Ο Ρένος Χαραλαμπίδης στο Χ-τύπο: “Είμαι έτοιμος να σταθώ πάλι πίσω από την κάμερα”

Θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι ένας από τους πιο “ολοκληρωμένους” καλλιτέχνες της χώρας, ο ίδιος όμως φαίνεται να μην επαναπαύεται και να επιδιώκει να βρίσκεται συνεχώς σε μια κατάσταση δημιουργίας.

Το Ρένο Χαραλαμπίδη τον έχουμε αγαπήσει τόσο μέσα από τους αξέχαστους τηλεοπτικούς του ρόλους, όσο και μέσα από τα προσωπικά του έργα που έχουν σημαδέψει τον ελληνικό κινηματογράφο.

Φέτος, τον απολαύσαμε στη σειρά τα “Καλύτερά μας χρόνια”, και το καλοκαίρι μικροί και μεγάλοι θα έχουν την ευκαιρία να ταξιδέψουν μαζί του σε έναν “μαγικό κόσμο” μέσα από την παιδική παράσταση “Ο Πέτρος και ο λύκος”, σε σκηνοθεσία Χ. Τριπόδη, που θα κάνει περιοδεία σε όλη την Ελλάδα. Ο Χ-τύπος φιλοξενεί μια απολαυστική συνέντευξή του όπου μιλά στην Ιφιγένεια Μπελή για την επιστροφή του στη θεατρική σκηνή μετά το lockdown, το ρόλο του Β. Παπαδόπουλου και τη σημασία της ιστορίας, ενώ προαναγγέλλει την επιστροφή του στον κινηματογράφο και την “καρέκλα” του σκηνοθέτη.

Αρχικά, πώς νιώθετε που επιστρέφετε στο “σανίδι” με την παρουσία κοινού μετά από τόσους μήνες με κλειστά θέατρα;
Μετά από αυτήν την απροσδόκητη παρένθεση που επέβαλλε ο COVID στην θεατρική και καλλιτεχνική ζωή, η συνάντηση με το κοινό είναι πολύ συγκινητική. Έστω και αν γίνεται σε μικρό ποσοστό. Είναι σα να ξανά συναντιόμαστε με παλιούς φίλους που έχουμε τόσα να τους πούμε και τόσα να μας πουν.

Πιστεύετε ο κόσμος θα είναι διστακτικός στο να προσέλθει στις παραστάσεις, δεδομένου ότι ακόμα βρισκόμαστε εν μέσω της πανδημίας;
Πιστεύω πραγματικά πως ο κόσμος θα είναι διστακτικός στο να έρθει στις παραστάσεις μας. Το καταλαβαίνω. Είναι λογικό. Είναι κι αυτό ένα κομμάτι της διαδικασίας για την επιστροφή στην κανονικότητα. Αυτός ο δισταγμός όμως μπορεί να είναι και σωτήριος αν σκεφτεί κανείς ότι μας κάνει και πιο προσεκτικούς.

«Ο Πέτρος και ο λύκος»: Τι θεωρείτε ότι κάνει αυτό το έργο ένα από τα πιο αγαπημένα παιδικά θεατρικά όλων των εποχών;
Το έργο αυτό καταφέρνει μοναδικά να ισορροπήσει τον μύθο με τη μουσική. Καταφέρνει να κάνει τα μουσικά όργανα ηθοποιούς. Και να βάλεις στον ηθοποιό τον πήχη πολύ ψηλά. Αφού και αυτός πρέπει να γίνει και μαέστρος της ορχήστρας αλλά και όλα τα μουσικά όργανα ταυτοχρόνως. Τα παιδιά που η φύση τους είναι να ζούνε μέσα στο όνειρο λες και ξαναβρίσκουν τον εαυτό τους, έναν εαυτό που πολλές φορές η άστοχη εκπαίδευση δολοφονεί, μέσα σε αυτό το μουσικό παραμύθι του Προκόφιεφ. Αμέτρητες πια οι γενιές που έχουν μεγαλώσει με τον Πέτρο και το λύκο. Και σίγουρα ακολουθούν κι άλλες.

Εσείς τι έχετε αποκομίσει τόσο ως καλλιτέχνης, όσο και ως άνθρωπος από την τριβή σας με το έργο και γενικά από δουλειές που απευθύνονται σε παιδιά;
Αυτό που αποκομίζω μέσα από την κυριολεκτικά πάλη μου με αυτά τα έργα είναι η αντίληψη της δυσκολίας του να προσφέρεις στην παιδική ψυχή εικόνες που δημιουργικά θα τους κουβαλάνε και όλη τους τη ζωή. Τα παιδιά είναι σε ένα σημείο της ζωής τους ότι προσλαμβάνουν τα καθορίζει. Αυτό κάνει μεγάλη την ευθύνη του παιδικού θεάτρου. Και εγώ όπως και τα παιδιά από το έργο παίρνω ένα μεγάλο δίδαγμα. Ότι πρέπει να ελέγχουμε το φόβο μας, αφού γενναίος δεν είναι αυτός που δε φοβάται αλλά αυτός που μπορεί να ελέγχει τον φόβο του, να έχουμε ένα σχέδιο, να εφαρμόσουμε το σχέδιο αυτό με πίστη και τελικά να εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας.

