Ο Σόλων Τσούνης στο Χ-τύπο: “Γεννήθηκα καλλιτέχνης”

Όπως έχει δηλώσει, στο μυαλό του είχε από μικρός μόνο τις τέχνες, και μέσα από τις δουλειές του αποδεικνύει εδώ και χρόνια ότι είναι όντως προορισμένος για μια ζωή γύρω από αυτές.

Ο Σόλων Τσούνης διαθέτει ένα πλούσιο βιογραφικό με επιτυχίες τόσο στο θέατρο, όσο στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο, ενώ η νέα σεζόν προβλέπεται άκρως ενδιαφέρουσα για τον ίδιο, καθώς θα ενσαρκώσει τον σπουδαίο Γεώργιο Βιζυηνό σε μια σειρά υπό τη σκηνοθετική ματιά του Μανούσου Μανουσάκη.
Ο ίδιος αποκαλύπτει στο Χ-τύπο και την Ιφιγένεια Μπελή τα πάντα για τη νέα αυτή παραγωγή και την προετοιμασία που χρειάστηκε για να διεισδύσει στην προσωπικότητα του Έλληνα συγγραφέα. Μεταξύ άλλων μιλά για το πώς τον επηρέασε η καραντίνα, την ανάγκη να έρθουν τα παιδιά πιο κοντά στις τέχνες, αλλά και την ιδιαίτερη σχέση που έχει με τους συμπρωταγωνιστές του από την πρόσφατη τηλεοπτική επιτυχία “Το Σόι σου”.

Φέτος θα σας απολαύσουμε στη σειρά “Ποίος ήτον ο φονεύς του αδερφού μου”. Σε τι φάση βρίσκονται τα γυρίσματα;
Είμαστε προς το τέλος, στο τελευταίο 10ημερο των γυρισμάτων. Ήταν υπέροχη εμπειρία, είμαι πολύ χαρούμενος που συμμετείχα σε αυτή τη δουλειά και δούλεψα με το Μανούσο Μανουσάκη. Είναι ένας σπουδαίος σκηνοθέτης με τεράστια εμπειρία. Αυτό το project του Μανούσου έχει να κάνει με τρία διηγήματα. Ένα του Παπαδιαμάντη, ένα του Βιζυηνού και ένα της Γαλάτειας Καζαντζάκη. Το δικό μας ήταν το δεύτερο στη σειρά. Είναι ένα από τα κορυφαία διηγήματα του Βιζυηνού, που όπως γνωρίζουμε είναι ένας από τους πιο σπουδαίους Έλληνες συγγραφείς, και πέρασα υπέροχα με το ρόλο. Εγώ κάνω τον ίδιο το Βιζυηνό, ο οποίος είναι και παρών σε όλο το διήγημα, δηλαδή συμμετέχει στην ιστορία – όπως όλα τα διηγήματά του που είναι αυτοβιογραφικά, και θα έλεγα ότι είναι ένα καθαρά αστυνομικό μυθιστόρημα εποχής, τοποθετημένο στο 1880. Θεωρώ ότι είναι από τις πιο ωραίες δουλειές που έχω κάνει στην καριέρα μου, είμαι πολύ περήφανος και ανυπομονώ να  το δω στον αέρα.

Πόσο μεγάλη προετοιμασία χρειάστηκε;
Εγώ επειδή έκανα τον ίδιο το Βιζυηνό είχα να πιαστώ από πολλά πράγματα. Δηλαδή ένα τρίμηνο πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα μελετούσα το έργο και τη ζωή του. Οπότε διάβασα όλη τη βιογραφία του και διάβασα και πάρα πολλές βιογραφίες, αναλύσεις για τη ζωή και το έργο του. Είχα πάρα πολύ υλικό. Είναι το καλό της συγκεκριμένης συνθήκης ότι είναι ένας άνθρωπος που υπήρχε, οπότε έχει αφήσει πολύ μεγάλο έργο πίσω του και είχα τη δυνατότητα να βρω πράγματα για τη ζωή του, για την εποχή, για τον τόπο που μεγάλωσε, την προσωπική του ζωή, και με άγγιξε και με συγκίνησε πάρα πολύ ο συγκεκριμένος άνθρωπος γιατί είχε μια πολύ δύσκολη και “τραγική” ζωή και τέλος.

Είναι ένα αρκετά διαφορετικό project τόσο από τον “Ήλιο” που παίζατε τελευταία, όσο και από το “Σόι σου” που σας απολαύσαμε τα προηγούμενα χρόνια. Εσείς που θεωρείτε ότι “ανήκετε”;
Δε νομίζω ότι πρέπει να βάζουμε ταμπέλες. Νομίζω ότι οι ηθοποιοί κακώς χωριζόμαστε σε δραματικούς και κωμικούς, ή θεατρικούς κ.λπ. Θεωρώ ότι κάποιος που κάνει μια κλασική σπουδή θεάτρου, που βγάζει μια σχολή, μπορεί να παίξει τα πάντα. Από εκεί και πέρα είναι στο χέρι του καθενός να επιλέξει τι του αρέσει περισσότερο. Εμένα αν με ρωτάτε μου αρέσει και η κωμωδία και το δράμα. Αυτό που θέλω πάντα και αναζητώ είναι καλές οι δουλειές στις οποίες συμμετέχω. Αυτή μπορώ να πω ότι με γέμισε με συναισθήματα και χάρηκα πάρα πολύ που συμμετείχα. Όχι ότι οι άλλες δουλειές με “γέμισαν” λιγότερο, αλλά όταν καταπιάνεσαι με τόσο μεγάλες προσωπικότητες και έχεις να παίξεις τόσο πλούσιους χαρακτήρες, γεμάτους συναισθήματα, δεν θες κάτι άλλο σαν ηθοποιός.

