Ο Αντώνης Καλομοιράκης στο Χ-τύπο: “Το θέατρο είναι τόσο δυνατό όσο ο έρωτας”

Έχει ήδη καταξιωθεί ως ένας από τους πιο ταλαντούχους εκπροσώπους της νέας γενιάς ηθοποιών με συνεργασίες που θα ζήλευαν όλοι, και η πορεία του προβλέπεται ανοδική και άκρως ενδιαφέρουσα.

Μετά από μια επιτυχημένη χειμερινή σεζόν με τον “Κλέαρχο, τη Μαρίνα και τον Κόντο”, αλλά και το δικό του έργο “Οι Α.Υ.Τ.Ο.Ι. που θα αλλάξουν τον κόσμο”, ο Αντώνης Καλομοιράκης μας υπόσχεται ακόμα περισσότερο γέλιο μέσα από τη συμμετοχή του στην παράσταση “Συννυφάδες” η οποία θα ταξιδέψει φέτος το καλοκαίρι σε όλη την Ελλάδα.

Ο αγαπημένος ηθοποιός μας συστήνει στο νέο χαρακτήρα που θα ενσαρκώσει, αλλά και στην ταλαντούχα ομάδα που θα τον πλαισιώσει στη σκηνή υπό τη σκηνοθετική ματιά του Γιάννη Μποσταντζόγλου, ενώ μας αποκαλύπτει τα νέα θεατρικά και τηλεοπτικά σχέδιά του σε μια απολαυστική συζήτηση.

Φέτος το καλοκαίρι θα σας απολαύσουμε στην κωμωδία “Συννυφάδες”. Θέλετε να μας πείτε δυο λόγια για αυτή τη νέα συνεργασία;

Έχω τη μεγάλη χαρά να παίζω φέτος στις “Συννυφάδες”, ένα νέο ελληνικό έργο του Στέλιου Παπαδόπουλου σε σκηνοθεσία του μοναδικού Γιάννη Μποσταντζόγλου, ο οποίος εκτός από σκηνοθέτης είναι και δάσκαλος και πιστεύω κάθε ηθοποιός αντιλαμβάνεται αυτό που λέω. Από το Γιάννη Μποσταντζόγλου μόνο μαθαίνεις. Στην πρόβα πηγαίνω και πραγματικά αισθάνομαι ότι διδάσκομαι ωραίο θέατρο. Είμαι πολύ χαρούμενος για αυτό. Είναι ένα πολύ δυνατό καστ (Σ. Πούλης, Γ. Μποσταντζόγλου, Μ. Φιλίππου, Ε. Κολιούλη, Γ. Παράσχος) και είμαστε έτοιμοι να αποδράσουμε σε όλη την Ελλάδα με μια παράσταση που υπόσχεται πολύ γέλιο, πολλή χαρά σε μια εποχή όχι και τόσο εύκολη θα έλεγα. Είναι μια ευτυχής συγκυρία να δουλεύεις με ανθρώπους που πραγματικά θαυμάζεις και εκτιμάς στο χώρο. Είναι συγκλονιστικό αυτό που συμβαίνει κάθε μέρα. Πρόκειται για ανθρώπους που πάντα έχουν να δώσουν από μεγάλη χαρά και δοτικότητα, για γενναιόδωρους ηθοποιούς και αυτό με κάνει πολύ χαρούμενο.

Θα λέγατε ότι το έργο αντικατοπτρίζει την ελληνική κοινωνία;

Ουσιαστικά είναι μια σατιρική κωμωδία. Δεν είναι σάτιρα, σατιρίζει όμως τη νοοτροπία του Έλληνα με την έννοια του “παγαπόντη”, του “απατεωνάκου”, που μπροστά στο συμφέρον του αψηφά οτιδήποτε άλλο και προσπαθεί με κάθε τρόπο να το διεκδικήσει, φτάνοντας και σε πράξεις έκνομες, κτηνώδεις κ.λπ

Πώς είναι ο ρόλος σας;

Φέτος έχω μεγάλη χαρά να παίζω έναν ρόλο που δεν έχω ξανακάνει ποτέ κάτι παρόμοιο και μου δίνει ένα κίνητρο και μια πρόκληση να ασχοληθώ με κάτι που ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα έκανα. Κάνω έναν έναν τύπο της νύχτας, έμπορο ναρκωτικών ο οποίος έχει πολλή πλάκα γιατί είναι λίγο “μαγκάκος”, λίγο υποχθόνιος, είναι κάτι πραγματικά που δεν έχω ξανακάνει ποτέ και είμαι χαρούμενος που έχω την ευκαιρία να προσεγγίσω κάτι τέτοιο.

