Ο Αντώνης Καλομοιράκης στο Χ-τύπο: “Οι ηθοποιοί ζούμε πολλές ζωές μέσα σε λίγα χρόνια”

Έχει όλα τα φόντα για να αναδειχθεί ως ένας από τους σπουδαιότερους κωμικούς ηθοποιούς της γενιάς του, κάτι που μας απέδειξε τόσο μέσα από τις ξεκαρδιστικές σκηνές του στο “Καφέ της Χαράς”, όσο και την περίοδο αυτή μέσα από τις ατάκες του στην παράσταση «Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο Κοντός».

Ο Αντώνης Καλομοιράκης μιλά αποκλειστικά στο Χ-τύπο και την Ιφιγένεια Μπελή για την εμπειρία του θεάτρου εν μέσω πανδημίας, αλλά και για όσα αποκόμισε από τη συμμετοχή του στην επιτυχημένη σειρά του Χάρη Ρώμα, ενώ αποκαλύπτει πώς ένιωσε όταν ανέβηκε γι πρώτη φορά στη σκηνή, αλλά και τα επόμενα σχέδιά του σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης.

Φέτος είστε σε περιοδεία στο «Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο Κοντός». Πόσο έχουν αλλάξει οι συνθήκες της πανδημίας την όλη αυτή εμπειρία των παραστάσεων;

Το φετινό καλοκαίρι είμαστε σε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα με μια αγαπημένη παράσταση. Ο Χάρης Ρώμας έχει κάνει ένα καταπληκτικό πάντρεμα και ως διασκευαστής και ως σκηνοθέτης δημιουργώντας ένα εμπνευσμένο καλλιτεχνικό δημιούργημα που προσφέρει γενναιόδωρα χαρά σε κάθε πόλη που πηγαίνουμε. Πραγματικά, ο κόσμος ξεφαντώνει κάθε βράδυ. Η υγειονομική κρίση που συμβαίνει τον τελευταίο ενάμιση χρόνο δε θα μπορούσε να μην αλλάξει τις συνθήκες που γίνεται μια παράσταση. Ενδεικτικά αναφέρω ότι οι θεατές φορούν μάσκες καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου, έχει καταργηθεί το διάλειμμα μεταξύ πρώτου και δευτέρου μέρους, η πληρότητα είναι συγκεκριμένη, δεν έχουμε στενή επαφή με τον κόσμο που θέλει να εκδηλώσει τη χαρά του ή να βγάλει μια αναμνηστική φωτογραφία κλπ. Όμως, παρόλες αυτές τις αλλαγές η βάση, η ουσία της παράστασης παραμένει αναλλοίωτη. Κι η ουσία είναι η επικοινωνία. Να πούμε δηλαδή μια ιστορία στον κόσμο, ο κόσμος να μας δώσει την ενέργεια του, τις αντιδράσεις του, το γέλιο του και να γίνουμε όλοι κοινωνοί αυτής της υπέροχης διαδικασίας. Το φετινό λοιπόν καλοκαίρι που η αγκαλιά είναι πολυτέλεια εμείς γινόμαστε «όλοι ένα» με το δικό μας τρόπο.

Απ’ όσο γνωρίζουμε ο ρόλος σας στη διασκευή του κ. Ρώμα παίζει πολύ μεγαλύτερο ρόλο στο έργο σε σχέση με την κλασική ταινία. Θέλετε να μας πείτε δυο λόγια για αυτόν;

Ο ρόλος που υποδύομαι είναι ο Λάζαρος. Είναι ένας σερβιτόρος σε μια ταβέρνα στο Λουτράκι, όπου συναντιούνται οι ήρωες. Στην ταβέρνα αυτή πυροδοτούνται όλες οι εντάσεις και τα μπερδέματα. Εκεί αποκαλύπτονται τα μυστικά των ηρώων. Ο Λάζαρος είναι ένας απερίγραπτος χαρακτήρας, ένας απόλυτα φαρσικός ρόλος, ο οποίος συμβάλλει ανελέητα στο να μπλεχτούν τα πράγματα περισσότερο, προσφέροντας γέλιο και έκπληξη με τις πραγματικά αστείες ατάκες που έχει γράψει ο Χάρης Ρώμας. Πολλά βράδια γελάμε και πάνω στη σκηνή. Είναι δύσκολο να συγκρατηθούμε. Δεν υπάρχει αυτό!

