Η Έφη Κιούκη στο Χ-τύπο:“Όσο δεν έρχεσαι σε επαφή με τον εαυτό σου, θα σε επηρεάζει πάντα η γνώμη των άλλων”

Η ηθοποιός στην πρώτη της σκηνοθετική απόπειρα συνδυάζει ψυχανάλυση και θέατρο

Η Έφη Κιούκη πρωταγωνιστεί μαζί με τον Αλέξανδρο Δαβιλά, την Ιωάννα Λαπέα και τον Νικόλα Γεωργανή στο ιλαρό υπαρξιακό δράμα του Ζαν-Πωλ Σαρτρ «Κεκλεισμένων των θυρών», όπου οι ήρωες, αφού μετά θάνατον μεταβαίνουν στην κόλαση, καλούνται να αναλογιστούν κατά πόσο ήταν ελεύθεροι να αποφασίσουν οι ίδιοι για την πορεία της ζωής τους. Το έργο σκηνοθετεί η ίδια, επιχειρώντας για πρώτη φορά να συνδυάσει υποκριτική και σκηνοθεσία. Η ηθοποιός μιλά για το πώς είναι η εμπειρία της ως σκηνοθέτρια, τι αποκομίζει από το θεατρικό αυτό έργο και πώς είναι να υποδύεται έναν χαρακτήρα εκ διαμέτρου αντίθετο από την ίδια.

Από τις 21/01 και κάθε Κυριακή μέχρι τα τέλη Απριλίου συμμετέχετε στη θεατρική παράσταση «Κεκλεισμένων των θυρών» την οποία και σκηνοθετείτε. Ποια είναι τα συναισθήματά σας για αυτό το εγχείρημα;

Είναι η πρώτη μου απόπειρα στη σκηνοθεσία, κάτι για το οποίο είμαι πολύ χαρούμενη, γιατί το βρίσκω πολύ δημιουργικό και πιστεύω ότι με εξελίσσει και ως ηθοποιό. Δουλεύω βέβαια τα τελευταία δέκα χρόνια στην υποκριτική, αλλά βρίσκω και τη σκηνοθεσία πολύ όμορφη εμπειρία, γιατί συμμετέχεις σε όλα. Είχα όλη την επιμέλεια του έργου, κάτι που μου φάνηκε εξαιρετικά ενδιαφέρον.

 

Τι είναι αυτό που σας τραβάει περισσότερο το ενδιαφέρον στο εν λόγω έργο;

Πολλά πράγματα, κυρίως το ότι αυτό το έργο αντιπροσωπεύει το ανθρώπινο υποσυνείδητο. Αν δεν έρθεις σε επαφή με τον εαυτό σου, θα επαναλαμβάνεις τα ίδια λάθη, παραμένοντας σε έναν φαύλο κύκλο. Τον τελευταίο καιρό ασχολούμαι με την ψυχανάλυση και θεωρώ πως και στο έργο γίνεται ψυχανάλυση των χαρακτήρων. Η σκιαγράφηση των χαρακτήρων είναι αλληλένδετη με τη διαδικασία της σκηνοθεσίας, την εξελίσσει.

 

 

 

 

Θέλετε να μας πείτε δυο λόγια για τον ρόλο σας;

Μου αρέσει πάρα πολύ αυτός ο ρόλος γιατί είναι κάτι τελείως έξω από εμένα. Και οι τρεις χαρακτήρες του έργου είναι κόντρα ρόλοι, είναι άνθρωποι που πολύ απλά τους χαρακτηρίζω κακούς. Ειδικά η γυναίκα που υποδύομαι έχει κάνει πράγματα που ο μέσος όρος των ανθρώπων δεν θα έκανε. Συγκεκριμένα, έχει σκοτώσει το παιδί της και δε νιώθει καθόλου τύψεις γι’ αυτό. Δεν μετανιώνει για την πράξη της. Αυτό που μου αρέσει στον συγκεκριμένο ρόλο είναι πως η γυναίκα παρουσιάζεται στην αρχή ως αθώα και δεν αντιλαμβάνεται γιατί βρίσκεται στην κόλαση. Πιστεύει ότι έχει γίνει κάποιο λάθος. Στη συνέχεια όμως αποδεικνύεται η χειρότερη από όλους. Είναι, λοιπόν, ένας ρόλος που έχει πολλές ποιότητες με τις οποίες μου αρέσει να «παίζω».

 

 

 

Βασική θεματική του έργου είναι η θεωρία του Σαρτρ «Η κόλαση είναι οι άλλοι». Ποια ερμηνεία δίνετε εσείς σε αυτή την πρόταση;

Ο Σαρτρ για μένα υποστηρίζει πως, από τη στιγμή που έχεις γεννηθεί σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον, είσαι καταδικασμένος να ζεις τη ζωή που σου επιβάλλει ο περίγυρός σου. Όσο δεν έρχεσαι σε επαφή με τον εαυτό σου θα σε επηρεάζει πάντα η γνώμη των άλλων, κι έτσι θα ζεις στην κόλαση.

 

Τι σας γοητεύει στην τέχνη της σκηνοθεσίας;

Βρίσκω πολύ ενδιαφέρον το ότι η σκηνοθεσία προσαρμόζεται στην εξέλιξη του έργου πάνω στη σκηνή. Αν η πρόβα εξελιχθεί διαφορετικά από ό,τι υπολόγιζα, δεν θα παραμείνω αμετακίνητη στην πρωταρχική μου ιδέα αλλά θα την τροποποιήσω. Οι ηθοποιοί μπορεί να προσθέσουν κάτι που εγώ δεν είχα σκεφτεί, το οποίο θα κρατήσουμε αλλάζοντας άλλα πράγματα.

 

 

Έχετε ασχοληθεί αρκετά και με τον χορό. Πώς πιστεύετε ότι ο χορός σάς έχει διαμορφώσει ως ηθοποιό;

Γενικά θεωρώ πως για να είσαι ηθοποιός πρέπει να έχεις καλή σχέση με το σώμα σου. Όχι απαραίτητα να χορεύεις, αλλά να έχεις έλεγχο των κινήσεών σου και να καταλαβαίνεις τι συμβαίνει στο σώμα σου ενόσω βρίσκεσαι στη σκηνή. Ο χορός και γενικά η κινησιολογία σε βοηθάνε να ελέγχεις το σώμα σου και να μη σε κάνει αυτό ό,τι θέλει.

 

 

Αν δίνατε μια συμβουλή σε έναν νέο ηθοποιό, ποια θα ήταν αυτή;

Να μη φοβάται, να πειραματίζεται. Δεν πειράζει αν κάνει λάθη, γιατί μέσω αυτών θα εξελιχθεί. Επίσης να μην επηρεάζεται από τη γνώμη των άλλων και να έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του και στο όραμά του. Καλό είναι να αμφισβητεί κιόλας. Εγώ είμαι υπέρ αυτού, γιατί το να αμφισβητήσεις κάτι σημαίνει ότι το έχεις σκεφτεί.