Μαρία Μαραγκουδάκη στον μονόλογο “Άκου καθώς περνάει” – 23 στιγμιότυπα από τη ζωή μιας γυναίκας

Στο Θέατρο της Ημέρας των Αμπελοκήπων, η Μαρία Μαραγκουδάκη σκηνοθετεί, σκηνογραφεί και ερμηνεύει τον κωμικό μονόλογο «Άκου καθώς περνάει».

Μέσα στα 65 λεπτά που διαρκεί η παράσταση, η Μαρία γίνεται Μερόπη και με το υποκριτικό της ταλέντο ξεδιπλώνει 23 διαφορετικά στιγμιότυπα από την πορεία της ζωής μιας γυναίκας. Η Μερόπη από παιδί μεταλλάσσεται σε μαθήτρια, έφηβη, φοιτήτρια, νέα εργαζόμενη, νέα μαμά, μαμά φοιτητή, πεθερά, γιαγιά, και τέλος, τρόφιμη γηροκομείου.

Στον διάβα του χρόνου, η Μερόπη αναζητά την ευτυχία και τη συντροφικότητα, ενώ αναρωτιέται για το νόημα και τον σκοπό της ζωής. Ο χρόνος τρέχει μαζί μας και είναι αλύπητος. Εμείς όμως τι κάνουμε; Αλλάζουμε;

Η παράσταση «Άκου καθώς περνάει» έχει τύχει θερμής υποδοχής και αποδοχής από κοινό και κριτικούς, ενώ συνεχίζεται στο Θέατρο της Ημέρας στους Αμπελόκηπους για τέταρτη σεζόν. Το εμπνευσμένο κείμενο, η εκπληκτική ερμηνεία της κυρίας Μαραγκουδάκη, οι γρήγορες εναλλαγές των ρόλων και των συναισθημάτων, η σκηνογραφία, τα κουστούμια, η μουσική που το πλαισιώνει τόσο ταιριαστά, καθηλώνουν τον θεατή από την αρχή μέχρι το τέλος.

Photos by Άγγελος Παππάς

Η κα Μαραγκουδάκη μιλάει στον Χτύπο αποκαλύπτοντας, μεταξύ άλλων, τον λόγο για τον οποίον επέλεξε τον εν λόγω κωμικό μονόλογο, με ποια από όλες τις “μεταμορφώσεις” ταυτίζεται, τη σχέση της με τη θνητότητα του ανθρώπου και τον ορισμό της για την ευτυχία.

1) Παρουσιάζετε τον κωμικό μονόλογο «Άκου καθώς περνάει», δικής σας σκηνοθεσίας. Πώς σας φαίνεται που είστε μόνη σας πάνω στο σανίδι;

Γεια σας, σας ευχαριστώ πολύ για τη συνομιλία μας. Δεν νιώθω μόνη μου, γιατί το κοινό που έρχεται στο θέατρο είναι ο συνένοχος σε κάθε παράσταση, υπάρχει δηλαδή μια σχέση ανταλλαγής ενέργειας και επικοινωνίας.

2) Τι σας ώθησε να ασχοληθείτε στον συγκεκριμένο μονόλογο με την πορεία ζωής μιας γυναίκας;

Όταν έγραφα το κείμενο οι σκέψεις, οι λέξεις και οι εικόνες έρχονταν αυθόρμητα, σαν κάποιος να τις υπαγόρευε. Η παιδική ηλικία είναι σίγουρα η αρχή, η αφετηρία μας και αυτή που μας καθορίζει για το μετά. Οι επόμενες ηλικίες νομίζω ήρθαν ως συνέχεια της αφήγησης.

3) Ποιο από τα τρία στάδια της «μεταμόρφωσης» που κάνετε σας φαίνεται πιο ενδιαφέρον και γιατί; Νιώθετε περισσότερη ταύτιση με κάποιο;

Η ερώτησή σας έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον και δεν είναι καθόλου εύκολη. Υποκριτικά, κάθε στάδιο της Μερόπης είναι μια πρόκληση. Προσωπικά απολαμβάνω τα ξεσπάσματα της. Δηλαδή ακόμα και όταν “δεν την παλεύει”, έχει πολλή πλάκα. Οι ηθοποιοί νομίζω νιώθουμε αμηχανία αν ταυτιστούμε με έναν ρόλο και γενικά δεν το προτιμώ όταν συμβαίνει.

