H Νίκη Παλληκαράκη στο Χ-τύπο: “Χωρίς μνήμη τίποτα δεν μπορεί να βαδίσει μπροστά”

Μετά από μια επιτυχημένη καλοκαιρινή περιοδεία, η παράσταση που συγκίνησε το κοινό και απέδωσε φόρο τιμής στους Έλληνες που ξεριζώθηκαν επιστρέφει το Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου για μια και μοναδική βραδιά στο θέατρο “Χυτήριο”.

Η “Μικρασία” αποτελεί μια μουσική – θεατρική παράσταση βασισμένη σε αφηγήσεις, τραγούδια και μνήμες μιας εποχής κι ενός τόπου που σημάδεψε τη σύγχρονη ελληνική ιστορία.

Ανάμεσα στο ταλαντούχο επιτελείο πρωταγωνιστών βρίσκεται και η αγαπημένη ηθοποιός Νίκη Παλληκαράκη. Είναι γεγονός ότι αποτελεί όχι μόνο από τις πιο ευγενείς παρουσίες στο χώρο του θεάτρου και της τηλεόρασης, αλλά και από τις πιο καταξιωμένες καθώς στο ενεργητικό της έχει μια μεγάλη λίστα από επιτυχημένες δουλειές και φυσικά… έπεται συνέχεια! Σε μια απολαυστική συζήτηση μας μιλά με τα πιο θερμά λόγια για την εμπειρία στην “Μικρασία”, ενώ αποκαλύπτει πού θα την απολαύσουμε τη νέα σεζόν.

Φέτος συμμετέχετε στη “Μικρασία” μια πολύ ξεχωριστή παράσταση που τιμά τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Θέλετε να μας πείτε δυο λόγια για το πώς βιώσατε όσα διαδραματίζονται επί σκηνής και το ρόλο σας;

Είναι μεγάλη μου η χαρά ως ηθοποιός να συμμετέχω σε παραστάσεις με θεματική την Μικρασιατική καταστροφή. Είναι νομίζω καλλιτεχνική “οφειλή “ όλων μας, το χρωστάμε στις νεότερες γενιές, στη γνώση, στην μνήμη που θα πρέπει να μας χαρακτηρίζει για μια από τις μεγαλύτερες πληγές της νεοελληνικής ιστορίας. Χωρίς μνήμη τίποτα δεν μπορεί να βαδίσει μπροστά…

Μέσα από τη μελέτη του έργου, υπάρχει κάτι που ανακαλύψατε σχετικά με το κομμάτι αυτό της ελληνικής ιστορίας που δεν γνωρίζατε και σας έκανε εντύπωση;

Το ιδιαίτερο της δικής μας δουλειάς είναι η σημαντική δραματουργική έρευνα που έκανε ο σκηνοθέτης μας Λεωνίδας Παπαδόπουλος με τον βοηθό του Μάνο Δαμασκηνό, να βασίσουν το κείμενο της παράστασης σε πραγματικές μαρτυρίες των προσφύγων Μικρασιατών. Αυτό και μόνο δίνει άλλη δυναμική στο έργο και για μένα είναι συγκλονιστικό και άκρως συγκινητικό να ερμηνεύσω αυτά τα κείμενα.

Ποια στιγμή ή ποια ατάκα σας “αγγίζει” περισσότερο πάνω στη σκηνή;

Νομίζω πως αυτό που με αγγίζει βαθιά και στους δύο μονολόγους μου είναι πως η ζωή αυτών των γυναικών που σώθηκαν έχει στοιχειώσει από τις απουσίες των αγαπημένων τους που έχασαν. Και παρ’ όλο που απέδειξαν την δύναμη ψυχής που είχαν και ξαναστάθηκαν στα πόδια τους, έμαθαν να ζουν με αυτές τις απουσίες, αλλά ποτέ δεν ξέχασαν τους αγαπημένους τους. Σαν να “ψάχνουν” συνεχώς τις ρίζες τους και τις θύμισες τους…