 

Θυμάστε πώς ήταν η πρώτη φορά που ανεβήκατε στο σανίδι;

Ποτέ δεν τις ξεχνάς τις «πρώτες φορές». Έχουν μια τρομακτική μαγεία. Θυμάμαι ότι είχα πάθει μεγάλο πανικό στην πρώτη μου παράσταση. Ήθελα πολύ να είμαι καλός. Η καρδιά μου χτύπαγε πολύ δυνατά. Κυριολεκτικά ένιωθα τους παλμούς μου σε ολόκληρο το σώμα. Σαν σφυροκοπήματα. Ένιωθα μια κινητοποίηση μέσα μου, που δημιουργούνταν κάπου στο στομάχι. Μπορώ να στο περιγράψω με αρκετές λεπτομέρειες όλο αυτό, γιατί είχα τόσο μεγάλη αγωνία και ανάγκη να αρέσω που όλες μου οι αισθήσεις ήταν τρομακτικά ανοιχτές. Ανοικτές και δεκτικές να αποθηκεύσουν μέσα μου ακόμα και την πιο ασήμαντη στιγμή. Ίσως γι’ αυτό πιστεύω ότι μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει κάθε βράδυ να παίζεις «σα να ‘ναι η πρώτη σου φορά» παρά «η τελευταία». Την εσωτερική ένταση που έχει η πρώτη δεν την έχει η τελευταία. Είναι όπως κι ο έρωτας. Ίδιο είναι το πρώτο ραντεβού με το τελευταίο;

Σας αρέσει να αυτοσχεδιάζετε στη σκηνή;

Ελεεινά πολύ. Αλλά συγκρατιέμαι γιατί δεν εξυπηρετεί πάντα τη ροή και το ρυθμό της παράστασης μια προσθήκη -που δεν ξέρεις κιόλας αν πιάσει. Εκτός αυτού οφείλεις να σέβεσαι τους συναδέλφους, να μην τους αιφνιδιάζεις εκείνη τη στιγμή που είναι συγκεντρωμένοι να παίξουν καλά και σωστά. Ειδικά στην κωμωδία, μια μικρή προσθήκη μπορεί να προκαλέσει μεγάλο αποσυντονισμό. Κι αυτός ο αποσυντονισμός να κοστίσει στην υπόλοιπη σκηνή. Ε, δεν είναι κρίμα να «προδίδεις» τον ωκεανό για κάτι σταγονίτσες; Βέβαια υπάρχουν κι εξαιρέσεις. Εξαρτάται από πολλά πράγματα το πόσο μπορεί να πιάσει ένα αυτοσχεδιασμός. Το timing, πόσο καλά κυλάει η παράσταση, πόσο καλό «πινκ – πονγκ ατακών» μπορούν να παίξουν οι ηθοποιοί μεταξύ τους. Εγώ κυρίως στις πρόβες του δίνω και καταλαβαίνει.

Έχετε βρεθεί στο παρελθόν τόσο στην καρέκλα του σκηνοθέτη, όσο και στη θέση του συγγραφέα. Σε ποιο «ρόλο» θα λέγατε ότι έχετε ωστόσο μεγαλύτερη «αδυναμία»;

Στον ηθοποιό. Αυτό είναι που χαίρομαι πιο πολύ. Γιατί μου δίνει την ευκαιρία να δανείζω το σώμα μου, τη φωνή μου και την ενέργειά μου σε ανθρώπους και σε καταστάσεις που ο ίδιος μπορεί να μη ζήσω ποτέ. Οι ηθοποιοί ζούμε πολλές ζωές μέσα σε λίγα χρόνια. Ωστόσο ο ρόλος του συγγραφέα μ’ αρέσει επίσης ισότιμα. Με τη συγγραφή έχω την ευκαιρία να δημιουργήσω ένα νέο σύμπαν με υλικά που υπάρχουν ήδη και να επικοινωνήσω στους θεατές την εικόνα του κόσμου μας από τα δικά μου μάτια. Το λατρεύω αυτό!

