Ο Χάρης Ρώμας στο Χ-τύπο: “Είναι τιμητικό να αισθάνεσαι ότι είσαι από τους διαχρονικούς καλλιτέχνες”

Για τον συγκεκριμένο άνθρωπο οι συστάσεις είναι κάτι παραπάνω από περιττές. Θεωρείται ένας από τους κύριους εκπροσώπους της κωμωδίας στην Ελλάδα και οι δουλειές του παραμένουν τόσο διαχρονικές σε σημείο που μια εξ αυτών κατάφερε να μπει στο Βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες!

Δεν μιλάμε για άλλον από τον μοναδικό Χάρη Ρώμα, ο όποιος είχε μια άκρως δημιουργική χρονιά και η επερχόμενη αναμένεται να είναι ακόμα καλύτερη! Ο Χ-τύπος και η Ιφιγένεια Μπελή είχαν την τιμή να συνομιλήσουν μαζί του σε μια απολαυστική συζήτηση από την περιοδεία του “Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο Κοντός” και το “Καφέ της Χαράς” μέχρι το πάθος του για τη συγγραφή και τη νέα σειρά που ετοιμάζει αυτή την περίοδο.

Πώς νιώθετε που επιστρέφετε στα ζωντανά θεάματα;

Είναι μεγάλη η ικανοποίησή μου και ως καλλιτέχνης γιατί θα βρεθώ σε επαφή με το κοινό ξανά, σε αυτή τη στενή επαφή που σου παρέχει μόνο το θέατρο, και παράλληλα σαν πολιτικός, γιατί κάναμε μεγάλο αγώνα για να μπορέσουν να ξαναλειτουργήσουν τα θέατρα και μάλιστα με 75% πληρότητα, δεδομένου ότι ξεκίνησαν με 50% και υπήρχαν πολλές συζητήσεις να παραμείνει εκεί «καθηλωμένο», ώστε να υπάρχει μεγαλύτερη προφύλαξη και να κρατηθούν τα αυστηρά υγειονομικά μέτρα. Aλλά κρίναμε τελικά ότι το θέατρο είναι το λιγότερο επικίνδυνο, με την έννοια ότι αν διατηρηθεί μια ροή αποστάσεων κατά την είσοδο και την έξοδο το οποίο φυσικά και θα το κάνουμε, στις θέσεις τους οι θεατές δεν αλληλεπιδρούν, δεν τραγουδάνε όπως σε μια συναυλία για να εκτοξεύονται σταγονίδια, ούτε χορεύουν, ούτε είναι όρθιοι. Κάθονται στις θέσεις τους και παρακολουθούν το θέαμα. Με αυτή την έννοια προσπαθήσαμε να το εξηγήσουμε με πολλούς τρόπους και στο Υπ. Πολιτισμού, αλλά και στην επιτροπή λοιμωξιολόγων και τελικά εισακούσθημεν. Ήμουν από αυτούς που έκανε αυτόν τον αγώνα. Γιατί το θέατρο και ο κόσμος το έχει ανάγκη και οι καλλιτέχνες πρέπει να δουλέψουν. Είναι πολλοί που δεν απασχολούνται στην τηλεόραση, ένα μικρό μέρος δουλεύει εκεί, και ένα μεγάλο μέρος καλλιτεχνών δουλεύουν μόνο στα ζωντανά θεάματα. Οπότε δεν έχει άλλο πόρο ζωής. Παρόλο που κάνω τηλεόραση και τα λεφτά είναι φυσικά πολύ καλύτερα εκεί, θεωρώ ότι πρέπει να αγωνίζομαι και για τους συναδέλφους μου, δεδομένου ότι έχω πλέον και μια θεσμική θέση σαν Τομεάρχης Πολιτισμού της Περιφέρειας Αττικής. Αλλά είναι και η πάγια θέση μου σαν άνθρωπος να αγωνίζομαι για το κοινό καλό, πάντα με ενδιέφερε αυτό και πάντα ήταν ένα κομμάτι του εαυτού μου.

