Η Αλεξάνδρα Τσιάγκα στο Χ-τύπο: “Η πραγματική ανταμοιβή του ηθοποιού είναι το χειροκρότημα”

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη η σκηνή του Faust γεμίζει αγωνία και έντονα συναισθήματα. Εκεί, η Αλεξάνδρα Τσίαγκα μεταμορφώνεται σε “Δεσποινίς Χάος” και μας χαρίζει 60 λεπτά απίστευτης δράσης μέσα από έναν καθηλωτικό μονόλογο σε μια νέα ανάγνωση του βραβευμένου κειμένου της Δέσποινας Καλαϊτζίδου και σε σκηνοθεσία Αντώνη Καραγιάννη.

Η ταλαντούχα ηθοποιός μας συστήνεται μέσα από μια απολαυστική εξομολόγηση, όπου καταθέτει την εμπειρία της μέσα από το ρόλο αυτού του πολυβραβευμένου έργου, μιλά για τα πρώτα της βήματα στο χώρο του θεάτρου αλλά και αποκαλύπτει τα μελλοντικά της σχέδια.

Ξεκινώντας και προκειμένου να σας γνωρίσουμε κι εμείς και οι αναγνώστες μας λίγο καλύτερα, θα θέλατε να μας μιλήσετε για τα πρώτα σας βήματα στο χώρο και πώς ξεκίνησε το ταξίδι της υποκριτικής για εσάς;

Αυτά τα κλισέ που λένε ότι από μικρή είχα το μικρόβιο μέσα μου και το ονειρευόμουν; Ναι, αυτό ισχύει στην περίπτωση μου. Θυμάμαι τον εαυτό μου να προσπαθώ μονίμως να μιμηθώ τις “φίλες” μου Αλίκη (Βουγιουκλάκη) και Τζένη (Καρέζη), να στήνω σκετσάκια με τους μικροσκοπικούς μου φίλους, να τους μοιράζω ρόλους, να τους σκηνοθετώ, να φτιάχνω σενάρια, να τραγουδώ στον καθρέφτη με μια βούρτσα για μικρόφωνο, ναι, όλα αυτά τα έκανα. Φανταζόμουν πως η ζωή μου είναι ένα θεατρικό με εμένα πρωταγωνίστρια. Αυτό συνεχίστηκε και πέραν της παιδικής μου ηλικίας. Όταν ένιωσα λοιπόν κάποια στιγμή πως δεν πάει άλλο με την αναβολή, ότι ήρθε η ώρα να το κάνω, πήρα απόφαση να φύγω από τη Θεσσαλονίκη όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα και να το τολμήσω κατευθείαν εδώ, στην Αθήνα, να το κάνω σωστά που λέμε. Αυτό και έκανα. Πριν περίπου δεκατρία χρόνια έκανα τη “μεγάλη έξοδο” και μετακόμισα. Μόλις δύο εβδομάδες αργότερα, το σύμπαν συνωμότησε και μου προσέφερε αυτό που ήθελα πριν καν προλάβω να το ψάξω. Ενώ δούλευα στο εστιατόριο που μόλις είχα πιάσει δουλειά, κρυφάκουσα μια συζήτηση της Δάφνης Λαρούνη, μέλος της ομάδας Νάμα του θεάτρου “Επι Κολωνώ”, ότι ξεκινούσε η δεύτερη σαιζόν των σεμιναρίων ‘Υποκριτική σε κείμενα in progress” με την Ελένη Σκότη. Μάζεψα όλο μου το κουράγιο, πήγα στο τραπέζι, συστήθηκα και δήλωσα πως “ενδιαφέρομαι να συμμετάσχω σε αυτό που συζητάτε.” Μετά από αυτό όλα πήραν το δρόμο τους…

Έχετε κάποια συγκεκριμένα πρότυπα με τα οποία πορεύεστε στις ερμηνείες σας;

