Ο Ορέστης Τρίκας στο Χ-τύπο: “Είμαι ερωτευμένος με το “ρόλο” του καθηγητή”

Συνεχίζοντας τα επιτυχημένα του βήματα στο θέατρο, τα τελευταία χρόνια τον βρίσκουμε στη δραματική σχολή Τράγκα όπου νέοι με όνειρο να ασχοληθούν με την υποκριτική έχουν την ευκαιρία να εκπαιδευτούν κοντά του και να μάθουν από το ταλέντο και την εμπειρία του.

Ο Χ-τύπος φιλοξενεί σε μια απολαυστική συνέντευξη τον Ορέστη Τρίκα, έναν από τους πιο αγαπητούς και ταλαντούχους ηθοποιούς της γενιάς του.
Ο ίδιος μιλά στην Ιφιγένεια Μπελή για τα πρώτα του βήματα στο χώρο την αγάπη του για τη διδασκαλία και πολλά ακόμη, ενώ αποκαλύπτει πώς τον έχει επηρεάσει η πανδημία, αν του έχει λείψει η τηλεόραση και τα μελλοντικά του σχέδια.

Πώς ξεκίνησε για σας η ενασχόληση με την υποκριτική; Ήταν κάτι που πάντα επιθυμούσατε ή προέκυψε στην πορεία;
Από μικρός όταν με ρωτούσαν τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις, έλεγα ηθοποιός. Ήξερα από πάρα πολύ μικρή ηλικία ότι ήθελα να ασχοληθώ με αυτό και τα πάντα, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα με οδηγούσαν προς τα εκεί. Όταν ήμουν πιτσιρικάς ανέβαζα παραστάσεις με τα παιδιά της γειτονιάς και αργότερα από το πάθος και την αγάπη μου για το θέατρο αποφάσισα να πάω σε δραματική σχολή σε ηλικία 15,5, ενώ πήγαινα παράλληλα σχολείο για να μπορέσω να σπουδάσω.

Ήταν εύκολα τα πρώτα βήματα;
Εμένα όλως τυχαίως στις πρώτες δύο παραστάσεις ήταν πάρα πολύ εύκολα. Θυμάμαι ότι στο πρώτο έτος της δραματικής σχολής, το καλοκαίρι με το που ξεκινούσα το πρώτο έτος συνεργάστηκα με το Β. Νικολαΐδη το σκηνοθέτη στο Δον Ζουάν του Μολιέρου. Αμέσως μετά πέρασα οντισιόν και δούλεψα το χειμώνα με τον Καζάκο και τον Φιλιππίδη στο «Περιμένοντας τον Γκοντό». Ήμουν απ’ τους τυχερούς. Αργότερα εντάξει υπήρχαν δυσκολίες, αλλά γενικά ήταν όλο λίγο μαγικό και ξαφνικό.

Με ποιο ρόλο σας έχετε ταυτιστεί ή “δεθεί” περισσότερο;
Γενικά θεωρώ ότι είμαι από τους τυχερούς ανθρώπους γιατί κάνω αυτό που αγαπάω επάγγελμα. Όταν ένας άνθρωπος κάνει επάγγελμα αυτό που αγαπά είναι ευτυχισμένος. Οπότε οι περισσότεροι ρόλοι που καταπιάστηκα «με στιγμάτισαν», τους αγάπησα, γιατί με έβαλαν σε μια διαδικασία να σκεφτώ, να ψαχτώ, να δημιουργήσω κάτι από το μηδέν. Έχω αγαπημένες δουλειές και απ’ την τηλεόραση και απ’ το θέατρο. Στην τηλεόραση όλες οι δουλειές με το Δημήτρη Αρβανίτη, γιατί με όλους τους ανθρώπους μπροστά και πίσω από τις κάμερες ήμασταν μια οικογένεια, οπότε έχω πολύ καλές αναμνήσεις. Όπως και στο θέατρο, αγαπημένη στιγμή είναι η περσινή παράσταση που κάναμε πάλι με τον Β. Νικολαΐδη και τον Θ. Κουρλαμπά ο «Πέερ Γκυντ» που ανέβηκε στη Λυρική. Μια πολύ ωραία στιγμή της καριέρας μου. Είναι πολλές γιατί κάθε φορά έχεις κάτι καινούργιο να πάρεις, κάτι να σε «ανεβάσει» πάλι. Η δουλειά μας είναι δημιουργία και αυτό είναι και που κρατάει ζωντανό έναν ηθοποιό.