Εσείς πώς βιώσατε αυτόν τον ένα χρόνο εν μέσω πανδημίας;

Εγώ το βίωσα πολύ δημιουργικά, γιατί οι ενασχολήσεις που είχα συνεχίστηκαν σχεδόν αμείωτες. Εκτός από το πρώτο lockdown που δεν ξέραμε και πηγαίναμε «ψάχνοντας» για το τι πρέπει ακριβώς να κάνουμε, όπως και οι ίδιοι οι επιστήμονες εφόσον επρόκειτο για έναν ιό που διερευνάτο ακόμα, έχει ειπωθεί πολλές φορές ότι κι αυτοί πήγαιναν «βλέποντας και κάνοντας». Ήταν μια κατάσταση που εξελισσόταν συνεχώς. Και δεν πρέπει να έχουμε και με αυτούς παράλογες απαιτήσεις. Άλλο να είσαι επιστήμων, και άλλο να είσαι θεός. Κατόπιν μελέτης και παρατήρησης βγαίνουν τα αποτελέσματα, δεν βγαίνουν μαγικά. Ακόμα και στο πρώτο τρίμηνο που κλειστήκαμε όλοι μέσα και δεν δούλευα καθόλου, ούτε εκεί μπορώ να πω ότι ήμουν σε απραγία, γιατί είμαι και συγγραφέας. Έχω όλες τις ιδιότητες που λειτούργησαν δημιουργικά κατά την πανδημία και στο έπακρο. Στην πρώτη καραντίνα εμείς γράφαμε επεισόδια του «Καφέ της Χαράς» σε τηλεδιάσκεψη με την Α. Χατζησοφιά και ο καθένας μόνος του (δίνοντας οδηγίες ο ένας στον άλλο), και μπορώ να πω ότι μας έσωσε αυτό, γιατί δεν είναι εύκολο να γράφεις και να παίζεις. Μετά όταν ξεκίνησαν τα γυρίσματα, αφού πρωταγωνιστούσα έπρεπε να βρίσκομαι και εκεί. Και έτσι μέσα στην πανδημία καταφέραμε να μαζέψουμε ένα stock επεισοδίων. Το τελευταίο “Καφέ” είχε μια σειρά επεισοδίων για 2 χρόνια. Δεν έμεινε λεπτό κενό και τα γυρίσματα όταν άρχισαν δεν σταμάτησαν ποτέ. Επίσης δεν σταματήσαμε ποτέ να δουλεύουμε και για την Περιφέρεια. Ήμουν στο πόστο μου σαν Τομεάρχης Πολιτισμού, σε τηλεδιασκέψεις με τον Γ. Πατούλη και τους άλλους συναδέλφους και τα κορίτσια του γραφείου μου. Είχαμε αρχίσει να πηγαίνουμε και δια ζώσης τουλάχιστον μια δυο φορές την εβδομάδα και να κάνουμε τη δουλειά του γραφείου. Δηλαδή ποτέ δεν αισθάνθηκα φοβερά αποκομμένος. Όλες οι δραστηριότητές μου συνέχιζαν, απλά είχαν μπει σε μια τάξη. Επίσης δεν στερήθηκα τόσο την έξοδο το βράδυ. Όταν έχεις σχέση, και δεν είσαι νέος που η αδρεναλίνη χτυπάει στο “κόκκινο” ή οι ορμόνες σε σπρώχνουν στο να βγεις για να βρεις ταίρι, δεν έχει την ίδια σημασία και το “έξω”. Φυσικά εκπτώσεις υπήρξαν, δεδομένου ότι ασχολούμαι και με την εστίαση, καθώς έχουμε το “Αυγό του Κόκκορα” με το Νίκο Γρέβια, ένα εξαίρετο μαγαζί το οποίο έχει πάντα πολύ κόσμο και αναγκαστικά το κλείσαμε. Επίσης έκλεισα το θέατρό μου, το Alhambra. Είχαμε ξεκινήσει και στις 3 εβδομάδες παίξαμε με 30% του κόσμου και μάσκες. Σε τραυματίζει. Και φοβισμένο μάλιστα κόσμο που δεν ήξερε τι κάνει εκεί μέσα, ή σκέφτεται μήπως δεν έπρεπε να μπει. Εν κατακλείδι υπήρξε για μένα δημιουργική περίοδος.

