Ο Γιάννης Στεφόπουλος στο Χ-τύπο: “Η εποχή μας έχει τους περισσότερους μοναχικούς ανθρώπους”

Ο Γιάννης Στεφόπουλος αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της ελληνικής υποκριτικής, με θεατρικές, τηλεοπτικές και κινηματογραφικές δουλειές που έχουν αφήσει το στίγμα τους στο χρόνο και στις καρδιές των θεατών.

Τη φετινή σεζόν τον απολαμβάνουμε στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης και στην παράσταση “Η Πόλη”, της Λούλας Αναγνωστάκη, σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολλάρι, ένα εμβληματικό έργο που σημείωσε μεγάλη επιτυχία και την περασμένη χρονιά.

Ο ίδιος μας μιλά για το ρόλο του και ποιο στοιχείο τον κάνει τόσο επίκαιρο, για τη νέα του συνεργασία με τον Βασίλη Θωμόπουλο στην κωμική σειρά “Η δική μας οικογένεια”, αλλά και για τις μεταγλωττίσεις που αποτελούν μεγάλο κομμάτι της καριέρας του τα τελευταία χρόνια.

Φέτος σας βρίσκουμε στην παράσταση “Η Πόλη” στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Θέλετε να μας δώσετε μια πρώτη εικόνα του έργου και του ρόλου σας;

Θεωρώ ότι η “Πόλη” είναι ένα από τα ωραιότερα κείμενα του ελληνικού θεάτρου. Αυτό που κάνει ιδιαίτερη εντύπωση είναι πώς ένα κείμενο που έχει γραφτεί στη δεκαετία του ‘70, μπορεί να είναι τόσο άμεσο και σημερινό. Ουσιαστικά αυτό που πραγματεύεται είναι οι σχέσεις ενός ζευγαριού, αλλά η Λούλα Αναγνωστάκη αφήνει τόσο αναπάντητα κάποια πράγματα. Δεν τα βάζει όλα σε μια σειρά. Δεν προτείνει στο θεατή “λύση”. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον η ανάλυσή της. Όσον αφορά το ρόλο μου, του “Φωτογράφου”, είναι ένας καθαρά μοναχικός άνθρωπος, ένας άνθρωπος που μπαίνει μέσα και ουσιαστικά από την πρόσκληση που του έχει κάνει η Ελισάβετ και τη βλέπει σαν “μάννα εξ ουρανού” , καθώς είναι η μόνη ευκαιρία του να μπορέσει να κοινωνικοποιηθεί. Είναι ένας άνθρωπος απόλυτα μόνος. Τα υπόλοιπα στην παράσταση!

Βρίσκετε κοινά στοιχεία με τον “Φωτογράφο”;

Με όλους τους ρόλους βρίσκεις κοινά στοιχεία στη δουλειά τη δικιά μας. Δηλαδή και έναν σαδιστή δολοφόνο να παίξεις θα βρεις κοινά στοιχεία. Όχι ότι αφορούν την προσωπική σου ζωή, αλλά είναι ουσιαστικά ο τρόπος με τον οποίο δουλεύει ένας ηθοποιός. Πρέπει να βρει έναν τρόπο να μπει στο πετσί του ρόλου. Τον “Φωτογράφο” τον έχω δει εντελώς σαν έναν σημερινό άνθρωπο. Όλη αυτή η μοναξιά που φέρει είναι κάθε μέρα δίπλα μας. Δεν είναι κάτι μακρινό, αν αναλογιστούμε και όλα αυτά που περάσαμε πρόσφατα. Νομίζω ότι η εποχή μας έχει τους περισσότερους μοναχικούς ανθρώπους. Δεν θυμάμαι άλλη εποχή να έχει τόσους ανθρώπους μόνους. Όπως από την άλλη πλευρά, είναι η εποχή που αρχίζει και λειτουργεί πάρα πολύ με τη βία. Το ταξίδι από τη μοναξιά στη βία δε νομίζω ότι είναι πολύ μακρινό.

Υπάρχει κάποια στιγμή στο έργο που να σας αγγίζει λίγο περισσότερο;

Δεν θα το έλεγα, νομίζω όλες οι στιγμές ξεχωρίζουν. Σαν ηθοποιός δεν ψάχνεις να βρεις αυτά που σου έχουν συμβεί κι εσένα και να τα κάνεις. Το θέμα είναι να μπεις στο “μυαλό” του ρόλου, όχι να πεις την προσωπική σου εμπειρία.

Πώς είναι η συνεργασία με τους υπόλοιπους πρωταγωνιστές και το σκηνοθέτη;

Με τον Βασίλη (Αφεντούλη) έχουμε ξαναπαίξει και είμαστε πολύ αγαπημένοι και με τη Βάνα (Πεφάνη) ήμασταν και συμμαθητές στο πρώτο έτος και είναι από τους αγαπημένους του ανθρώπους. Έχουμε παίξει τουλάχιστον 4-5 φορές μαζί. Η συνεργασία είναι πάρα πολύ καλή. Με τον Ένκε (Φεζολλάρι) είναι η πρώτη φορά που συνεργάζομαι, πάει πολύ καλά, και είμαι πολύ χαρούμενος που τον γνώρισα. Αυτό που έχει πολύ ενδιαφέρον είναι ότι από πολύ νωρίς, από την πρώτη – δεύτερη ανάγνωση, είχαμε βρει έναν κώδικα και είχαμε πει ότι ακριβώς έτσι είναι αυτό που θέλουμε να κάνουμε. Ο Ένκε μου είπε “αυτός είναι ο ρόλος, παίξε πάνω σε αυτό το μοτίβο”. Ήταν από τα πιο εύκολα πράγματα που έχω περάσει όσον αφορά τη σκηνοθεσία.