Θα λέγατε ότι είστε πιο πολύ της κωμωδίας ή του δράματος;
Τα αγαπώ και τα δύο είδη. Και προσπαθώ κάθε χρόνο να κάνω διαφορετικά πράγματα. Πρέπει να καταπιάνεσαι με κάτι καινούργιο, γιατί αν κάνεις συνέχεια το ίδιο στο τέλος γίνεσαι μανιερίστας και αυτό είναι «ευχή και κατάρα» για τους ηθοποιούς. Αυτό που λέω και στους μαθητές μου, γιατί τα τελευταία χρόνια διδάσκω στη δραματική σχολή Τράγκα είναι «μην μένετε στάσιμοι και πάντα να ανανεώνεστε και να διαβάζετε, να βρίσκετε νέους τρόπους έκφρασης μέσα από την υποκριτική, και να μην κάνετε ποτέ το ίδιο πράγμα».

Πώς είναι ο «ρόλος» του καθηγητή;
Είμαι ερωτευμένος με αυτό το ρόλο. Μπορώ να παρατήσω τα πάντα και να κάνω μόνο αυτό πια. Μπήκα πολύ δειλά στο χώρο της διδασκαλίας, μετά από παρότρυνση της δραματικής σχολής, από την οποία έχω αποφοιτήσει κιόλας, και με πολύ φόβο, γιατί είναι ευθύνη να πάρεις 20 παιδιά που έχουν όνειρα από το χέρι και να τους κατευθύνεις, να τους «ανοίξεις» τους ορίζοντες. Η αλήθεια είναι ότι και εγώ δοκιμάστηκα, και πήρα, και παίρνω πάρα πολλά πράγματα. Μαθαίνω κι εγώ μέσα από τα παιδιά μου. Και το λέω έτσι γιατί πραγματικά τα νιώθω σαν παιδιά μου. Κάθε χρονιά που περνάει νομίζω ότι έχουν μεγαλώσει άλλον ένα χρόνο και θα φύγουν από την «οικογένεια» να βγουν στη δουλειά. Οπότε είναι ευτυχία. Αν με ρωτήσεις κάτι για το οποίο νιώθω περήφανος θα σου πω για τους μαθητές μου.

Κάνετε διαδικτυακά μαθήματα αυτή την περίοδο;
Είμαστε από τις δραματικές σχολές που μπορέσαμε τουλάχιστον να κάνουμε διαδικτυακά, για να μη μείνουν χωρίς τις «βάσεις» τα παιδιά, καθώς ήταν μια χρονιά χαμένη. Γιατί σκεφτείτε τώρα να είναι όλα αυτά τα παιδιά με το όνειρο, να έχουν δώσει τις εξετάσεις, να έχουν προετοιμαστεί από το καλοκαίρι, να έχουν περάσει, και ξαφνικά έρχεται όλη αυτή η τρέλα με τον κορωνοϊό να σου λέει «όχι εσύ δεν θα πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου, θα τα βάλεις στο ψυγείο ή θα τα πετάξεις στα σκουπίδια». Παρά τις δυσκολίες, γιατί η εκπαίδευση μέσω ηλεκτρονικής πλατφόρμας έχει πάρα πολλές δυσκολίες, καταφέραμε τουλάχιστον να πορευθούμε μαζί και να πάμε λίγο πιο πέρα την όλη διαδικασία.

