Η Μαίρη Ραζή στο Χ-τύπο: “Τα παιδιά είναι οι μελλοντικοί θεατές μας”

Είναι γεγονός ότι η υπογραφή της Μαίρης Ραζή σε μια καλλιτεχνική δουλειά δίνει αυτόματα και τη σιγουριά στο θεατή ότι αυτό που θα δει είναι κάτι πρώτα απ’ όλα ποιοτικό και στη συνέχεια κάτι που σίγουρα θα κρατήσει το ενδιαφέρον του.

Η ίδια με πληθώρα από δουλειές και βραβεία έχει καταξιωθεί ως μια από τις πιο σπουδαίες ηθοποιούς της γενιάς της.

Το Θέατρο “Πρόβα” του οποίου είναι και Διευθύντρια ανεβάζει μέχρι το τέλος Δεκεμβρίου την παράσταση “Παλαιστές”, με την κα Ραζή να πρωταγωνιστεί δίπλα σε έναν ταλαντούχο θίασο σε ένα έργο που μιλά στην καρδιά κάθε ανθρώπου και θίγει το δίπολο ελευθερίας και εξουσίας.

Μέσα από μια απολαυστική συνέντευξη η αγαπημένη ηθοποιός μας ταξιδεύει στον κόσμο της παράστασης, αλλά και του θεάτρου γενικότερα, ενώ μοιράζεται προσωπικές της εμπειρίες από το παρελθόν στις οποίες συμμετέχει και ο επίσης ηθοποιός και σύζυγός της Σωτήρης Τσόγκας, με τον οποίο έχουν μια ταλαντούχα κόρη (και επίσης ηθοποιό!) την Κοραλία.

Οι “Παλαιστές” ολοκληρώνουν σιγά σιγά τον κύκλο των παραστάσεών τους. Θέλετε να μας πείτε δυο λόγια για το έργο για όσους δεν έχουν προλάβει ακόμα αλλά θέλουν να έρθουν να σας απολαύσουν;

Οι “Παλαιστές” γράφτηκαν το 1970 από το Στρατή Καρρά, είναι ένα έργο το οποίο παίχτηκε ελάχιστες φορές στην Ελλάδα, αλλά είναι πολύ βραβευμένο και πολύ παιγμένο και πολύ μεταφρασμένο στο εξωτερικό, δηλαδή παίχτηκε στην Αμερική, στη Ρωσία και σε όλη την Ευρώπη και έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και είναι πάρα πολλές οι παραστάσεις που δόθηκαν στο εξωτερικό με το συγκεκριμένο έργο και για το οποίο ο Στρατής Καράς επανειλημμένως από διάφορες χώρες μάζεψε πάρα πολλά βραβεία. Βεβαίως είναι ένα ξεχασμένο έργο. Ο θίασός μας στο Θέατρο “Πρόβα” έχει μία φιλοσοφία να παρουσιάζει στο ελληνικό κοινό έργα ή άπαιχτα, δηλαδή άγνωστα ή να ανασύρει έργα που έχουν να παιχτούν πάρα πολλά χρόνια. Μέσα στα 38 χρόνια πορείας του έχει κάνει 88 παραγωγές από τις οποίες οι 34 είναι ελληνικό ρεπερτόριο και οι υπόλοιπες από το ξένο κλασικό και σύγχρονο ρεπερτόριο. Θέλουμε να προσφέρουμε στον πολιτισμό έργα που δεν θα μπορεί να ανεβάσει ένα εμπορικό σχήμα, και για το συγκεκριμένο έργο και επιχορήγηση από το υπουργείο πολιτισμού. Κάνουμε μία προσφορά πολιτιστική για τους νέους, να γνωρίσουν το Στρατή Καρρά και το κείμενο αυτό, και βέβαια οι παλαιότεροι φίλοι του, γιατί έφυγε δυστυχώς νωρίς ο Στρατής, να τον ξαναθυμηθούν.

