Η Γεωργία Κοκκίνου στο Χ-τύπο: “Όσο τραγική κι αν είναι μια κατάσταση, υπάρχουν δόσεις χιούμορ που την κάνουν πιο πραγματική”

Συνεχίζεται με επιτυχία η παράσταση “Καζιμίρ και Καρολίνα” στο Θέατρο Βαφείο

“Ένα αγόρι, ερωτεύεται ένα κορίτσι. Ένα κορίτσι, ερωτεύεται ένα αγόρι. Μια ιστορία από αυτές που συμβαίνουν στη ζωή…” ανεβαίνει με μεγάλη επιτυχία στο Θέατρο Βαφείο σε σκηνοθεσία – δραματουργία Αγγελικής Καρυστινού. Η ιστορία των “Κάζιμιρ και Καρολίνα” πρωταγωνιστών της μαύρης κωμωδίας του Έντεν Φον Χόρβα, του “πιο συμπονετικού συγγραφέα του πολιτικού θεάτρου” παίρνει σάρκα και οστά μέσα από τις ερμηνείες ενός ταλαντούχου καστ νέων ηθοποιών.

Ανάμεσά τους και η Γεωργία Κοκκίνου, μια πολλά υποσχόμενη παρουσία στον χώρο της υποκριτικής, η οποία μας εντάσσει στο κλίμα της παράσταση και στη συγγραφή του Χόρβατ, ενώ μας αποκαλύπτει το ρόλο των ονείρων της σε μια αποκλειστική συνέντευξη.

 

Τι κάνει αυτή την ιστορία αγάπης να ξεχωρίζει από τις άλλες;

Πιστεύω ότι επειδή είναι μέσα σε ένα πλαίσιο παρακμής και συνδέει σε μεγάλο βαθμό ακριβώς το τι σημαίνει οικονομικά – κοινωνικά την εποχή εκείνη στην οποία διαδραματίζεται το έργο, δηλαδή την περίοδο της ανόδου του Χίτλερ στην εξουσία, και πώς αυτό αλληλεπιδρά στους δύο ήρωες. Δηλαδή τα χαρακτηριστικά του καθενός βγαίνουν στην επιφάνεια λόγω των συνθηκών της φτώχειας, της ανεργίας κ.α., οπότε όλο αυτό την κάνει διαφορετική. Αφορά κοινωνικά και οικονομικά εμπόδια.

 

 

 

Βρίσκετε κοινά στοιχεία με τον ρόλο σας;

Πρόκειται για μια γυναίκα παρατημένη, η οποία έχει υποστεί πολλή βία από τον σύντροφό της. Το κοινό που έχω εντοπίσει είναι η καλοσύνη με την οποία βλέπει τον κόσμο και ότι παρά τη βία που έχει υποστεί πιστεύει πραγματικά ότι ο άνθρωπος δεν είναι κακός. Πιστεύει δηλαδή σε μια έμφυτη καλοσύνη που υπάρχει, και ότι εν τέλει ο άνθρωπος καταλήγει να γίνεται κακός ανάλογα με τις συνθήκες. Αυτό είναι που λέει και στην ουσία ο συγγραφέας. Δηλαδή ο Χόρβατ, κάπως υποστηρίζει ότι ο άνθρωπος δεν είναι ούτε καλός, ούτε κακός, αλλά θα γίνει κάτι ανάλογα με το τι συμβαίνει γύρω του.

 

 

 

Πώς χρησιμοποιείται το χιούμορ στην παράσταση;

Είναι ένας τρόπος για να είναι πιο ανάλαφρη η ιστορία. Ο Χόρβατ έχει κωμικά στοιχεία μέσα, έχει κάποιους χαρακτήρες πιο αστείους από τους άλλους, και θεωρώ ότι πάντα όσο τραγική κι αν είναι μια κατάσταση, υπάρχουν δόσεις χιούμορ που την κάνουν πιο πραγματική, και πιο κοντά στην αλήθεια και σε ό,τι συμβαίνει στην καθημερινότητά μας.