Είχατε και μια ιδιαίτερα επιτυχημένη σεζόν με τις παραστάσεις “Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο Κοντός” και “Οι Α.Υ.Τ.Ο.Ι. που θα αλλάξουν τον κόσμο”. Πώς τη βιώσατε εσείς αυτή τη χρονιά δεδομένου και του κορωνοϊού που επηρέαζε λίγο τις καταστάσεις;

Ήταν ανάμεικτος αυτός ο χειμώνας σε σχέση με το πώς το βιώναμε, γιατί ενώ ήμουν σε δύο παραστάσεις που πραγματικά τις έχω αγαπήσει και θα τις θυμάμαι σε όλη μου τη ζωή. Η κατάσταση με τον κορωνοϊό, αυτό το “άνοιξε κλείσε” ήταν τρομερά ψυχοφθόρο, αλλά μπορώ να πω ότι παρά αυτές τις αντίξοες συνθήκες οι παραστάσεις πήγαν πολύ καλά. Άρεσαν στον κόσμο, ο οποίος ανταποκρίθηκε σε μια κατάσταση που όλοι βιώσαμε, καθώς είναι δύσκολο να βγει κανείς από το σπίτι και να πάει σε ένα μέρος με συνωστισμό. Μου έχει δώσει μεγάλη χαρά και το λέω πρώτη φορά το ότι μπόρεσα να κάνω μια δική μου παράσταση που είχε και καλλιτεχνική και εισπρακτική επιτυχία. Αυτό μας παρακινεί για την επόμενη η οποία θα ξεκινήσει τον Οκτώβριο με ένα καινούργιο έργο το οποίο ονομάζεται “Παρασκευή και 13”.

Είστε αυστηρός σαν σκηνοθέτης;

Είμαι πολύ αυστηρός σε σχέση με αυτό που πρέπει να γίνει. Δεν είμαι όμως αυστηρός με τους ηθοποιούς μου. Δηλαδή ξέρω ότι οι ηθοποιοί που θα δουλέψουμε μαζί, ότι τονώνοντάς τους και βρίσκοντας τα στοιχεία που είναι μοναδικά πάνω τους, μπορούν να κάνουν παπάδες. Είμαι αυστηρός σε σχέση με το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, δεν είμαι πιεστικός ούτε απαιτητικός. Εγώ διαπιστώνω ότι αν προσεγγίσεις τους ηθοποιούς με ευγένεια και σεβασμό, και σε αυτή την κατηγορία ανήκω και εγώ, τότε μπορούν να κάνουν υπέροχα πράγματα. Πρέπει να υπάρχει ευγένεια, τόνωση της αυτοπεποίθησης, γιατί είμαστε και ανασφαλή όντα οι ηθοποιοί, χρειαζόμαστε έναν καλό λόγο. Ακόμη κι όταν υπάρχουν διαφωνίες σε σημεία, αν προσεγγίσεις τον άλλο με κατανόηση στη δυσμενή θέση στην οποία μπορεί να βρίσκεται, το έχω δει μπροστά μου να γίνεται, μπορούμε να κάνουμε παπάδες.