Το έργο έχει πολλές σύγχρονες αναφορές γιατί γράφτηκε την περίοδο της δικτατορίας οπότε κάποια πράγματα δεν γράφονται ξεκάθαρα, δεν λέγονται, αλλά υπονοούνται και μπαίνουν το μυαλό του θεατή. Οι “Παλαιστές” είναι καταπατητές της ελευθερίας τριών γυναικών . Μπαίνουν στο σπίτι τους σιγά σιγά 3 απατεώνες και το καταπατούν. Τους λένε θα πας να κοιμηθείς εκεί, πότε θα κάνεις κάτι και τι θα είναι αυτό κ.λπ. Αυτό όμως, η ανελευθερία, ο εγκλωβισμός των γυναικών έχει αναφορές στη σημερινή ελληνική κοινωνία και στις δυσκολίες που περνάμε. Και ο διαχωρισμός των ανθρώπων θύτες και θύματα – όπως και αυτή τη στιγμή εμβολιασμένοι και ανεμβολίαστοι – είναι ένα θέμα, όπως και το lockdown όπου μείναμε μέσα στο σπίτι μας, δεν μπορούσαμε να βγούμε δηλαδή ήταν ένα είδος αναγκαστικού “φασισμού”, αλλά δεν γινόταν και διαφορετικά. Εγώ έχω να σας πω ότι μετά από 17 μήνες όταν ανέβηκα πρώτη φορά για να παίξω τους “Παλαιστές” άρχισα να κλαίω πάνω στη σκηνή, και οι συνάδελφοι μου, και ενώ μας χειροκροτούσε ο κόσμος το σκέφτομαι και ανατριχιάζω. Ο κόσμος δεν πρέπει να παρατάει το θέατρο, να μη φοβάται να πηγαίνει στο θέατρο. Έχει φοβηθεί πάρα πολύ το κοινό και το θέατρο χωρίς θεατές δεν γίνεται.

Ο ρόλος που παίζω είναι της Αρχοντίας η οποία έχει μία αλληλογραφία με κάποιον Εγνάτη – δεν τον ξέρει πως είναι δεν είχε ποτέ φωτογραφία του, είχε μία αλληλογραφία, γιατί ο άντρας της είχε δύο γυναίκες αυτήν και άλλη μία και η Αρχοντία το ήξερε αυτό και για να βρει μία ισορροπία για τον εαυτό της έγραφε γράμματα σε κάποιον άγνωστο μόνη της. Και καθώς περιμένει τον Εγνάτη της εμφανίζονται 3 άνδρες, όπου ο κάθε “παλαιστής” που μπαίνει μέσα στο σπίτι της είναι γνώστης αυτής της αλληλογραφίας αυτών των γραμμάτων. Η Αρχοντία ζει πάντα με την ελπίδα ότι θα καλυτερεύσει το μέλλον της αυτό βέβαια δεν γίνεται αντί να καλυτερεύσει χειροτερεύει και υπεισέρχονται χειρότερα προβλήματα δηλαδή μέσα στο ίδιο της το σπίτι εγκλωβίζεται και δεν μπορεί ούτε έξω να βγει ούτε τίποτα. Αυτά έτσι για το έργο και για το ρόλο μου.

Επομένως θεωρείτε ότι ο κόσμος ταυτίζεται με όσα λαμβάνουν χώρα στη σκηνή;

