Πολιτισμός
Μουσική παράσταση και αφήγηση στο Ηράκλειο Αττικής
Η Βιβλιοθήκη του Δήμου Ηρακλείου Αττικής και οι Σύλλογοι Γονέων & Κηδεμόνων 8ου, 1ου & 3ου Δημοτικών Σχολείων στο πλαίσιο του εορτασμού για την Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού & Εφηβικού βιβλίου, συνδιοργάνωσαν μια μουσική παράσταση και αφήγηση με ιστορίες του Αισώπου για τους μαθητές των Α΄, Β΄ τάξεων.
Η παράσταση με τίτλο «ΑΙΣΩΠΟΥ ΗΧΟΙ» πραγματοποιήθηκε από την Σοφήλια Τσορτέκη (αφήγηση, τραγούδι) και Φωτεινή Τσακνάκη (τραγούδι, μαντολίνο, κιθάρα, μελλόντικα, φλάουτο). Μέσα από ένα εξαιρετικό και απολαυστικό συνδυασμό παράστασης, μουσικής, τραγουδιού και χάρης με μία εντυπωσιακή εκφραστικότητα, λεκτική και μη, της αφηγήτριας και της μουσικού καθώς και μέσα από ένα διαδραστικό και αλληλεπιδραστικό παιγνίδι με πρωταγωνιστές τα ίδια τα παιδιά, γνώρισαν σε μικρούς και μεγάλους μέσα από τους μύθους του Αισώπου την ομορφιά και την αξία της αρχαιοελληνικής λαϊκής σοφίας. Αλλά παράλληλα με τις εικόνες και τα ερεθίσματα ανακάλυψαν σημαντικές αξίες για τη ζωή. Η παράσταση αφύπνισε τη φαντασία των παιδιών και τους έδωσε το έναυσμα να εκφραστούν και να μάθουν μέσα σε κλίμα ομαδικής χαράς, ρυθμικών χειροκροτημάτων και αγαλλίασης πολυάριθμων παιδιών και γονέων.
Οι μύθοι που αναφέρθηκαν είναι οι κάτωθι: «Ο Τζίτζικας και ο Μέρμηγκας», «Το Κοράκι και η Αλεπού», «Το Λελέκι και η Αλεπού», «Το Λιοντάρι και το Κουνούπι», «Η Κοιλιά και τα Πόδια», «Η Αλεπού με τη κομμένη Ουρά», «Ο Γάιδαρος και τα Βιβλία» και «Το Κουνάβι».
Η σημασία των ‘Μύθων του Αισώπου’ σήμερα
Ο Πρόεδρος του Συλλόγου του 8ου Δημοτικού Σχολείου Δρ. Γεωργίου Δαρεμάς στην ομιλία του τόνισε, μεταξύ άλλων, τα εξής για το θέμα: «….Οι ‘Μύθοι του Αισώπου’ διαφέρουν από τα σημερινά παραμύθια, υστερο-μεσαιωνικής προέλευσης, γιατί στοχεύουν στο ‘επιμύθιο’ δηλαδή σε ένα ρητό ηθικό δίδαγμα που προσανατολίζει τους μικρούς ή μεγάλους αναγνώστες στον πανανθρώπινο κώδικα αξιών του αρχαίου πολιτισμού μας. Σε αντιδιαστολή, τα περισσότερα από τα σύγχρονα παραμύθια εστιάζουν στη συνταγή του ‘happy end’, δηλαδή στην υλική και κοινωνική αποκατάσταση και επιτυχία του ήρωα ή της ηρωίδας, νομιμοποιώντας μια άνιση και ιεραρχική διάταξη της κοινωνίας.
Εντούτοις παλαιά και νεότερα παραμύθια συνιστούν την λαϊκή «παραμυθία» η οποία διαφέρει από το «παραμύθιασμα». Η βασική διαφορά τους είναι η εξής. Η μυθοποιητική λειτουργία της παραμυθίας συνιστά ένα δημιουργικό άνοιγμα της παιδικής φαντασίας και καλλιεργεί την πνευματική ικανότητα να φανταζόμαστε εναλλακτικούς, διαφορετικούς κόσμους πέρα από το τετριμμένο. Το ‘παραμύθιασμα’ αντιθέτως αποτελεί μια τεχνική της εξουσίας, των κυβερνώντων, προκειμένου να κλείνει ο διανοητικός ορίζοντας των ανθρώπων και να πιστεύουν ότι ο μόνος εφικτός κόσμος είναι αυτός που ήδη βιώνουν, η αναπόφευκτη αποδοχή της κατεστημένης τάξης πραγμάτων. Εάν θέλουμε να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο για τα παιδιά μας τότε πρέπει να καλλιεργήσουμε την δημιουργική φαντασία τους μέσω της «παραμυθίας» και να αποτινάξουμε από πάνω μας τον σωρό από «παραμυθιάσματα», προκαταλήψεις και στερεότυπα που μας οδηγούν σε μια παραπλανημένη ζωή, σε έναν ανάξιο βίο στερημένο από ελευθερία, ισότητα και δικαιοσύνη».