 

Ήταν εύκολο να βρεθεί η χημεία με τους υπόλοιπους συντελεστές;

Ναι διότι ήμασταν μαζί στη σχολή, όχι στα ίδια τμήματα, αλλά γνωριζόμασταν και σίγουρα ό,τι χρειαζόταν συμπληρώθηκε από την Αγγελική (Καρυστινού), η οποία ήταν δασκάλα όλων μας και συνέθεσε αυτή την ομάδα. Κάποιοι από εμάς ήδη είχαμε ξεκινήσει κάτι μαζί της, και η ίδια ήθελε να προσθέσει και τους υπόλοιπους και δημιούργησε αυτή την όμορφη ομάδα.

 

 

 

 

Ποιο ήταν το πρώτο ερέθισμα που σας έκανε να ασχοληθείτε με την υποκριτική;

Από όταν ήμουν μικρή η μητέρα μου με πήγαινε πολύ συχνά θέατρο, και σε παιδικές παραστάσεις και το καλοκαίρι σε πολλές παραστάσεις αρχαίου δράματος, οπότε ξεκίνησα κι εγώ να ασχολούμαι σιγά σιγά ερασιτεχνικά. Μου άρεσε στην αρχή να βλέπω, αλλά στη συνέχεια μέσα από σειρές και ταινίες που παρακολουθούσα, ήθελα να μιμηθώ χαρακτήρες. Οπότε κάπως έτσι ξεκίνησε να μου αρέσει όλο αυτό και ήθελα να δω πώς θα το έκανα εγώ, κι έτσι μπήκε αυτό το “μικρόβιο”.

 

Θεωρείτε τις σπουδές απαραίτητο κομμάτι σε αυτή τη δουλειά ή αρκεί το ταλέντο;

Θεωρώ ότι το ταλέντο είναι ένα μικρό μέρος. Γενικά χρειάζονται οι σπουδές και χρειάζεται και πάρα πολλή δουλειά. Περισσότερο δηλαδή είναι θέμα σπουδών, μελέτης και δουλειάς – και ειδικά τα δύο τελευταία, διότι οι σπουδές θα σου δώσουν πολλά ερεθίσματα και εργαλεία, αλλά πρέπει στη συνέχεια να βρεις τον τρόπο να τα αξιοποιήσεις και συνεχώς να κάνεις εξάσκηση. Οπότε μέσα από αυτό θεωρώ βελτιώνεσαι.

 

 

 

Υπάρχει κάποιος ρόλος ή κάποιο έργο που αποτελεί όνειρο για σας;

Είναι πάρα πολλά γενικά. Για τώρα θα διαλέξω ένα έργο για ένα κωφό κορίτσι και όπου γίνεται προσπάθεια από τον λογοθεραπευτή της ώστε να μπορέσει να μιλήσει. Γιατί στην ουσία η γλώσσα είναι μια διαδικασία μίμησης, δηλαδή ακούμε και μιλάμε, υποστηρίζει ότι υπάρχει όντως η δυνατότητα να μιλήσει, αλλά επειδή δεν υπάρχει η ικανότητα της ακοής, δεν είναι εύκολο. Παρόλα αυτά, στο τέλος του έργου η πρωταγωνίστρια ερωτεύεται αυτόν τον άντρα και καταφέρνει να αρθρώσει και τη λέξη “Σ’ αγαπώ”. Μιλάμε για το έργο “Τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού”.

 

Τι άλλα σχέδια έχετε για το μέλλον;

Τώρα είμαστε στο Θέατρο Βαφείο, κάθε Τετάρτη στις 21:00. Σε μελλοντικά σχέδια, μαζί με την ομάδα “MoreArt” έχουμε σκοπό να ανεβάσουμε και κάποια έργα ακόμα που σιγά σιγά θα ανακοινωθούν.