Υπάρχει ένα κοινό νέων ανθρώπων που και ταυτίζεται και το καταλαβαίνει και μου κάνει εντύπωση. Τους αρέσει πάρα πάρα πολύ γιατί καταλαβαίνουν την προσφορά και τον κόπο που έχουμε κάνει για αυτήν την παράσταση που είναι μία πολύ καλή παράσταση βάσει αυτών που μας λέει το κοινό και της ανταποδοτικότητας που έχει αυτή μας η προσπάθεια. Μέσα σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς εμείς έχουμε καταφέρει να κάνουμε 35 παραστάσεις περίπου και συνεχίζουμε μέχρι το τέλος των προγραμματισμένων παραστάσεων που έχουμε αναλάβει, γιατί μετά έχουμε άλλες υποχρεώσεις. Πρέπει να ανεβάσουμε τα “Τέσσερα πόδια του τραπεζιού” του Καμπανέλλη, το οποίο έχουμε υποχρέωση να το κάνουμε. Αυτός ο κύκλος των παραστάσεων που ήδη είχαμε προγραμματίσει από την πρεμιέρα μας μέχρι τώρα έχει ήδη ολοκληρωθεί αλλά συνεχίζουμε, γιατί έρχεται ο κόσμος και αντέχουμε ακόμα , οπότε δηλαδή ήδη θα έπρεπε να έχουμε περάσει στις πρόβες του άλλου έργου, αλλά αφού αντέχουμε ακόμα κρατάμε. Κυρίως γιατί αρέσει πολύ και θέλουμε να το δει όσο το δυνατόν περισσότερος κόσμος.

Το Θέατρο “Πρόβα” λειτουργεί σχεδόν 40 χρόνια και η Δραματική σας Σχολή περίπου 20…

Παράλληλα λοιπόν με τις θεατρικές δραστηριότητες που έχουμε στην κεντρική σκηνή, έχουμε τη δραματική σκηνή που εκεί ανεβάζουμε πιο προχωρημένα πράγματα, και την παιδική σκηνή. Μάλιστα, την Κυριακή 5 Δεκεμβρίου είχαμε πρεμιέρα στους “Χριστουγεννιάτικους μπελάδες” και έγινε χαμός δεν είχαμε που να βάλουμε τον κόσμο. Δεν φαντάζεστε πόσο χάρηκα που είδα τα παιδιά, ήταν ένα μεγάλο δώρο που μου ήρθε από τον Αντώνη Ζιώγα και την Κοραλία Τσόγκα, όπου ο ένας το έγραψε και ο άλλος το σκηνοθέτησε. Μεγάλο δώρο στην ψυχολογία μου που είδα τις μαμάδες να φέρνουν τα παιδιά γιατί είναι οι μελλοντικοί θεατές μας. Έχω χαρεί πάρα πολύ με την έκβαση της παράστασης αυτής.

Έχουμε λοιπόν τη Δραματική σχολή που είναι αναγνωρισμένη από το κράτος και λειτουργεί 20 χρόνια με πάρα πολλούς καθηγητές, όπως ο Σωτήρης Τσόγκας, ο Παντελής Παπαδόπουλος, ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, η Θάλεια Ματίκα, η Αλεξάνδρα Καρακατσάνη, η Μαρία Τσιμά (είναι και γυναικοκρατούμενη η σχολή!), η η Εύη Δημητροπούλου, ο Χάρης Σεπεντζής, η Αρετή Τοπουζίδη, ο Σίμων Πάτροκλος, ο Κώστας Γάκης κ.α.. Υπάρχει μία μεγάλη κινητικότητα. Τα παιδιά πέρασαν μεγάλες δυσκολίες πέρυσι με τα διαδικτυακά μαθήματα. Τώρα είμαστε πολύ πιο ευχαριστημένοι, υπάρχει μια εύρυθμη λειτουργία. Και εγώ διδάσκω και η Κοραλία Τσόγκα. Υπάρχει μετά θεατρικό εργαστήρι για παιδιά που υπάρχουν πολλά τμήματα για προσχολική, σχολική και εφηβική ηλικία. Σε αυτό διδάσκει η Έφη Καραγιάννη και τη διεύθυνση του εργαστηρίου έχει η Κοραλία Τσόγκα η οποία διδάσκει κιόλας. Κάνουμε και διαδικτυακά μαθήματα για παιδιά που είναι σε νησιά, εκτός Αθηνών που δεν μπορούν να έρθουν, αλλά και διαδικτυακό εργαστήρι. Υπάρχει ακόμα η προετοιμασία για τις εισαγωγικές εξετάσεις των καλλιτεχνικών σχολείων, για κατατακτήριες σε καλλιτεχνικά σχολεία και τμήματα προετοιμασίας για τις εισαγωγικές εξετάσεις του υπουργείου. Γίνεται πολύ δουλειά μέσα στη σχολή.