Σας λείπει η ομάδα που συνεργαστήκατε μαζί στο “Σόι σου”;
Μου λείπουν τα παιδιά, αλλά είναι μια δεύτερη οικογένεια για μένα πλέον και μιλάμε πολύ συχνά. Έχω κρατήσει επαφές με όλα τα παιδιά. Μπορεί να μην βρισκόμαστε πολύ συχνά, και ειδικά το τελευταίο διάστημα λόγω covid, αλλά μιλάμε πολύ συχνά στα τηλέφωνα και ασφαλώς και μου λείπουν. Παρόλα αυτά επειδή αυτή η δουλειά πήγε 5 χρόνια και την χορτάσαμε, μπορώ να πω ότι την ευχαριστηθήκαμε όλοι. Μπορεί όλοι να δεθήκαμε μεταξύ μας και να μη θέλαμε να τελειώσει, όλα όμως κάποια στιγμή τελειώνουν, και πρέπει να τελειώνουν, και καλό είναι να γίνεται αυτό όταν είναι ακόμα σε μια άνοδο, να μην έχει κουράσει κάτι δηλαδή. Οπότε είμαι γεμάτος και χαρούμενος και για αυτή τη συνεργασία. Και 5 χρόνια στην τηλεόραση συνεχόμενα δεν είναι και κάτι συχνό, και όχι μόνο επειδή νιώθεις  την ασφάλεια ότι έχεις δουλειά, αλλά σημαίνει και ότι είναι μια καλή δουλειά και αγαπητή στον κόσμο.

Απ’ όσο γνωρίζουμε έχετε ασχοληθεί και με τη φωτογραφία και με τη ζωγραφική. Τι είναι αυτό που σας τράβηξε περισσότερο στην υποκριτική;

Γενικά γεννήθηκα καλλιτέχνης. Στο μυαλό μου είχα μόνο τις τέχνες και ό,τι έχω σπουδάσει έχει να κάνει με αυτές. Είτε είναι εφαρμοσμένες, είτε είναι καθαρές, καλές τέχνες. Είχα από “γεννησιμιού μου” το ταλέντο της ζωγραφικής, οπότε έλεγα από μικρός ότι θέλω να γίνω  ζωγράφος. Στην πορεία ήρθα στην Αθήνα, έδωσα μια φορά στην Καλών Τεχνών, αλλά μετά αποφάσισα ότι θέλω να σπουδάσω και φωτογραφία που μου άρεσε πολύ. Σπούδασα φωτογραφία και γραφιστική και μετά μπήκα σε μια θεατρική σχολή. Νομίζω ότι όλες οι τέχνες αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Όταν σε ενδιαφέρουν οι τέχνες θες να μάθεις και να πάρεις γνώσεις από διάφορες. Καταρχάς θεωρώ ότι το θέατρο συμπεριλαμβάνει όλες τις τέχνες. Έχει και τις καλές τέχνες μέσα, και τη συγγραφή, και την υποκριτική και τη φωτογραφία. Στο θέατρο και στο σινεμά “σμίγουν” όλες οι τέχνες. Κάπως με οδήγησε μόνο του το πράγμα, δεν το πολυσκέφτηκα. Βασικά μαγεύτηκα κάποια στιγμή που είχα πάει να καλύψω σαν φωτογράφος κάποιες πρόβες από μια παράσταση και σκέφτομαι “τι ωραίο είναι  αυτό που φτιάχνουν ο σκηνοθέτης και οι ηθοποιοί από το τίποτα, από το απόλυτο σκοτάδι  βγάζουν μια ωραία παράσταση με εικόνες, συναισθήματα και φως” και όλο αυτό που καταλήγει να είναι ένα θεατρικό. Οπότε με οδήγησε μόνη της η ζωή σε αυτή τη δουλειά, και με κράτησε κιόλας σε αυτή. Από τη στιγμή που αποφοίτησα δε σταμάτησα να δουλεύω. Οπότε τις άλλες τέχνες προσπαθώ να τις εξασκώ σε επίπεδο “χομπίστικο” και προσωπικό.