Το χειμώνα το κοινό απόλαυσε την ερμηνεία σας στην παράσταση “Ανάμεσα σε δύο κόσμους”. Τι κρατάτε εσείς από τη συμμετοχή σας και την εμπειρία των παραστάσεων;

Πραγματικά έχω λατρέψει αυτό το έργο και το ρόλο μου – της Πλάτοσια, και είμαι ενθουσιασμένη που συνεχίζουμε και φέτος κάθε Τρίτη και Τετάρτη στο Σύγχρονο Θέατρο το υπέροχο αυτό έργο του Τουργκένιεφ.

Ακόμη, φέτος λάβατε μέρος και στην τηλεοπτική επιτυχία “Γη της ελιάς”. Πώς ήταν η συνεργασία αυτή; Θεωρείτε ότι η τηλεόραση βρίσκει και πάλι τον “εαυτό” της;

Ναι, ήμουν πολύ τυχερή για την συμμετοχή μου σε μία ήδη μεγάλη επιτυχία και σε μια πραγματικά εξαιρετική σειρά. Η δε συνεργασία μου ήταν από τις καλύτερες που έχω βιώσει στα 30 χρόνια που είμαι στη δουλειά. Άψογη και τιμητική από κάθε άποψη. Κι επιτέλους η μυθοπλασία ξαναβρίσκει το χώρο της στην ελληνική τηλεόραση, γιατί ο κόσμος αγκάλιασε τις σειρές κι έδειξε πως και τις θέλει και τις στηρίζει.

Τι είναι αυτό που σας κάνει να πείτε το “ναι” σε μια δουλειά;

Για μένα πάνω απ’ όλα είναι οι συνεργασίες. Βεβαίως είναι και το έργο και το κείμενο, αλλά με τα χρόνια καταλαβαίνεις ότι το μέγιστο είναι οι άνθρωποι με τους οποίους θα συνεργαστείς.

Ποια στιγμή από την μέχρι τώρα πορεία σας θεωρείτε ότι σας καταξίωσε ή σας “γέμισε” περισσότερο καλλιτεχνικά;

Αυτό που είπα πιο πάνω. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι στην πορεία μου την επαγγελματική που τους χρωστάω την εξέλιξη μου, το προχώρημα μου στη δουλειά, την γνώση μου στην υποκριτική τέχνη και το μαγικό κλειδί που μου χάρισαν ν’ανεβαίνω σκαλί – σκαλί την τέχνη του θεάτρου .

Τι θυσίες θεωρείτε ότι απαιτεί η δουλειά του ηθοποιού;

Δεν μπορώ να σας απαντήσω σ’ αυτό, γιατί ο όρος θυσία δεν είναι δόκιμος για μένα. Τίποτα από αυτά που μου έχουν συμβεί δεν έγιναν ερήμην μου, είναι απόρροια συνειδητών αποφάσεων και επιλογών και φέρω την απόλυτη ευθύνη.

Εάν αφαιρούσαμε την υποκριτική από τη ζωή σας, πώς θα ήταν πιστεύετε; Σκεφτήκατε ποτέ να αλλάξετε κατεύθυνση;

Ποτέ. Δεν ξέρω πως θα ήταν αλλά και ουδέποτε την σκέφτηκα διαφορετικά.

Σχεδιάζετε κάτι άλλο για τη νέα σεζόν;

Εκτός από την επανάληψη στο “Ανάμεσα σε δύο κόσμους” του Ιβάν Τουργκένιεφ στο Σύγχρονο Θέατρο, είμαι σε πρόβες για τον “Όλιβερ Τουΐστ” του Καρόλου Ντίκενς που θα ανέβει στον Ελληνικό Κόσμο, με εξαιρετικούς συναδέλφους και σε σκηνοθεσία της αγαπημένης μου Κωνσταντίνας Νικολαΐδη.