Οι καιροί είναι διαφορετικοί, τα παιδιά νομίζουν ότι το θέατρο είναι κάτι το εύκολο, σιγά σιγά καταλαβαίνουν ότι δεν είναι, αλλά εγώ πιστεύω ότι όλα τα παιδιά έχουν δικαίωμα στη γνώση ανεξάρτητα αν αυτό θα τους αποκαταστήσει επαγγελματικά. Εμείς δεν είμαστε γραφείο ευρέσεως εργασίας, εμείς είμαστε εκπαιδευτικό ίδρυμα όπου θα πρέπει να είναι οι πόρτες ανοιχτές, να μην φέρνουμε πολλές δυσκολίες στα παιδιά για να παρακολουθήσουν από κοντά την τέχνη του θεάτρου και ας μην ασκήσουν ποτέ το επάγγελμα και ας μην έχουν τόσο ταλέντο όσο θα ήθελαν. Δηλαδή τι είναι το ταλέντο, υπάρχει “ταλεντόμετρο”; Είναι κρίμα γιατί φέτος η επιτροπή για πρώτη φορά στην ιστορία της εκπαίδευσης και με τόση μεγάλη δυσκολία που είχαν οι μαθητές άφησε τόσα πολλά παιδιά από όλες τις σχολές, αυτό είναι ένα ατόπημα. Η πρόεδρος της επιτροπής ήταν και η φίλη μου η κ. Υρώ Μανέ, αλλά οι βαθμολογίες που μπήκαν στα παιδιά ήταν σαν να θέλουμε να τους διώξουμε από το θέατρο, ενώ πρέπει να τους αφομοιώσουμε, δηλαδή δεν θα χαλάσει το θέατρο επειδή κάποιος σε εισαγωγικά ατάλαντος. Όλα τα παιδιά που ασχολούνται με την τέχνη κάτι θέλουν να πουν. Αν δεν κάνεις για το θέατρο η ίδια η σκηνή του θεάτρου σε ξερνάει, δεν χρειάζεται να περάσεις από επιτροπές, αλλά από τη γνώση και την εκπαίδευση οπωσδήποτε πρέπει να περάσεις και υπάρχει και μία πολεμική στις δραματικές σχολές και αν δεν αρέσουν στην πολιτεία και στους συναδέλφους οι δραματικές σχολές να τις κλείσουμε. Βγήκαν συνάδελφοι, όπως ο Λούλης και είπε θα έπρεπε να κλείσουν οι μισές δραματικές σχολές. Αυτό δεν λέγεται αν δεν έχεις και μία ανάλογη επιχειρηματολογία αντ’ αυτού που προτείνεις, δηλαδή υπάρχει και μία απαξία γενική για τη λειτουργία των δραματικών σχολών. Και η χειρότερη δραματική σχολή κάνει καλό σε ένα παιδί που μπαίνει μέσα στο χώρο της γνώσης και της μόρφωσης από το να είναι σε σκοτεινούς δρόμους.

Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη συμβουλή που δίνετε στα παιδιά;

