Η Φαίδρα Δρούκα στο Χ-τύπο: “Επενδύω στις ωραίες συνεργασίες”

Το ταλέντο της αδιαμφισβήτητο και η ενέργειά της σε παρασύρει σε σημείο που δεν θες να σταματήσει η κουβέντα μαζί της.

Τη Φαίδρα Δρούκα την έχουμε αγαπήσει μέσα από μοναδικές ερμηνείες τόσο στην τηλεόραση, όσο και στο θέατρο, ενώ η χρονιά που πέρασε ήταν ιδιαίτερη για εκείνη όχι μόνο λόγω καραντίνας, αλλά λόγω του ότι για πρώτη φορά βρέθηκε στη σκηνή να ερμηνεύει έναν εντυπωσιακό μονόλογο.

Το “Υπέροχό μου Διαζύγιο” , για το οποίο και έλαβε βραβείο για την ερμηνεία της, επέστρεψε στο Φεστιβάλ Ηλιούπολης και η ίδια μίλησε στο Χ-τύπο και την Ιφιγένεια Μπελή για την εμπειρία του να είσαι ολομόναχος στη σκηνή, αλλά και την τιμητική αυτή διάκριση, ενώ αποκαλύπτει πώς βίωσε την περίοδο του lockdown και εάν ταυτίζεται με κάποιον από τους ρόλους που έχει υποδυθεί, σε μια απολαυστική συνέντευξη.

Το “Υπέροχό μου διαζύγιο” επέστρεψε για μια ακόμη χρονιά. Πώς αισθάνεστε που υποδυθήκατε ξανά την “Άντζελα” ;
Αισθανόμουν μια ωραία προσμονή και μια γλυκιά ανυπομονησία, γιατί είχε περάσει πολύς καιρός. Θεωρώ ότι και ο κόσμος ήταν πιο κεφάτος γιατί το στερήθηκε, και ήταν και μια πρόκληση για μένα γιατί ήταν ένας ανοιχτός πια χώρος, που είναι άλλα τα μεγέθη, είναι καλοκαίρι, και όλο αυτό φαντάζει και είναι πολύ διαφορετικό.

Έχετε βραβευθεί και με το 2ο Βραβείο Γυναικείου Ρόλου για αυτή την ερμηνεία σας. Νιώσατε κάποιου είδους “πίεση” στο να ξεπεράσετε τον ίδιο σας τον εαυτό;
Όχι γιατί καταρχάς είναι το ίδιο έργο. Νιώθω μια πολύ μεγάλη χαρά και ευγνωμοσύνη. Θεωρώ ότι είναι κάτι πάρα πολύ τιμητικό και είναι κάτι που δεν το θεωρώ ούτε δεδομένο, ούτε ότι θα γίνεται έτσι από δω και στο εξής, ούτε σταματάει η χαρά σε αυτό. Είναι κάτι που συνέχεια το θυμάμαι, μια αίσθηση ευθύνης, αλλά και πολύ μεγάλης τιμής και χαράς.

Ποια σκηνή σας έχει «αγγίξει» περισσότερο από την παράσταση;
Είναι τόσες πολλές. Γενικά έχω μια αδυναμία στο φινάλε, από τις πρόβες κιόλας. Αλλά γενικά η παράσταση έχει άπειρα σημεία τα οποία με αγγίζουν πολύ συναισθηματικά.

