“Από τον Άννα στον Καϊάφα”, της Μαριάνθης Δ. Καφετζή

Κι εκεί που λέγαμε να δούμε μια άσπρη μέρα, μετά από ένα έτος πανδημίας, εγκλεισμού και οικονομικής ανέχειας, αυτή ήρθε μέσω χιονιού. Μήδεια ονομάστηκε η συγκεκριμένη κακοκαιρία.

Η Αττική είχε την τιμητική της αφού από την επέλαση του χιονιά δεν ξέφυγαν ούτε παραθαλάσσιες περιοχές, όπως Γλυφάδα και Φάληρο, μα και η καρδιά της Αθήνας έγινε κάτασπρη. Όσοι έμεναν σπίτι λόγω καραντίνας το είδαν σαν ευκαιρία να αλλάξει το μάτι εικόνες και να ξαναγίνουν παιδιά, αλλά ακόμα κι αυτοί που εν μέσω καραντίνας συνέχιζαν τις μετακινήσεις τους, τώρα θα έμεναν σπίτι. Έτσι η εικόνα της πρωτεύουσας τα ξημερώματα της έξαρσης των καιρικών φαινομένων ήταν τελείως διαφορετική. Ήρθε η πρώτη μέρα εδώ και ένα χρόνο που το κεντρικό θέμα της επικαιρότητας δεν ήταν η πανδημία. Ακόμα και οι γνωστοί γκρινιάρηδες που ό,τι καιρό και να κάνει γκρινιάζουν (έχει ζέστη, σου λένε «μα είναι καιρός για χειμώνα», βρέχει, «μα έπρεπε να βρέχει», χιονίζει, «μα ξέρεις αύριο λάσπη και πάγο που θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε»), ακόμα κι αυτοί για λίγα λεπτά ξεχάστηκαν μπροστά στο τοπίο που άλλαξε. Οι περισσότεροι δρόμοι άδειοι, χιονόπτωση που χρόνια είχαμε να δούμε. Αυτή όμως η κακοκαιρία έπιασε και περιοχές που δεν είναι μαθημένες στα χιόνια. Πολύ γρήγορα ξεκίνησαν τα προβλήματα να εμφανίζονται. Δέντρα πέφτουν, παρασύρουν καλώδια της ΔΕΗ, καταστρέφουν αυτοκίνητα, η ύδρευση διακόπτεται. Παράλληλα αποφασίζεται το κλείσιμο της Εθνικής οδού.

Τότε αρχίζουν τα γνωστά Ελληνικά φαινόμενα. Αρχίζει λοιπόν η αναζήτηση αρμοδιοτήτων και ευθυνών μια και κανείς δεν έχει ευθύνη για τα προβλήματα και φυσικά πάντα φταίει ο άλλος. Από τον Άννα στον Καϊάφα, η περιφέρεια να ρίχνει το φταίξιμο στο δήμους και τούμπαλιν, οι δήμοι στη ΔΕΔΔΗΕ, η ΔΕΔΔΗΕ στους δήμους, που δεν είχαν κλαδέψει τα δέντρα, οι δήμαρχοι να εξανίστανται επιμένοντας πως δεν έπεσαν κλαδιά, αλλά δέντρα ολόκληρα τα οποία δεν έχουν δικαίωμα να κόψουν, γιατί χρειάζεται απόφαση Διοικητικού Συμβουλίου και τελικά φταίει ο νομοθέτης. Το κλείσιμο της Εθνικής οδού προκάλεσε εύκολα αντιπολιτευτικά κρεσέντα, «το επιτελικό κράτος κόβει τη χώρα στα δύο». Αν πάλι δεν την έκλεινε, στην πρώτη νταλίκα που θα δίπλωνε θα ξεκινούσε το μποτιλιάρισμα, οι οδηγοί θα προσπαθούσαν να βάλουν αλυσίδες και κάπου εκεί θα σχηματίζονταν ουρές αυτοκινήτων. Τότε οι γνωστές αντιπολιτευτικές κορώνες θα ακουγόντουσαν πάλι για μέρες, «πού είναι ο κρατικός μηχανισμός, πώς αφήνουν τους ανθρώπους τόσες ώρες στο κρύο μέσα στα ακινητοποιημένα οχήματα, δεν έριξαν αλάτι, δεν πρόλαβαν την κακοκαιρία και άλλα παρόμοια»

Κάτοικοι περιοχών που είναι συνηθισμένοι στα χιόνια, προετοιμασμένοι για τέτοιες καταστάσεις γελούν και απορούν. Πώς μια χειμωνιάτικη ημέρα αφήνει 250.000 νοικοκυριά χωρίς ρεύμα σε όλη την Ελλάδα, το 90% εξ αυτών στην Αττική; Προβλήματα και απαντήσεις που θα πρέπει να αναζητηθούν στη μη σωστή κατανομή αρμοδιοτήτων εδώ και πολλά χρόνια, προβλήματα γνωστά που πεισματικά δεν λύνονται και λύσεις που οφείλουμε να αναζητήσουμε και μέσα από την ατομική μας ευθύνη.