Γ. Γαλίτης: “Το μεγάλο στοίχημα είναι να μην κουραστούν οι θεατές από κάτι που επαναλαμβάνεται” – Αποκλειστική συνέντευξη

“Πολυάσχολος” θα είναι φέτος ο αγαπημένος ηθοποιός Γιώργος Γαλίτης που εδώ και χρόνια ξέρει να προκαλεί αστείρευτο γέλιο σε όσους βρεθούν σε παράστασή του.

Με αφορμή το ανέβασμα του έργου του “Τα Ραδίκια Ανάποδα” για ακόμη μια χρονιά, αλλά και τη συμμετοχή του στο “Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο Κοντός”, παραστάσεις που θα απολαύσουμε από τον Οκτώβρη στο Alhambra Theatre, μιλά αποκλειστικά στο Χ-τύπο σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης.

Τα “Ραδίκια Ανάποδα” “ανεβαίνουν” φέτος για 9η φορά. Πως είναι να υποδύεστε για 9η χρονιά τους ίδιους ρόλους; Αλλάζει κάτι φορά με τη φορά;

“Η παράσταση είναι σταθερή. Κάποιοι ρόλοι μπαίνουν και βγαίνουν γιατί είναι 13 κωμικοί επικήδειοι. Στην πορεία όλων αυτών των χρόνων έχουν αλλάξει κάποιοι ρόλοι, αλλά ο βασικός κορμός της παράστασης δεν αλλάζει. Οπότε οι αλλαγές που γίνονται είναι περισσότερο ερμηνευτικά. Κι εγώ όλα αυτά τα χρόνια βλέπω ότι και οι ρόλοι ωριμάζουν, και η παράσταση γίνεται όλο και καλύτερη. Δεν την αφήνω κι εγώ βέβαια να με κουράσει, ούτε κι εγώ να κουράσω την παράσταση, και να μην κουράσω φυσικά και τους θεατές. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα, να μην κουραστούν οι θεατές από κάτι που επαναλαμβάνεται τόσα χρόνια. Αλλά δείχνουν ένα μεγάλο ενδιαφέρον για το έργο αυτό, υπάρχουν άνθρωποι που την έχουν δει πάρα πολλές φορές. Και τώρα δηλαδή που ανακοινώθηκε ότι θα ξανανέβει τα μηνύματα είναι πολύ θετικά ότι “θέλουμε να το ξαναδούμε” κλπ.”

Τι πιστεύετε ότι μας κάνει να γελάμε τόσο πολύ με κάτι τόσο “σκοτεινό” όσο ο θάνατος, μια κηδεία;

“Τα υλικά της κωμωδίας είναι πάντα “σκοτεινά” και πάντα είναι θέματα τα οποία θα μπορούσαν κάλλιστα να γίνουν και ένα δραματικό έργο. Αυτά ξορκίζει η κωμωδία, πολλές φορές σατιρίζοντας και τη σκληρή πραγματικότητα, σε θέματα όπως η φιλαργυρία, για παράδειγμα. Δηλαδή από τον Αριστοφάνη μέχρι τον Μολιέρο, σατιρίζονται τα “χούγια”, οι χαρακτήρες, οι κακοί χαρακτήρες, τα κακώς κείμενα. Έτσι είναι κι αυτό το έργο. Δηλαδή οι πολύ αστείες κωμωδίες έχουν γραφτεί μέσα σε ένα νοσοκομείο,ή σε ένα αστυνομικό τμήμα, ή σε μια φυλακή. Όλοι αυτοί οι χώροι και η “σκοτεινιά” τους φωτίζεται από την κωμωδία πάρα πολλές φορές.”

Φέτος συμμετέχετε και στην παράσταση “Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο Κοντός”, ένα πιο κλασικό έργο. Υπάρχει κάποιος φόβος όταν αγγίζετε έργα του παλιού ελληνικού κινηματογράφου;