Το “Καφέ της Χαράς” σίγουρα υπήρξε μια διέξοδος για τον κόσμο μέσα στην καραντίνα. Εσείς πετύχατε αυτό που θέλατε με το sequel της σειράς;

Και στο “Καφέ” και στο “Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο Κοντός”, έγραψα παίρνοντας έναυσμα από το παρελθόν, δημιουργώντας όμως ένα φρέσκο προϊόν. Στην περίπτωση της τηλεόρασης που κάναμε το sequel ήταν πάρα πολύ ωραία. Υπήρξε μεγάλη μερίδα κοινού που το ακολούθησε και το αγάπησε, και αισθάνομαι ότι δεν ήταν ένα “αναμάσημα” του παρελθόντος, αλλά η εξέλιξη αυτών των ηρώων. Σπάνια γίνεται με επιτυχία αυτό. Αυτό κατάφερε να κάνει 2 χρόνια, με φανατικό κοινό, κι εμείς ανανεώσαμε μια σχέση μεγάλης αγάπης μεταξύ μας. Περάσαμε πολύ καλά και βγάλαμε και καινούργια πρόσωπα, γι΄ αυτό και πέτυχε το “πείραμα”. Και οι παλιοί ξανασυναντήθηκαν και το έκαναν με μεγάλο ενθουσιασμό και αγάπη, αλλά μπήκαν και πολλά καινούργια πρόσωπα τα οποία έδωσαν μια άλλη ώθηση στην ιστορία. Ειδωθήκαμε ξανά, περάσαμε υπέροχα, κλάψαμε από συγκίνηση όταν τελείωσε, και παραμένουμε φίλοι και αγαπημένοι. Ευγνωμονώ το Θεό που με άφησε να το σκεφτώ. Παράλληλα έγραψα το παλιό θεατρικό έργο που είναι πιο γνωστό σαν ταινία το “Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο Κοντός”, πάλι ανασκαλεύοντας το παρελθόν, χρησιμοποιώντας τα καλά στοιχεία αυτού του έργου που ήταν κάπως ξεπερασμένη η γραφή του και φτιάχνοντας πάνω σε αυτό μια πολύ ωραία διασκευή, που αυτές τις βδομάδες που παίξαμε το κοινό δεν διασκέδασε απλώς, ήταν όσο πιο θερμό μπορείς να φανταστείς.

Όταν πρόκειται για τη διασκευή ενός “κλασικού” έργου σαν αυτό βάζετε “όρια” στον εαυτό σας σχετικά με το πόσο μπορείτε να επέμβετε και να το αλλάξετε;

Όχι δεν βάζω κανένα όριο. Απλά αν λειτουργήσεις με εγωπάθεια σκεπτόμενος ότι “εγώ μπορώ να το φτιάξω καλύτερα από εκείνον”, τότε καλύτερα να φτιάξεις ένα δικό σου έργο. Δεν έχεις λόγο να δουλέψεις πάνω στο παλιό κείμενο. Πρέπει να δουλέψεις με σεβασμό πάνω σε αυτό το οποίο επέλεξες να δουλέψεις έτσι κι αλλιώς, και του δώσεις μια ανανεωτική μορφή ώστε να προσαρμοστεί στη νέα εποχή, όχι με νεωτερισμούς που να το κάνουν επίκαιρο – τα σημαντικά αυτά έργα είναι πάντα επίκαιρα, αλλά να το κάνεις τη γραφή του πιο updated. Και νομίζω ότι κι αυτό πέτυχε 100%. Θα κάνουμε μεγάλη περιοδεία, ειδικά για αυτή την περίοδο που υπάρχει ένα ρίσκο, με σχεδόν 40 παραστάσεις. Εγώ προσπάθησα να στηρίξω και μέσω της Περιφέρειας όσο το δυνατόν περισσότερες παραστάσεις μπορούσα, αγοράζοντας και δίνοντας αρκετές από αυτές σε Δήμους, σε ένα ποσό γύρω στις 300.000. Έγινε ένα πολύ μεγάλο άνοιγμα σε σχέση με το παρελθόν. Για παράδειγμα, επί της κας Δούρου οι εκδηλώσεις του καλοκαιριού είχαν budget το ¼ από αυτό που έχω προσπαθήσει και έχω εξασφαλίσει εγώ τώρα. Στηρίζουμε 4 φορές περισσότερο λοιπόν τους ανθρώπους που δουλεύουν στον πολιτισμό ως Περιφέρεια Αττικής και είμαι πολύ χαρούμενος γιατί έχω παλέψει για αυτό.

