταν γεμάτες ή σχεδόν γεμάτες, είχαμε τέσσερα ή πέντε συνεχόμενα sold out, παίξαμε παράλληλα και στη γενέτειρα μου τα Γιάννενα, κι εκεί είχε την ίδια αποδοχή, αλλά το κυριότερο για μένα ήταν ότι συγκίνησε, όχι όλους σίγουρα, τους πιο ευαίσθητους όμως ναι και κάποιους, απ’ ότι ξέρω, τους άλλαξε τη ζωή. Άλλαξε και τη δική μου. Αυτό δεν πληρώνεται.

Πώς νιώθετε που το έργο ανεβαίνει ξανά και μάλιστα σε ένα τόσο ιστορικό θέατρο όπως το Θέατρο ΔΡΟΜΟΣ;

Είναι πολύ σπουδαίο τόσο για μένα όσο και για τους συνεργάτες μου, αυτό που συμβαίνει. Το περιμένουμε πως και πως. Ήταν και είναι ζητούμενο οι δουλειές μας να ταξιδεύουν, να φτάνουν σε πιο πολλά μάτια, να επικοινωνήσουν με πιο πολλές ψυχές. Αγωνιώ για τις μέρες αυτές που έρχονται. Έχω την πιο γλυκιά αγωνία. Το Θέατρο Δρόμος το αγάπησα με την πρώτη επαφή, ζεστός οικείος χώρος με ωραία, απλή και καθαρά δημιουργική ενέργεια.

Και για τους ανθρώπους του δεν έχω λόγια. Χαίρομαι που θα περάσουμε κάποιες μέρες μαζί τους.

Έχετε στα σχέδιά σας να γράψετε ή να παρουσιάσετε και άλλα έργα; Υπάρχουν νέες ιδέες που δουλεύετε αυτή την περίοδο;

Τώρα ετοιμάζω μια σειρά από αυτοτελή διηγήματα, καθώς και την τρίτη μου ποιητική συλλογή, εννοείται από τις εκδόσεις Νίκας και αυτή, που είναι πια η μεγάλη μου λογοτεχνική οικογένεια. Κάποια από τα γραπτά μου τα έχουμε μελοποιήσει και τα παρουσιάζουμε στο loop project «Εμείς τα θαύματα, αυτοί τις μπίζνες» με τον σύντροφο και συνεργάτη μου, μουσικό, Νικόλα Μποντίνα. Όλον αυτόν τον μήνα θα μπορέσετε να μας βρείτε σε κάποιες σκηνές της Αθήνας, όπως στο Poetry 2 Φλεβάρη και στο Symposium 6 Φλεβάρη εδώ στα Εξάρχεια.

Δεν ξέρω αν στο εγγύς μου προκύψει να γράψω άλλον μονόλογο ή ένα θεατρικό έργο με περισσότερους χαρακτήρες, η αλήθεια είναι πως θα το ήθελα, αλλά δε μπορώ να το εκβιάσω, πρέπει να γεννηθεί. Αν έρθει θα το δεχτώ και θα το μεγαλώσω με χαρά, μέχρι να πάρει το δρόμο του.