Ο Τζώνη Θεοδωρίδης στο Χ-τύπο: “Θέλω πάντα να παίζω “κόντρα” ρόλους”

Τον λατρέψαμε μέσα από την ιστορικότερη σειρά της ελληνικής τηλεόρασης, τη Λάμψη, αλλά και τις απολαυστικές δουλειές του στον κινηματογράφο με τον Γιάννη Δαλιανίδη, και όχι μόνο.

Είναι γεγονός ότι το ταλέντο και το χάρισμά του του εξελίσσονται συνεχώς καθώς μετά από αρκετά χρόνια απουσίας από τα θεατρικά δρώμενα ο Τζώνη Θεοδωρίδης επέστρεψε δυναμικά σε έναν ανατρεπτικό ρόλο και σε ένα έργο γεμάτο συγκινήσεις.

Ο αγαπημένος ηθοποιός πρωταγωνιστεί στο “Φονιά” του Μήτσου Ευθυμιάδη στο θέατρο Έαρ Βικτώρια, δίπλα σε παλιούς και νέους φίλους και σε μια αποκλειστική συνέντευξη μας αποκαλύπτει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στην προετοιμασία του, αν θα επέστρεφε στην τηλεόραση, αλλά και ποιος είναι ο ρόλος των “ονείρων” του.

 

Ξεκινώντας από τον “Φονιά”, όπου και πρωταγωνιστείτε φέτος, θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας πώς είναι για σας η εμπειρία της παράστασης μέχρι στιγμής και ποια η αποδοχή του κόσμου;

Ο “Φονιάς” του Μήτσου Ευθυμιάδη είχε να εμφανιστεί πολλά χρόνια, έκανε τεράστια επιτυχία παλιά γύρω στο 90’, καθώς παιζόταν για 4 σεζόν. Ευελπιστούμε κι εμείς να κάνουμε την ίδια επιτυχία. Όσον αφορά το έργο, είναι ένα έργο που βγάζει πάρα πολλά συναισθήματα, πολλά διδάγματα και ταιριάζει και στη σημερινή εποχή, αν και είναι ένα έργο που αναφέρεται στην εποχή του 70. Γενικώς είναι ένα έργο “ανατροπής” σε όλα. Στο σπίτι, στην οικογένεια, στην καθημερινότητα, παντού. Μας διδάσκει πώς ένας άνθρωπος μπορεί να ξαναφτιάξει τη ζωή του απ’ τη στιγμή που έχει κάνει ένα παράπτωμα βάσει νόμων, και αν μπορεί να την ξαναφτιάξει, που είναι σπάνιο. Όσον αφορά την αποδοχή του κοινού, είναι μέχρι στιγμής πολύ καλές και οι κριτικές που έχουμε πάρει και φαίνεται να τους αρέσει πολύ.

 

Ποιο στοιχείο πιστεύετε είναι αυτό που το κάνει τόσο δημοφιλές και αγαπητό σαν έργο;

Νομίζω είναι ότι σε βάζει σε σκέψη. Σε καλεί να “λειτουργήσεις” λίγο σαν άνθρωπος και να δεις τα πράγματα από άλλη σκοπιά.

 

Πρόκειται για ένα έργο με απαιτήσεις. Εσείς συναντήσατε δυσκολίες στην προετοιμασία για το ρόλο σας;

Ναι η αλήθεια είναι ότι είναι λίγο “κόντρα” σε μένα ο ρόλος. Είναι αυτό που λέμε ένας άνθρωπος “της πιάτσας”. Είναι αρκετά “κόντρα” σε μένα γιατί έχει μια περίεργη αργκό, μιλάει γενικά γενικά λίγο περίεργα, όπως και το σώμα του είναι περίεργο, είναι όλα τα στοιχεία του ρόλο που απέχουν από μένα. Βέβαια, όταν έχεις καλό “δάσκαλο” όπως είναι ο Γιάννης ο Διαμαντόπουλος, τα περνάς όλα. Πιστεύω ότι αυτό που μου είπε ο Γιάννης το έκανα, και νομίζω ότι πάει καλά.

 

Προτιμάτε γενικά οι ρόλοι που υποδύεστε να είναι “μακριά” από εσάς και τον χαρακτήρα σας;

Σίγουρα. Είναι άλλοι ηθοποιοί που δεν το θέλουν, αλλά εγώ προσωπικά θέλω πάντα να παίζω “κόντρα” ρόλους. Για να καταλάβετε ένα από τα όνειρά μου δεν είναι να παίξω στην Επίδαυρο, αλλά να παίξω τον “Κουασιμόδο”. Μ’ αρέσει να αλλάζω, να τσαλακώνομαι, δεν θέλω να είμαι αυτό που θα μου ταίριαζε σαν φυζίκ, εξωτερικά δηλαδή. Δεν θέλω να μένω σαν ένας άνθρωπος που μπορεί να κάνει έναν γοητευτικό, ή κάτι κοντά σε μένα γενικά.