Η συγγραφή προέκυψε μαζί με την υποκριτική ή είναι ένα ταλέντο που ανακαλύψατε αργότερα;

Υπήρξε παράλληλα, ήταν συνυφασμένο το ένα με το άλλο από την εποχή του σχολείου. Το λέω αυτό γιατί το αποδεικνύει μάλλον ότι η μητέρα μου κράτησε ένα τετράδιο έκθεσης της Α’ Λυκείου από τη Σχολή Μωραΐτη που φοιτούσα, που ο καθηγητής μας Τάσος Λιγνάδης, ο πατέρας του “πολύπαθου” Δημήτρη που υπήρξε ένας σπουδαίος φιλόλογος και σπουδαίος καθηγητής της θεατρολογίας και διευθυντής της Σχολής έχει διορθώσει μία έκθεσή μου και γράφει από κάτω “Ο Χάρης κάποια μέρα οπωσδήποτε θα γίνει συγγραφέας” . Αυτό το κράτησε η μητέρα μου γιατί της έκανε κι εκείνης μεγάλη εντύπωση, και πράγματι ήταν προφητικό. Δεν σταμάτησα ποτέ να γράφω. ‘Εγραφα από μικρός, από το γυμνάσιο δηλαδή, στίχους, κείμενα, μετά θεατρικά έργα, σενάρια και όλα μαζί. Και παράλληλα ήθελα πάρα πολύ να παίξω κιόλας, δηλαδή γεννήθηκα για να είμαι στη σκηνή. Προσπάθησα να το πω στους γονείς όταν το συνειδητοποίησα. Είναι πάντα δύσκολο ειδικά όταν είσαι ένας καλός μαθητής και οι αρχικές καταβολές των γονέων σε ωθούν σε επαγγέλματα που είσαι πιο ασφαλισμένος οικονομικά, αλλά και κοινωνικά όπως η ιατρική ή η δικηγορία για εκείνη την εποχή τουλάχιστον, αν και βλέπω ότι ακόμα και τώρα αυτά τα επαγγέλματα χαίρουν εκτίμησης. Η αλήθεια είναι ότι τα καλλιτεχνικά επαγγέλματα είναι τα πλέον ανασφαλή. Έχω διδάξει και σε σχολή τρία χρόνια και έχω γίνει διευθυντής σπουδών με τη σειρά μου κι εγώ. Τώρα πρόσφατα η σχολή Ίασμος πρότεινε να γίνω διευθυντής, αλλά πλέον αυτό είναι ανέφικτο δεν έχω χρόνο. Έζησα όμως κι αυτή την εμπειρία και είμαι πολύ κοντά με τους μαθητές μου. Δύο από αυτούς μάλιστα παίζουν μαζί μου στο “Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα κι ο Κοντός”. Είχα μια σχέση μεγάλης αγάπης με τους μαθητές μου αν και ήμουν πολύ αυστηρός. Και έχω διδάξει και μια χρονιά ερασιτεχνικό θέατρο οπότε 4 χρόνια δίδασκα ουσιαστικά. Και ακόμα και με αυτούς που μαλώναμε έντονα και τους έλεγα “τι δουλειά έχετε εσείς εδώ είστε άσχετοι”, ήταν τόσο ζωντανή η σχέση που παραμείναμε όλοι φίλοι, ειδικά όταν τελείωσαν οι σπουδές τους. Σπάνια έπεφτα έξω. Σε όσους είπα “δεν κάνεις για αυτό”, έτσι έγινε στην πορεία και εγκατέλειψαν. Και το μεγαλύτερο ποσοστό από μαθητές που φοιτούν σε σχολές υποκριτικής εγκαταλείπει. Το 90% εγκαταλείπει γρήγορα κιόλας και δεν βρίσκει δουλειά ποτέ. Ένα 10% το παλεύει στο χώρο κι αυτό αν μείνουν με αξιώσεις και δεν “σέρνονται”. Είναι τόσο δύσκολη δουλειά το έλεγα κι εγώ στους μαθητές μου και πλέον δεν αδικώ τόσο τους γονείς μου που είχαν αγωνία για το μέλλον τότε. Εύλογα όταν κάνει μια τέτοια δουλειά το παιδί σου από τη μια δεν μπορείς να βάλεις “φρένο” στα όνειρα και την τάση που έχει ένας νέος άνθρωπος, γιατί με αυτόν τον τρόπο μπορεί να εκφραστεί εμφανώς καλύτερα. Από την άλλη δεν μπορείς να μην αγωνιάς για την επιβίωσή του. Όποιος διαλέξει τους δρομείς της τέχνης πρέπει να έχει υπόψη του ότι είναι πολύ δύσκολο.