“Πάντα συμβαίνει αυτό, βέβαια το θέμα είναι το πως θα ανέβει η παράσταση. Επειδή ο κόσμος τις ξέρει αυτές τα τα έργα από τις ταινίες που έχουν γίνει, υπάρχει μια παρεξήγηση ότι παίρνουμε την ταινία και την κάνουμε θέατρο. Δεν συμβαίνει αυτό, ήταν θεατρικό έργο, έγινε ένα ταινία και εμείς παίζουμε το θεατρικό έργο. Πάντα οι πιο πετυχημένες ελληνικές ταινίες ήταν έργα τα οποία τα είχαν δοκιμάσει στο θέατρο και συνήθως πρωταγωνιστούσαν και οι ίδιοι. Οπότε υπήρχε όλη αυτή η εμπειρία η θεατρική, δηλαδή το πως λειτουργεί το έργο στο θέατρο και αυτό μεταφερόταν με πολλή επιτυχία στον κινηματογράφο. Τωρα εμείς το έργο θα ανεβάσουμε. Βέβαια έχει γίνει μια πολύ ωραία διασκευή από τον Χάρη Ρώμα, με πολύ ωραίο τρόπο έχουν στρογγυλέψει κάποιοι ρόλοι, έχουν μπει πολλά αστεία, και από εκεί και πέρα ο καθένας δίνει τον χαρακτήρα του κι αυτό που κουβαλάει. Πάντα στους ρόλους δίνουμε στοιχεία από τον χαρακτήρα μας και από αυτό που είμαστε σαν περσόνες, ας το πούμε μέσα στη δουλειά. Αυτοί οι άνθρωποι, ο Αυλωνίτης, η Βασιλειάδου, ο Ρίζος, κουβαλούσαν αυτές τις περσόνες από ταινία σε ταινία, γιατί είχαν μεγάλη δύναμη και μεγάλη δημοφιλία. Τώρα πια επειδή και το θέατρο προχωράει και ο κινηματογράφος προχωράει, οι ηθοποιοί δεν είναι ότι κουβαλάμε μια περσόνα και τη φοράμε από ρόλο σε ρόλο. Εγώ αυτό που θα προσπαθήσω να κάνω είναι να προσεγγίσω το ρόλο και όχι να με “καπακώσει” η ερμηνεία του Ρίζου. Έχω δουλέψει πολλές φορές με τέτοια έργα, και πέρσι έκανα το “Αλίμονο στους νέους” που έκανα τον ρόλο του Χορν και ήταν πολύ πιο μεγάλο το φορτίο, γιατί ο Χορν ήταν ένας σταρ πολύ σπουδαίος και μεγάλος. Αλλά και άλλες φορές με ρόλο του Χατζηχρήστου, με ρόλο του Ηλιόπουλου, προσπαθώ να ψάξω το ρόλο μέσα στο κείμενο.”

Αποτελούν έμπνευση για σας όλοι αυτοί οι μεγάλοι ηθοποιοί όταν γράφετε; Και γενικά από που αντλείτε την έμπνευσή σας στη δημιουργία κάποιου ρόλου;

“Έχω μελετήσει πάρα πολύ και ελληνικό και κυρίως ξένο κινηματογράφο, και ξένους κωμικούς, δηλαδή που αρέσαν πάρα πολύ ο Τσάρλι Τσάπλιν, ο Μπάστερ Κίτον, ο Πίτερ Σέλερς, με αυτούς μεγάλωσα. Έβαζα τις βιντεοκασσέτες και τις “έλιωνα” για τους έβλεπα και τους ξανάβλεπα. Επιρροές υπάρχουν πάρα πολλές. Το θέατρο επειδή είναι κάτι ζωντανό, είναι πολύ φυσικό να επηρεάζεται και να εμπνέεται ένας ηθοποιός από έναν παλαιότεςρο. Αυτό υπάρχει, και το καλό είναι ότι θα συνεχίσει να υπάρχει. Πάντα κάπου πατάς. Συνήθως όταν δούμε κάτι πολύ γοητευτικό τότε είναι που θα πούμε “αυτό θέλω να κάνω”. Στη δικιά μου περίπτωση αυτό έγινε με μια ταινία του Μπάστερ Κίτον. Από εκεί και πέρα ο καθένας χαράζει το δικό του δρόμο.”

Απ’ όσο γνωρίζουμε ασχολείστε και με τη γελοιογραφία. Αν σας ζητούσαμε να χαρακτηρίσετε με μια γελοιογραφία ή κάποια ατάκα σας την Ελλάδα του 2020 ποια θα ήταν αυτή;

“Ειδικά για τη φετινή χρονιά είναι δύσκολο αυτό, γίνονται τόσα πράγματα, καθημερινά αλλάζουν τόσο γρήγορα τα γεγονότα και τα θέματα, που είναι πραγματικά πολύ δύσκολο. Αν ανατρέξουμε σε μεγάλους γελοιογράφους, εκεί μπορούμε να βρούμε πολλές αντιστοιχίες.”