 

 

 

Τι είναι αυτό που σας κάνει να πείτε το ναι σε μια δουλειά;

Σίγουρα παίζει πολύ σημαντικό ρόλο το έργο και ο ρόλος που μπορεί να σου δώσουν. Με το συγκεκριμένο έργο υπήρχε ένα πολύ σημαντικό στοιχείο ότι είναι σκηνοθέτης ο Γιάννης Διαμαντόπουλος, με τον οποίο δεν είχα ξαναδουλέψει ποτέ και ήταν μια πρόκληση για μένα. Βέβαια, είναι και ο Γιώργος Χριστοδούλου που τον ξέρω πάρα πολλά χρόνια, τη Λουκία (Παπαδάκη) το ίδιο, και ήταν σημαντικά στοιχεία ώστε να μπορέσω να πω ότι “εντάξει θα το κάνω”. Καμιά φορά βέβαια μπορεί να πέσεις και έξω, εγώ συνήθως δεν πέφτω, αλλά γενικά παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο το έργο και οι συντελεστές.

 

Είναι λίγο σαν ένα μικρό reunion της Λάμψης… Αναπολείτε γενικά τις ημέρες εκείνες;

Είναι μια συνάντηση μπορώ να πω και τυχαία, γιατί όταν το ανεβάσαμε το έργο προ κορωνοϊού δεν ήταν η Λουκία Παπαδάκη, ήταν η Νόνη Ιωαννίδου, και δεν ήταν βέβαια και ο Αντώνης Αλεξίου, αλλά νομίζω ότι πετύχαμε “διάνα” αυτή τη φορά. Προσπαθούμε να μην το έχουμε στο μυαλό μας γιατί είναι μια άλλη εποχή. Έχουμε βέβαια ωραίες αναμνήσεις, αλλά εγώ ποτέ δεν στέκομαι πίσω.

 

Η τηλεόραση έχει επιστρέψει με μεγάλες παραγωγές στη μυθοπλασία. Δεδομένου ότι έχει γενικά λίγο πιο γρήγορους ρυθμούς και πιο επιβαρυμένο πρόγραμμα από το θέατρο εσάς θα σας ενδιέφερε να επιστρέψετε σε αυτή;

Θα με ενδιέφερε ανάλογα το ρόλο. Είναι αυτό που είπα και πριν δηλαδή σε περίπτωση που θα ήταν κάτι που θα με κέντριζε να το κάνω, δεν θα είχα καμία αντίρρηση. Από κει και πέρα παίζουν ρόλο πολλοί παράγοντες. Τι έργο θα είναι, ποιος θα το κάνει, αλλά γενικά και βέβαια θα ήθελα σίγουρα…

 

Το θέατρο σας είχε λείψει;

Ναι η αλήθεια είναι ότι μου είχε λείψει πάρα πολύ, αλλά ευτυχώς βρέθηκε αυτή η παράσταση και “ξεδίνω”.

 

Υπάρχει κάποιο όνειρο κάποιο έργο ή κάποιος ρόλος που δεν είχατε καταφέρει να εκπληρώσετε και θα θέλατε;

Για μένα αυτό που έχει σημασία είναι το τι θα μου δώσει αυτό που θα κάνω. Δεν με νοιάζει αν είναι πρωταγωνιστικός ή μικρός ρόλος. Εμένα με ενδιαφέρει να μπορέσω να “βγάλω” πράγματα στον κόσμο.

 

 

 

 

Θα μπαίνατε στη διαδικασία να σκηνοθετήσει ούτε κάποιο δικό σας έργο ή να το γράψετε?

Όχι δεν θα με ενδιέφερε ποτέ. Όταν κάποιος μπλέκεται με πολλά πράγματα στο θέατρο, δηλαδή είναι σκηνοθέτης, ηθοποιός, στα φώτα, στη μουσική, κάτι από όλα αυτά δεν θα πάει καλά και δεν θα το ήθελα αυτό.

 

Για τα νέα παιδιά θεωρητικά είναι εύκολο να ξεκινήσουν μία καριέρα στην εποχή μας στο επάγγελμα αυτό και τι ρόλο πιστεύετε ότι παίζουν σπουδές;

Το πιο ωραίο για ένα νέο ηθοποιό είναι να μπει μέσα στο χώρο του θεάτρου να καταλάβει τι ακριβώς είναι, τις χαρές, τις λύπες, την αγωνία, το άγχος. Στη σχολή δεν στα δίνουν αυτά. Είναι όπως μου είχαν πει κάποτε να διδάξω και τους είπα ότι “εδώ δεν μπορώ να διδάξω τον εαυτό μου θα διδάξω ένα παιδί;”. Θέλω να είμαι ξεκάθαρος με τα παιδιά που θέλουν να ακολουθήσουν αυτή τη δουλειά. Καταρχήν δεν είναι δουλειά, είναι χόμπι. Είναι αγάπη. Δεν είναι δουλειά για να ζήσεις.

 

Η πανδημία σε τι βαθμό σας επηρέασε δεδομένου ότι δραστηριοποιείστε και στο χώρο των επιχειρήσεων;

Και με το θέατρο και με την εστίαση ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα και παραμένουν λόγω και του πολέμου. Είναι δύσκολα, γιατί ο κόσμος φοβάται και είναι σε μια συνεχή “αναταραχή”.

 

Υπάρχουν κάποια άλλα σχέδια για το μέλλον που θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας;

Σχέδια δεν μπορείς να κάνεις πια τα τελευταία δυο χρόνια. Φοβάμαι ότι αν κάνω σχέδια θα γελάει ο Θεός. Οπότε μένω στο σήμερα και λέω “κάτσε να δούμε τι γίνεται σήμερα” και βλέπουμε. Έχω πολλά στο μυαλό μου αλλά δεν μπορώ να τα υλοποιήσω αυτή τη στιγμή.