Κι εγώ είμαι ικανοποιημένος φυσικά που είμαι από αυτούς που τα κατάφεραν. Περνάς μονίμως εξετάσεις και ποτέ δεν υπάρχει μια σταθερότητα. Δεν ξέρεις αν ξαφνικά σταματήσεις να έχεις απήχηση, αν δεν έχεις φτιάξει την κατάσταση στη ζωή σου και δεν έχεις μεγάλες επιτυχίες και αποδοχές ώστε να βοηθήσεις ώστε να έχεις κάποια εχέγγυα δεν ξέρεις αν θα μπορείς να συνεχίσεις να βγάζεις χρήματα. Έχω αρκετούς συμμαθητές και φίλους που “ξέμειναν” από ένα σημείο και μετά και μου έχουν ζητήσει δουλειά και με το δίκιο τους οι άνθρωποι. Είναι δύσκολη δουλειά θα το λέω και θα το ξαναλέω πάντα. Εγώ είμαι από αυτούς που τα κατάφεραν πολύ. Είχα τα ταλέντα που ήταν αλληλοκαλυπτόμενα ώστε να μην ξεμείνω ποτέ.

Θα έχετε παρατηρήσει κι εσείς ότι στα social media υπάρχει μια μεγάλη τάση να χρησιμοποιούνται φράσεις και σκηνές από τις σειρές σας, ανάμεσα και σε νέα παιδιά. Γιατί πιστεύετε ότι συμβαίνει αυτό;