4) Πώς θα ορίζατε την ευτυχία;

Ως την κατάσταση κατά την οποία νιώθουμε ασφάλεια,ανεμελιά,πλαισίωση,χαρά,ενθουσιασμό,δημιουργικότητα, συντροφικότητα. Ευτυχία είναι, επίσης, το να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να ονειρεύεται.

5) Η παράσταση ασχολείται μεταξύ άλλων και με το θέμα της φθοράς και της θνητότητας. Έχετε νιώσει τον φόβο του πεπερασμένου της ζωής; Αν ναι, πώς τον χειριστήκατε/χειρίζεστε;

Βεβαίως. Η φθορά, η νόσος και η θνητότητα με συντροφεύουν ανελλιπώς από νεαρή ηλικία, καθώς έχω χάσει συγγενικά και αγαπημένα μου πρόσωπα. Το συνήθισα, και προσπαθώ κάθε μέρα για το καλύτερο, όπως και όλοι οι άνθρωποι. Αυτό δεν σημαίνει ότι δε νοσταλγώ την εποχή που δεν είχαν εμφανιστεί στη ζωή μου, ώστε να μην συνειδητοποιώ τώρα την έλλειψή τους. Η ζωή είναι μεν γλυκιά, οι δυσκολίες δε κουραστικές.

6) Διαβάζουμε στο βιογραφικό σας ότι έχετε κι ένα πτυχίο στην Οδοντιατρική. Γιατί αποφασίσατε να ακολουθήσετε τον δρόμο του θεάτρου; Τι σας τράβηξε σ’ αυτόν;

Παράλληλα με τον δρόμο της Οδοντιατρικής, ήρθε και ο δρόμος του θεάτρου. Ήταν μια ανάγκη για έκφραση, για μοίρασμα συναισθήματος και όχι μόνο. Τα πρώτα χρόνια ασχολήθηκα με την Υποκριτική σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Μετά πήγα σε δραματική σχολή, την τελείωσα και ξεκίνησε το ταξίδι μου στο θέατρο. Είμαι ευγνώμων και για τις δύο διαδρομές, όλα αυτά τα χρόνια.

7) Έχετε συμμετάσχει στα σεμινάριο διάρκειας 20 ωρών με τον Πάνο Κοκκινόπουλο, ενώ έχετε παίξει και σε τρία επεισόδια του «Ου φονεύσεις» του εν λόγω σκηνοθέτη. Ποια ήταν η εμπειρία σας με τον κ. Κοκκινόπουλο; Τι αποκομίσατε τόσο από το σεμινάριο όσο και από τη συμμετοχή σας στη σειρά;

Ήταν ένα εξαιρετικό σεμινάριο, χάρη στην πολύτιμη καθοδήγηση του έμπειρου κύριου Κοκκινόπουλου. Η συμμετοχή στη σειρά ήταν μια εξίσου πολύτιμη εμπειρία, με μια εξαιρετική ομάδα συνεργατών αλλά και με το ιδιαίτερο, ενθουσιώδες όραμα του σκηνοθέτη, που πλαισιώνει και αναδεικνύει τον ηθοποιό.

8) Γυρνώντας πίσω τον χρόνο, τι θα συμβουλεύατε τη μικρή Μαρία που μόλις είχε αρχίσει να κάνει τα πρώτα της βήματα στον χώρο του θεάτρου;

Να μην κάθεται και κλαίει. θα έρθουν καλύτερες μέρες, πιο φωτεινές, πιο χαρούμενες. Ή τέλος πάντων, ας κλάψει να ξεσπάσει, και φτάνει -ως εδώ.

9) Κλείνοντας, τι μήνυμα θα θέλατε να μεταφέρετε στον κόσμο που έρχεται να δει τον μονόλογο στο Θέατρο της Ημέρας;

Θα είναι χαρά μας κάθε Σάββατο στις 18.30 θα το κοινό να έρθει, να αφεθεί με όλες του τις αισθήσεις και να ταξιδέψει.