Η Παρασκευή Ανεβλαβή στο Χ-τύπο : “…Να φτιάξουμε τον κόσμο στον οποίο θέλουμε να ζούμε”

Η Παρασκευή Ανεβλαβή είναι μόλις 25 χρονών, κι όμως ήδη αρκετά ενεργή στο πεδίο συγγραφής θεατρικών έργων. Μέχρι και τις 11 Ιουνίου τη βρίσκουμε κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 πίσω από τη σκηνογραφία του έργου “Ένα μηδέν τέσσερα” (Θέατρο Nous, Τροίας 34, Κυψέλη), ενός αστυνομικού θρίλερ που παρακολουθεί τα επακόλουθα της δολοφονίας μιας γυναίκας. Σύμφωνα με αυτό, πέντε άνθρωποι συγκεντρώνονται σε ένα δωμάτιο με στόχο τους να ανακαλύψουν τον ένοχο. Προσπαθώντας να προσεγγίσουν τη δικαιοσύνη, θα έρθουν αντιμέτωποι με την ωμότητα της σκληρής αλήθειας, με μυστικά αλλά και ψέματα, που θα τους ταράξουν συθέμελα.

Ο Χτύπος μίλησε με την Παρασκευή, που έχει γράψει κιόλας το έργο (το οποίο σκηνοθετεί ο Γιώργος Τριανταφύλλου), μεταξύ άλλων για τα true-crime υλικού podcasts, για τις γυναικοκτονίες, για τον δυνάμει δολοφόνο που κρύβουμε όλοι μέσα μας, καθώς και για τον ρεαλισμό με τον οποίο βλέπει τον κόσμο γύρω της.

Πώς πήρες την απόφαση να γράψεις το έργο και να σκηνογραφήσεις την παράσταση αυτή;

Μαζί με τον Γιώργο Τριανταφύλλου χωρίσαμε κάποιες αρμοδιότητες ανάλογα με το πεδίο που ασχολείται ο καθένας μας. Για παράδειγμα, εγώ ασχολούμαι συν τοις άλλοις με τη διακοσμητική, άρα βασίστηκε και πάνω στο κομμάτι αυτό η ενασχόλησή μου με τη σκηνογραφία του έργου. Το κάναμε πάντα, φυσικά, ρωτώντας ο ένας την άποψή του άλλου προκειμένου να πετύχουμε μια γόνιμη συνεργασία.

Έχεις φανταστεί τον εαυτό σου σε μια κατάσταση σαν αυτή που περιγράφει το έργο;

Δεν έχω φανταστεί τον εαυτό μου σε θέση υποτιθέμενου ενόχου, παρόλα αυτά ακούω πάρα πολλά podcasts και έχω μπει στη λογική του πώς είναι να ψάχνεις για τον δολοφόνο. Αν βρισκόμουν σε αυτή τη θέση, θα αντιδρούσα όπως και οι χαρακτήρες του έργου, καθώς οι περισσότεροι είναι περίπου στην ίδια ηλικία με εμένα και έχουμε αυτή την αφέλεια. Είτε, λοιπόν, θα ήμουν πανικόβλητη είτε θα το έπαιρνα ως αστείο.

Το έργο αφορά μια γυναικοκτονία. Τι πιστεύεις πως ευθύνεται για τη μάστιγα αυτή και τι θα μπορούσε να εξαλείψει τις γυναικοκτονίες;

Έχω ερευνήσει αρκετά το θέμα, κάτι που έτσι κι αλλιώς κάνω πριν αρχίσω να γράφω και αν έχω καταλάβει κάτι, αυτό είναι πως δεν πρόκειται για τωρινό φαινόμενο. Πάντα γίνονταν γυναικοκτονίες, απλά τώρα μαθαίνονται πολύ πιο εύκολα. Έχω ακούσει ιστορίες φόνων γυναικών ακόμα και από τον 18^ο αιώνα, όπως και για γυναίκες που οι ίδιες δολοφονούσαν τους άντρες ή τα παιδιά τους. Συνήθως όμως, δυστυχώς, εκείνες αποτελούν το πιο ευάλωτο “κομμάτι” μιας ανθρώπινης σχέσης ή μιας οικογένειας, το φύλο που πιο συχνά κακοποιείται. Πολλοί άντρες πιστεύουν ότι είμαστε πιο αδύναμες. Θεωρώ πως μέσω της εκπαίδευσης θα μπορούσαν να ελαττωθούν αυτά τα περιστατικά. Αν, δηλαδή, εγώ κάνω παιδιά και τους διδάξω πως ο άντρας είναι ο αρχηγός της οικογένειας, δεν θα μάθουν ποτέ την ισότητα. Πρέπει εμείς οι ίδιοι να εκπαιδεύσουμε τους γύρω μας και να φτιάξουμε τον κόσμο στον οποίο θα θέλαμε να ζήσουμε

Τι είναι αυτό που σου τραβάει το ενδιαφέρον στα αστυνομικά έργα και στα podcasts που αφορούν τα εγκλήματα;

Προσπαθώ να βλέπω την “καθαρή” εικόνα του κόσμου, και δυστυχώς αυτός ο κόσμος δεν είναι ροζ. Είχα πρόσφατα μια συζήτηση με έναν σεναριογράφο ο οποίος γράφει μεν ρεαλιστικά αλλά και ρομαντικά, και είχε ο ίδιος αναρωτηθεί πώς μπορεί και εντάσσει τον ρομαντισμό μέσα σε αυτά που γράφει. Του είπα πως βλέπει τον κόσμο μέσα από την οπτική της ομορφιάς και του έρωτα, ενώ εγώ ας πούμε τον βλέπω αλλιώς. Δεν έχω βιώσει, ευτυχώς, κάτι τέτοιο στο κοντινό περιβάλλον μου αλλά παρατηρώ το πώς είναι τα πράγματα γύρω μου και επηρεάζομαι. Μέσω μιας θεατρικής παράστασης μπορεί ίσως πιο εύκολα κάποιος να αφουγκραστεί το μήνυμα, ενώ στην τηλεόραση απλά θα αλλάξει το κανάλι αν δεν θέλει να δει την είδηση. Στο θέατρο αναγκαστικά θα ακούσει μέχρι το τέλος (γέλια).