Ήταν η πρώτη φορά που ερμηνεύσατε μονόλογο; Πώς ήταν η εμπειρία του να είστε μόνη στη σκηνή;
Ήταν πολύ ωραία, πολύ περίεργα, δε νιώθεις καθόλου μόνος σου. Ούτως ή άλλως είναι μια παράσταση όπου υποδύομαι πολλά διαφορετικά πρόσωπα, είναι ουσιαστικά ο περίγυρος της Άντζελα, αλλά επειδή είναι μια ηρωίδα που λέει την ιστορία της στον κόσμο, τη νιώθω σαν μια ζεστή «φτερούγα» το οποίο το ένιωσα από την πρώτη παράσταση. Ήταν τόσο ωραίο συναίσθημα γιατί είχα στο μυαλό μου το φόβο ότι θα είμαι εκτεθειμένη, μόνη μου, μπροστά σε τόσο κόσμο. Και είναι ένα πολύ «ζεστό» συναίσθημα σε σχέση με το πώς το φανταζόμουν. Δηλαδή το αίσθημα της «γύμνιας» και της ψυχρότητας ήταν τελείως
διαφορετικό, γιατί το βίωσα σαν «ζεστασιά» με παρέα. Οπότε αυτό που κι εγώ πίστευα και φοβόμουν δε συνέβη. Σαφέστατα είναι πιο δύσκολο γιατί είσαι σε ένα «σκοινί» χωρίς δίχτυ προστασίας από κάτω, αλλά είχε μια ζεστασία που πραγματικά δεν περίμενα.

Θα το ξαναδοκιμάζατε με κάποιο άλλο έργο;
Δεν μπορώ να πω ότι θα αρχίσω να παίρνω “σβάρνα” τους μονολόγους. Γιατί είναι και γοητευτικό να αλλάζεις. Είναι μια ωραία συνθήκη, αλλά δεν μπορώ να πω ότι το επόμενο πλάνο μου έχει να κάνει με μονόλογο. Τη μοναξιά δεν την αισθάνεσαι πάνω στη σκηνή, την αισθάνεσαι πριν. Πας σε ένα θέατρο που δεν έχει κανέναν άλλο, θα ετοιμαστείς μόνος σου, δεν θα έχεις αυτό της «παρέας», του αστείου, του κουτσομπολιού κ.λπ. Είναι ένα «ομαδικό σπορ» το θέατρο. Είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο κι αυτό του καμαρινιού. Κι αν είσαι ένας άνθρωπος σαν εμένα που μου αρέσει το καμαρίνι και επενδύω στις ωραίες συνεργασίες, σου λείπει. Από την άλλη το να είσαι μόνος σου έχει μια διαδικασία που έχει ενδιαφέρον να τη γνωρίσεις. Ας πούμε πας και ετοιμάζεσαι και είσαι μόνος και ακούς τον κόσμο να έρχεται. Αυτή τη γλυκιά βουή του κόσμου, που την ακούς στην απόλυτη μορφή της. Γιατί όταν είσαι σε ένα καμαρίνι και κάνεις πλάκα και είναι 5-6 άτομα δεν το καταλαβαίνεις. Είναι μια άλλη προετοιμασία.

Πιστεύετε θα είναι εύκολο να ανακάμψει ο τομέας του πολιτισμού μετά από την “επέλαση” του Covid;
Πιστεύω ότι ο κόσμος στερήθηκε τόσο σημαντικά πράγματα από το να πάει να πιει καφέ μέχρι να δει μια παράσταση, που νομίζω ότι όλοι είναι πάρα πολύ κεφάτοι, με μια «φόρα» να το χαρούν πιο πολύ και να το εκτιμήσουν και πιο πολύ. Γενικά βλέπεις ότι υπάρχει μια άλλη διάθεση περισσότερης ανάγκης και χαράς να βγει έξω. Γιατί όλοι στερηθήκαμε κάτι που ήταν δεδομένο. Ήταν τόσο μεγάλο «στραπάτσο» για τη ζωή μας και όλο τον πλανήτη που για το επόμενο χρονικό διάστημα νομίζω ότι θα την έχει αυτή την ανυπομονησία και λαχτάρα.