Εγώ εκείνο που λέω σε όλα τα παιδιά αν θέλουν να γίνουν ηθοποιοί είναι να προσπαθήσουν. Δηλαδή έρχονται ηλικίες 40, 50 χρονών και λένε θέλω να γίνω ηθοποιός και τότε δεν το έκανα. Πρέπει να προσπαθούν τα όνειρά τους να τα κάνουν πραγματικότητα όποια και να είνα. Δεν μπορούμε να τους βάζουμε όρια και απαγορεύσεις. Δεν έχει σημασία αν θα ασκήσουν το “επάγγελμα”. Η τέχνη δεν είναι εμπορική, δεν μπορεί να εμπορευματοποιηθεί, μέχρι το σημείο όπου πρέπει να ζήσεις μέσα από αυτή και να βγάλεις λεφτά. Και ποιο επάγγελμα είναι πιο εύκολο; Ακόμη κι αν δεν τα καταφέρει κάποιος σαν ηθοποιός, σαν ένας υποψιασμένος θεατής βοηθάει στην αναβάθμιση του θεάτρου από έναν άσχετο θεατή. Βάζει τον πήχη και για εμάς που κάνουμε θέατρο πολύ πιο ψηλά. Δεν μπορείς να τον εξαπατήσεις τον καλό θεατή και οι παραστάσεις με έναν καλό θεατή γίνονται σε καλύτερο επίπεδο γιατί ο πομπός και ο δέκτης είναι πιο ανεβασμένοι, ανεβαίνει και το επίπεδο καλλιτεχνικά των παραστάσεων. Δηλαδή πολλές φορές μπορεί σε μία παράσταση να μην πάρεις τίποτα από κάτω και υπάρχουν παραστάσεις που είναι καλύτερες επειδή το κοινό είναι καλύτερο. Ο εκπαιδευμένος θεατής ξεκινάει από την εκπαίδευση. Το θέατρο κυνηγιέται χρόνια τώρα, καταφέραμε και βάλαμε θεατρολόγους στα σχολεία, ήταν μάθημα επιλογής, τώρα έχει εξαφανιστεί τελείως. Ο πολιτισμός είναι σαν να τον κυνηγάνε, είναι πολύ άσχημο αυτό. Και ειδικά τώρα τελευταία, χτίζαμε συνεχώς νομίζοντας ότι θα καλυτερεύσει ο θεατής, ότι θα καλυτερεύσει ο πολιτισμός και εδώ βλέπετε με τον τρόπο που η ίδια η κυβέρνηση αντιμετωπίζει τον πολιτισμό και ειδικά τα θέατρα και τις μουσικές σκηνές εμείς έχουμε εξαφανιστεί. Έχουμε πληγεί περισσότερο από όλα τα επαγγέλματα ακόμα και από την εστίαση έχουμε πολεμηθεί, αγωνιούμε, προσπαθούμε να επιβιώσουμε. Εγώ δεν έχω δει μία καμπάνια που να γίνει και να λέει πηγαίνετε στο θέατρο και προτείναμε να κάνουμε κάτι τέτοιο. Ένα σποτ το καλοκαίρι είχε γίνει. Μην φοβάστε να πάτε στο θέατρο, βγείτε έξω. Ο κόσμος φοβάται και δεν τον παροτρύνουμε και με επιδόματα και επιδοτήσεις που εισπράττουμε και καλά κάνουμε γιατί χωρίς αυτά θα έκλεινε το θέατρο. Το θέατρο είναι ζωντανή υπόθεση, δεν είναι υπόθεση χρημάτων δηλαδή τι να τα κάνουμε τα ντουβάρια να έχουμε λεφτά και να μην έχουμε την ενέργεια των θεατών μας, το αλισβερίσι αυτό, μαζί με τη μουσική είναι η μόνη ζωντανή τέχνη που υπάρχει με όλη αυτή τη δικτατορία την ηλεκτρονική δεν είναι ωραία πράγματα. Το θέατρο θέλει έναν θεατή και ηθοποιούς. Ακόμα και με έναν θεατή θέατρο γίνεται, χωρίς θεατή θέατρο δεν γίνεται.