 

Τη χρονιά που μας πέρασε ξεχωρίσατε και στο sequel του «Καφέ της Χαράς». Υπήρχε ένα «άγχος» στο να αγαπήσει ο κόσμος αυτό το νέο χαρακτήρα σε μια σειρά που ήξερε από παλιά;

Το «Καφέ της Χαράς» είναι μια πολύ αγαπημένη μου στιγμή στην μικρή μέχρι τώρα πορεία μου στο χώρο. Ίσως η πιο αγαπημένη μου. Ήταν ένα σίριαλ το οποίο παρακολουθούσα σαν τρελός όταν ήμουν παιδί και μάλιστα θυμάμαι που ήθελα να παίξω. Διακαώς. Οπότε καταλαβαίνεις με τι χαρά και τι λαχτάρα πήγαινα στο γύρισμα κάθε μέρα. Ήταν σαν ένα παιδικό όνειρο να γινόταν πραγματικότητα. Η αγωνία φυσικά ήταν μεγάλη. Να αγαπηθεί ο ρόλος, να χαρεί ο κόσμος, να μην είναι «ξένο σώμα» σε μια σειρά με ιστορία. Άλλωστε, ποιος ηθοποιός δε θέλει να αγαπηθεί για αυτό που κάνει; Είμαστε όλοι “ζήτουλες αγάπης”.

 

Τι αποκομίσατε εσείς από αυτή τη συνεργασία;

Αποκόμισα εμπειρίες ζωής. Έκανα νέους φίλους, μαθήτευσα δίπλα σε πολύ σημαντικούς ηθοποιούς, που μου δίδαξαν τη γενναιοδωρία και την ουσιαστική χαρά αυτής της δουλειάς και νομίζω αυτά είναι τα σημαντικότερα. Οι σχέσεις σου με τους ανθρώπους. Οι επιτυχίες και οι αποτυχίες έρχονται και εξαφανίζονται. Σχέσεις! Τα υπόλοιπα είναι φαντάσματα, παιδιά.

Τι συμβουλή θα δίνατε σε κάποιον που θα ήθελε να ασχοληθεί με την υποκριτική;

Να το σκεφτεί δεύτερη φορά πριν πει το «ναι». Να το σκεφτεί δέκα φορές πριν πει το «όχι».

 

Ποια είναι τα σχέδιά σας το μέλλον;

Φέτος εκτός από την τεράστια χαρά που έχω να είμαι στον «Κλέαρχο, τη Μαρίνα και τον κοντό» έχω μία ακόμα μεγάλη χαρά γιατί ένα μου όνειρο πραγματοποιείται. Στον πολυχώρο Αλεξάνδρεια στην Αθήνα παίζουμε το έργο μου «οι Α.Υ.Τ.Ο.Ι. που θα αλλάξουν τον κόσμο». Πρόκειται για μια κωμωδία που μιλάει για μια πολύ σοβαρή ιστορία με ανάλαφρο τρόπο. Μια παράσταση με πολύ γέλιο και έναν έντονο προβληματισμό σε σχέση με το πώς λειτουργεί τελικά ο κόσμος. Μαζί με τέσσερις πολύ σπουδαίους -επίσης νέους ηθοποιούς- (την Τερέζα Καζιτόρη, τον Χρήστο Ματσιαρόκο, τον Νικόλα Παπαδάκη και την Ειρήνη Ιερωνυμάκη) έχουμε δημιουργήσει μια παράσταση που πραγματικά πιστεύω ότι το κοινό θα τη θυμάται για πάντα. Στον πολυχώρο Αλεξάνδρεια θα παίξουμε ακόμη στις 12 & 19 Αυγούστου και από τον Οκτώβριο θα παίζουμε κάθε Τετάρτη στο θέατρο Αλάμπρα.