Είναι εύκολο να εμψυχώσετε ένα μαθητή που θέλει να τα παρατήσει ή δεν πιστεύει πολύ στον εαυτό του;
Είναι κάτι το οποίο το παθαίνει το 80%. Ακριβώς επειδή η υποκριτική έχει να κάνει με την ψυχή μας, δεν είναι όπως μία χειρωνακτική εργασία. Συνήθως εμείς οι ηθοποιοί, γενικά οι καλλιτέχνες, έχουμε την ανασφάλεια αυτό που κάνουμε να αρέσει. Είμαστε λίγο σαν τα μικρά παιδιά που για να ανθίσουν και να νιώσουν άνετα και να περάσουν καλά, θέλουν αγάπη. Οπότε όταν αρχίζουν και έρχονται οι ανασφάλειες και οι φοβίες ενός ενήλικα και “λες δεν το έχω, δεν μπορώ να το κάνω αυτό, μήπως να τα παρατήσω;” Εκεί έρχεται ένας καλός εκπαιδευτικός και σου λέει “άσε τον ενήλικα δίπλα, βγάλε το παιδί και έλα να παίξουμε, γιατί όπως το παιδί δεν ντρέπεται να παίξει όταν είναι πιτσιρικάς τους κλέφτες και αστυνόμους έτσι είναι και ένας ηθοποιός.” Οπότε προσπαθώ με νύχια και με δόντια να κρατάω ζωντανό το παιδί που έχουμε όλοι μέσα μας.

“Ο πολιτισμός στη χώρα που γεννήθηκε έχει χτυπηθεί όσο τίποτε άλλο”

Πιο προσωπικά πώς σας έχει επηρεάσει η πανδημία;
Επαγγελματικά πάρα πολύ. Πλέον δεν δουλεύουμε, είμαστε στο “ψυγείο”, εγκλωβισμένοι σε ένα σπίτι, εγκλωβισμένοι από τους φίλους μας, τις οικογένειές μας. Σε πρώτη φάση όταν ξεκίνησε η πανδημία τρομοκρατήθηκα, κλείστηκα στο σπίτι, είχα ένα τεράστιο φόβο μέσα μου. Σιγά-σιγά το παλέψαμε πήραμε λίγο τα πάνω μας, συνηθίσαμε και λίγο στην ιδέα, ο φόβος λίγο άρχισε να μαλακώνει και να έρχεται η λογική. Τη μία θέλω να βγω έξω και να φωνάξω “αφήστε μας επιτέλους να ζήσουμε” και από την άλλη λέω “κάνε λίγο υπομονή”. Έχουμε κουραστεί πολύ γιατί έχουμε φροντίσει να είμαστε όλοι μας τυπικοί στις υποχρεώσεις μας απέναντι στην κοινωνία, απέναντι στο συνάνθρωπό μας, απέναντι στον εαυτό μας και κάποια στιγμή βλέπουμε ότι όλα αυτά που κάνουμε δεν έχουν νόημα και δεν πετυχαίνουμε κάτι τελικά. Μήπως εμείς δεν φταίμε και φταίει το κράτος; Μήπως τελικά έχουν γίνει λάθος κινήσεις; Εκεί είναι που βγαίνει ο θυμός και η οργή. Μας είπαν να κλειστούμε μέσα κλειστήκαμε, μας είπαν να προσέχουμε προσέχαμε και τελικά βλέπουμε ότι όλο αυτό ήταν μία φούσκα και έσκασε. Άρα ποιοι φταίνε; Εμείς; Τα κρούσματα ανεβαίνουν ενώ έχουμε κλειστεί μέσα.

Πιστεύετε θα υπάρχουν συνέπειες στο μέλλον στη δουλειά σας;
100 %. Τώρα μπορεί να έχουμε φάει τα γερά “χαστούκια” αλλά ως άνθρωποι πιστεύουμε ότι θα γίνει κάτι καλό. Έχουμε την αισιοδοξία μέσα μας αλλά δυστυχώς με όλο αυτό που γίνεται τώρα, μετά από δύο χρόνια θα δούμε τις επιπτώσεις όλου αυτού, όπως με τα livestreaming που ξαφνικά αρχίζουν και αλλοιώνονται τα πράγματα, παίρνουν μία άλλη μορφή και μία άλλη ρότα που δεν ξέρουμε που θα οδηγήσει και δεν μιλάω μόνο για το καλλιτεχνικό κομμάτι που αυτό είναι το μόνο σίγουρο, μιλάω και για το οικονομικό. Είναι ένα domino. Εύχομαι πραγματικά να πάνε όλα καλά και να βγούμε αλώβητοι μέσα από όλο αυτό και εμείς και ο πολιτισμός μας. Πραγματικά ο πολιτισμός στη χώρα που γεννήθηκε έχει χτυπηθεί όσο τίποτε άλλο στον κόσμο. Σε καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα δεν έχει γίνει αυτό που έχει γίνει εδώ.

