Φανή Γέμτου: Μια ανατρεπτική πορεία στο θέατρο με την “Κρεατόπιτα”

Η Φανή Γέμτου, μια από τις πιο καταξιωμένες ηθοποιούς του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου, συνεχίζει να εντυπωσιάζει με την έντονη σκηνική της παρουσία και τις επιλογές έργων που εξετάζουν τις πιο σκοτεινές πλευρές της ανθρώπινης ύπαρξης.

Με σπουδές στην υποκριτική και το μουσικό θέατρο, και έχοντας συνεργαστεί με σημαντικούς καλλιτέχνες του χώρου, η Φανή Γέμτου είναι γνωστή για τις δυναμικές ερμηνείες της και την επιμονή στην καλλιτεχνική εξερεύνηση.
Φέτος, πρωταγωνιστεί στην παράσταση Η Κρεατόπιτα, το έργο της πολυβραβευμένης Αγγελικής Δαρλάση, σε σκηνοθεσία της ίδιας. Η παράσταση, ένα μουσικό θεατρικό μονόλογο, συνδυάζει την ένταση του ζωντανού τραγουδιού και της πρόζας, δημιουργώντας μια μοναδική ατμόσφαιρα φαντασίας και αγωνίας. Ερμηνεύοντας την ηρωίδα μιας γυναίκας που αναζητά την εξαφανισμένη κόρη της σε έναν κόσμο γεμάτο ανατροπές, προκαλεί συναισθηματική ένταση με κάθε λέξη και κίνηση της.
Μιλώντας για το έργο, η Φανή Γέμτου περιγράφει την “Κρεατόπιτα” ως μια θεατρική εμπειρία που «πιάνει το θεατή από το στομάχι», ενώ εξετάζει την αναγκαιότητα να αντικρίσουμε την αλήθεια, να ανοίξουμε τα μάτια μας και να πάρουμε θέση σε έναν κόσμο γεμάτο ανατροπές και σκοτεινές αλήθειες.
Στην παράσταση, η ηρωίδα ταξιδεύει σε έναν αστικό λαβύρινθο, όπου το όριο μεταξύ εφιάλτη και πραγματικότητας είναι αμυδρό και κάθε βήμα φέρνει τη γυναίκα πιο κοντά στην αναγνώριση του πραγματικού της εαυτού.
Η Φανή Γέμτου, μέσα από αυτή την πρόκληση, μας θυμίζει ότι το θέατρο είναι ο «πυρήνας» της, το μέσο για να ανακαλύψει τις αλήθειες και τις αντιφάσεις που κρύβουμε μέσα μας.

20241031_002918

Τι είναι Η ΚΡΕΑΤΟΠΙΤΑ;

Είναι καταρχήν ένας θεατρικός μουσικός μονόλογος. Από κει και πέρα είναι ένας τίτλος γεμάτος συμβολισμούς, αντιφάσεις, αντιθέσεις, που δηλώνει πολιτισμό αλλά κι ανατριχιαστικό κυνισμό, ένας τίτλος που ξυπνάει στο μυαλό μας τη γεύση του νόστιμου εδέσματος, τη θαλπωρή ενός οικογενειακού τραπεζιού, αλλά και την αδιασάλευτη κανονικότητα μιας συστάδας λιανισμένων κρεάτων ανάμεσα σε αλευρωμένα φύλλα που προορίζονται για gourmet ανθρώπινα σαγόνια κι όχι μόνο.

Αυτό που περιγράφετε, ξυπνάει μεγάλη γκάμα συναισθημάτων, από τρυφερότητα και αγάπη μέχρι τρόμο, θλίψη και θάνατο.
Γι’ αυτό ακριβώς θεωρώ ότι ο ίδιος ο τίτλος είναι τόσο πυκνός και υπαρξιακός που θα έλεγα πως, αν το καλοσκεφτείς, αποτελεί βίωμα από μόνος του. Η συγγραφέας και σκηνοθέτρια του έργου, Αγγελική Δαρλάση, ήδη από τον τίτλο, υπόσχεται κάτι αρκετά δυνατό.

Γιατί πιστεύετε πως πρέπει κάποιος να δει την παράστασή σας;
Δε θα ήθελα να την δει κάποιος επειδή πρέπει. Θεωρώ όμως ότι σε εμένα αυτό το έργο όπως λίγα πράγματα στο θέατρο με έχει μετατοπίσει μέσα μου, με έχει επηρεάσει βαθιά. Νιώθω και πιστεύω πως είναι από τις παραστάσεις που σε πιάνουν από το στομάχι κι αυτό δε θα το έλεγα αν δεν είχε συμβεί σε μένα πρώτα. Η παράστασή μας θυμίζει στο κοινό με τον πιο βιωματικό τρόπο πως σε έναν κόσμο που “πάντα έρχονται εκείνοι που δεν πρέπει”, εσύ οφείλεις να ανοίξεις τα μάτια σου στ’ αλήθεια κι επιτέλους να δεις. Να αντικρίσεις την πραγματικότητα και να πάρεις θέση.