Σας βρίσκουμε και στην τηλεόραση στη σειρά “Η δική μας οικογένεια”. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία και πώς βιώνετε το κλίμα εκεί;

Είναι η πέμπτη φορά που δουλεύω με τον Βασίλη Θωμόπουλο, τον σκηνοθέτη με τον οποίο πια η σχέση μας είναι ξεχωριστή. Θεωρώ ότι στο δικό μας χώρο οι άνθρωποι όταν βρίσκονται κάποιες φορές, μετά αρχίζει και γίνεται μια περίεργη αναγκαιότητα να ξαναβρεθούν. Ειδικά, όταν έχεις περάσει καλά – ή καλύτερα όταν έχεις κάνει σωστά τη δουλειά σου, γιατί αυτό το “περνάω καλά” εγώ δεν το ακούω τόσο πολύ, δεν είμαστε στην παιδική χαρά. Η δουλειά μπορεί να έχει και δυσκολίες, και χαρές. Οι χαρές αφορούν όταν θα βγει ένα ωραίο αποτέλεσμα και ότι αυτό το αποτέλεσμα αρέσει στον κόσμο. Μέχρι εκεί είναι δουλειά, και πολύ δύσκολη δουλειά. Εδώ μπορώ να πω ότι είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος που συνεργάζομαι. Εκτός από δικό μου άνθρωπο πια θεωρώ ότι είναι και ο άνθρωπος που ξέρει ουσιαστικά τηλεόραση. Πέρα από το ότι έχει κάνει τεράστιες επιτυχίες, δεν είναι μόνο αυτό. Ξέρει καλά τηλεόραση. Σκηνοθετεί μια σκηνή και ουσιαστικά μοντάρει παράλληλα. Είναι ευφυής στη δουλειά του. Όπως είναι και χαρά μου που είμαι με τον Μάριο Αθανασίου που είναι η δεύτερη τρίτη φορά που βρισκόμαστε, γνωριζόμαστε από παλιά είμαστε αγαπημένοι και γενικότερα έχει ένα πολύ ωραίο κλίμα η δουλειά.

Είναι διαφορετικός ο τρόπος που λειτουργείτε στην τηλεόραση και στο θέατρο αντίστοιχα;

Είναι διαφορετικός ως προς τους χρόνους όχι ως προς την αντιμετώπιση. Έναν ρόλο τον αντιμετωπίζεις και στο θέατρο και στην τηλεόραση το ίδιο. Και όταν λέω χρόνους εννοώ ότι υποχρεωτικά στην τηλεόραση όταν συμμετέχεις σε ένα καθημερινό θα πρέπει να είσαι συνέχεια alert γιατί π.χ. μπορεί να έχεις αύριο το πρωί γύρισμα, να έχεις 10 σκηνές και να προστεθεί μια κλπ. Είναι μια αλυσίδα παραγωγής. Το θέατρο από την άλλη είναι κάτι το οποίο κάνω πάνω από 30 χρόνια και το αγαπώ ιδιαίτερα. Κάθε δουλειά έχει τα δικά της χαρακτηριστικά, κάθε σκηνοθέτης τα δικά του, το μόνο που ενώνει τα πράγματα στο θέατρο είναι η σκηνή, κι εγώ θεωρώ ότι στη σκηνή νιώθω πάρα πολύ άνετα.

Ασχολείστε πολύ και με τις μεταγλωττίσεις. Τι το ξεχωριστό έχει για σας αυτό το κομμάτι της δουλειάς, που απευθύνεται επί το πλείστον σε παιδιά;

Ξεκίνησα το ‘95, έχω κάνει πάρα πολλές και συνεχίζω να κάνω. Τώρα που έχω την κόρη μου το βλέπω με μεγάλη συμπάθεια και ψάχνω να βρω τι έχω κάνει για να της το δείξω! Και δυστυχώς πλέον δεν μας δίνεται η δυνατότητα να βρούμε τις ταινίες εύκολα όπως π.χ. κάναμε παλιά που τις γράφαμε στο βίντεο. Και προσωπικά βαριέμαι να κατεβάζω από το διαδίκτυο, εγώ είμαι ρομαντικός προτιμώ να πηγαίνω σινεμά. Η μεταγλώττιση έχει πολύ ενδιαφέρον υπάρχουν ταινίες που είναι καταπληκτικές. Το animation και το σενάριο που έχουν κάποιες είναι αριστουργηματικό και μιλάμε για μια βαριά βιομηχανία. Έχω περάσει πολύ καλά με αυτό.

Υπάρχει κάτι που δεν έχετε δοκιμάσει στη δουλειά και σας έχει μείνει σαν “απωθημένο”;

Γενικότερα πήγαινα πάντα με τη δουλειά και με τους ανθρώπους. Σίγουρα φαντάζομαι κάποιους ρόλους που θα ήθελα να παίξω, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σκέφτομαι αυτό από το πρωί μέχρι το βράδυ. Δεν έχω ιδιαίτερα απωθημένα. Το μόνο που θέλω είναι να είμαι σε καλές δουλειές και να πετυχαίνω αυτό που προσπαθώ να κάνω τόσα χρόνια στο θέατρο, δηλαδή να επιλέγω όσο το δυνατόν περισσότερο τα πράγματα που θα κάνω και ο,τι έρθει για καλό θα έρθει.

Ετοιμάζετε κάτι άλλο για το μέλλον;

Μετά τις γιορτές θα είμαι σε άλλη δουλειά αλλά δεν είναι κάτι ανακοινώσιμο ακόμα.