Σας λείπει η τηλεόραση;
Εγώ ήθελα να κάνω τηλεόραση απλώς από την τελευταία δουλειά που μας αφήσαν όλους απλήρωτους, είχα μία άρνηση. Θυμάμαι τότε που κάναμε τα “Κλεμμένα Όνειρα” και τον τέταρτο χρόνο δεν πήρα ούτε ένα ευρώ και μπήκα και μέσα γιατί πλήρωνα και τον ΦΠΑ που έκοβα τις αποδείξεις. Είχα μία άρνηση με την τηλεόραση, αλλά όταν με πήραν τηλέφωνο από τις “Μέλισσες” για να περάσω οντισιόν εκεί ήταν η μόνη σειρά που είπα εκεί θα πάω. Δεν έκατσε, δεν πειράζει. Να κάνω κάτι απλώς για να το κάνω στην τηλεόραση, για να πω ότι είμαι και υπάρχω κάπου δεν θα το κάνω. Είμαι πολύ καλά και στο θέατρο και με τη διδασκαλία οπότε δεν έχω κανένα θέμα.

Υπάρχει κάποια συνεργασία που θα θέλατε να κάνετε αλλά δεν έχει βρεθεί η ευκαιρία;
Πολλοί σκηνοθέτες. Και με τον Κακλέα θα ήθελα να συνεργαστώ που δεν έχω συνεργαστεί. Μ’ αρέσει πάρα πολύ η Γουλιώτη, την λατρεύω ως ηθοποιό. Υπάρχουν πάρα πολλοί, δεν θα ήθελα να αδικήσω κανέναν.

Ποια είναι η γνώμη σας σχετικά με τις πρόσφατες καταγγελίες στο χώρο σας;
Χαίρομαι πάρα πολύ που έχει γίνει όλο αυτό. Είναι απαράδεκτο και απάνθρωπο να συμβαίνουν τέτοια πράγματα στο χώρο μας, όχι μόνο στο δικό μας σε όλους τους χώρους, και χαίρομαι που πήραν το θάρρος όλοι αυτοί οι άνθρωποι και βγήκαν ώστε σιγά-σιγά να εξυγιανθεί. Εγώ τους βγάζω το καπέλο, είμαι εκεί, στηρίζω, το χαίρομαι πάρα πολύ. Όταν βγαίνουν στα κανάλια άνθρωποι που θέλουν να πουν “κι εγώ το πέρασα” και αρχίζουν να παίρνουν τον προβολέα από τα ουσιαστικά θέματα εκνευρίζομαι. Οι καταγγελίες πρέπει να είναι επώνυμες, πρέπει να είναι συγκεκριμένες για να μην αποδυναμώνονται. Μακάρι να βγουν και άλλοι για να καθαρίσει όλη αυτή η βρώμα μέσα από το χώρο μας και να πάρουν μπρος και άλλοι χώροι. Γενικά πρέπει να μιλάμε, να μάθουμε να μη φοβόμαστε, και επειδή οι προηγούμενες γενιές μας έμαθαν να φοβόμαστε μπήκαμε σε ένα χώρο όπου ο φόβος και ο βούρδουλας ήταν τρόπος επιβίωσης. Πρέπει να φύγει αυτό. Τα πράγματα είναι πολύ πιο όμορφα όταν υπάρχει αγάπη, όταν υπάρχει φως, όταν υπάρχει υγεία.

Ετοιμάζετε κάτι για το μέλλον;
Έχουμε δώσει τα χέρια με την Κωνσταντίνα Νικολαΐδη όπου πέρυσι ήμασταν με τους Ενόρκους και πρόπερσι για να κάνουμε μια δουλειά μαζί το χειμώνα, αν όλα πάνε καλά. Περιμένω πως και πως να ανοίξουμε πάλι το escape room, να πάω πάλι να παίξω να διασκεδάσω μαζί με τους δύο φίλους μου που το έχουμε ανοίξει μαζί. Εύχομαι να μπορέσουμε πάλι να επιστρέψουμε στις ζωές μας, στην υγεία που μας λείπει όλο αυτόν τον καιρό.