Εσείς στην πορεία σας είχατε συναντήσει απογοητεύσεις;

Επειδή είμαι μία φύση αισιόδοξη από μόνη μου, δεν επέτρεψα πράγματα που πιθανώς να με απογοήτευσαν να με πάρουν από κάτω. Αν κάτι δεν μου πήγαινε καλά βάραγα το κεφάλι μου στον τοίχο και ξαναγύρναγα, δεν με σταμάταγε τίποτα. Μεγάλωσα και μυαλό δεν έβαλα! Διεκδικώ με λύσσα αυτό που πιστεύω ότι μου ανήκει. Υπάρχουν άνθρωποι, που αναγνωρίστηκε αυτή μου η προσπάθεια και ανταμείφθηκα και για το πείσμα μου και για τις επιλογές μου. Υπάρχει μία αναγνωρισιμότητα χάρη στο κοινό που μας παρακολουθεί. Ούτε εγώ ούτε ο Σωτήρης (Τσόγκας) είμαστε άνθρωποι που θα κυνηγήσουμε τις τηλεοράσεις, άμα μας τύχει μας έτυχε. Δηλαδή είμαστε μιας άλλης κατηγορίας ηθοποιοί δεν μας καλούν δηλαδή και σε μεγάλα θέατρα για να υπάρχει μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα, εμείς είμαστε μέσα στη φωλιά μας, μέσα στο όνειρό μας, μέσα στην κοσμάρα μας, κάνουμε ότι γουστάρουμε, δεν έχουμε πουλήσει διαμερίσματα σπίτια, δεν καταστραφήκαμε επειδή κάναμε θέατρο, ίσα ίσα το ανάποδο. Γιατί δηλαδή κάποιος να με στεναχωρήσει εμένα; προσπαθώ να τον στεναχωρήσω και εγώ. Με τα χρόνια –αλλά θέλει κόπο- όταν μου έρχονται δυσκολίες, εμπόδια, έχω βρει ένα τρόπο και το κακό αυτό όλο να το επιστρέφω πίσω ασφαλώς και να το γυρίζω για να γίνεται καλό. Τώρα τι είναι αυτό δεν μπορώ να στο εξηγήσω.

Ποια στιγμή θα ξεχωρίζατε από όλη την πορεία σας;

Εγώ έπαιζα σε εμπορικό θέατρο, έκανα μία σπουδαία καριέρα και στην επιθεώρηση, είχα νούμερα δικά μου, έχω παίξει με τον Βέγγο, με το Δημήτρη Καρακατσάνη, με όλους τους μεγάλους κωμικούς στο θέατρο και κάποια στιγμή δεν μπορούσα να βιώσω το “καμαρίνι” αυτό. Ήθελα να επιλέγω εγώ αυτά που θα έκανα και τότε ήμασταν πολύ φίλοι με τον Τάσο Δήμα και του έλεγα “βρε Τάσο τι θα κάνουμε, θα ζούμε στην επιθεώρηση; Να μην κάνουμε κάτι μουσικό;” που είχε πολύ ωραία φωνή ο Τάσος. Σιγά σιγά μετακινήθηκα σε ένα άλλο ρεπερτόριο, έπαιξα με μεγάλη επιτυχία το “Μάνα μητέρα μαμά” με τον Καζάκο και με έπιασε μία καλλιτεχνική ανησυχία και ήθελα να κάνω κάτι που να εκφράζομαι μέσα από αυτό. Έτσι γνώρισα το Σωτήρη Τσόγκα και μαζί με τον Τάσο Δήμα κάναμε μία εταιρεία και στεγαστήκαμε με το έργο “Πιπίλα” του Γιώργου Χασάπογλου. Λοιπόν αυτήν τη στιγμή που κάναμε την εταιρεία που κάναμε την πρεμιέρα με την “Πιπίλα” νομίζω ότι ήταν ένας μεγάλος σταθμός στην καριέρα μου και μετά και στη ζωή μου, γιατί παντρεύτηκα το Σωτήρη τον Τσόγκα και αυτό ας πούμε είναι ανεξίτηλα χαραγμένο μέσα στο μυαλό μου και μετά από αυτό κάναμε πάρα πολλές παραστάσεις είχαμε μεγάλη επιτυχία με τον Χασάπογλου και νοικιάσαμε το θέατρο της οδού Ερμού όπου στην αρχή το λέγαμε “Αθέατο”. Δεν θα ξεχάσω, το λέω και συγκινούμαι, ότι είχα βρει αυτό το κτίριο και πήγα με τον πατέρα μου και μετρούσα με τα πόδια δεν είχαμε μέτρο και τότε το ‘84 του λέω μπαμπά θα το νοικιάσω και το νοικιάσαμε όλοι μαζί και στήσαμε το θέατρο της οδού Ερμού που δούλεψε από το ‘85 έως το ‘99 που του έπεσε η στέγη, το χαρακτήρισαν “κίτρινο” και αναγκάστηκα να φύγω όταν είδα το θέατρο έτσι έκλαιγα έκλαιγα με αναφιλητά και έλεγα ότι καταστράφηκα.