Η πρώτη μου επαφή όπως είπα παραπάνω ήταν τα σεμινάρια στο επί Κολωνώ. Οι βασικές αρχές της μεθόδου που ακολουθείται στο Studio Νάμα από την Ελένη Σκότη είναι βασισμένη στο σύστημα του Στανισλάφσκι, όπως έχει εξελιχθεί σήμερα στην Αμερική και στην Αγγλία. Εκεί, τολμώ να πω, πως αποκόμισα τις πιο σημαντικές καθοδηγήσεις που ακόμη εφαρμόζω μέχρι σήμερα ως ηθοποιός. Έπειτα, κατά τη διάρκεια της φοίτησης μου στη Δραματική σχολή ‘Εμπρός’ είχα την τύχη να έχω δασκάλους τους “τεράστιους”, Δημήτρη ‘Ημελλο και Γιάννη Μόσχο των οποίων οι παρακαταθήκες έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στην μέχρι τώρα πορεία μου. Θα καταλήξω στο masterclass του Ανδρέα Mανωλικάκη που είχα τη χαρά να παρακολουθήσω πριν περίπου πέντε χρόνια, βασισμένο στο Σύστημα Stanislavski και τη Μέθοδο του Actors Studio, Αυτό ήταν ότι πιο συγκλονιστικό και αποκαλυπτικό έχω ζήσει ως ηθοποιός. Μου άνοιξε έναν καινούργιο κόσμο, πρόσθεσε χρώματα, μυρωδιές, ξύπνησε αναμνήσεις και έδωσε ζωή στους χαρακτήρες που υποδύομαι.

Φέτος πρωταγωνιστείτε στο πολυσυζητημένο και πολυβραβευμένο έργο «Δεσποινίς Χάος», στη θεατρική σκηνή του Faust. Θέλετε να μας πείτε δυο λόγια για την ιστορία;

Η ιστορία είναι γύρω από το πρόσωπο της Άννας, μιας γυναίκας που, έχοντας ζήσει πολύ έντονες εμπειρίες, έχει σχεδόν αποκοπεί από το περιβάλλον της. Τότε είναι που μαθαίνει για την ασθένειά της και κάνει μια μεταστροφή προς τα μέσα αλλά και προς το παρελθόν. Αναζητάει τις αιτίες και τους «φταίχτες», αναρωτιέται για εκείνους που την φρόντισαν και για όσους όχι. Στην ουσία είναι ένα πέρασμα μέσα από τις πιο σκοτεινές και άτακτες σκέψεις στην όψη ενός επικείμενου θανάτου.

Ποια είναι η μέχρι στιγμής αποδοχή του κοινού;

Απίστευτα μεγάλη και πολύ συγκινητική. Αυτό μας δίνει κουράγιο να συνεχίζουμε!

Πρόκειται για ένα ρόλο με μεγάλες απαιτήσεις. Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες προκλήσεις που είχατε να αντιμετωπίσετε;

Η μεγαλύτερη πρόκληση αρχικά ήταν το ίδιο το κείμενο, που έχει μια απίστευτη ροή που θυμίζει το θέατρο του παραλόγου του Μπέκετ. Είναι άλλωστε εμπνευσμένο και από το λόγο του. Ξέρετε, σπάνια πλέον παίζονται τέτοιοι μονόλογοι επί σκηνής, καθώς το κοινό έχει συνηθίσει σε κάτι πιο ρεαλιστικό. Οπότε και η απομνημόνευση ήταν ένας μικρός άθλος! Εκτός αυτού, το να πρέπει να είσαι μόνη πάνω σε μία σκηνή και να κρατάς το κοινό σου σε εγρήγορση, απαιτεί πολλή ενέργεια από τον ηθοποιό. Κάθε βράδυ δίνω ένα τεράστιο κομμάτι μου πάνω στη σκηνή και αυτό είναι υπέροχα εξουθενωτικό.

