Μεγάλες βραδιές θεάτρου στο Φεστιβάλ Αθηνών

Tον Οθέλλο από την Εθνική Λυρική Σκηνή, δύο θεατρικά έργα αξιώσεων και το έργο “Βατράχοι” του Αριστοφάνη στην Επίδαυρο θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν τις επόμενες ημέρες οι φιλότεχνοι στο πλαίσιο του Φεστιβάλ  Αθηνών.
Ειδικότερα:

Μουσική

Εθνική Λυρική Σκηνή – Γιάννης Κόκκος

Οθέλλος του Τζουζέππε Βέρντι

27-29 & 31 Ιουλίου, 21:00 Ωδείο Ηρώδου Αττικού

Μουσική διεύθυνση
Μύρων Μιχαηλίδης

Σκηνοθεσία – Σκηνικά – Κοστούμια
Γιάννης Κόκκος

 
Καλλιτεχνική συνεργάτις – Δραματουργός
Αν Μπλανκάρ

Φωτιστής
Μίχαελ Μπάουερ

Διεύθυνση χορωδίας
Αγαθάγγελος Γεωργακάτος

Στο τέλος της δημιουργικής του πορείας ο Βέρντι στράφηκε στον Σαίξπηρ. Ο Οθέλλος, μια ιστορία γεμάτη πάθος και βίαια συναισθήματα, μιλά για τον ανδρείο μαύρο στρατιώτη, που κατάφερε να γίνει στρατηγός μιας υπερδύναμης, αλλά ταυτόχρονα νιώθει ανασφαλής λόγω της καταγωγής του, χειραγωγείται εύκολα από δόλιους αντίπαλους και οδηγείται στην καταστροφή. Με σπάνια οικονομία μέσων η μουσική εκφράζει τον ηρωισμό του Οθέλλου, το φθόνο του Ιάγου, την καλοπιστία της Δυσδαιμόνας. Αποδίδει με τρομακτική δύναμη την καταιγίδα που μαίνεται στη θάλασσα αλλά και στην ψυχή του κεντρικού ήρωα.

Δημήτρης Μαυρίκιος

Πάπισσα Ιωάννα – Αναζητώντας την ηρωίδα του Ροΐδη

30-31 Ιουλίου, 21:00 Πειραιώς 260. Κτίριο Η

Συγγραφή-Eπιλογή κειμένων-Σκηνοθεσία    
Δημήτρης Μαυρίκιος

Σκηνικά    
Δημήτρης Πολυχρονιάδης

Κοστούμια    
Εύα Νάθενα

Μουσική Σύνθεση-Επιμέλεια    
Στάθης Σκουρόπουλος

Κινησιολογία–Χορογραφίες    
Αποστολία Παπαδαμάκη

Φωτισμοί    
Λευτέρης Παυλόπουλος

Ο Δημήτρης Μαυρίκιος υπογράφει μια παράσταση εν εξελίξει, βασισμένη στην περίφημη Πάπισσα Ιωάννα (1866) του Εμμανουήλ Ροΐδη και στη στενή σχέση του συγγραφέα με τη μητέρα του – ο δημιουργός του πολύκροτου μυθιστορήματος, που κάποτε αφορίστηκε από την Εκκλησία, μοιάζει να έχει αντλήσει υλικό για τις περιπέτειες της θρυλικής Πάπισσας του Μεσαίωνα από τη συγκλονιστική βιογραφία της Κορνηλίας Ροΐδη.

Ερμηνεύουν η Ράνια Οικονομίδου, σε μια νέα συνάντηση με τον σκηνοθέτη του αξέχαστου Γυάλινου κόσμου, η Γιούλικα Σκαφιδά (Βραβείο Μελίνα Μερκούρη, 2014) και ο Αλέξανδρος Βάρθης.

Η παράσταση αφιερώνεται στη μνήμη της Αλέκας Παΐζη.

Θέατρο

Έφη Θεοδώρου

Το ατλαζένιο γοβάκι, του Πωλ Κλωντέλ

30-31 Ιουλίου, 20:00 Πειραιώς 260, Κτίριο Δ

Μετάφραση
Στρατής Πασχάλης

Διασκευή – Σκηνοθεσία
Έφη Θεοδώρου

Σκηνικά
Εύα Μανιδάκη

 
Κοστούμια
Ιωάννα Τσάμη

 
Μουσική
Νίκος Πλάτανος

 
Κίνηση
Ερμής Μαλκότσης
Καμίλο Μπεντανκόρ

 
Φωτισμοί
Αλέκος Γιάνναρος

Δραματολόγος – Βοηθός σκηνοθέτη
Νάσια Φουρτούνη

Το ατλαζένιο γοβάκι (1924) –μια «ιστορική παραβολή»– είναι ο κόσμος όλος και το θέατρο όλο: ένα εγκώμιο για την απεριόριστη δύναμη της θεατρικής σκηνής, όπου «ο καημένος ο άνθρωπος μπορεί να γίνει για λίγες ώρες θεός». Έργο-ποταμός, μεγάλης διάρκειας, όπου επιστρατεύονται, με τόλμη και αφέλεια, όλες οι φόρμες του θεάτρου και όλοι οι τρόποι υποκριτικής, για να αφηγηθούν, μέσα από μια γλώσσα ασυνήθιστης ομορφιάς και δύναμης, την ανθρώπινη περιπέτεια: επεκτατικοί πόλεμοι, θρησκευτικές μισαλλοδοξίες, η ανακάλυψη του Νέου Κόσμου και, στο κέντρο της δράσης, ο Έρωτας, ως μέσον για τη γνώση του Άλλου, του Θεού.

Με την υποστήριξη του Γαλλικού Ινστιτούτου, στο πλαίσιο του προγράμματος Ελλάς Γαλλία Συμμαχία 2014.

Εθνικό Θέατρο – Γιάννης Κακλέας

Βάτραχοι του Αριστοφάνη

1-2 Αυγούστου, 21:00 Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου

Mετάφραση – Σκηνοθεσία
Γιάννης Κακλέας

Σκηνικά
Μανόλης Παντελιδάκης

Κοστούμια
Ελένη Μανωλοπούλου

Μουσική
Σταύρος Γασπαράτος

Κίνηση – Χορογραφίες
Χρήστος Παπαδόπουλος

Φωτισμοί
Σάκης Μπιρμπίλης

Μουσική διδασκαλία
Mελίνα Παιονίδου

Τι μπορεί να σώσει την πόλη; Η ορμή του νεωτερικού ή το μεγαλείο του παρελθόντος; Ο Ευριπίδης ή ο Αισχύλος; Ο ρεαλισμός ή το υπερφυσικό; Το αριστοφανικό δίλημμα των Βατράχων αναδεικνύεται στην παράσταση του Γιάννη Κακλέα, που πραγματεύεται  την κρισιμότητα της τέχνης σε εποχές μεταβατικές, όπως η δική μας. Η δύναμη της τέχνης, η «απορία» της σύγχρονης κριτικής, το θέατρο ως καλλιτεχνική και πολιτική πράξη αποτελούν στοιχεία μιας παράστασης που ερευνά τη νέα θεατρική φόρμα και αναζητεί την αξία του ποιητικού λόγου, καταδεικνύοντας τη διαχρονικότητα του αριστοφανικού ερωτήματος.