Δεν μπορώ να το ξέρω αυτό, η αλήθεια είναι ότι ούτε εγώ τα περίμενα αυτά ξεκινώντας να κάνω σειρές σαν το “Κωνσταντίνου και Ελένης”, που μπήκε κιόλας στο Βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες ως η σειρά με τη μεγαλύτερη επαναληπτικότητα και εδώ και 21 χρόνια δεν έχει σταματήσει ποτέ να παίζεται. Είναι πολύ τιμητικό να αισθάνεσαι ότι είσαι από τους διαχρονικούς καλλιτέχνες που το έργο τους συνεχίζει να έχει απήχηση και στις επόμενες γενιές. Έτσι κι αλλιώς δεν “βαυκαλίζομαι” να πω ότι είμαι ο Ευριπίδης, ούτε ο Αριστοφάνης, για να θεωρώ ότι το έργο μου θα μείνει μες τους αιώνες. Ούτε και ο Σαίξπηρ ούτε και ο Γκαίτε. Αλλά και το ότι καταφέρνει ένα κομμάτι του έργου σου να παραμένει ζωντανό και επιτυχημένο για πάνω από 20 χρόνια, είναι κι αυτό θεωρώ πολύ τιμητικό. Το συντριπτικό ποσοστό των καλλιτεχνικών δημιουργιών είναι πρόσκαιρες. Δεν αντέχουν στο χρόνο είναι για εκείνη τη στιγμή την οποία δημιουργούνται. Και δεν σημαίνει ότι είναι κακό αυτό γιατί εκείνη τη στιγμή υπάρχει μια αλληλεπίδραση και διαμορφώνεται ένα κομμάτι του πολιτισμού. Δεν είναι υποχρεωτικό όλα τα πράγματα να διατηρούνται στο χρόνο. Έτσι κι αλλιώς όσοι κάνουμε υποκριτική που είναι το πλέον εφήμερο, ότι τίποτα δεν μένει από τις ερμηνείες μας εκτός αν κάνεις ταινίες στον κινηματογράφο, που είναι κάτι που θα μπορούν να απολαύσουν και οι επόμενες γενιές. Όσοι ασχολούμαστε με την τέχνη του θεάτρου ξέρουμε τι θα πει εφήμερο. Μπορεί να κάνεις μια θαυμάσια ερμηνεία η οποία ακόμα κι αν κινηματογραφηθεί εν τέλει μένει μόνο ως “μελέτη” και το κοινό δεν θα τη δει ξανά με τον ίδιο τρόπο. Έχω δικαιωθεί και με αυτό, αλλά είχα και τη μεγίστη τιμή να γράψω και να σκηνοθετήσω και να πρωταγωνιστήσω σε τηλεοπτικές δουλειές που θεωρούνται ένα κομμάτι του πολιτισμού της καθημερινότητας. Το “Κωνσταντίνου και Ελένης” και το “Καφέ της Χαράς” είναι κομμάτια του πολιτισμού της καθημερινότητας πλέον γιατί είναι σημεία αναφοράς για αρκετές γενιές.

Τι ετοιμάζετε για τη νέα σεζόν;

Θα κάνουμε μια σειρά που είναι πολύ ωραία. Το βλέπω τώρα που διαμορφώνεται. Γράφουμε τα επεισόδια αυτή την περίοδο και βλέπουμε και κόσμο που θα συμμετάσχει. Θα είναι κι αυτή πολυπρόσωπη όπως οι σειρές που κάνουμε τα τελευταία χρόνια. Πρόκειται για μια σειρά εποχής τοποθετημένη στο ’60 και μου αρέσει πάρα πολύ. Είμαστε μια ομάδα που δουλεύουμε για αυτό και συνεχίζουμε για να γίνει αυτό που ονειρευόμαστε. Ο πιο κεντρικός πυρήνας είμαστε πάντα εγώ και η Άννα η Χατζησοφιά. Νομίζω θα είναι κάτι πολύ ωραίο, περιμένω να φτάσει η στιγμή να ξεκινήσουν και τα γυρίσματα. Τώρα το πηγαίνουμε κομμάτι-κομμάτι ώστε να γίνει όπως πρέπει και να εναρμονίζεται και με τις άλλες υποχρεώσεις μου γιατί η πολιτική είναι μες τη ζωή μου και θα παραμείνει εκεί. Μ’ άρεσει, με ενδιαφέρει αυτή η ενασχόληση με τα κοινά. Και προσπαθούμε να συνταιριάξουμε όλα τα κομμάτια έτσι όπως πρέπει ώστε παντού να είναι αποτελεσματικός. Ευτυχώς που άνοιξε και το ωράριο και μπορούμε και κάνουμε μέχρι αργά πρόβες για το θέατρο. Και δόξα τω θεώ είμαι μια χαρά και τα πράγματα πηγαίνουν κατ ευχήν. Είμαι πολύ ικανοποιημένος που κάνω τα πράγματα που αγαπώ.