Θεωρείτε είναι εύκολο για ένα νέο παιδί που ξεκινά να κάνει καριέρα στο χώρο;

Είμαι δύσκολος χώρος έτσι κι αλλιώς. Παλιότερα πριν μπω άγρια στο στίβο και κουβαλώντας μόνο τον ρομαντισμό αυτής της ιστορίας θα έλεγα οπωσδήποτε σε κάποιον να το κάνει και να μη σκέφτεται τίποτα. Τώρα βλέπω ότι η πραγματικότητα είναι λίγο διαφορετική. Είναι μια δουλειά που λέμε ότι απαιτεί γερό στομάχι και πραγματικά ισχύει, γιατί κάθε λίγο και λιγάκι φτιάχνεις μια καινούργια δουλειά, μπορεί να κλείσεις μια δουλειά που μπορεί να ακυρωθεί και τα χρήματα είναι ένα μεγάλο ζήτημα. Είναι δύσκολο αλλά από την άλλη θα του έλεγα αν θες να το κάνεις, να σκεφτείς δεύτερη φορά πριν πεις το «ναι» και να σκεφτείς δέκα φορές πριν πεις το «όχι».

Απ΄ όσο γνωρίζουμε έχετε γράψει και ένα σενάριο για την τηλεόραση…

Με την Έφη τη Δράκου έχουμε γράψει ένα σενάριο, κάποια επεισόδια, που τα έχουμε καταθέσει ως πρόταση στους τηλεοπτικούς σταθμούς και αναμένουμε να δούμε αν θα τελεσφορήσει. Ουσιαστικά η ιστορία του σίριαλ αφορά τη θεατρική παράσταση οι “Α.Υ.Τ.Ο.Ι”. Όλοι όσοι είδαν την παράσταση έλεγαν ότι πρέπει να γίνει σίριαλ. Κι έτσι φυτεύτηκε αυτός ο σπόρος και είπαμε να το τολμήσουμε.

Έχει ένα παραπάνω ενδιαφέρον για σας η τηλεόραση δεδομένου ότι οι ρυθμοί της είναι και διαφορετικοί;

Είναι πολύ διαφορετικά κομμάτια τέχνης. Αγαπώ πολύ και τα δύο, δεν μπορώ να τα διαχωρίσω και θέλω να μπορώ να τα κάνω ταυτόχρονα. Για μένα είναι τρομερή διαδικασία να συνθέτεις αυτό το “παζλ” που έχουν τα επεισόδια. Το πλεονέκτημα της τηλεόρασης είναι ότι “ανοίγουν” οι ιστορίες, μπορείς να δεις τους χαρακτήρες σε άλλες εκφάνσεις, πώς εξελίσσονται μπροστά από εμπόδια, πώς αντιμετωπίζουν τη ζωή, δηλαδή ζεις μαζί τους. Όταν βλέπω μια σειρά είναι το ίδιο που μου συμβαίνει και όταν διαβάζω ένα βιβλίο, είναι σα να κάνω έναν καινούργιο φίλο. Το θέατρο απ’ την άλλη έχει αυτό το μαγικό που ό,τι συμβαίνει, συμβαίνει ακριβώς εκείνη τη στιγμή και πεθαίνει εκείνη τη στιγμή. Δεν θα γίνει ποτέ η ίδια παράσταση ξανά, ποτέ δεν θα γελάσουμε με την ίδια ένταση. Είναι τρομερά μυσταγωγικό αυτό. Το θέατρο είναι σαν τον έρωτα, τόσο δυνατό.

Πού ονειρεύεστε να φτάσετε;

Δεν είμαι γενικά ένας άνθρωπος που λειτουργώ με τη λογική του “american dream”. Θέλω να μπορώ να βιοπορίζομαι από τη δουλειά μου επαρκώς, γιατί είναι η δουλειά μου και όπως ταΐζω την ψυχή μου πρέπει να μπορώ να ταΐζω και το στομάχι μου! Θέλω να μπορώ να γράφω και να παίζω τα έργα τα οποία σκέφτομαι, θέλω να παίξω και σε κάποια έργα του κλασικού ρεπερτορίου, να κάνω κάποια σίριαλ. Δεν ονειρεύομαι να γίνω κάτι , αλλά θέλω να έχω μια πορεία που θα τιμάται από επιλογές και ωραίες συνεργασίες. Θέλω να γράφω και να παίζω αυτόν που ονειρεύομαι.