Τι σας προσφέρει η ζωγραφική;
Η ζωγραφική μου προσφέρει έκφραση καταρχάς, και απόλυτη ηρεμία. Είμαι μόνος μου, καθώς είναι ατομική τέχνη, δεν χρειάζεσαι μια ομάδα όπως στο θέατρο. Οπότε είσαι ο “κυρίαρχος του παιχνιδιού”. Από το απόλυτο μηδέν φτιάχνεις ότι θέλεις στο χαρτί ή στον καμβά σου. Μου προσφέρει, ό,τι προσφέρουν όλες οι τέχνες. Με κάνουν χαρούμενο και ευτυχισμένο.

Πιστεύετε ότι τα παιδιά έχουν τη δυνατότητα να έρθουν από νωρίς κοντά με τις τέχνες;
Θέλω να πιστεύω ότι όσο προχωράνε τα χρόνια έχουν πιο πολλές προσλαμβάνουσες να μάθουν για τις τέχνες. Στη δική μου ηλικία δεν είχα πολλά ερεθίσματα. Τώρα τα παιδιά έχουν περισσότερα ερεθίσματα, αλλά και περισσότερους λόγους να αποσυγκεντρώνονται γιατί είναι πάρα πολλές οι πληροφορίες. Δε νομίζω ότι είμαστε σε καλό επίπεδο όσον αφορά  την παιδεία. Καλό είναι να μπει και αυτό το στοιχείο της τέχνης μέσα. Εμένα δηλαδή τα μαθήματα των καλλιτεχνικών στο σχολείο δεν μου έδωσαν κάτι παραπάνω. Μόνος μου ζωγράφιζα στο σπίτι, μόνος μου ψαχνόμουν, μόνος μου έβλεπα σινεμά ή έψαχνα να βρω βιντεοκασέτες με ταινίες σινεφίλ να δω με τους φίλους μου. Μόνος μου έψαχνα για αφορμές και κίνητρα. Ούτε παραστάσεις έβλεπα γιατί μεγάλωσα και στο Αγρίνιο και δεν έρχονταν  πολλοί θίασοι, και η οικογένειά μου δεν είχε και την παιδεία να με πάει σε παραστάσεις.  Μέχρι να φύγω για την Αθήνα είχα δει 3 παραστάσεις. Δεν είχα δει θέατρο, μόνο σινεμά.

Συμμετέχετε και στην περιοδεία με του Δ. Μπάση με τη Ρ. Αντωνοπούλου. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;
Είναι μια μίνι περιοδεία – αφιέρωμα στο 1821, λέγεται “Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή”. Σκηνοθέτης είναι ο Μ. Ανδρουλιδάκης και εγώ κάνω την αφήγηση της παράστασης. Με πήραν τηλέφωνο από τις δισκογραφικές που κινούν την παραγωγή, μου έκαναν την πρόταση και την βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα. Είναι στα πλαίσια της δουλειάς μου ούτως ή άλλως η αφήγηση. Απλώς σαν είδος, να κάνω αναλόγιο με δύο τραγουδιστές, δεν το είχα ξανακάνει και το βρίσκω πολύ ωραίο και χρήσιμο μάθημα, αλλά και πολύ ωραία εμπειρία.

Υπάρχουν κάποια άλλα σχέδια για τη νέα σεζόν; Θα σας δούμε και στο θέατρο;
Είμαι λίγο φειδωλός όσον αφορά το θέατρο γιατί δεν ξέρω πώς θα εξελιχθεί η σεζόν. Προς το παρόν δεν έχω κλείσει κάτι. Με ενδιέφερε να ολοκληρώσω τα γυρίσματα με τον Μανούσο για το διήγημα που θα παίξει στην ΕΡΤ. Από κει και πέρα συζητάω κάποια πράγματα, αλλά δεν ξέρω ακόμα αν θα κάνω θέατρο. Και επειδή πέρσι ήταν μια δύσκολη χρονιά και ακυρώθηκαν όλες οι παραστάσεις που είχα κλείσει, δεν θέλω να το ξαναζήσω. Να ξεκινήσω κάτι δηλαδή και να μην εκτονωθεί, να μην τελειώσει ή να μην ξεκινήσει καν. Το θέατρο δεν μπορεί να λειτουργήσει με παύσεις, θέλει μια συνέχεια. Και ο κόσμος πρέπει να πηγαίνει με χαρά να μη φοβάται ή να περιορίζεται. Είμαι περίεργος να δω πως θα εξελιχθεί η σεζόν γιατί μου έχει λείψει το θέατρο.

Κλείνοντας, πώς βιώσατε την περίοδο της καραντίνας;

Η καραντίνα στην αρχή με “ενόχλησε” και με στεναχώρησε, αλλά στην πορεία ένιωσα ότι μου έκανε καλό. Ηρέμησα, βρήκα τον εαυτό μου, ανασυγκροτήθηκα και ήταν ένα αναγκαστικό διάλειμμα που μέσα μου εγώ προσωπικά το χρειαζόμουν. Εννοείται ότι μας πήγε πίσω σε άλλα ζητήματα (καλλιτεχνικά, οικονομικά, κ.λπ.), αλλά εγώ νιώθω ότι σε εμένα και σε κάποιους άλλους ανθρώπους που το έχουμε συζητήσει μας δυνάμωσε ψυχικά και πνευματικά.