Σε ποια σημεία μπορείτε να πείτε ότι ταυτίζεστε με την “Άννα”;

Όπως έχω αναφέρει ξανά, η “σχέση” μου με την Άννα πέρασε από όλα τα στάδια μέχρι να φτάσει εδώ, συμπάθεια, οίκτο, αγάπη, μίσος, θυμό, εκνευρισμό. Νομίζω πως περισσότερο απ’ όλα τελικά αυτό που με βοήθησε να την κατανοήσω, να τα βρούμε και να ταυτιστώ μαζί της ήταν όταν με θύμωσε πολύ. Σίγουρα ταυτίζομαι με την ατίθαση πλευρά του χαρακτήρα της, την επικίνδυνη, την ανεξάρτητη, αλλά και με τα πιο ευαίσθητα κομμάτια της, τους ψυχαναγκασμούς, τις αδυναμίες της και τις ελλείψεις που όλοι εν δυνάμει έχουμε.

Η παράσταση έλαβε το Βραβείο Κοινού το 2019. Πόση σημασία έχουν για σας τέτοιου είδους διακρίσεις;

Σαφώς και τα βραβεία είναι μία στιγμή χαράς και ικανοποίησης. Γιατί επιβεβαιώνουν ότι αυτό που κάνουμε αρέσει στον κόσμο, αλλά και γιατί μέσα από αυτά γίνεται ακόμα πιο γνωστό το έργο. Από την άλλη, σίγουρα μπορεί να προσπαθείς και να μην τύχει να βραβευθείς. Άλλωστε όπως όλοι ξέρουμε, η πραγματική ανταμοιβή του ηθοποιού είναι το χειροκρότημα, το ίδιο το κοινό που έρχεται το βράδυ και σου μιλάει σιωπηλά, κλαίει, γελάει, αυτό είναι η μεγαλύτερη και ανεκτίμητη επιβράβευση.

Θέατρο, τηλεόραση, κινηματογράφος: Αν σας ζητούσαμε να τα βάλετε με σειρά προτίμησης ποια θα ήταν αυτή;

Θέατρο, κινηματογράφος, τηλεόραση.

Πού θέλετε να φτάσετε σαν καλλιτέχνης;

Προχθές γνώρισα ένα γλυκό πλάσμα που ήρθε και είδε την παράσταση και με συγκίνησε ιδιαίτερα στέλνοντας μου μία μέρα αργότερα το εξής: “Είμαι ευγνώμων που ήρθα γιατί η ψυχή μου χρειάζεται τροφή… χρειάζεται αγαλλίαση και εκείνο το βράδυ ένιωσε ότι μπορεί κάπου να γύρει.”Αν μπορώ λοιπόν με τις ερμηνείες μου να αγγίζω κατά αυτόν τον τρόπο ψυχές, να ξυπνάω στον κόσμο όμορφα συναισθήματα και να διεισδύω τόσο βαθειά, αυτός είναι ο απόλυτος στόχος.

Μπορούμε να περιμένουμε άλλες δουλειές από εσάς στο σύντομο μέλλον;

Γίνονται συζητήσεις για πολλά ωραία πράγματα όσον αφορά τη νέα θεατρική σαιζόν αλλά πέραν από αυτό, συζητάμε εδώ και κάποιον καιρό με τη Δέσποινα και τον Αντώνη για μια νέα δουλειά εκτός Ελλάδας. Υπάρχουν ευρωπαϊκές χώρες που έχουν υπέροχες σκηνές και ομάδες, και είναι ένας από τους στόχους μας να συνεργαστούμε με ανθρώπους εκτός συνόρων με τους οποίους υπάρχει αλληλοθαυμασμός. Μας έχουν ήδη κάνει μια πολύ όμορφη πρόταση και ευελπιστούμε να μπορούμε να ανακοινώσουμε νεότερα πολύ σύντομα…