Εσείς πώς βιώσατε αυτό το διάστημα του εγκλεισμού;
Όχι πολύ καλά, αλλά ούτε και κακά. Ήμουν από τους τυχερούς που δεν έπαθε εγώ ή κάποιος από την οικογένειά μου κάτι, δεν ήμουν μόνη μου, είχα την οικογένειά μου, το παιδί μου, μετά στη δεύτερη καραντίνα είχαμε και το καινούργιο μέλος μας, τη λαμπραντορίνα μας, οπότε ήταν όλα πιο οικογενειακά. Δεν με έπιασε να πάθω κάτι σε σχέση με τη δουλειά, με έπιασε πιο πολύ για όλα τα υπόλοιπα πράγματα. Ο άντρας μου δούλευε μέχρι αργά, είχαμε ένα παιδί στο σπίτι που έκανε πολλές ώρες διαδικτυακά, οπότε δεν μπορούσαμε να βγούμε, να πάω το σκύλο βόλτα όπως θα ήθελα, να πάω σούπερ μάρκετ π.χ. όπως θα πήγαινα αν έλειπε το παιδί. Όλα τα πολύ μικρά και απλά πράγματα έγιναν δύσκολα. Και φυσικά ήταν το κομμάτι της επαφής, που μου έλειπε η μητέρα μου, μετά κάποιοι άνθρωποι σου λείπουν τόσο που δεν σου φτάνει το τηλέφωνο, που αναζητάς απεγνωσμένα να κάνεις ένα μεγάλο τραπέζι για τους φίλους σου, αυτά τα πολύ ανθρώπινα που πρέπει να έρθει κάτι τόσο τραγικό και αναπάντεχο για να σου θυμίσει ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο.

Ο κόσμος σας έχει αγαπήσει μέσα από τους ρόλους που έχετε ερμηνεύσει τόσο στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο, όσο και στο θέατρο. Ποιος ήταν αυτός που νιώσατε μια παραπάνω “ταύτιση” μαζί του;
Έχω τη χαρά και την τύχη να έχω παίξει τόσο διαφορετικούς ρόλους μεταξύ τους που τυχαίνει να είναι πολύ μακριά από τη ζωή μου. Τους έχω αγαπήσει όλους πάρα πολύ, όμως π.χ. για την Άντζελα από το «Διαζύγιο» δεν έχει τύχει να χωρίσω ας πούμε, ούτε μου ανακοίνωσε ο άντρας μου ότι ερωτεύτηκε κάποια νεότερη. Δεν έχω κάποια κοινή πορεία με κάποια από τις ηρωίδες μου. Ούτε με τη «Στέλλα» από το «Μην Ψαρώνεις», δεν είμαι ας πούμε μια γυναίκα που θα κοίταζε με νύχια και με δόντια να εξαφανίσει την «άλλη γυναίκα», και δεν ισχύει ούτε με το «Υπέροχα πλάσματα», ούτε με το «Άκρως οικογενειακόν», ούτε με τους «Συμμαθητές». Δεν έχω κοινά στοιχεία με τις περσόνες που υποδύομαι. Είναι πολύ μακριά από την αληθινή μου ζωή. Τις έχω αγαπήσει και τις έχω υπηρετήσει με πολλή αγάπη, πάθος και κέφι, αλλά όχι δεν έχω κοινά.

Είστε υπέρ των remake που γίνονται σε τηλεοπτικές σειρές;
Όχι δεν είμαι καθόλου υπέρ. Πιστεύω ότι εκ των πραγμάτων είναι λίγο «χαμένες». Πάντα υπάρχει το «φάντασμα» της πρώτης εκδοχής. Ακόμη και σε σειρές που πραγματικά όλοι θα ήθελαν να δουν, π.χ. πολλές φορές ρωτάνε για τα «Υπέροχα πλάσματα». Πώς θα ήταν δηλαδή αυτοί οι ήρωες μετά από τόσα χρόνια. Θα ήθελα εν μέρει γιατί κάποιες αγαπήθηκαν πολύ όπως και το «Άκρως Οικογενειακόν» που υπήρχε μια φήμη ότι θα ξαναγίνει κ.λπ. Θα ήθελα με την έννοια της συνεργασίας γιατί πέρασα υπέροχα, αλλά σαν αποτέλεσμα καλλιτεχνικό δεν θα ήταν το ζητούμενό μου. Είναι καλύτερα τα πράγματα να σταματάνε εκεί που ήταν να σταματήσουν.