Θεωρείτε ότι πορευόμαστε με τα μάτια κλειστά;
Ξέρετε, δεν είναι εύκολο να το καταλάβεις αυτό. Να το αντιληφθείς με τη μία. Η ηρωίδα της παράστασης, μέσα στην παραζάλη της προσπάθειάς της να αντιμετωπίσει τη χαοτική πόλη, μουρμουρίζει “κι εγώ δεν καταλαβαίνω αν τα μάτια μου είναι κλειστά ή αν το μαύρο είναι τόσο πηχτό γύρω μου”. Το πόσο γλαρώνουν ή θολώνουν τα μάτια μας, το πόσο ωραιοποιείται ο τρόπος που προσλαμβάνουμε με την όραση την πραγματικότητα, είναι μια διαδικασία αρκετά ύπουλη που συνδέεται πολύ άμεσα με την ανάγκη μας για επιβίωση. Δεν είναι εύκολο να κρατήσεις τη ματιά σου καθαρή, να δεις πραγματικά, να κοιτάξεις ευθεία και να πάρεις θέση. Ίσως είναι από τα δυσκολότερα πράγματα στον κόσμο.

Η ηρωίδα σας τα καταφέρνει;
Η ηρωίδα μου μαθαίνει με τον δύσκολο τρόπο. Δεν επιλέγει να δει καθαρά, αναγκάζεται να κοιτάξει διεισδυτικά γιατί αν δεν το κάνει, θα γίνει μεμιάς ο αδύναμος κρίκος της αλυσίδας που λέγεται ζωή και κοινωνία, και απλώς θα αντικατασταθεί. Το ενδιαφέρον με αυτή τη γυναίκα είναι ότι ξεκινάει από το σπίτι της ένα απόγευμα να βρει την εξαφανισμένη κόρη της κι ενώ είναι μια γυναίκα πολύ απλή με πιο εύπεπτες αναζητήσεις και πιο καλωπισμένες απαντήσεις για την κοινωνία και τη ζωή, καταλήγει να συγκρουστεί μετωπικά με τη σκοτεινή πλευρά της πόλης και να αναμετρηθεί με τις τυποποιημένες αλήθειες της. Ναι, τα καταφέρνει να ανοίξει τα μάτια της. Και της είναι ευγνώμων, γιατί τα ανοίγω κι εγώ μαζί της.

Η ΚΡΕΑΤΟΠΙΤΑ είναι και μουσικός μονόλογος, λέτε; Είναι δηλαδή μιούζικαλ;
Ο όρος “μιούζικαλ” είναι αρκετά ευρύς, καθώς περιέχει όποιο έργο παντρεύει μουσική, τραγούδι και πρόζα. Εδώ η μουσική παίζει κυρίαρχο ρόλο. Τα ηχοτοπία του Χρήστου Αλεξόπουλου διατρέχουν όλο το έργο σχεδόν, ενώ τα τραγούδια του καταδεικνύουν με σύγχρονο μπρεχτικό, θα έλεγα, τρόπο, τη συνθήκη, τη στιγμή και την πυκνότητά τους. Αυτό το πάντρεμα μουσικής, τραγουδιού και πρόζας είναι πολύ αυθεντικό στο έργο μας, πολύ ιδιαίτερο, πολύ σύγχρονο και μοναδικό καθώς προκύπτει σαφώς από τη χρόνια συνεργασία της Αγγελικής και του Χρήστου, που έχουν χτίσει κι έχουν μάθει να συμπληρώνει ο ένας τον άλλον δημιουργικά.

Τι είναι για σας το θέατρο;
Είναι ο πυρήνας μου, χωρίς τα περιττά γύρω γύρω. Είναι η ανασκαφή στο κέντρο μου, που στη διαδικασία της αναλύπτω και όλες τις άλλες ρίζες από όλους τους άλλους πυρήνες με τους οποίους συνορεύω.

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

Θεατρικό Βαγόνι

κάθε Σάββατο στις 21.00 και Κυριακή στις 20.00

Διάρκεια παράστασης: 75 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)

Εισιτήρια: Γενική Είσοδος 16€, Ομαδικό άνω των 10 ατόμων 12€ , Φοιτητικό-άνω των 65-ανέργων 10€, Ατέλειες 5€

Προπώληση εισιτηρίων στο more.com