Η Εύη Κολιούλη στον Χ-τύπο: Η Άννα, η αποδοχή και η δύναμη της συγχώρεσης

Η ταλαντούχα ηθοποιός Εύη Κολιούλη που ενσαρκώνει την Άννα στην τελευταία παράσταση του Αντώνη Καλομοιράκη, σε μια απολαυστική συνέντευξη μας αποκαλύπτει τις εσωτερικές αναζητήσεις και τους φόβους του χαρακτήρα της, που θίγουν τις διαρκείς αντιφάσεις και τα συναισθηματικά αδιέξοδα του ανθρώπου.

Με αφορμή την εμπειρία της στο θέατρο, αναλύει τη σύνθετη δυναμική μεταξύ των χαρακτήρων, τη σημασία της συγχώρεσης και την ανάγκη για προσωπική αποδοχή, ενώ παράλληλα αποκαλύπτει τις σκηνές και τις στιγμές που την έχουν συγκλονίσει.
Μέσα από την αναφορά στην κοινή πορεία με τον σκηνοθέτη, την προσωπική ανάπτυξη στον ρόλο και τη συνεργασία με τους υπόλοιπους ηθοποιούς, μιλά για την τέχνη που μας ενώνει και μας λυτρώνει.

Ο χαρακτήρας σας φαίνεται να λειτουργεί ως καθρέφτης για τον Ευτύχη, ειδικά σε σχέση με τα συναισθήματα που προσπαθεί να αποφύγει. Πώς δουλέψατε πάνω σε αυτή τη δυναμική στη σκηνή; 
Προσπαθήσαμε να το δούμε όσο πιο ρεαλιστικά γίνεται. Όπως και στη ζωή μας κάποια πράγματα μας φέρνουν πιο κοντά και κάποια μας απομακρύνουν.  Οπότε τα βάλαμε όλα κάτω και με αυτά ως δεδομένα δουλέψαμε.

Τι σας ενέπνευσε περισσότερο στον ρόλο σας και πώς εξελίχθηκε η σχέση σας με τον χαρακτήρα κατά τη διάρκεια των προβών;
Η δυσκολία που έχει αυτή η γυναίκα  στο να αποδεχτεί τον εαυτό της.  Αυτό με ενέπνευσε. Όχι ότι εγώ  έχω λύσει φυσικά τα υπαρξιακά μου ζητήματα… Αλλά η Άννα φοβάται τόσο πολύ να κάνει αυτό που λέμε, το επόμενο βήμα  με συγκλόνισε. Με την πάροδο των προβών την κατανόησα και στήριξα αυτή της τη φοβία.

Έχετε ξανασυνεργαστεί με τον Αντώνη Καλομοιράκη; Αν ναι, πώς συγκρίνεται αυτή η συνεργασία με την προηγούμενη εμπειρία σας;
Έχουμε ξανά συνεργαστεί ναι αρκετές φορές.  Για την ακρίβεια τα τελευταία έξι χρόνια που γνωριζόμαστε με κάποιον τρόπο σχεδόν μαγικό καταφέρνουμε να δουλεύουμε και μαζί κάθε σεζόν. Η κάθε συνεργασία λοιπόν έχει κάποια κοινά όπως η εμπιστοσύνη και η οικειότητα, που δεν αλλάζουν ποτέ, μόνο εμβαθύνουν με τα χρόνια. Και από την άλλη ξανά συστηνόμαστε. Με αποκορύφωμα τη φετινή μας δουλειά που έπρεπε να εμβαθύνουμε και ψυχικά.

Στην παράσταση υπάρχουν στιγμές μεγάλης έντασης αλλά και χιούμορ. Πώς καταφέρνετε να κρατάτε ζωντανή αυτή την ισορροπία ως ηθοποιός; 
Βιώνοντας τις στιγμές. Εννοώ ότι για τον θεατή κάτι μπορεί να είναι αστείο ή τραγικό αλλά εγώ σαν ρόλος το βιώνω ως πραγματικότητα. Αυτή η απελπισία που εμείς βιώνουμε όσο πιο αληθινά μπορούμε, είναι που προκαλεί τα συναισθήματα του θεατή και το ενεργοποιεί.

Τι μήνυμα θα θέλατε να μεταφέρετε μέσα από τον ρόλο σας στο κοινό, ειδικά σε σχέση με την αντιμετώπιση της κατάθλιψης και την αποδοχή της ζωής;
Σίγουρα να μην το  βάζουμε κάτω. Περάσαμε πολλά τα τελευταία χρόνια ως λαός και ως άνθρωποι γενικώς.
Σίγουρα η συνειδητοποίηση του ότι έχουμε δικαίωμα να μην είμαστε καλά, είναι το πιο σημαντικό. Η αποδοχή.  Και η συγχώρεση. Δεν πειράζει να μην είμαστε καλά.

Υπάρχει κάποια σκηνή ή ατάκα που σας συγκινεί ιδιαίτερα και αν ναι, γιατί; 
Είναι μια φράση που πάντα με συγκινεί. Στο ρόλο του Θανασάκη:   “Υπάρχει πιο ωραία στιγμή από το παιχνίδι;”
Ταυτίζω   το παιχνίδι νομίζω με την ανεμελιά και τη χαρά που στο δικό μας επάγγελμα μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία καταλήγουμε να ‘”παίζουμε ”  με έναν τρόπο. Όχι εύκολο πολλές φορές αλλά εξ ίσου λυτρωτικό.

Πώς ήταν η συνεργασία σας με τους υπόλοιπους ηθοποιούς και πώς αυτή η δυναμική ενισχύει την απόδοσή σας στη σκηνή;
Καταφέραμε να δημιουργήσουμε μια ομάδα με κοινούς στόχους και ανάγκες. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο ένας να συμπληρώνει τον άλλο. Να επικοινωνούμε και να ακούμε.  Το αποτέλεσμα βέβαια είναι η όμορφη παράστασή μας.

Τι πιστεύετε ότι θα αγαπήσει περισσότερο το κοινό στον χαρακτήρα σας και ποια πλευρά του θα τους ξαφνιάσει περισσότερο;
Νομίζω το γεγονός ότι δεν ακούει πολύ καλά την παρασύρει σε μικρά μπερδέματα  και παρανοήσεις που προκαλούν μια χαριτωμένη αμηχανία και γέλιο.  Το ξάφνιασμα νομίζω προκαλείται όταν η Άννα δείχνει τη θηλυκή πλευρά της!