Όμως τελικά δεν είχα καταστραφεί γιατί υπήρχε όλη αυτή η πορεία των τόσων χρόνων, 17 χρόνια δουλειάς μας, και έτσι μάζεψα τα κομμάτια μου και βρήκα αυτό το κτίριο. Μου αρέσουν τα νεοκλασικά τα διατηρητέα έχω μία μανία γιατί στην Κωνσταντινούπολη από όπου έχω γεννηθεί και έχω έρθει το ‘65 τα σπίτια ήταν έτσι και ποιος ξέρει θέλω να ανασύρω μέσα στο DNA μου είναι μία διάθεση προστατευτικότητας απέναντι στα κτίρια αυτά, τα αγαπώ. Δηλαδή μπαίνω στο κτίριο της Ηπείρου και δεν θέλω να φύγω γιατί αισθάνομαι μια πολύ θετική ενέργεια μέσα σε αυτό το κτίριο. Έχει μνήμες, έχει αρώματα, μυρωδιές το αποκτήσαμε μέσα από τη δουλειά μας είναι ιδιοκτησία μας αυτά δεν γίνονται εύκολα στο θέατρο και δεν γίνονται και με απλές διαδικασίες. Υπήρχαν φορές που κοντέψαμε να το χάσουμε. Έπεσα, ισοπεδώθηκα και ξανασηκώθηκα. Είναι δύο φορές που έπεσα και σηκώθηκα, μία όταν ήρθαμε από την Κωνσταντινούπολη εδώ, που ζούσαμε επτά άνθρωποι μέσα σε ένα σπίτι, επτά όχι μέσα σε ένα σπίτι με δέκα δωμάτια, επτά ο ένας πάνω στον άλλον 8 ούτε ξέρω 9 κοιμόμασταν κάτω και πάνω στα τραπέζια και ορθοποδήσαμε. Πρώτον αυτός ο ξεριζωμός, όπου με ξεριζώσανε από τους φίλους μου στην Κωνσταντινούπολη, ήταν ένα πολύ μεγάλο μάθημα ζωής στο οποίο δεν αναφέρομαι ποτέ. Δεν θέλω να μιλάω για αυτό το τμήμα της ζωής μου δεν θέλω να το θυμάμαι με πληγώνει με στεναχωρεί και δεν θέλω δυστυχώς δεν μπορώ να το ξεχάσω αλλά το έχω πολύ πίσω. Από αυτόν τον διωγμό -ήξερα την αξιοπρέπεια- έμαθα ότι ο άνθρωπος πρέπει να σταθεί στα πόδια. Δηλαδή εγώ που όπου με πήγαιναν δεν κουβάλησα ποτέ την τσάντα μου γιατί μου την πήγαινε κάποιος γιατί ήταν βαριά, ήρθα εδώ και για να επιβιώσω κουβάλαγα πολλά κιλά βιβλία, πούλαγα βιβλία για να επιβιώσω και επιβίωσα. Και μετά εγώ στο θέατρο έχω να θυμηθώ μόνο χαρές, μόνο χαρούμενα πράγματα, δηλαδή είναι φάρμακο, πάω στο θέατρο στεναχωρημένη ανεβαίνω στη σκηνή έρχεται ο κόσμος μιλάμε, δηλαδή έχω εισπράξει πολύ χαρά και όταν εγκαινιάσαμε και αυτόν τον χώρο το θέατρο “Πρόβα” στην Ηπείρου αξέχαστες στιγμές όλοι οι ρόλοι που παίχτηκαν και στους δύο χώρους μας μόνο καλά έχω να θυμηθώ. Αλλά σας είπα την πρώτη μας παραγωγή και τώρα είμαι χαρούμενη. Η πιο θλιβερή στιγμή ήταν όταν μας κλείσανε και μεγάλη χαρά όταν ξανά ανοίξαμε μετά από 17 μήνες με τους Παλαιστές και παλεύουμε μέσα σε δύσκολες καταστάσεις και αντέχουμε.