Την περίοδο αυτή σας απολαμβάνουμε μέσα από τη συμμετοχή σας στη σειρά της ΕΡΤ «Τα καλύτερά μας χρόνια». Ποιες ήταν οι προκλήσεις στο να προσαρμοστείτε στον χαρακτήρα του Β. Παπαδόπουλου;
Παίζω ένα ρόλο που φλερτάρει με τα όρια του αντιπαθητικού. Ταυτόχρονα όμως είναι ένας ρόλος που προσφέρει και γέλιο και συγκίνηση και σκέψη. Είναι πραγματικά μια οριακή επιλογή να παίξουμε τέτοιο χαρακτήρα. Θέλω να πιστεύω ότι τουλάχιστον την πλειοψηφία των καλλιτεχνικών μου στοιχημάτων σε σχέση με το ρόλο αυτό την έχω κερδίσει. Αν και η προσπάθεια συνεχίζεται, γιατί η σειρά θα συνεχιστεί και του χρόνου. Το ότι μπόρεσε ο ρόλος μου να περάσει στο κοινό την πρώτη σεζόν δε σημαίνει ότι θα καταφέρω να περάσει και την δεύτερη. Ο ηθοποιός καλείται κάθε φορά να πείθει, να συγκινεί, να γοητεύει, να καταθέτει την ψυχή του, να αμφισβητεί τον εαυτό του και να είναι για πάντα «πρωτοεμφανιζόμενος».

Τι «μαθήματα» πιστεύετε ότι μπορεί να πάρουν οι Έλληνες του σήμερα μέσα από τέτοιες καλλιτεχνικές παραγωγές που αναφέρονται σε παλαιότερες εποχές;
Για μένα το πιο σημαντικό μάθημα είναι το μάθημα της ιστορίας. Το σίριαλ μας έχει σκηνές που για πρώτη φορά εμφανίζονται στην τηλεόραση. Για παράδειγμα, για τον Έλληνα της νεότερης εποχής είναι μπερδεμένο το πως αναμείχθηκε ο βασιλιάς με τη χούντα. Το να υπάρχει μια σκηνή όπου βασιλικοί και χουντικοί τσακώνονται στο καφενείο είναι κάτι που για πρώτη φορά το βλέπουμε. Για πρώτη φορά διατυπώνονται ξεχασμένες πολιτικές καταστάσεις που η νέα γενιά δεν της είχε καν ακούσει.

Σε παρόμοιο πλαίσιο, με αφορμή την επέτειο των 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση πραγματοποιήσατε το podcast «Αυτόπτης μάρτυρας» με διηγήσεις σχετικές με τα τότε γεγονότα. Πώς πήρατε αυτή την πρωτοβουλία και τι σας προσέφερε;
Ονειρεύομαι έναν ηχητικό κινηματογράφο. Πιστεύω πολύ ότι η επεξεργασία της ατμόσφαιρας του ήχου μπορεί να γεννήσει πολύ δυνατές εικόνες. Καμιά φορά πιο δυνατές εικόνες και αυτόν και τον κινηματογράφο. Αυτό ήταν ένα μεγάλο κίνητρό μου για αυτές τις ηχογραφήσεις. Έχτισα ηχητικούς κόσμους. Ήταν για μένα ένα μεγάλο πείραμα για μια νέα μορφή έκφρασης. Επίσης είναι τιμή μου που μόνο εγώ αφηγήθηκα την Έξοδο του Μεσολογγίου με τα λόγια ενός αυτόπτη μάρτυρα.

Σε πρόσφατη συνέντευξή σας δηλώσατε πως θα έπρεπε να είχατε αφιερωθεί περισσότερο στο σινεμά, απ’ ότι στην τηλεόραση. Έχετε μετανιώσει γενικά για άλλες επιλογές που έχετε κάνει στο παρελθόν;
Είμαι από τους ανθρώπους που μετανιώνουν συνειδητά. Πιστεύω ότι αυτός είναι ο δρόμος να μην ξανά κάνουμε τα ίδια λάθη. Και ίσως ο μόνος δρόμος για να κερδίσουμε από τα παλιά μας λάθη. Ίσως είναι σκληρό μερικές φορές αλλά αναγκαίο. Οι επιλογές για τις οποίες έχω μετανιώσει στον επαγγελματικό μου χώρο είναι πολλές και δεν έχω κανένα λόγο πια να τις θυμάμαι. Το μάθημά μου το πήρα. Πάω παρακάτω αξιοποιώντας το. Ελπίζω.

Τι συμβουλή θα δίνατε σε έναν ηθοποιό που κάνει τα πρώτα του βήματα;
Φοβάμαι να δώσω συμβουλές σε νέους γενικά. Η ζωή μας ξεπερνάει. Ίσως το μόνο που θα τον πληροφορούσα είναι να έχει το νου του να φροντίσει να μη σβήσει ποτέ μέσα του ο καλλιτέχνης. Τίποτα άλλο.

Κλείνοντας, ετοιμάζετε κάτι άλλο αυτή την περίοδο;
Ετοιμάζω την επιστροφή μου στην σκηνοθεσία του κινηματογράφου. Μετά από 10 χρόνια σιωπής, αυτοπαρατήρησης, συγγραφής και νέας μάθησης είμαι έτοιμος να σταθώ πάλι πίσω από την κάμερα.