“Η Βία στην Τέχνη”, της Μαίρης Βιδάλη

Άρθρο της π. Αντιπεριφερειάρχη Πολιτισμού και ηθοποιού Μ. Βιδάλη για την Ημέρα της Γυναίκας στο Χ-τύπο

Από το άκουσμα των πρώτων παραμυθιών μπαίνει η βία στην ζωή μας. Η Μητριά δηλητηριάζει την Χιονάτη, ο Λύκος θα φάει την Γιαγιά. Σήμερα τα ψηφιακά και ηλεκτρονικά παιχνίδια των εφήβων είναι γεμάτα πολέμους, εκρήξεις, φόνους και μάλιστα νικητής γίνεται ο εξολοθρευτής.
Στον εικαστικό χώρο, από τον περιθωριακό Καραβάτζο, μέχρι την μαύρη περίοδο του ψυχασθενή Γκόγια, τα ταμπλό είναι γεμάτα αίμα.

Η σύγχρονη performer Αμπράμοβιτς, ακίνητη για μέρες σε μια καρέκλα σε γκαλερί της Νέας Υόρκης, δέχεται αναίτιες αντιδράσεις βίας από κάποιους επισκέπτες.

Στο θέατρο, από το αρχαίο ελληνικό ή το ελισαβετιανό, μέχρι τα έργα του Ζαν Ζενέ και της Σάρα Κέιν ή τα πιο σύγχρονα όπως “Ακρότητες” του Γουίλιαμ Μαστροσιμόνε και “Ο Πουπουλένιος” του Μάρτιν Μακ Ντόνα, η πλοκή είναι αιμοσταγής.
Στον κινηματογράφο, ίδια και μεγαλύτερη αγριότητα.
Στην μουσική έχουν γραφτεί σκληροί στίχοι και ο επαναληπτικός ρυθμός των σύγχρονων ακουσμάτων καθώς και οι υψηλή ένταση, κεντρίζουν άγριες ψυχικές διαθέσεις.

Την διετία της πανδημίας, ο εγκλεισμός και η οικονομική κρίση, έφεραν μια αναζωπύρωση σ’ αυτό το κακό ορμέμφυτο του ανθρώπου. Έτσι σήμερα, δυστυχώς, όταν μιλάμε για βία στην Τέχνη, δεν αναφερόμαστε σε καλλιτεχνικά δημιουργήματα, όπως αυτά που προανέφερα, αλλά στην ανάρμοστη συμπεριφορά των ανθρώπων που ανήκουν στον χώρο των τεχνών.

Στην χώρα μας ο αθλητισμός και ο πολιτισμός, συγκεκριμένα το θέατρο, κατήγγειλαν ανάρμοστες συμπεριφορές βίας λεκτικής, ψυχολογικής ή σωματικής.

Φυσικά, σε όλες τις περιπτώσεις, θα αποφανθεί η δικαιοσύνη και είναι βέβαιο ότι παρόμοιες συμπεριφορές θα υπάρχουν και σε άλλους κλάδους. Οι αθλητές και οι καλλιτέχνες έδωσαν το πρώτο λάκτισμα για ν’ ανοίξουν κι άλλες κλειστές πόρτες και αυτό θεωρώ ότι είναι προς τιμήν τους.

Η βία στον χώρο της Τέχνης, είναι ξεκάθαρο, από τις περιπτώσεις που αναφέρθηκαν, ότι ασκείται λόγω της δύναμης που δίνει η εξουσία σε ακατάλληλα άτομα και δεν εννοώ μόνο διοικητικές θέσεις, αλλά ισχύ π.χ. δημοτικότητας, οικονομικής επιφάνειας κ.α.

Λόγω του κοινωνικού status, στο κάδρο βιαιοτήτων η γυναίκα έχει πρωταγωνιστικό ρόλο θύματος. Εδώ οφείλουμε να συμπτύξουμε τις δυνάμεις μας και όχι να παίρνουμε θέση κριτή ή στάση καχυποψίας απέναντι στις ομόφυλές μας. Εμείς πρώτες να πολεμήσουμε τις σεξιστικές συμπεριφορές και τις ανισότητες ευκαιριών.

Αν και η 25η Νοεμβρίου έχει θεσπιστεί ως “Διεθνής ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών”, η περιφέρειά μας θα γιορτάσει την φετινή  Ημέρα Γυναίκας μ’ ένα βιωματικό εργαστήριο θεάτρου και φωτογραφίας, για γυναίκες που έχουν υποστεί κακοποίηση, με τίτλο “Μια διαδρομή προς την απελευθέρωση”.

Είχα την τιμή να μου εμπιστευθεί την αντιπεριφέρεια Πολιτισμού, ένας περιφερειάρχης, ο Γιώργος Πατούλης που αντιμετωπίζει ισότιμα τα δυο φύλα.

Σ’ αυτή την χρονική συγκυρία όμως, προέκυψε η μεγαλύτερη βία, ο πόλεμος. Ας ευχηθούμε, αυτός ο εφιάλτης που βιώνουν οι συνάνθρωποί μας να τελειώσει γρήγορα.