Πιστεύεις ότι η τέχνη έχει τη δύναμη να φέρει την αλλαγή;

Αυτό έχει να κάνει και με τη θέληση. Αν κάποιος θέλει να βοηθηθεί, καλώς, αν δεν θέλει όμως να μάθει, τότε δεν θα ακούσει τι έχει να του πει η τέχνη. Πρέπει κανείς να έχει ήδη την επιθυμία να κινητοποιηθεί.

Πώς βλέπεις την κατάσταση για τους νέους ηθοποιούς στην Ελλάδα;

Δύσκολα, δυστυχώς. Είναι αρκετά κακοπληρωμένοι οι ηθοποιοί ενώ κάνουν παρά πολλή δουλειά, το βλέπω δηλαδή από τους ηθοποιούς με τους οποίους μιλάω. Επίσης συνεχώς προβάλλονται οι ίδιοι άνθρωποι, δεν παρουσιάζονται τόσο εύκολα καινούργια πρόσωπα, που είναι ενδεχομένως και πολύ ταλαντούχα. Πρέπει να καταλάβει ο κόσμος πως υπάρχουν και άλλοι ηθοποιοί, όχι τόσο γνωστοί, που έχουν τόσα να δώσουν. Έχω δει να παίζουν άτομα που «δεν τα ξέρει ούτε η μάνα τους» κι έχω μείνει με το στόμα ανοιχτό, έχω σκεφτεί «αυτός ο άνθρωπος παίζει απίστευτα». Οι υπεύθυνοι για μια παράσταση πολλές φορές σκέφτονται ότι αν δεν έχει όνομα η παράσταση, δηλαδή γνωστούς ηθοποιούς στο καστ, δεν θα προβληθεί τόσο εύκολα. Συμφωνώ εν μέρει με αυτό, γιατί κάποιος θα πάει πιο δύσκολα σε ένα έργο με ηθοποιούς που δεν είναι γνωστά ονόματα.

Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με τη συγγραφή θεατρικών έργων;

Η αλήθεια είναι πως ξεκίνησα πριν περίπου 10 χρόνια να γράφω. Κυρίως καταγραφή συναισθημάτων έκανα τότε, σαν ημερολόγιο. Όλα αυτά τα συναισθήματα τα μετέτρεψα σε μυθιστόρημα. Βέβαια δεν έχω κάνει κίνηση να το εκδώσω γιατί νιώθω ότι είναι πολύ προχειρογραμμένο, από την άποψη ότι τότε ήμουν 15 χρονών. Για τη θεατρική γραφή μου έβαλε το μικρόβιο μια πολύ καλή μου φίλη, η Ευαγγελία Γαντζωτή, που είναι και η ίδια θεατρική συγγραφέας. Στην ουσία με ώθησε να δώσω εξετάσεις στο θέατρο «Πορεία», και κάπως έτσι ξεκίνησα να καταλαβαίνω ότι αυτό το πράγμα με γεμίζει.

Τι μήνυμα θα προσδοκούσες να αποκομίσει κάποιος φεύγοντας από την παράσταση;

Μου έχει μείνει μια φράση ενός καθηγητή που μου δίδασκε υποκριτική, “να κουνήσουμε μυαλά». Θεωρώ πολύ σημαντικό να φύγει έστω κι ένας άνθρωπος από αυτή την παράσταση σκεπτόμενος πως κάτι δεν πάει καλά σε αυτόν τον κόσμο. Ο καθένας μας μπορεί να γίνει δολοφόνος, αλλά γιατί; Πώς φτάνει κάποιος σε αυτό το σημείο; Αν δεν συγκρατηθούμε σε κατάσταση μεγάλου θυμού, όλοι μας δυνητικά μπορούμε να δώσουμε ένα χαστούκι, να ξεστομίσουμε πολύ άσχημα λόγια, κι αυτή μπορεί να είναι η αρχή του τέλους. Οπότε με ενδιαφέρει κάποιος να καταλάβει τα κίνητρα, την ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων στο έργο.

Ποια είναι τα άμεσα σχέδιά σου;

Αρχικά γράφω αυτή τη στιγμή μια σειρά αλλά δεν μπορώ να πω πολλά. Είναι κι αυτό αστυνομικό θρίλερ πάντως. Αν πάνε όλα καλά, το «Ένα μηδέν τέσσερα» θα ξανανέβει. Επιπλέον, με τον Γιώργο Τριανταφύλλου έχουμε μια πολύ καλή συνεργασία οπότε θα ήθελα να ξανασυνεργαστούμε. Συνεργάζομαι και με έναν πολύ καλό κινηματογραφιστή, με τον οποίο έχουμε κάνει κάποια βήματα για να δημιουργήσουμε μια δική μας ταινία. Προσπαθώ να κάνω το χόμπι μου επάγγελμα!