Την περασμένη σεζόν ξεχωρίσατε για τη συμμετοχή σας στο “Καφέ της χαράς”. Τι αποκομίσατε από αυτή τη συνεργασία;

Με το Χάρη μόνο χαρά! Ξύπναγα 7 η ώρα και νόμιζα ότι πήγαινα 5ήμερη ή ότι θα πάω για καφέ γιατί πήγαινα και έβλεπα τις φίλες μου, τους συναδέλφους μας, πίναμε καφέδες, τρώγαμε, κάναμε γυρίσματα, και παίρναμε και λεφτά από πάνω (γέλια). Ήταν πάρα πολύ καλή η συνεργασία μου με τον Χάρη τον οποίο αγαπώ πάρα πολύ και εκτιμώ ιδιαιτέρως και η συνεργασία μου με τους υπόλοιπους συναδέλφους μέσα σε αυτές τις μεγάλες δυσκολίες που ζούσαμε εκείνη την περίοδο.. Μου αρέσει πάρα πολύ η τηλεόραση την λατρεύω, αλλά και ο κινηματογράφος. Τώρα γίνονται και καλά σίριαλ, έχουμε ταλαντούχους ηθοποιούς είμαστε γεμάτοι από καλλιτέχνες. Στο “Καφέ της χαράς” κλαίγαμε όταν σταμάτησε. Τώρα ελπίζω ο Χάρης να κάνει κάτι ακόμα, κάτι θα κάνουμε. Ο Χάρης είναι πολυτάλαντος γράφει, σκηνοθετεί, παίζει, τον ζηλεύω, ασχολείται και με την πολιτική, πολυσχιδής προσωπικότητα είναι, μορφωμένος και χαρούμενος άνθρωπος με το γέλιο και καλός άνθρωπος. Αναφέρομαι σε αυτόν γιατί τον αγαπώ πολύ. Έχω κάνει εξαιρετικές συνεργασίες ποτέ δεν έχω τσακωθεί, όλα είναι ομαλά και όταν είσαι καλοδιάθετος και χαρούμενος και με θετική ενέργεια ο άλλος δεν μπορεί να σου συμπεριφερθεί διαφορετικά από αυτό που εκπέμπεις. Εισπράττεις αυτό που εκπέμπεις. Στην πορεία μπορεί να υπάρχουν δυσκολίες γιατί αλλάζουν οι άνθρωποι αλλά μιλάμε για τον πρώτο καιρό.

Έχετε άλλα σχέδια για τη νέα χρονιά;

Θα ανεβάσουμε όπως σας είπα τα “Τέσσερα πόδια του τραπεζιού”. Σκέφτομαι μήπως κάνουμε και το “Τέρας και εγώ”, μία μεγάλη επιτυχία του Σταμάτη Μαλέλη αφού ξεκινήσουμε τις πρόβες μας για τα “Τέσσερα πόδια” και αφού έχουμε πια πραγματοποιήσει τον προγραμματισμένο κύκλο παραστάσεων των “Παλαιστών”. Το θέατρο πρέπει να παραμένει ανοιχτό, γιατί είναι ένας φάρος πολιτισμού. Το θέατρο «Πρόβα» είναι σε μία υποβαθμισμένη περιοχή της Αθήνας και καλό είναι όλοι μαζί και το κοινό και εσείς όλοι να το βοηθάμε να παραμένει ανοιχτό.